Edukira joan

Espainia-Estatu Batuak Gerra

Wikipedia, Entziklopedia askea
Espainia-Estatu Batuak Gerra
Data1898ko apirilaren 25a[ohar 1] – abuztuaren 12a
LekuaKaribe eta Ozeano Barea
EmaitzaParisko ituna: Kuba independentzia lortzen du, Espainiak AEBri 20 milioi dolarren truke Guam, Puerto Rico eta Filipinak eman zizkion. Espainiar Inperioaren bukaera. Filipinak-Estatu Batuak Gerraren hasiera.
Gudulariak
Ameriketako Estatu Batuak
Bandera de Cuba Kuba[ohar 2]
Filipinak[ohar 2]		 Espainia[ohar 3]
Buruzagiak
Nelson A. Miles
William R. Shafter
George Dewey
Bandera de Cuba Máximo Gómez
Emilio Aguinaldo		 Patricio Montojo
Pascual Cervera
Indarra
Kubatarrak: 30.000[ohar 4]
Estatu batuarrak: 300.000		 208.812 - 278.447 (Kuban)
10.005 (Puerto Ricon)
51.331 (Filipinetan)
Galerak
Kubatarrak: 10.665
Estatu batuarrak: 345		 560 (Itsas-Armada)
3.000 (Armada)

Espainia-Estatu Batuak Gerra Espainiaren eta Estatu Batuen arteko gerra izan zen, 1898an hasi eta bukatua. Espainian Kubako Gerra eta Kuban Espainia-Kuba-Estatu Batuak Gerra ere deritzote. Gerrak Kubaren independentzia ekarri zuen, eta, horren ondorioz, Espainiar Inperioaren bukaera; izan ere, Espainiak Guam, Puerto Rico eta Filipinak laga zizkion Ameriketako Estatu Batuei 20 milioi dolarren truke.

Gerra piztu baino lehen, erreboltak izan ziren Kuban Espainiaren gobernuaren kontra. Estatu Batuetan, zenbait komunikabidek (Joseph Pulitzer-enek eta William Randolph Hearst-enek, esaterako) Espainiaren kontrako gerra babestu zuten, eta lortu zuten iritzi publikoari eragitea. Herrialde horretako enpresa jendea, hala ere, gerraren kontra agertu zen oro har, depresio ekonomiko bat gainditu berriaren mozkinak galtzeko beldurrez.

AEBren USS Maine itsasontzi armatua Habanan hondoratu ondoren, alderdi demokratak William McKinley presidentea presionatu zuen gerra deklaratzeko, horrek nahi ez bazuen ere. Hala, Estatu Batuetako Kongresuak, 1898ko apirilaren 20an, exigitu zion Espainari Kubatik alde egiteko eta presidenteari baimendu zion armada erabiltzea Kubak independentzia lor zezan[3]. Biharamunean, Espainiak, erantzun gisa, harreman diplomatikoak eten zituen AEBrekin. Egun berean, Estatu Batuak hasi ziren blokeoa ezartzen Kubaren inguruan[4]. Apirilaren 23an, Espainiak adierazi zuen gerra deklaratuko zuela AEBko indarrak sartzen baziren bere menpeko lurraldean. Apirilaren 25ean, AEBko Kongresuak adierazi zuen de facto gerran zeudela Espainiarekin blokeoa hasi zen egunetik aurrera, eta, Espainiari igorritako ultimatum batean exigitzen zioten Kubatik alde egiteko. Espainiak, espero bezain azkar erantzun ez zuenez , AEBk Kuba inbaditzeari ekin zion.

Hamar asteko gerra izan zen ondoren, Karibean eta Pazifikoan. AEBen itsas armada erabakigarria izan zen, agitatzaile politikoek zekitenez, tropak lehorreratzen baziren Kuban[5]. Horren ondoren, Espainiako armadak, gainera, aurre egin behar izan zien orduko uharte osora zabaldu zen matxinadari eta sukar horiari. Santiago eta Manila errenditu ziren, eta bi eskuadroi zaharkitu hondoratu ondoren eta hirugarren modernoago bat Espainiara itzuli ondoren, Espainiak bakea eskatu zuen.

Bake negoziazioen ondorioz Parisko Hitzarmena sinatu zen. AEBk Kubaren gaineko kontrola lortu zuen behin-behinekoz, bai eta Puerto Ricoren, Guamen eta Filipinen gaineko jabetza ere. Horren truke, 20 milioi dolar ordaindu zizkion Espainiari. Filipinetan, gerra piztu zen berriz 1899tik 1902ra arte. Espainiaren kasuan, inperioaren azken apurrak galtzeak krisia ekarri zion psike nazionalean. Zenbait intelektualek (98ko Belaunaldia) premiazkotzat jo zuen Espainiaren gizarte osoa berraztertu eta modernizatzea.

Aurrekari historikoak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Espainiaren koloniekiko jarrera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Iberiar Penintsulako Gerratik (1807-1814) sortutako arazo konbinatuen ondorioz, XIX. mendearen hasieran Amerikako kolonia gehienak galdu ziren Ameriketako Espainiar lurraldeen independentzia gerretan eta hiru Gerra karlistak (1832-1876). Horrek Espainiako kolonialismoaren punturik baxuena markatu zuten[6]. Espainiako elite liberalek, Antonio Cánovas del Castillok eta Emilio Castelarrek esaterako, Inperio kontzeptuaren interpretazio berriak eskaini zituzten, Espainiaren gorabidean zegoen nazionalismoarekin bat egiteko. Cánovasek 1882ko hitzaldi batean[7][8] espainiar nazioari buruzko bere ikuspegia argi utzi zuen, elementu kultural eta linguistiko partekatuetan oinarrituta, Atlantikoaren bi aldeetan, Espainiako lurraldeak lotzen zituztenak.

Cánovasek espainiar inperialismoa oso ezberdin ikusi zuen inperio britainiarrak edo frantsesak erabilitako kolonizazio metodo eta asmoekin. Espainiarrek zibilizazioaren eta kristautasunaren hedapena jo zuten Espainiak Mundu Berriari egindako helburu eta ekarpen nagusitzat[9]. Batasun kulturalaren kontzeptuak esanahi berezia eman zion Kubari, ia laurehun urtez espainiarra izan baitzen, eta nazio espainiarraren zati integral gisa ikusi zuten. Inperioa zaintzeko obsesioak ondorio negatiboak izan zituen Espainiaren harrotasun nazionalerako, Espainia-Estatu Batuak Gerraren ondoren.

Estatubatuarren interesa Karibean

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1823an, James Monroe bosgarren presidente estatubatuarrak Monroe doktrinaren aipamena egin zuen, esanez Estatu Batuek ez zutela onartuko ahalegin gehiago egitea Europako gobernuek beren jabetza kolonialak Ameriketan berreskuratzeko edo zabaltzeko edo hemisferioan berriki independenteak ziren estatuekin interferitzeko; aldi berean, doktrinak baieztatzen zuen Estatu Batuek errespetatu egingo zutela kolonien estatusa. Estatu Batuetako Gerra Zibilaren aurretik (1861-1865), hegoaldeko interesak saiatu ziren Estatu Batuek Kuba eros zezaten eta lurralde esklabo berri bat bihur zezaten. Esklabotzaren aldeko elementuak Ostenderen manifestua proposatu zuen 1854an, baina esklaboen aurkako indarrek atzera bota zuten.

Estatu Batuetako Gerra Zibilaren eta Kubako Hamar Urteko Gerraren ondoren, AEBetako enpresariak Kubako azukre-merkatu debaluatuak monopolizatzen hasi ziren. 1894an, Kubako esportazio guztien %90 AEBetara joan ziren, eta horiek ere Kubako inportazioen %40 ekarri zuten[10]. Kubak Estatu Batuetara egindako esportazio guztiak bere ama aberrira (Espainia) egindako esportazioak baino ia hamabi aldiz handiagoak izan ziren[11]. AEBen interes komertzialak AEB adierazi zutenez, Espainiak oraindik Kubaren gaineko aginte politikoa bazuen ere, Kuban aginte ekonomikoa AEBetara mugitzen ari zen.

