Saltar al conteníu
Menú principal
Menú principal
mover a la barra llateral
despintar
Navegación
Portada
Portal de la comunidá
Cambeos recién
Páxina al debalu
Ayuda
Buscar
Guetar
Donativos
Apariencia
Crear una cuenta
Entrar
Ferramientes personales
Crear una cuenta
Entrar
Páginas para editores desconectados
más información
Contribuciones
Alderique
Editando
Castrillo del Val
(seición)
Añader llingües
Páxina
Alderique
asturianu
Lleer
Editar
Editar la fonte
Ver historial
Ferramientes
Ferramientes
mover a la barra llateral
despintar
Aiciones
Lleer
Editar
Editar la fonte
Ver historial
Xeneral
Lo qu'enllaza equí
Cambios rellacionaos
Xubir ficheru
Páxines especiales
Información de la páxina
Llograr la URL encurtiada
Xenerar códigu QR
Elementu de Wikidata
N'otros proyeutos
Apariencia
mover a la barra llateral
despintar
Avisu:
Nun aniciasti sesión. La direición IP sedrá visible en público si faes dalguna edición. Si
anicies sesión
o
crees una cuenta
, les ediciones atribuiránse al to nome d'usuariu, xunto con otros beneficios.
Comprobación anti-spam. ¡
Nun
rellenes esto!
==== Cristu Crucificáu ==== Anónimu hispanu-filipín. Segunda metá del sieglu XVII, (marfil). 65X63,5X16 cm (Cristu); 123X70 cm (cruz). Correspondiente a esta ilesia ye, un pervalible Cristu Crucificáu que tuvo espuestu en “Les Edaes del Home”, y del cual faemos una amplia reseña: La incorporación de Les Filipines a la Corona Española, na dómina de Felipe II, dio llugar a un intensu tráficu comercial A estes islles llegaben en grandes cantidaes caniles d'elefante procedentes de, China ya Indochina y tamién a los puertos indios que recibíen esti productu dende África. Una vegada nel archipiélagu, podía esportase en brutu a Europa o manufacturarse. Sabemos que yá, nel sieglu XVII, esistíen nestos territorios, cualificaos maestros que se dedicaben a tallar esti material. Quiciabes, nos primeros momentos, fueron artistes y artesanos procedentes de China (sangleyes) los que s'encargaron de realizar les primeres escultures cristianes d'esti tipu yá que esti país, col que se caltuvieron estrechos contactos comerciales, tenía una mayor tradición nos trabayos eborarios. Nelles entemeció la tradición occidental cola oriental. Los modelos formales procedentes d'Europa –conocíos al traviés de talles españoles y flamenques y grabaos europeos que llegaron a estes tierres- convertir en fonte d'inspiración pa estos artistes qu'al empar dexaron traslucir, nos sos trabayos, les sos bases cultural y racial. Na redolada d'estos artífices fueron surdiendo otros locales que s'encargaríen de producir obres que satisfixeron les necesidaes d'ilesies y conventos. Igualmente empezó un procesu d'esportación de talles de tema cristiana que llegaron en cantidaes a la Península Ibérica, estes fueron treslladaes por relixosos misioneros a la vuelta de los sos viaxes evanxelizadores, o por, comerciantes que les embarcaben nel famosu Galeón de Manila hasta'l puertu d'Acapulco, dende onde, al llombu de caballeríes, yeren llevaes a Veracruz pa ser unviaes a España. Nun sabemos como llegó esti Cristu a la ilesia de Santoxenia, pudo ser traíu por dalgún relixosu venceyáu al pueblu a la so vuelta d'Oriente, o quiciabes foi mercada. El crucificáu, talláu en marfil, oldea con el color negru de la cruz nudosa sobre la qu'apaez claváu. La escultura consta de tres pieces; na primera que se correspuende cola parte más importante del canil, apaez la cabeza, el tueru y les piernes; los brazos tán esculpíos n'otros dos pieces. La cabeza ye la zona más espresiva; llixeramente empobinada escontra'l Cielu, presenta una llarga melota que la enmarca y una barba de calter simétricu; la