Víctor Chamorro
| Víctor Chamorro | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Persona informo | |||||
| Naskiĝo | 30-an de novembro 1938 en Monroy | ||||
| Morto | 9-an de majo 2022 (83-jaraĝa) en Plasencio | ||||
| Lingvoj | hispana vd | ||||
| Ŝtataneco | Hispanio  vd
| ||||
| Alma mater | Universitato de Salamanko vd
| ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | verkisto vd
| ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Víctor CHAMORRO Calzón (Monroy, Provinco Cáceres, 29a de aŭgusto 1939 - Plasencia, Cáceres, 9a de majo 2022) estis hispana verkisto.
Biografio kaj kariero
Li gradiĝis je juro ĉe la Universitato de Salamanko, kaj estis instruisto en mezlernejoj Colegio Libre Adoptado de Hervás (Cáceres) kaj Destino (Madrido).
En 1963 li estis finalisto de la Premio Planeta per El santo y el demonio, kaj sekvajare li estis denove finalisto per El adúltero y Dios, tiam kun la pseŭdonimo "Vizarco".
Per la verko Amores de invierno li estis finalisto en la Premio Blasco Ibáñez en 1966. Kaj finalisto de la premioj Nadal, Planeta, Alfaguara kaj Ateneo de Sevilla, inter aliaj. En 1967, per La venganza de las ratas (premio Urriza), li sukcesis en la vendolistoj super tiam famaj verkistoj kiel Miguel Delibes, Dominique Lapierre, Larry Collins ktp.
Per El seguro (1968) li ricevis la premion Ateneo Jovellanos de novelo. Al Las Hurdes, tierra sin tierra (1969), sekvis Sin raíces (1971), biografio de gravulo de la regiono ekstremadura: nome Agustín Sánchez Rodrigo, eldonisto de la metodo Rayas inventita de sia amiko Ángel Rodríguez Álvarez, kiu vendis milionojn da ekzempleroj de lernolibro por eklerni legadoj kaj skribadon. La Guía secreta de Extremadura (1976), Extremadura, afán de miseria (1979) [2022 ĉe Jarramplas], Por Cáceres de trecho en trecho (1981), la Historia de Extremadura (1981-1984) en 8 volumoj, El muerto resucitado (1984) y El pasmo (1987) conforman una primera etapa prolífica en títulos y premios.
Es con El pasmo, editado por Seix Barral en 1987, siendo su director literario Pere Gimferrer, cuando la obra de Chamorro giró su tuerca. Sus personajes ganaron complejidad psicológica y las atmósferas se complican. A Reunión patriótica (1994) y El pequeño Werther (1997) le siguió La hora del barquero (2002), que editó Acantilado como novela ganadora del prestigioso Premio Café Gijón. Poco después publicó Érase una vez Extremadura (2003).
Fue también reseñable su ingente labor periodística, con colaboraciones en Diario 16, El Independiente, ABC o El País.