AEBak Nikaraguako edo Panamako kanal trans-istmo batean interesatu ziren -beranduago Panamako kanala (1903-1914) eraikiko zen tokian- eta itsas babesaren beharraz ohartu ziren. Alfred Thayer Mahan kapitaina eragin handiko teorikoa izan zen; bere ideiak asko miretsi zituen Theodore Roosevelt 26. presidentea izango zenak, Estatu Batuek berehala eraiki baitzuten altzairuzko gerraontzien itsas flota boteretsu bat 1880ko eta 1890eko hamarkadetan. Roosevelt Itsas Armadako idazkariorde izan zen 1897-1898 urteetan eta kubatar interesengatik Estatu Batuek Espainiaren kontrako gerraren defendatzaile sutsua izan zen.

Bitartean, Cuba Libre mugimenduak, Jose Marti intelektual kubatarrak zuzenduta 1895ean hil arte, bulegoak ezarri zituen Floridan[12]. Kubako iraultzaren aurpegia Estatu Batuetan Junta izan zen, Tomás Estrada Palmaren gidaritzapean, 1902an Kubako lehen presidente bihurtu zena. Junta Washingtongo egunkari eta funtzionario nagusiez arduratu zen, eta dirua biltzeko ekitaldiak egin zituen AEB osoan armak finantzatzeko eta kontrabandoa egiteko. Propaganda kanpaina handi bat antolatu zuen, eta horrek kubatarren aldeko sostengu izugarria sortu zuen AEBetan. Eliza protestanteek eta demokraten gehiengoak babestu zuten, baina interes komertzialek akordio bat negoziatzeko eta gerra saihesteko eskatu zioten Washingtoni[13].

Kubak AEBen arreta izugarria erakarri zuen, baina ia eztabaida bakar bat ez zen agertu Filipinetako, Guameko edo Puerto Ricoko beste kolonia espainiarrei buruz[14]. Historialarien arabera, Estatu Batuetan ez zegoela inperio kolonial bat bat egiteko eskaririk[15].

Gerrarako bidea

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kubako independentziaren aldeko borroka

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kubako independentzia gerra

Kubako independentziaren aldeko lehen apustu serioa, Hamar Urteko Gerra, 1868an lehertu zen, hamarkada bat geroago agintariek menderatu zutena. Ez Zanjongo ituneko (1878ko otsaila) borrokek ez erreformek ez zuten iraultzaile batzuen autonomia eta independentzia lortzeko desioa itzali. Iraultzaile horietako batek, Jose Martik, Kubako autonomia finantzarioa eta politikoa sustatzen jarraitu zuen erbestean. 1895. urtearen hasieran, hainbat urtez antolatu ondoren, Martik uhartearen inbasio hirukoitza egin zuen[16].

Planak eskatzen zuen, Maximo Gomezek zuzendutako Santo Domingoko talde bat, Antonio Maceo Grajalesek zuzendutako Costa Ricako talde bat eta Estatu Batuetako beste bat (Floridako funtzionario estatubatuarrek prebentzioz zapuztua) uharteko toki ezberdinetan lehorreratzea eta altxamendu bat eragitea. Baíreren oihua arrakastatsua izan zen arren, emaitza, Martik espero zuen baino indar erakustaldi txikiago izan zen. Garaipen azkar bat galduz, iraultzaileak gerrilla kanpaina luze baten aurka borrokatzeko ezarri ziren[16].

Antonio Cánovas del Castillok, Espainiako Berrezarkuntzako konstituzioaren arkitektoak eta garaiko lehen ministroak, Arsenio Martínez-Campos jeneralari agindu zion, Kubako aurreko altxamenduaren aurkako gerrako beterano ospetsu bati, matxinada itzaltzeko. Camposek Orienteko probintziaren matxinada geldiarazteko erabili zuen metodo eta esleipen berria onartzeko izan zuen errezeloak kritikak eragin zizkion Espainiako prentsan[17].

Presioa gero eta handiagoa zenez, Valeriano Weyler jeneralak Campos ordezkatu zuen, itsasoz haraindiko probintzietan eta Espainiako metropolian matxinadak itzaltzen esperientzia zuen militarra. Weylerrek matxinoei armamentua, hornikuntza eta laguntza kendu zien. Kubatar barruti batzuetako biztanleak, militarren kuartel nagusitik gertu zeudenak, birkontzentrazio-eremuetara joateko agindua eman zuen[17]. Estrategia hau eraginkorra izan zen matxinadaren hedapena geldiarazteko, nahiz eta horrek, Estatu Batuetan, Espainiaren aurkako propagandaren sua elikatu zuen[18]. Hitzaldi politiko batean, William McKinley presidenteak hau erabili zuen matxinatu armatuen aurkako Espainiako ekintzak erasotzeko. Are gehiago, esan zuen hau ez zela gerra zibilizatu bat, baizik eta sarraski bat[19][20].

Espainiaren jarrera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
La Campana de Gràcia-n (1896) argitaratu zen marrazki satiriko espainiar bat, Manuel Molinék Estatu Batuek Kubarekiko izan zuten jokabidea kritikatuz. Goiko testuak dio (antzinako katalanez): "Osaba Samen irrika", eta behean: "Uhartea mantentzeko, gal ez dadin".

Gobernu espainiarrak, kolonia baten ordez, Espainiako probintziatzat hartzen zuen Kuba, eta horren prestigioa eta irlarekiko merkataritza armadaren ardura zen. Antonio Cánovas del Castillo Espainiako lehen ministroak iragarri zuenez, Nazio espainiarra prest dago sakrifikatzeko bere altxorraren azken pezeta arte eta azken espainiarraren odol tanta arte, norbaitek bere lurraldearen zati bat ere ken diezaion onartu aurretik[21].

Cánovas del Castillok denbora luzez Espainiako politika menderatu eta egonkortu zuen. 1897an Michele Angiolillo anarkista italiarrak hil ondoren[22], Espainiako sistema politiko ezegonkorra utzi zuen, bere prestigioari kolpe bat emateko gai ez zena[23].

Gerra espainiar abertzalentzat: gurutzada bat

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
« Espainiari probidentziazko zeregina betetzea egokitu zaio historian (...). Herri espainiarra kristautasunaren aitzindaria da, Israelgo herriak izan zuen antzeko xedea du; haren historia kristau zibilizazioko gudariaren historia da. (Egun erasotzen gaituzten) barbaroak ez datoz larrubizi, ez pantera-larruzko mozorrotan jantzirik (...) baizik eta lurrun-makina handien gainean, elektrikaz armaturik eta mozorro europarretan jantziak. Baina, tribu barbaro guztien antzera, gutizia baino ez da haren ideala eta borondatearen araberako desmasiak beste araurik ez dute ezagutzen (...) Jaungoikoa nahi dute kendu tronutik eta dolarra alderatu, idolo unibertsal gisa (...). Gerra hau (...), erlijio-gerra, gerra santua, gurutzada, ere bada (...) »

—Aita Calpenaren sermoia Madrilgo katedralean, 1898ko maiatzaren 2an


Bakearen defentsa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Nahiz eta Espainian, orokorrean hasiera batean sukar abertzale bat orokortu, alderdi sozialistako kide esanguratsuek bere aurka jarri ziren. Besteak beste pentsaezina izan ahal zen puntu batera: Kubari independentzia ematea eskatu arte.

« Denek nahi dute bakea. Ororen buru beren interesen edo alderdikideen alde egiten duten gutxi batzuek baino ez dute uste gerrak jarraitu behar duela.

(...) Gudaldian jo eta ke ari direnek, sukarrak janda, goseak eta egarriak jota, oinek eusten ez dietelarik, abian ez jarraitzearen beren burua lurrera botatzen dutenek (...), horiek ez dute gerrarik nahi. (...) Kuban ohorearen zentsu anker baten alde hiltzear daudenen amek, aitek, senideek, emazteek, seme-alabek, horiek ez dute gerrarik nahi. (...) Gobernuak ondo egin du armistizioa onartzen. Eta are hobeto egingo luke, baldin eta gerrari kosta ahala kosta amaiera emango balio gerrak suntsi gaitzan baino lehen. Egin dezala bere esku dagoena: independentzia onartzea, adibidez. Inork ez du beldurrik izan behar.

»

—El Socialista, "Bakea", 1898ko apirilaren 15a.


