Saltar al conteníu

Parllamentu d'Italia

De Wikipedia
Parllamentu de la República Italiana
Parllamentu della Repubblica Italiana

Emblema de la República Italiana
Datos Xenerales
País  Italia
Tipu Bicameral
Cámara alta Senáu de la República
Cámara baxa Cámara de Diputaos
Lideralgu
Presidente de la
Cámara alta
Roberto Fico, M5S
Presidente de la
Cámara baxa
Maria Elisabetta Alberti Casellati, FI
Estructura
Miembros 950
320 senadores (315 escoyíos + 5 pa tola vida)
630 diputaos
Italian Senate current.svg
Senáu
Grupos representaos
Italian Chamber of Deputies current.svg
Cámara de Diputaos
Grupos representaos
Sedes
Senáu de la República: Palazzo Madama
Cámara de Diputaos: Palazzo Montecitorio
Sitiu web
http://www.parlamento.it
[editar datos en Wikidata]

El Parllamentu de la República Italiana (n'italianu: Parllamentu della Repubblica Italiana) ye l'órganu constitucional titular del poder llexislativu. Tien una estructura bicameral, tando formáu pola Cámara de los Diputaos y el Senáu de la República.

La cámara de los diputaos ta formada por 630 miembros, ente qu'hai 315 senadores más los senadores vitalicios. Los dos cámares axúntense conxuntamente pa determinaos casos designaos pola Constitución. El casu más importante ye la eleición del Presidente d'Italia, votación na que tamién s'axunten con representantes rexonales. Otros casos son pa escoyer cinco miembros del Tribunal Constitucional Italianu y p'escoyer un terciu del Conseyu Cimeru de la Maxistratura.[1] [2]

Nos casos previstos na Constitución, el Parllamentu va axuntar en sesión conxunta. Cómo sollerta'l párrafu 55, 2 de la Carta fundamental consagra la hipótesis d'esti artículu nun ye refecha, puede sufrir cambeos o l'aplicación por analoxía.

Autodiquia

[editar | editar la fonte]

El fechu de que la remuneración de los emplegaos de los órganos constitucionales italianes nun tán harmonizaos (cola creciente estandarización de los demás emplegaos de l'alministración pública italiana) foi acusáu a la esistencia, pa cada unu d'ellos, l'institutu de l'autodichia.

L'argumentu foi cuestionáu pola defensa de los solicitantes italianos que ganaron la causa Savino y otros contra Italia ante'l Tribunal Européu de Derechos Humanos. ("¿Cuál ye la rellación ente la ganancia y ... la garantía de los derechos fundamentales? Si usté gana enforma (...) ye posible que .... ... esto socava los derechos fundamentales como'l de la xusticia? Estos son derechos que ... nun tienen preciu ... les garantíes xurídiques, la proteición d'un tercer xuez ": de l'audiencia n'Estrasburgo 02 d'avientu 2008, trescripción de la URL de tresmisión[3]).

Esto añadió nuevos siguidores de l'abolición de la autodiquia, orixinalmente solicitada polos partidarios del imperiu de la llei pa tolos ciudadanos italianos:[4] pidiendo "una nueva alministración de les Cámares" quexar de qu'hasta agora'l so "Presidencia perdió una importante oportunidá pa demostrar lo que más faltaba nos últimos años: la capacidá de xestión",

Referencies

[editar | editar la fonte]