Προσπάθησα να κάνω την καλή πράξη και τελικά καταφερα να στεναχωρήσω τόσο πολύ την φίλη μου που κάνει διακοπές στο σπίτι μου που σηκώθηκε και έφυγε άρον-άρον απο το σπίτι για να μην “με ενοχλεί”.

Τι έκανα; Ζήτησα συγνώμη, γιατί το Σαββατοκύριακο ήμουν λίγο πιο απότομος/απόμακρος απο ότι έπρεπε (και όπως γενικά είμαι δηλαδή) και συνειδητοποίησα οτι ο λόγος ήταν γιατί δεν είχα συνηθίσει να είμαι τόσο πολύ με ένα άτομο.

Συγκεκριμένα το πρόβλημα για εμένα ήταν ότι τα ενδιαφέροντα μας ήταν αντιδιαμετρικά. Σχεδόν ότι άρεσε σε αυτή δεν άρεσε σε εμένα και τούμπαλιν. Βάλε και το γεγονός οτι οι χαρακτήρες μας δεν συνδυαζόντουσαν σχεδόν καθόλου και ήταν λογικό να υπάρξει τριβή.
Δεν είπα τίποτα όμως διότι δεν ήθελα να χαλάσω τις διακοπές του άλλου και στην τελική είχα αρχικά δέχτεί με χαρά να την φιλοξενήσω για λίγες μέρες.

Όταν όμως πρόσεξα σήμερα ότι όλη αυτή η καταπιεσμένη “ενόχληση” άρχισε να βγαίνει με υποχθώνιο τρόπο (Αυξημένη ανάγκη να είμαι μόνος μου, αυξημένη επιθετικότητα κλπ) ένοιωσα την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη. Δυστυχώς ο τρόπος που το ανέφερα της άυξησε την περιέργεια και ζήτησε λεπτομέρειες. Αυτές ήταν και η αρχή του τέλους, διότι αναγκάστηκα να της εξηγήσω ότι έχω συνηθίσει μία μοναχική ζωή και τόση πολύ “συγκατοίκηση” με έκανε πιο στριμένο, καθώς και δεν εκτιμούσα το να με λένε βρωμιάρη και τσιγκούνη συνέχεια (γιατί όταν κάτι το λές τόσο συχνά, έστω και για πλάκα, δείχνει πόσο πολύ το πιστεύεις).
Όλο αυτό την ξενέρωσε τόσο πολύ που ήταν έτοιμη να φύγει για να βρεί ξενοδοχείο εκείνη την στιγμή. Προσπάθησα να την συγκρατήσω εξηγόντας οτι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μου και δεν φταίει σε τίποτα, και στην τελική εγώ βρήκα τον τρόπο να το ξεπεράσω (εξού και το γεγονός οτι απολογήθηκα εξαρχής), αλλά δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Εφόσον δεν πέρναγα τέλεια μαζί της αυτό σήμαινε οτι πρέπει να προσπαθήσει να με αποφύγει για τις υπόλοιπες μέρες που θα παραμείνει εδώ.

Μάταια προσπαθούσα να της δώσω να καταλάβει οτί δεν ήταν αυτός ο σκοπός που απολογήθηκα αρχικά. Τελικό αποτέλεσμα; Είμαι κομπλεξικός (είμαι αλλά μόνο με συγκεκριμένα κριτήρια), και μου ετοιμάζει μια “τελευταία κίνηση” πριν φύγει ωστε να νοιώσει καλύτερα για την δυσφορία που μου προκάλεσε.
Όταν την ρώτησα εαν αυτή η “κίνηση” θα ήταν να μου αφήσει λεφτά για το “ξενοδοχείο” που έκανα, το παραδέχτηκε (“Έξυπνος είσαι”) και τότε εξήγηθηκα οτί εαν το έκανε αυτό θα ξεπέρναγα αμέσως την στεναχώρια μου (γιατί στεναχωρήθηκε αυτή κυρίως) και θα μου γύρναγε σε μίσος. Διότι τέτοιες passive aggressive κινήσεις μου την βιδώνουν άγρια. Ίσως να το ξανασκεφτεί πριν το κάνει τώρα.

Στην τελική, δεν ξέρω τι άλλο έπρεπε να κάνω. Θα μπορούσα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό αλλά πίστευα οτί δεν φέρθηκα σωστά τις τελευταίες δύο μέρες. Να μην ζητήσω ένα συγνώμη; Πως στο διάλο μετά να εξηγήσω οτί δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα παραπάνω από το να δεχτεί την συγνώμη μου χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες;

Τέλος πάντων κατάφερε να με κάνει να νοιώθω σκατά πάλι. Το ίδιο είχε αρχίσει να συμβαίνει και όταν η τριβή μεταξύ μας μεγάλωνε αλλά έλπιζα να το αποφύγω απο σήμερα. Πόσο λάθος είχα…

Τουλάχιστον τώρα ξέρω οτι εκτεταμένες διακοπές για φίλους/ες μου οι οποίες εμπεριέχουν και την δικιά μου συμμέτοχή δεν είναι καλή ιδέα εαν δεν τους ξέρω καλ και δεν έχουμε έστω και λίγα κοινά ενδιαφέροντα.