AEBen erantzuna

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kubako matxinadaren erupzioak eta Weylerren neurriak herriaren amorrua eragin zuten. Egoera hau New Yorkeko kazetaritza industriarentzako bedeinkapen bat izan ziren, non Joseph Pulitzerrek New York Worldeko eta William Randolph Hearstek New York Journaleko titular handientzako eta kopiak saldu baitzituzten, istorioako potentzialaz konturatu orduko. Bi egunkariek Espainia salatu zuten, baina New Yorketik kanpo eragin gutxi izan zuten. Estatu Batuetako iritziaren arabera, Espainia atzeratuta zegoen eta ezin zuen Kubarekin modu justuan hitz egin. Katoliko estatubatuarrak zatituta zeuden gerra hasi aurretik, baina gogotsu babestu zuten behin hasi zenean[24][25].

Ameriketako Estatu Batuek interes ekonomiko garrantzitsuak zituzten, eta horiek kaltetuak izaten ari ziren gatazka luzearen eta Kubaren etorkizunari buruzko ziurgabetasun gero eta handiagoaren ondorioz. Neurri handi batean Kubarekiko merkataritzaren menpe egondako ontzi-enpresek galerak izan zituzten gatazkak konpondu gabe jarraitzen zuen heinean[26]. Enpresa horiek presioa egin zieten Kongresuari eta McKinleyri matxinadarekin amaitu zezaten. AEBetako beste kezka komertzial batzuk, bereziki Kubako azukrean inbertitsaileenak, espainiarrengana jo zuten ordena berrezartzeko[27]. Egonkortasuna, ez gerra, bi interesen helburua zen, baina nola lortzeko modua Espainiaren eta AEBen diplomaziaren esku izango litzateke.

Kubatarren eta gobernu espainiarraren arteko tentsioa areagotzen ari zen bitartean, esku-hartzearen aldeko herri-babesa sortzen hasi zen Estatu Batuetan, Kuba askea mugimendua agertu zelako eta estatubatuar askok Amerikako Iraultzaren eta Kubako matxinadaren artean paraleloak egin zituztelako, gobernu espainiarra tiraniko zapaltzaile kolonial gisa ikusiz. Louis Perez historialariak adierazitakoaren arabera, Kubako independentziaren izenean gerra proposamena berehala jabetu zen, eta ordutik aurrera jarraitu zuen. Hori zen jendearen gogo-aldartearen zentzua. Une horretan poema eta kantu asko idatzi ziren AEBetan, Kuba askea mugimenduari babesa adierazteko[28]. Era berean, afroamerikar askok, arraza-bereizkeria gero eta handiago bati eta eskubide zibilen atzerapen gero eta handiagoari aurre egiten ziotenek, gerran parte hartu nahi zuten, berdintasunaren kausan aurrera egiteko modua ikusten zutelako; nahi zutena zen herrialdeari emandako zerbitzuen truke irabazi politikoa eta herritarren arteko errespetu publikoa lortzea[29].

Judge-n 1897ko otsailaren 6an argitaratutako karikatura estatubatuar bat: Columbia (estatubatuar herria ordezkatzen duena) Kuba zapalduari hurbiltzen zaio (kateatutako umearen azpiko azpidatziak "Espainiako XVI. mendeko metodoak" dio), Osaba Sam (Estatu Batuetako gobernua ordezkatzen duena) begiak estalita esertzen den bitartean, izugarrikeriak ikusteari edo esku hartzeko bere armak erabiltzeari uko eginez (Grant E. Hamiltonen karikatura).

McKinley presidenteak, gatazken inguruko konplexutasun politikoaz oso jakitun zenez, matxinadari amaiera eman nahi zion modu baketsuan. Politika horren arabera, McKinley Espainiako gobernuarekin negoziatzen hasi zen, negoziazioek Ameriketako Estatu Batuetan kazetaritza horiari amaiera eman ziezaioketen itxaropenarekin, eta, ondorioz, Espainiarekin gerrara joateko amaiera eman. Bakea negoziatzen saiatu zen McKinleyk kargua hartu aurretik. Espainiarrek, ordea, uko egin zioten negoziazioetan parte hartzeari. 1897an, McKinleyk Stewart L. Woodford izendatu zuen Espainiarako ministro berria, eta honek berriz ere bakea negoziatzea eskaini zuen. 1897ko urrian, gobernu espainiarrak oraindik uko egin zion Estatu Batuek espainiarren eta kubatarren artean negoziatzeko egindako eskaintzari, baina kubatarrei autonomia gehiago emango ziela agindu zien[30]. Hala ere, azaroan gobernu espainiar liberalago bat aukeratzearekin batera, Espainiak Kuban zituen politikak aldatzeari ekin zion. Lehenik, Espainiako gobernu berriak AEBei esan zion prest zegoela berkontzentrazio politiketan aldaketa bat eskaintzeko (Ameriketako Estatu Batuetan kazetaritza horia elikatzen zuen politika multzo nagusia), baldin eta Kubako matxinoek liskarrak etetea adosten bazuten. Oraingoan, erreboltariek baztertu egin zituzten terminoak, etengabeko gatazkak AEBen esku hartzea eta Kuba independente baten sorrera ekarriko zituen itxaropenarekin[30]. Espainiako gobernu liberalak Valeriano Weyler Kubako gobernadore nagusia ere erretiratu zuen. Ekintza horrek Espainiari leialak ziren kubatar asko asaldatu zituen[31]

USS Maine akorazatua

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Goiko ezkerraldean: Signal Corps, telegrafo lerroak zabalduz; goiko eskuinaldean: USS Iowa itsasontzia; zentro-ezkerraldean: Malate gotorlekuan bandera aldaketa; zentro-eskuinaldean: filipinar soldaduak Espainiako uniformekin jantzita Manila kanpoaldean; beheko ezkerraldean: Roosevelt eta bere Rough Riders San Juan muino konkistatuan; beheko eskuinaldean: Espainia garaitua Parisko Ituna sinatuz

McKinleyk USS Maine bidali zuen Habanara, AEBetako herritarren eta interesen segurtasuna bermatzeko, eta erreforma baten premiazko beharra azpimarratzeko. Itsas armada fronte ezberdinetan aldi berean erasotzeko posizioan mugitu zen. Maine Floridatik atera zenean, Ipar Atlantikoko eskuadroiaren zati handi bat Cayo Huesora eta Mexikoko golkora joan zen. Beste itsasontzi batzuk ere Lisboako kostaldera eraman zituzten, beste batzuk Hong Kongera eraman zituzten bitartean[32].

1898ko otsailaren 15eko gaueko 9:40etan, Maine Habanako portuan hondoratu zen, izugarrizko leherketa bat jasan ondoren. McKinleyk pazientzia eskatu zuen eta ez zuen adierazi Espainiak eztanda eragin zuenik, baina ontziko 355[33] marineletatik 250 hil ziren. Defentsarako 50 milioi dolar berenganatzeko eskatu zion McKinleyk Kongresuari, eta Kongresuak aho batez behartu zuen. AEBetako buruzagi gehienek uste zuten eztandaren arrazoia ezezaguna zela, baina orain arreta publikoa egoerari begira jarrita zegoen, eta Espainiak ezin zuen gerra saihesteko irtenbide diplomatikorik aurkitu. Espainiak Europako potentziei dei egin zien, eta horietako gehienek Kubarako baldintza estatubatuarrak onartzeko aholkatu zioten, gerra saihesteko[34]. Alemaniak Europaren jarrera bateratua eskatu zuen AEBen aurka, baina ez zuen inolako neurririk hartu[35].

AEBetako itsas armadaren ikerketa martxoaren 28an egin zuten publiko eta ondorioztatu zuen ontziko bolbora biltegiak piztu zirela ontziaren kaskoaren kanpoko leherketa bat gertatu zenean. Txosten horrek erregaia isuri zuen Estatu Batuetako herri suminaldian, gerra saihestezina eginaraziz[36]. Espainiaren ikerketa kontrako ondoriora iritsi zen: leherketa ontziaren barruan sortu zela. Ondorengo urteetan egindako beste ikerketa batzuek hainbat kontrako ondorioetara iritsi ziren, baina ez zuten loturarik izan gerraren etorrerarekin. 1974an, Hyman George Rickover almiranteak agiriak berrikustera behartu zituen, eta barne leherketa bat zegoela erabaki zuen. National Geographic aldizkariak 1999an eskatutako ikerketa batek, AME konputagailu ereduak erabiliz, leherketa mina batek eragin zuela adierazi zuen, baina ez zen behin betiko frogarik aurkitu[37].

