Κοινωνικό παιχνίδι

Σύμφωνα με τον Λεβ Βιγκότσκι, στο κοινωνικό παιχνίδι δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει συμπαίκτης. Κύρια χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι η φανταστική κατάσταση και οι κανόνες που θέτει το ίδιο το παιδί. Το παιδί, για παράδειγμα, αποφασίζει ότι το μολύβι που κρατάει στο χέρι του είναι κουτάλι που το χρησιμοποιεί για να ανακατέψει το φαγητό. Από τη στιγμή που το μολύβι ξαναγίνεται μολύβι, παύει το παιχνίδι. Κάποιο παιδί που παίζει μόνο του μπορεί να παίζει τη μια στιγμή τη δασκάλα και την άλλη τον μαθητή ή να διευθύνει μια φανταστική ορχήστρα. Το κοινωνικό παιχνίδι, σύμφωνα με τον Βιγκότσκι, δεν εξαφανίζεται, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά. Απλώς οι κανόνες που ήταν σε λανθάνουσα μορφή γίνονται εμφανείς και η φανταστική κατάσταση περνά σε λανθάνουσα μορφή. Τα παιχνίδια με κανόνες εμφανίζονται στην ηλικία των πέντε ετών περίπου και διαφέρουν από το κοινωνικό παιχνίδι κατά το ότι σε αυτά τα παιχνίδια είναι καλυμμένη η φανταστική κατάσταση και εμφανείς οι κανόνες.

Κοινωνικό παιχνίδι ρόλων

Ο χαρακτήρας του κοινωνικού παιχνιδιού με ρόλους προκαλεί το παιδί να εξαντλήσει τις ικανότητές του και τη γνώση του και να συνδυάσει τις επιμέρους εμπειρίες με τρόπο εύκαμπτο - και όλα αυτά σε μια κατάσταση που να σχετίζεται με τη ζωή. Η θεωρία ρόλων πρεσβεύει ότι η γενική ανθρώπινη συμπεριφορά είναι ένα παιχνίδι με διαφορετικούς ρόλους. Το παιδικό παιχνίδι ρόλων εκπληρώνει μια σημαντική λειτουργία. Το παιδί μπορεί, μέσω του παιχνιδιού ρόλων, να αναγνωρίζει και να ταξινομεί καλύτερα ορισμένες προσδοκίες των γονέων που αφορούν τη συμπεριφορά του και τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσει. Ασκείται στην κοινωνική υπευθυνότητα. Βελτιώνονται οι γενικές επικοινωνιακές ικανότητές του, προάγονται γλωσσικές του ικανότητες.