Pedro de Lorenzo
| Pedro de Lorenzo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Persona informo | |||||
| Naskiĝo | 7-an de aŭgusto 1917 en Casas de Don Antonio | ||||
| Morto | 20-an de septembro 2000 (83-jaraĝa) en Madrido | ||||
| Lingvoj | hispana vd | ||||
| Ŝtataneco | Hispanio  vd
| ||||
| Alma mater | lernejo por edukado - Magistère (en)  Universitato de Salamanko - juroscienco Komplutensa Universitato de Madrido - ĵurnalismo vd
| ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | verkisto ĵurnalisto vd
| ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Pedro de LORENZO Morales (Casas de Don Antonio, Provinco Cáceres, 7a de aŭgusto 1917 - 20a de septembro 2000) estis hispana verkisto kaj ĵurnalisto. Li estis unu de la fondintoj de la unua poezia revuo de la hispana postmilito: nome Garcilaso. Li estis ankaŭ membro de la Real Academia de Extremadura de las Letras y las Artes.
Biografio kaj kariero
Li studis juron kaj ĵurnalismon. Direktoris du ĵurnalojn en la 1940-aj jaroj, kaj la literaturan rubrikon de Arriba (1958-61). Li estis ankaŭ redaktoro de ABC kaj vicdirektoro de tiu ĵurnalo inter 1968 kaj 1975. Li ricevis plurajn premiojn.
Komence de la Hispana Enlanda Milito li estis arestita, kaj sekve pasigis du trionojn de la milito en diversaj militprizonoj. Li loĝis en Valencia de Alcántara (Cáceres) ĝis lia edzino, instruistino, atingis postenon ern 1948 en Madrido, kien ili translokiĝis.
En Madrido, li aliĝis al grupo de verkistoj «La juventud creadora», kiuj kunsidis en la Café Gijón de Madrido. Tiukadre, kun Jesús Revuelta, Jesús Juan Garcés kaj José García Nieto, ili kreis en 1943 la unuan poezian revuon de la hispana postmilito: nome Garcilaso, honore al Garcilaso de la Vega, kiu estis renesanca poeto kaj militisto, kadre kun la tiama falangista hegemonia ĉeftendenco. Pedro de Lorenzo direktoris la unuan numeron, dum sekvajn estris García Nieto. Ankaŭ en 1943, li publikigis sian unuan romanon, nome La quinta soledad, verkita en 1939. Kvankam ĝi estis aprobita de la tiama cenzuro, ĝi estis denoncita kiel romano de politika prizonulo, dekomence retirita de la polico kaj finfine akceptita por disvastigo. Pedro de Lorenzo estis ankaŭ elstara preleganto, kaj aŭtoro de centoj da artikoloj en la diversaj gazetoj: nome Ya, Arriba, Pueblo, Blanco y Negro kaj ABC.
Verkaro
estructuró su obra en cinco series de siete libros cada una: "Libros de la vocación", "Novelas del descontento" "Memoria de la tierra y los muertos", "Los adioses" y "Ultimidades".
De entre su obra cabe destacar Los cuadernos de un joven creador (1971), conjunto de cuadernos en los que repasa su vocación y concepción literarias, y el movimiento de la Juventud Creadora; y Viaje de los ríos de España (1968), su ensayo más conocido, llevado a una serie documental de RTVE en 1975.
En segundo lugar, su obra sobre Extremadura: ... y al oeste, Portugal (1946), Extremadura, la fantasía heroica (1961), Capítulos de la insistencia (1975) , Despedida por extremeñas(1992), Redoble para Extremadura (1997) y Siete alardes al asedio de Extremadura (1997). El lema de Pedro de Lorenzo fue: Amó a su tierra; escribió las memorias de sus muertos. Manifestó en numerosas ocasiones: "No quisiera ser nada si para serlo tuviera que dejar de ser extremeño". Por eso Extremadura es protagonista en buena parte de su obra. La ve como una fantasía en cuatro actos, en devenir: Mérida o la romanidad; Badajoz, reino moro; Cáceres señorial y Trujillo, expansivo, abierto a América, junto a Guadalupe y Yuste.
Por último, el grupo de Novelas del descontento. Están protagonizadas por un alter ego del autor llamado Alonso Mora. Para el novelista forman "una novela de una familia en una familia de novelas". Su estilo es sumamente preciosista y de gran riqueza léxica, con resonancias de André Gide, Azorín y Gabriel Miró. Su argumento gira en torno a los avatares de la vida de Alonso: su infancia (Los álamos de Alonso Mora), su noviazgo y adolescencia hasta el año 31 (Cuatro de familia); su desengaño y huida analizados en la noche del 21 de junio de 1936 en un monólogo extenso (Gran Café); los días de la guerra, con un tiempo reducido a la tarde-noche del 23 de agosto de 1938 a base de diálogo dramático (La soledad en armas); esos mismos días pero en narración de cuadernos (Una conciencia de alquiler); la cuarentena franquista (Episodios de la era del tiburón); retiro y declive del personaje (El hombre de La Quintana).