Gerra deklarazioa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Guardia Zibilaren mapa ilustratua, Espainiako Erresuma eta 1895ean geratzen ziren bere jabetza kolonialak erakusten dituena (Caroline eta Mariana uharteak, Espainiako Sahara, Maroko, Ginea eta Guam ez daude barne)
.

Maine suntsitu ondoren, Hearst eta Pulitzer New York hiriko egunkari editoreek erabaki zuten espainiarrek zutela errua, eta teoria hori gertaera gisa argitaratu zuten beren dokumentuetan[38]. Kuban espainiarrek euren egunkarietan espainiar hiltzaile eta Remember The Maine izenburuak erabiltzean egindako izugarrikerien kontakizun sentsazionalista eta harrigarriak erabili zituzten. Bere prentsak puztu egin zuen gertatzen ari zena eta espainiarrek Kubako presoak nola tratatzen zituzten[39]. Istorioak gertakarien kontakizunetan oinarritu ziren, baina gehienetan, argitaratutako artikuluak edergarriak izan ziren, eta idazleen hizkera sutsuak irakurleen artean erantzun emozionalak eta beroak eragin zituen. Dirudienez, Frederic Remington ilustratzaileak Kuban gerra bat sortzen ari ez zela esan zuenean, Hearstek erantzun zuen: Zuk irudiak jartzen dituzu eta nik gerra[40]. Hala ere, Kazetaritza hori berri hau ez zen oso ohikoa New York hiritik kanpo, eta historialariek jada ez dute kontsideratzen nazioaren aldarte estatuari forma ematen dion indar nagusitzat[41]. Iritzi publikoak berehalako ekintza eskatu zuen herrialde osoan, McKinley presidentearen, Thomas Brackett Reed Ordezkarien Ganberako presidentearen eta enpresaburuen komunitatearen ahaleginak areagotuz, irtenbide negoziatua aurkitzeko. Wall Street, enpresa handiak, finantza handiak eta herrialde osoko Main Streeteko enpresak gerraren aurka agertu ziren argi eta garbi, eta bakea exijitu zuten. Depresio handiko urteak igaro ondoren, etxeko ekonomiarentzat panorama ekonomikoa bat-batean distiratsua izan zen berriro 1897an. Hala ere, gerraren ziurgabetasunak mehatxu larria izan ziren erabateko susperraldi ekonomikorako. Gerrak oparotasunaren martxa eragotziko luke, eta herrialdea urte askoan atzeratuko luke, ohartarazi zuen New Jersey Trade Reviewek. Aldizkari nagusiak editorializatu zuen: Merkataritza eta mertzenario ikuspuntu batetik, bereziki garratza dirudi gerra hau herrialdeak jada hainbeste sufritu duenean eta atsedena eta bakea behar dituenean gertatzea. McKinleyk arreta handia jarri zion enpresa komunitatearen gerraren aurkako adostasun sendoari, eta Kuban espainiar tiraniari amaiera emateko indar gordinaren ordez diplomazia eta negoziazioa erabiltzeko ebazpena indartu zuen[42].

1898ko maiatzaren 1eko arratsaldean harrapatutako Espainiako ontzien zerrenda

Redfield Proctor de Vermont senatari errepublikarrak 1898ko martxoaren 17an emandako hitzaldi batek sakon aztertu zuen egoera, eta gerraren aldeko kausa indartu zuen hein handi batean. Proktorek ondorioztatu zuen gerra zela erantzun bakarra[43][44]. Ordura arte gerraren aurka zeuden enpresa eta erlijio komunitate askok bandoa aldatu zuten, McKinley eta Speaker Reed ia bakarrik utziz gerraren aurkako erresistentzian[45][46][47]. Apirilaren 11n, McKinleyk bere erresistentziari amaiera eman zion, eta Kongresuari agintaritza eskatu zion Kubara tropa estatubatuarrak bidaltzeko, han gerra zibilari amaiera emateko, Kongresuak gerra bat nahi zuela jakinda.

Apirilaren 19an, Kongresuak Kubaren independentzia babesten zuten ebazpen bateratutzat jotzen zuen bitartean, Coloradoko Henry M. Teller senatari errepublikanoak Teller zuzenketa proposatu zuen, gerra ostean AEBek Kubaren gaineko etengabeko kontrola ezar ez zezaten bermatzeko. Zuzenketa, Kuba anexionatzeko edozein asmo baztertuz, Senatua 42tik 35era pasatu zen; Ganbera ados egon zen egun berean, 311tik 6ra. Ebazpen zuzenduak Espainia erretiratzeko eskatu zuen eta presidenteari baimena eman zion Kuba Espainiatik independizatzen laguntzeko beharrezko zuen indar militarra erabiltzeko. McKinley presidenteak 1898ko apirilaren 20an sinatu zuen ebazpen bateratua, eta Espainiara ultimatuma bidali zuten[3][48]. Erantzun moduan, Espainiak AEBekiko harreman diplomatikoak eten zituen apirilaren 21ean. Egun berean, AEBetako Armadak Kubaren blokeoa hasi zuen[16]. Apirilaren 23an, Espainiak adierazi zuen gerra deklaratuko zuela AEBetako indarrek bere lurraldea inbadituz gero. Apirilaren 25ean, AEBen eta Espainiaren artean gerra egoera zegoela adierazi zuen AEBetako Kongresuak, apirilaren 21az geroztik, Kubaren blokeoa hasi zen egunean[16].

Itsas armada prest zegoen, baina lehorreko armada gerrarako oraindik ondo prestatuta ez zegoenez, aldaketa erradikalak egin zituen planetan, berehala hornidurak erosten. 1898ko udaberrian, AEBetako armada erregularraren indarrak bakarrik 25.000 soldadu zituen. Armadak 50.000 gizon berri nahi zituen, baina 220,000 baino gehiago jaso zituen boluntarioen bidez eta Estatuko Guardia Nazionalaren unitateen mobilizazioarekin[49], baita USS Maineren leherketaren ondorengo lehen gauean ia 100.000 gizon lortu ere[50].

Estatu Batuen ultimatuma Espainiari

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
« Kontuan izanik zer-nolako kondizio petralak pairatu behar izan dituen gure kostaldetik hain hurbil dagoen Kubak azken hiru urteotan, eta norainoko erasoa egin dion honek iparramerikarren zentzu moralari (...), eta kontuan izanik, halaber, kubatar adiskideei bisita egitera Kubara joana zen gure korazatu bat hondoratu dutela orain gutxi Habanako portuan (...), argi esan nahi dugu ez gaudela prest egoera honi denbora gehiagoz eusteko (...).

Horrenbestes, Ameriketako Estatu Batuetako Senatuak eta Ordezkarien Ganberak zera ebatzi duteː

Datorren apirilaren 23an, larunbata, eguna eguerdira iristen denerako, Espainiako gobernuak ez baldin badio gobernu honi jakinarazten ebazpen honetan esaten direnekin ados dagoela, eta, beraz, Kuban bakea bermatzeko neurri guztiak hartuko dituela, beste ezein jakinarazpenik igorri gabe ekingo dio lehendakariak indarraz baliatzeko bere esku dauden eskumenak abian jartzeari.

»

—Ameriketako Estatu Batuetako Senatuaren eta Ordezkarien Ganberaren ultimatuma Espainiari, 1898ko apirilaren 19a.


Historiografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Espainiako azken goarnizioa Kuban. Murat Halstead, 1898

1890eko hamarkadako behatzaileen iritziz, eta geroko historialariena, Espainiarekin gerraren motibatzaile nagusia izan zen kubatarren egoera humanitarioa. McKinleyk adierazi zuen 1897ko amaieran, Espainiak bere krisia konpontzea lortu ez bazuen, Estatu Batuek: geure buruarekiko, zibilizazioarekiko eta gizateriarekiko gure betebeharrek inposatutako betebehar bat ikusiko zutela, hau da, indarrez esku hartzeko betebeharra"[51]. Akordio bat negoziatzeko moduan esku hartzea ezinezkoa izan zen, ez Espainia eta ez matxinoak ez lirateke ados egongo. Louis Perezek dioenez: Egia da 1898an gerraren determinatzaile moralistei historiografian azalpen-pisu nagusi bat eman zaiela[52]. Hala ere, 1950eko hamarkadan, AEBetako zientzialari politikoek uste zuten gerra akats bat izan zela idealismoan oinarrituta. Bestalde, Idealismoa gutxietsi zuten propagandak eta kazetaritza sentsazionalista horiak jendea nahita engainatu zuen. Robert Osgood politologoak 1953an idatzi zuen erabaki estatubatuarra oinarritu zela Justizia propioan eta benetako suhartasun moralean. Azken finean, gurutzada baten eta okerreko zintzotasuna eta autoafirmazio nazionalaren arteko konbinazio bat izan zela[53]. Osgoodek gehitu zuen:

« Gerra bat Kuba despotismotik, ustelkeria eta krudelkeria espainiarretatik, Weyler odolkoi jeneralaren kontzentrazio-esparruetako immunitatetik, gaixotasunetik eta basakeriatik askatzeko, ogasunen suntsiketatik, familien sarraskitik eta emakumeen suminduratik askatzeko; hori kolpe gogorra litzateke gizateriarentzat eta demokraziarentzat... Inork ezingo luke zalantzan jarri, sinetsiko balu, eta eszeptizismoa herrikoia ez balitz, Kubako Batzarraren propagandaren gehiegikeriak eta distortsio ikaragarriak eta Hearst eta Pulitzerren kazetari horiek inpregnatutako gezur irudimentsuak eguneko 2 milioiko egunkarien kopiak[54]. »

Bere War and Empire[5], Massachusettseko Unibertsitateko (Boston) Paul Atwood irakasleak hau idatzi zuen:

« Gerra hispanoamerikarra suspertu egin zen etsaiaren aurkako gezur eta salaketa faltsuekin. Gerraren sukarra populazio orokorrean ez zen inoiz tenperatura kritikora iritsi USS Maineren ustekabeko hondoratzea nahita eta faltsuki Espainiako zitalkeriari egotzi zitzaion arte. Mezu kriptiko batean Lodge senatariak idatzi zuenez:

Kuban edozein egunetan leherketa bat egon daiteke gauza asko konponduko lituzkeena. Korazatu bat dugu Habanako portuan, eta gure flota, espainiarrek duten guztia gainditzen duena, ezkutatuta dago Dry Tortugasen.

»

Bere autobiografian[55], Theodore Rooseveltek bere ikuspuntuak eman zituen gerraren jatorriari buruz:

« Gure interes zuzenak handiak ziren, Kubako tabakoagatik eta azukreagatik, eta bereziki Kubak Istmoko kanalarekin [Panama] zuen harremanagatik. Baina are handiagoak izan ziren gure interesak gizateriaren ikuspegitik. Gure eginbeharra zen, are gehiago ohore nazionalaren ikuspegitik, interes nazionalaren ikuspegitik baino, suntsiketa eta hondamendia geldiaraztea. Gogoeta horiek zirela eta, nahiago izan nuen gerra. »


Gerra Karibe itsasoan

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kuba

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kristobal Kolon espainiar gurutzadura blindatua, 1898ko uztailaren 3an Santiagoko guduan suntsitua izan zena.

Theodore Rooseveltek Kuban esku hartzearen alde egin zuen, bai Kubako herriarentzat, bai Monroe doktrina sustatzeko. Armadako Idazkari Laguntzailea zen bitartean, itsas armada gudurako prest jarri zuen baita Deweyren eskuadroi asiatikoa gudu honetarako ere. Leonard Woodekin ere lan egin zuen armadarako boluntarioen erregimentu bat eratzeko, hau da, AEBetako Boluntarioen 1. erregimendua. Woodek erregimentuaren agintea jaso zuen, berehala Rough Riders izenekoa[56].

Estatubatuarrek Kubako Santiago hiria harrapatzeko asmoa zuten, Linaresen armada eta Cervera ontzidia suntsitzeko. Santiagora iristeko, Espainiako defentsa trinkoak zeharkatu behar izan zituzten San Juango muinoetan eta El Caneyko herri txiki batean. AEBetako indarrek matxinatu independentisten laguntza izan zuten, Calixto Garcia jeneralak gidaturik.

Kubako sentimendua

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Denbora luzez, Kuban uste zen Estatu Batuetako gobernuak izango zuela seguruenik independentziaren gakoa, eta aldi baterako anexioa ere kontuan hartu zen. Louis Pérez historialariak Kuba eta Estatu Batuak: intimitate harreman bereziak liburuan esploratu zuena. Kubatarrek espainiar gobernuarekiko nahigabe handia izan zuten, espainiarren manipulazio urteen ondorioz, eta AEBak borrokan sartzea zuzeneko urratsa zela uste zuten. Nahiz eta kubatarrak ez ziren AEBen asmoez fidatzen, estatubatuar gehien babesak nolabaiteko lasaitasuna eman zien kubatarrei, uste baitzuten Estatu Batuek independentzia lortzen laguntzeko konpromisoa zutela. Hala ere, gerra osteko 1903ko Platt zuzenketa inposaketarekin, baita AEBen manipulazio ekonomiko eta militarrarekin ere, AEBekiko Kubako sentimendua polarizatu egin zen, eta kubatar asko atsekabetuta sentitu ziren AEBen etengabeko interferentziarekin[57].

Lehorreko kanpaina

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ekainaren 22tik 24ra, William R. Shafter jeneralaren agindupeko Bosgarren Armada Kidegoa Daiquiri eta Siboneyn lehorreratu zen Santiagotik ekialdera, eta operazio base estatubatuar bat ezarri zuen. Espainiar tropen talde bat, ekainaren 23an Siboneytik gertu estatubatuarrekin borroka bat izan ondoren, Las Guasimaseko bere posizioetara erretiratu zen. Joseph Wheeler jeneral konfederatu ohiaren agindupean zegoen AEBetako indarren Kubako esplorazio partideen informazioari eta arretaz jokatzeko aginduakei ez zien jaramonik egin. Antero Rubin[58] jeneralak gidatutako 2.000 soldaduko espainiar atzeguardiara iritsi ziren eta aurre egin zioten, benetan segada eman ziona, Las Guasimaseko guduan, ekainaren 24an. Gudua erabakigabe amaitu zen, eta espainiarrek Las Guasimas utzi zuten Santiagorako aurreikusitako erretreta batean.

AEBetako armadak AEBko gerra zibilaren garaiko borrokalariak erabili zituen, zeinak zutabeen aurretik baitzihoazen. Hauetako lau boluntariotetatik hiru hil zituzten, Hamilton Fish II.a (Hamilton Fishen biloba, Ulysses S. Grant Estatu Idazkaria) eta Allyn K. Capron kapitaina barne. Azken honi buruz Theodore Rooseveltek esan zuen lider eta soldadu natural hoberenetako bat zela. Soilik Oklahomako indiarra, Tom Isbell, zazpi aldiz zauritua, bizirik atera zen[59].

Las Guasimaseko guduak AEBei erakutsi zien AEBetako taktikak ez zirela funtzionatzen espaniarrekin, matxinatu kubatarrekin izandako borroketan ezkutatzeko artea ikasi zutelako, eta ez zuten inoiz akatsik egin beren posizioen berri emateko defentsan ari ziren bitartean. Estatubatuarrek ere azkar egin zuten aurrera, eta sastraka artean geratzen ziren, ikusezinak izateko. Espainiarrek nahierarako tiroak erabiltzen zituzten aurrera zihoazen estatubatuarren aurka. Nahiz eta tropa batzuk harrapatu, teknika honekin balak alferrik galtzen ziren, estatubatuarrek fuego espainiar hitza entzun bezain laster, makurtzen ikasi baitzuten. Espainiako tropak kerik gabeko bolborazko armekin hornituta zeuden, eta horiek ere beren posizioak ezkutatzen laguntzen zieten, tiro egiten zuten bitartean.

AEBek Puerto Rico eta Kubara tropak eramateko erabiltzen duten Seneca garraioa.