boca queda entreabierta y dexa ver los dientes; la ñariz perfilada en formes triangulares, y los güeyos resgar y narquiáu, contribúin a dotar la cara d'unes formes racial que la alloñen del mundu occidental. Lleva corona d'escayos curtios, de tipu zarzoso, llabrada sobre'l mesmu material, xunida a la bóveda cranial, que la venceya al modelu que, según Francisco Pacheco, fuera utilizáu na Pasión. La policromía del pelo, barba y ceyes, el remarcáu de los güeyos, qu'apaecen reflexaos xusto nel momentu antes de la muerte, y los tonos coloraos de les manches de sangre que percuerren la cara y el pescuezu y la fondura de la boca, faen que la resultancia final seya por demás espresivu. Por cuenta de toos estes traces, esta imaxe hai d'incluyise nel tipu iconográfico de “Cristu Expirante”. El torso presenta formes llixeramente pronunciaes siendo especialmente visibles les costielles y l'epigastriu llevemente fundíu; los cadriles tán selemente marcaes xenerando un incipiente movimientu. El pañu de pureza tien un interesante plegáu, dotáu d'un ciertu virtualismo, quedando suxetu por un gran plega central que lu rellaciona con delles imáxenes como'l Cristu Expirante de los Agustinos Filipinos de Valladolid. Nel llateral derechu, una parte de la tela apaez voltiada pol vientu dando llugar a una sensación de dinamismu; les piernes carauterizar pol so canon curtiu; la derecha monta sobre la izquierda yá que se trata d'un Cristu de tres clavos qu'escarez de subpedáneo; los brazos tienen tamién un ciertu calter espresivu, tando bien modelaos na zona de les axilas, na unión ente brazu y antebrazu siendo visibles los músculos y les venes. Les manes, clavaes a la cruz, presenten los deos meñique y anular contraíos, ente que'l pulgar, índiz y corazón tópense tirantes. Una mancha de policromía colorada, a manera de sangre, contribúi a reafitar la sensación de dramatismu; nel remate de la cruz asítiase la cartela col INRI realizáu en marfil. Les formes d'esta talla amuesen los calteres típicos de les producciones relixoses filipines del sieglu XVII que tanto ésitu llograron na España del momentu. Les formes un tanto astractes, simplificaes, cuasi icónicas y el reflexu d'un dolor non yá físicu sinón, sobremanera espiritual, ensin demasiaes estridencies, convirtieron estes producciones n'oxetos qu'amenaben una notable devoción. Esti Cristu guarda munches semeyances con otros crucificaos de marfil de la mesma procedencia pertenecientes a la variante de los expirantes, que se caltienen na Península como los de la parroquia de la Madalena de Sevilla y el de la Catedral de Toledo, fechaos a finales del sieglu XVI y redolada al 1600 respeutivamente. Otros bien similares –dependiendo del taller y la fecha d'execución- son: El Cristu de la clausura del [[Conventu de San Esteban (Salamanca)|Conventu de San Esteban de Salamanca]], el de la ilesia de Santiago'l Real de Medina del Campo, el de Mula (Murcia) el de los Peligros de Belmonte (Cuenca), o la pieza central del Calvariu de la Ilesia de Santa Maria de Belorado. '''Ermites:''' No que fai a esta tema relixosa significar qu'hasta 5 ermites tuvo Castrillo polos sieglos XV y XVI. Trés asitiábense cerca de la ilesia de San Xuan; San Miguel, Santa Vera Cruz y La nuesa Señora del Castillejo, mientres les otres 2 taben más alloñaes del pueblu, la de San Esteban que bien pudo ser la ilesia del desapaecíu pueblu de Castrillo de la Vega, que tuvo asitiáu no que güei ye La Cerca de Santoxenia y la de San Mamés, que taba instalada nel términu de Llano San Pedro cerca del monesteriu de Cardeña. Non se si toos pero esta postrera siquier llevantaríase por cuenta de les