Espainiar tropa erregularrak, gehienak, 7 mm eta 1893ko espainiar Mauser fusil modernoekin armatuak zeuden, kargadore eta kerik gabeko bolborarekin kargatuak. Estatubatuarrek 7×57 mm-ko abiadura handiko Mauser bala liztor espainiarra deitu zuten, gainetik pasatzean soinu supersonikoagatik. Beste tropa irregular batzuk Remington Rolling Block errifleekin armatuta zeuden 43an, kerik gabeko bolborarekin eta letoizko alkandoradun balekin. Estatubatuar infanteria erregularra armatuta zegoen 30–40 Krag–Jørgensenekin, kargagailu birakari konplexu bat zuen sarrailako errifle bat. Bai AEBetako zalditeria erregularra bai AEBetako borondatezko zalditeriak, kerik gabeko munizioak erabili zituzten. Geroagoko guduetan, Estatu Batuetako boluntarioek Springfield 45–70 erabili zuten, tiro bakarreko bolbora beltzezko errifle bat[59].

Uztailaren 1ean, infanteriako eta zalditeriako erregimentu erregularretan gutxi gorabehera 15.000 tropa estatubatuarreko indar konbinatu batek (Buffaloko soldadu Koloredunen lau erregimentu eta borondatezko erregimentuak, horien artean Roosevelt eta bere Rough Riders, New Yorkeko 71.a, Massachusettseko 2. infanteria eta Ipar Karolinako 1.a eta kubatar erreboltariak) 1.270 espainiarri eraso zien, gerra zibilaren estiloko aurrealdeko erasoak El Caneyko guduan eta San Juan muinoko guduan, Santiago kanpoaldean[60]. Berrehun soldadu estatubatuar baino gehiago hil zituzten eta 1.200 zauritu borroketan, espainiarrek estatubatuarrei tiroka jarri zieten su-kadentzia handiari esker[61]. Gatling metrailadoreak funtsezkoa izan ziren erasoaren arrakastarako[62][63]. Cerverak Santiagotik ihes egitea erabaki zuen bi egun geroago. John J. Pershing tenientea, Black Jack ezizenez ezaguna, Zaldunen Hamargarren Unitateaz arduratu zen gerra garaian. Pershing eta bere unitatea borrokatu ziren San Juan muinoko batailan. Pershing guduan izandako gailentasunagatik aipatua izan zen.

Marine eta indar kubatarrek Espainiako indarrak Guantanamon isolaturik zituenez, hauek ez zekiten Santiago setiopean zegoela, eta probintziaren iparraldeko aldean espainiar indarrek ezin zituztela Kubako lerroak hautsi. Hau ez zen egia Escario de Manzanilloren erreleboko zutabearentzat[64], Kubako erresistentzia gogorra gainditzeko borrokatu baitzuen baina setioan parte hartzeko beranduegi iritsi zen.

San Juan muinoko eta El Caney guduen ondoren, estatubatuarren aurrerapena gelditu egin zen. Espainiako tropek arrakastaz defendatu zuten Fuerte Canosa, eta, horri esker, haren lerroa egonkortu eta Santiagorako sarrera debekatu zieten. Estatubatuarrek eta kubatarrek indarrez ekin zioten hiriaren setio odoltsu eta itogarriari[65]. Gauetan, tropa kubatarrek parapeto altxatuak egin zituzten Espainiako posizioetarantz. Behin osatuta, parapeto horiek AEBetako soldaduek okupatu zituzten, beste indusketa multzo berri batzuk eginten zuten bitartean. AEBetako tropek, egunero Espainiako tiroen ondorioz galerak izan zituzten arren, askoz biktima gehiago jasan zituzten beroengatik eta eltxoek transmititutako gaixotasunengatik[66]. Mendebaldeko tropak hirira hurbiltzean, Calixto García jeneral kubatarra hiria inbaditzen hasi zen, espainiar indarren artean beldur handia sortuz errepresaliengatik.

Kubako Santiagoren kanpaina Espainia-Estatu Batuak Gerran (1898ko apirilaren 25etik abenduaren 10era)

Tayakobako gudua

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Carter P. Johnson ordezkariak, Buffalo Soldiersen Hamargarren Zalduntzakoak, operazio berezien funtzioetan esperientzia zuenak apatxe gerretako Hamargarren Zalduntzaren Apache esploratzaileen burua, erregimentuko 50 soldadu aukeratu zituen eta, gutxienez, 375 soldadu kubatar hedapen-misio bat burutzeko, Emilio Núñez brigada kubatarraren agindu pean eta beste hordidura batzurekin San Juan ibaiaren bokalera abiatu zen, Cienfuegosen ekialdera. 1898ko ekainaren 29an, Floridako eta Fanitako garraioak lehorreratzeko txalupetan saiatu ziren, baina Espainiako tiroketak atzera bota zituen. 1898ko ekainaren 30ean bigarren saiakera bat egin zen, baina errekonozimenduzko soldadu talde bat hondartzan harrapatuta geratu zen, Tallabacoa ibaiaren bokaletik gertu. Lau soldaduko talde batek salbatu zuen talde hori, eta ohorezko dominak jaso zituen. USS Peoria eta USS Helena iritsi berriak hondartza bonbardatu zuten espainiarrak distraitzeko; Kubako hedapenak, berriz, berrogei milia egin zituen ekialdean, Palo Alto-n, eta han elkartu ziren Gomez jeneral kubatarrarekin[67][68].

Itsas-operazioak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kubako Santiagoko portu nagusia gerra garaiko itsas operazioen helburu nagusia izan zen. Santiagori erasotzen zion estatubatuar flotak udako urakanen denboraldiaren babesa behar zuen; Guantanamoko badia aukeratu zen, bere portu bikainagatik. Guantanamoko badiaren 1898ko inbasioa ekainaren 6tik 10era bitartean gertatu zen, AEBen lehen itsas erasoa, AEBetako marineen lehorreratze arrakastatsuarekin. Apirilaren 23an, Espainiako Armadako almiranteen kontseilu batek erabaki zuen Pascual Cervera y Topete almirantearen lau gurutzontzi blindatu eta hiru torpedo-suntsitzaile eskuadroiari agindu zien Cabo Verdetik Mendebaldeko Indietara joateko[69].

Santiagoko gudua, uztailaren 3an, Espainia-Estatu Batuak gerrako itsas borrokarik handiena izan zen, eta Karibeko espainiar eskuadroia (Itsasoz bestaldeko flota ere deitua) suntsitzean gertatu zen. Maiatzean, Pascual Cervera Topete almirante espainiarraren flota ikusi zuten indar estatubatuarrek Santiagoko portuan, eta han babestu ziren itsas erasotik babesteko. Bi hilabeteko liskarra jarraitu zuen Espainiako eta AEBetako itsas indarren artean.

Espainiako eskuadroia, azkenean, uztailaren 3an portutik ateratzen saiatu zenean, AEBetako indarrek sei ontzietatik bost suntsitu edo zigortu zituzten. Ontzi espainiar bat bakarrik, Kristobal Kolon gurutzontzi blindatu berria, onik atera zen, baina kapitainak bandera jaitsi eta hondoratu egin zuen estatubatuarrek azkenean harrapatu zutenean. Harrapatuak izan ziren 1.612 marinel espainiarrak, Cervera almirantea barne, Seavey uhartera bidali zituzten Portsmoutheko ontziolan, Kitteryn, Mainen, non Camp Longen gerrako preso gisa konfinatuak izan ziren uztailaren 11tik irailaren erdialdera arte.

Liskarrak iraun zuen bitartean, William T. Sampson kontraalmiranteak Richmond Pearson Hobson ordezkariari agindu zion USS Merrimac collierra portuan hondoratzeko, Espainiako flota botilaratzeko. Misioak porrot egin zuen, eta Hobson eta haren eskifaia harrapatu zituzten. Uztailaren 6an trukatuak izan ziren, eta Hobson heroi nazional bihurtu zen; 1933an Ohorezko Domina jaso zuen, kontralmirante gisa erretiratu zen eta Kongresuko kide bihurtu zen.

AEBen erretiratzea

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sukar horia berehala hedatu zen okupazio indar estatubatuarren artean, hura geldiaraziz. AEBetako armadako ofizial kezkatuen talde batek Theodore Roosevelt aukeratu zuen Washingtoni Armada erretiratzeko eskaera bat idazteko, Shafter jeneralaren antzeko eskaera bat, bere indarra eriondoen armada gisa deskribatu zuena. Eskutitza idatzi zuenean, Kuban zegoen indarraren %75 ez zen gai zerbitzurako[70].

Ferrolgo badiatik irteten den Asia eta Ozeano Bareko Espainiako erreskate eskuadroia. Asia-Pazifikoko Espainiako eskuadroia Ferrolgo itsasadarrean.
Ezkerretik: korazatu Pelayo, Cristobal Colon, infanta Maria Teresa, Alfontso XIII.a, Carlos V.a, Okendo eta Bizkaia. Bi ontzi txikienak torpedo-ontziak dira.

Abuztuaren 7an, AEBetako inbasio indarra Kuba uzten hasi zen. Ebakuazioa ez zen erabatekoa izan. Ameriketako Estatu Batuetako armadak Kubako Bederatzigarren Zalditeria Erregimentua mantendu zuen, okupazioa laguntzeko. Zirudienez, boluntario beltz askoren arraza dela eta, hegoaldeko estatuetakoak, gaixotasunetatik babesturik egongo ziren; logika honek soldadu hauek immuneak ezizenera eraman zituen. Hala ere, Bederatzigarrena joan zenean, bere 984 soldaduetatik 73k hartu zuten gaixotasuna[70].

Gerra Ozeano Barean

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Filipinak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Espainiar domeinuko 333 urteetan, Filipinak, Espainia Berriko erregeorderriak gobernaturik, kolonia txiki batetik garatu zen, hirietan elementu modernoak zituena. XIX. mendeko espainiera-hiztun klase ertainak, batez ere, Europatik zetozen ideia liberaletan hezi ziren. Ilustratu horien artean Filipinetako Jose Rizal heroi nazionala zegoen, Espainiako agintarien erreforma handiagoak eskatu zituena. Mugimendu honek, azkenean, Filipinetako Iraultza ekarri zuen Espainiako domeinu kolonialaren aurka. Iraultza su-eten egoeran egon zen 1897an Biak-na-Bato ituna sinatu zenetik, eta buruzagi iraultzaileek herrialdetik kanpo erbestea onartu zuten.

1898ko apirilaren 23an, Manila Gazette egunkarian agiri bat agertu zen berehalako gerraz ohartarazteko eta filipinarrei Espainiaren alde parte hartzera deitzeko[ohar 5].

Indar estatubatuarren eta espainiarren arteko lehen borroka Manilako badian izan zen, non, maiatzaren 1ean, George Dewey komodoroak, Estatu Batuetako Itsas Armadaren Asiako Eskuadroia buru zuela, ordu batzuen buruan, espainiar eskuadroi bat garaitu baitzuen Patricio Montojo almirantearen agindupean[ohar 6]. Deweyk bakarrik bederatzi zauritu izan zituen[77][78]. 1897an alemaniarrek Tsingtao hartu zutenean, Deweyren eskuadroia Ekialde Urruneko itsas indar bakarra bihurtu zen tokiko base propiorik gabe, eta ikatzarekin eta munizioekin arazoak zituen[79]. [86] Arazo horiek gorabehera, Asiako Eskuadroiak, Espainiako flota suntsitzeaz gain, Manilako portua ere harrapatu zuen[79].

Pazifikoko guduak Espainia-Estatu Batuak Gerran
.

Deweyren garaipenaren ondoren, Manilako badia Britainia Handiko, Alemaniako, Frantziako eta Japoniako gerra ontziekin bete zen[79]. Zortzi ontziko flota alemaniarrak, itxuraz alemaniarren interesak babesteko Filipinetako uretan, probokazioz jokatu zuen, AEBetako ontzien aurrean moztuz, Estatu Batuetako bandera agurtzeari uko eginez (itsas kortesiako ohituren arabera), portuko zundaketak hartuz eta espainiar setiatuentzako hornidurak lehorreratuz[80][81].

Alemaniarrak, interes propioekin, uharteetako gatazkak eskain zezakeen edozein aukera baliatzeko irrikan zeuden[82]. Une horretan uharteak alemaniar jabetza bihurtuko ziren beldur ziren[83]. Estatubatuarrek alemaniarren harrokeria ikusiz, gatazka mehatxatu zuten, erasoak jarraitzen bazuen, eta alemaniarrek atzera egin zuten[82][84]. Une horretan, alemaniarrek Filipinetako konfrontazioa estatubatuarren porrot batean amaituko zela espero zuten, iraultzaileekin Manila harrapatuz eta Filipinak Alemaniarentzat uzteko prest[85].

Dewey komodoroak Emilio Aguinaldo filipinar buruzagi bat garraiatu zuen Filipinetara, 1896an Filipinetan espainiar domeinuaren aurkako matxinada gidatu zuena, Hong Kongen erbesteratu zenetik. Asmoa zen filipinar gehiago biltzeko espainiar gobernu kolonialaren aurka[86]. Ekainaren 9rako, Aguinaldoren indarrek Bulacan, Cavite, Laguna, Batangas, Bataan, Zambales, Pampanga, Pangasinan eta Mindoro probintziak kontrolatzen zituzten, eta Manila setiatu zuten[87]. Ekainaren 12an, Aguinaldok Filipinetako independentzia aldarrikatu zuen[88][89]. Abuztuaren 5ean, Espainiaren aginduei jarraituz, Basilio Agustin gobernadore nagusiak Filipinetako agintea bere laguntzaile Fermin Jaudenesi eman zion[90]. Abuztuaren 13an, komandante estatubatuarrekin, aurreko egunean Washington DCn Espainiaren eta AEBen artean bake protokolo bat sinatu zela jakin gabe, indar estatubatuarrek espainiarren Manila hiria menperatu zuten Manilako batailan[ohar 7][91][86][92]. Gudu honek filipinar-estatubatuarren arteko elkarlanaren amaiera ekarri zuen, filipinarrek, filipinar indarrak Manilan harrapatutako hirian sartzea eragozteko ekintza estatubatuarra sakonki jasaten baitzuten. Honek, beranduago, Filipinen eta Estatu Batuen arteko gerra ekarri zuen[93], Espainia eta Estatu Batuen arteko gerra baino hilgarriagoa eta garestiagoa izango zena.

Ameriketako Estatu Batuek lurreko 11.000 tropa inguru bidali zituzten Filipinetara. 1899ko abuztuaren 14an, Jaudenes kapitain jeneral espainiarrak formalki kapitulatu zuen, eta Merritt jeneral estatubatuarrak errendizioa formalki onartu zuen, eta okupazioan zegoen gobernu militar estatubatuar baten ezarpena deklaratu zuen. Kapitulazio dokumentuak, Filipinetako artxipelagoaren errendizioa adierazten zuen, eta bere gauzatze fisikorako mekanismo bat ezartzen zuen[94][95]. Egun horretan bertan, Schurman Batzordeak gomendatu zuen AEBek Filipinetako kontrola mantentzea, ziurrenik etorkizunean independentzia emateko[96]. 1898ko abenduaren 10ean, gobernu espainiarrak Filipinak utzi zizkien Estatu Batuei Parisko Itunean. Gatazka armatua lehertu zen AEBetako indarren eta filipinarren artean, tropa estatubatuarrak gerra amaitu ondoren herrialdearen kontrolean espainiarren lekua hartzen hasi zirenean, Filipinetako eta AEBen arteko Gerrara azkar eskalatuz.

Artilleria penintsularra Filipinetan
.

Guam

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1898ko ekainaren 20an, Henry Glass kapitaina estatubatuar flota baten burua, USS Charleston gurutzontzi babestuak eta Filipinetara tropak garraiatzen zituzten hiru garraiok osatua, Guameko Apra portura sartu zen. Glass kapitainak Guam harrapatzea agintzen zioten agindu zigilatuak ireki zituen. Charlestonek erronda batzuk egin zituen Gurutze Santuaren Gotorlekuan, erantzunik jaso gabe. Bertako bi funtzionario, gerra deklaratu zela jakin gabe eta tiroak agurra izan zirela sinetsita, Charlestonera irten ziren barkamena eskatzera, bolborarik gabe baitzeuden. Glassek jakinarazi zien Ameriketako Estatu Batuak eta Espainia gerran zeudela[97]. Hurrengo egunean, Glassek William Braunersruehter tenientea bidali zuen gobernadore espainiarrarekin biltzera, uhartearen eta Espainiako goarnizioaren errendizioa han antolatzeko. Espainiako 54 bat infante atxilotu eta Filipinetara eraman zituzten gerrako preso gisa. Ez zen AEBetako indarrik geratzen Guamen, baina uhartean zegoen AEBetako herritar bakarrak, Frank Portusachek, gauzez arduratuko zela esan zion Glass kapitainari, AEBetako indarrak itzuli arte[97].