pelegrinaciones a Santiago. Anque güei Castrillo queda fora del itinerariu d'esti camín, antes nun foi asina, yá que yeren munchos los pelegrinos, sobremanera al atapecer, que dende'l camín que llevaba hasta Burgos y que pasaba xunto al ríu Arlanzón esviábense y pasando por Castrillo llegaben hasta'l monesteriu de San Pedro de Cardeña, qu'anque agora ta habitáu polos Cistercienses, entós yeren los Benedictinos -orde famosa pola so hospitalidá- y onde s'atopaben con un hospital, botica y hospedería. Anque va unos años treslladóse'l Cruceru –símbolu del Camín- al centru del pueblu, antes taba asitiáu na picota d'un cuetu por que fuera bien visible por dichos pelegrinos. '''Últimes referencies:''' Nel añu 1972 fíxose una fonda reforma nel interior; Retocáronse toles parés, tiróse'l púlpitu, camudóse la pila bautismal, se entarimó el suelu y pa dar mas amplitú quitaron dos altares llaterales dedicaos al Santu Cristu y a la Virxe del Pilar, inclusive quixo ponese el retablu de la ilesia de S.Juan que yera mas llucíu pero al nun dar les dimensiones vender pa pagar estes obres. En 1989 púnxose un reló nuevu y automáticu na torre; en 1999 con aportación de les coleutes, donaciones y l'apurra del conceyu dotar de calefaición; nel 2005 por iniciativa de la Diputación y nel taller de restauración sito nel monesteriu de San Agustín restauraron los retablos de San Roque y de la Virxe del Rosario, con cuatro talles cada unu, un Calvariu y delles imáxenes sueltes que s'asitiaron en distintes peanas dientro del templu; en 2009 asitióse un mecanismu pal toque automáticu de les campanes. No que fai a esta tema relixosa significar qu'hasta 5 ermites tuvo Castrillo polos sieglos XV y XVI. Trés asitiábense cerca de la ilesia de San Xuan; San Miguel, Santa Vera Cruz y La nuesa Señora del Castillejo, mientres les otres 2 taben más alloñaes del pueblu, la de San Esteban que bien pudo ser la ilesia del desapaecíu pueblu de Castrillo de la Vega, que tuvo asitiáu no que güei ye La Cerca de Santoxenia y la de San Mamés, que taba instalada nel términu de Llano San Pedro cerca del monesteriu de Cardeña. Non se si toos pero esta postrera siquier llevantaríase por cuenta de les pelegrinaciones a Santiago. Anque güei Castrillo queda fora del itinerariu d'esti camín, antes nun foi asina, yá que yeren munchos los pelegrinos, sobremanera al atapecer, que dende'l camín que llevaba hasta Burgos y que pasaba xunto al ríu Arlanzón esviábense y pasando por Castrillo llegaben hasta'l monesteriu de San Pedro de Cardeña, qu'anque agora ta habitáu polos Cistercienses, entós yeren los Benedictinos -orde famosa pola so hospitalidá- y onde s'atopaben con un hospital, botica y hospedería. Anque va unos años treslladóse'l Cruceru –símbolu del Camín- al centru del pueblu, antes taba asitiáu na picota d'un cuetu por que fuera bien visible por dichos pelegrinos. '''Referencia:''' ''Justino González Hortigüela (Añu 2010)''
Resume:
Al guardar los cambeos aceutes les
Condiciones d'usu
y aceutes de mou irrevocable lliberar la to collaboración baxo la
Llicencia CC BY-SA 4.0
y la
GFDL
. Aceutes qu'un hiperenllaz o URL ye reconocimientu bastante baxo la llicencia Creative Commons.
Zarrar
Ayuda d'edición
(s'abre nuna ventana nueva)
Esta páxina pertenez a 7 categoríes anubríes:
Categoría:Coordenaes en Wikidata
Categoría:Wikipedia:Artículos con identificadores Centru del Patrimoniu Mundial
Categoría:Wikipedia:Artículos con identificadores INE
Categoría:Wikipedia:Artículos con identificadores Rellación OSM
Categoría:Wikipedia:Artículos con identificadores TGN
Categoría:Wikipedia:Páxines con enllaz commonscat dende Wikidata
Categoría:Wikipedia:Tradubot