Bakea egiten

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Jules Cambonek, Frantziak AEBetan duen enbaxadoreak, Espainiaren izenean sinatu du berrespen memoranduma.

Kuban eta Filipinetan izandako porrotekin, eta bi flotak suntsituta, Espainiak bakearen aldeko eskaera egin zuen, eta bi aldeen arteko negoziazioak hasi ziren. Edward Henry Rawson-Walker britainiar kontsularen gaixotasun eta heriotzaren ondoren, George Dewey almirante estatubatuarrak, Edouard Andre Manilako belgiar kontsulari, eskatu zion Rawson-Walkerren tokia har zezala Espainiako gobernuarekin bitartekari gisa[98][99][100]. Liskarrak 1898ko abuztuaren 12an gelditu ziren, Washingtonen Estatu Batuen eta Espainiaren arteko Bake Protokoloa sinatuta[101]. Bi hilabete baino gehiagoko negoziazio zailen ondoren, bake hitzarmen formala, Parisko Ituna, Parisen sinatu zen 1898ko abenduaren 10ean[102] eta Estatu Batuetako Senatuak berretsi zuen 1899ko otsailaren 6an. AEBek Filipinetako, Guamgo eta Puerto Ricoko koloniak irabazi zituzten itunean, eta Kuba protektoratu estatubatuar bat bihurtu zen[102]. Ituna 1899ko apirilaren 11n jarri zen indarrean Kuban, eta kubatarrek behatzaile gisa bakarrik parte hartu zuten. 1898ko uztailaren 17tik okupatua izan ondoren, eta, beraz, Estatu Batuetako Gobernu Militarraren (USMG) jurisdikziopean, Kubak bere gobernu zibil propioa eratu zuen eta bere independentzia lortu zuen 1902ko maiatzak 20an, USMGk uhartearen gainean zuen jurisdikzioaren amaiera iragarriarekin. AEBek, ordea, hainbat murrizketa ezarri zizkioten gobernu berriari, beste herrialdeekin aliantzak debekatzea barne, eta esku hartzeko eskubidea beretzat gorde zuten. Ameriketako Estatu Batuek ere Guantanamoko badiaren betiko errentamendua ezarri zuten.

Parisko Ituna

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
«
  • Espainiak uko egiten dio Kubaren gaineko subiranotasun -eta jabetza- eskubide orori. Kontuan hartuta uharte hori, Espainia handik ateratzen denean, Estatu Batuek okupatuko duela (...).
  • Espainiak Estatu Batuei emango dizkie Puerto Rico uhartea, orain bere subiranotasunaren pean dauden Mendebaldeko Indietako uharteak, eta Mariana edo Ladrones uharteetako Guam.
  • Espainiak Estatu Batuei emango die Filipinak izeneko artxipielagoa, (...) eta Estatu Batuek hogei milioi dolar ordainduko dizkiote Espainiari (...).
  • Estatu Batuek, hamar urteko epean (...), ontzi eta salgai espainiarrak onartuko dituzte Filipinetako portuetan, Estatu Batuetako ontzien eta salgaien baldintza berberetan (...).
 »

—1898ko abenduaren 10a

Ondorioak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gerrak hamar aste iraun zuen[103]. John Hayk (Erresuma Batuko Estatu Batuen enbaxadorea), Londresetik Theodore Roosevelt lagunari idatzi zion: Gerra txiki bikaina izan zela[104][105]. Prentsak etsai komun baten aurka borrokatzen erakutsi zien iparraldekoei eta hegoaldekoei, beltz eta zuri, Estatu Batuetako Gerra Zibilak utzitako orbainak arintzen lagunduz[106]. Horren adibide bat izan zen Estatu Konfederatuetako Armadako lau jeneral ohik gerran parte hartu izana, orain AEBetako Armadan, eta guztiak antzeko graduazioarekin. Ofizial horien artean zeuden Matthew Butler, Fitzhugh Lee, Thomas L. Rosser eta Joseph Wheeler, nahiz eta azken honek bakarrik ikusi zuen akzioa. Hala ere, Las Guasimaseko guduan une hunkigarri batean, Wheelerrek, itxuraz, ahaztu egin zuen une batez zein gerratan ari zen borrokatzen, ustez oihu egin zuen: Tira, mutilak! Yanki madarikatuak berriz ere ihesi ditugu![107]

Gerrak markatu zuen estatubatuarren sarrera munduko arazoetan. Ordutik, AEBak. mundu osoko hainbat gatazkatan parte hartu dute, eta itun eta akordio asko sinatu dituzte. 1893ko izua amaitu zen puntu horretan, eta AEBak 1920ko hamarkadara arte iraun zuen hazkunde ekonomiko eta demografikoko eta berrikuntza teknologikoko aldi luze eta oparoan sartu ziren[108].

Gerrak identitate nazionala birdefinitu zuen, Estatu Batuak jasaten zituen banaketa sozialei irtenbide bat emateko, eta etorkizuneko albiste guztietarako eredu bat eman zuen[109].

Inperialismo estatubatuarraren ideia aldatu egin zen iritzi publikoan, gerra hispanoamerikar labur eta arrakastatsuaren ondoren. AEBek diplomatikoki eta militarki izan zuten eragin boteretsuaren ondorioz, gerra osteko Kubako estatua AEBetako ekintzetan oinarritu zen neurri handi batean. Bi garapen garrantzitsu sortu ziren Espainia-Estatu Batuetako gerrarekin: bata, Estatu Batuek demokraziaren defendatzaile eta munduko potentzia handi gisa agertu zela neurri handi batean, eta, bestea, ondorio larriak izan zituen etorkizunean Kuba-Estatu Batuetako harremanetarako. Louis Pérez historialariak Cuba in the American Imagination: Metaphor and the Imperial Ethos liburuan argudiatu zuen bezala, 1898ko Espainia-Estatu Batuak gerrak etengabe finkatu zuen nola estatubatuarrek beren buruarengan pentsatzera iritsi ziren: herri justu bat helburu justu baten zerbitzura[110].

Gerrak izugarri murriztu zuen Espainiako inperioa. Espainia potentzia inperial giza gainbehera joan zen XIX. mendearen hasieratik Napoleonen inbasioaren ondorioz. Kubaren galerak trauma nazional bat eragin zuen, penintsulako espainiarrek Kubarekin zuten kidetasunagatik, Espainiarentzat beste probintzia bat zen, ez kolonia bat. Espainiak lurralde gutxi batzuk baino ez zituen atzerrian: Afrika mendebalde espainiarra (Sahara espainiarra), Ginea espainiarra, Maroko espainiarra eta Kanariar uharteak.

William McKinley, EEEBBetako 25. presidentea.

Julio Cervera Baviera soldadu espainiarrak, Puertorricoko kanpainan zerbitzatu zuenak, panfleto bat argitaratu zuen, non kolonia horretako bertakoei botatzen zien errua estatubatuarrek okupatzeagatik, esanez: Ez dut inoiz ikusi hain herrialde mirabe eta eskergarik [hau da, Puerto Rico]... Hogeita lau ordutan, Puerto Ricoko jendea espainiar sutsu izatetik estatubatuar sutsu izatera pasatu zen... Umiliatu egin ziren, inbaditzailearen aurrean amore emanez esklaboa jaun boteretsuaren aurrean makurtzen den bitartean. Puertorricar gazte talde batek desafio egin zion duelu bati liburuxka hau idazteagatik[111].

Kulturalki, 98ko Belaunaldia izeneko olatu berri bat sortu zen trauma honi erantzuteko, espainiar kulturan berpizkunde bat ezarriz. Ekonomikoki, gerrak mesede egin zion Espainiari, gerraren ondoren, espainiarrek Kuban eta Estatu Batuetan zituzten kapital-kopuru handiak penintsulara itzuli eta Espainian inbertitu zirelako. Kapital-fluxu masibo horrek (urtebeteko barne-produktu gordinaren %25aren baliokidea) Espainian enpresa moderno handiak garatzen lagundu zuen altzairu, kimika, finantza, mekanika, ehungintza, ontziola eta energia elektrikoaren industrietan[112]. Hala ere, ondorio politikoak larriak izan ziren. Gerran izandako porrota Alfontso XII.aren gobernuak aurretik ezarritako egonkortasun politiko hauskorra ahultzen hasi zen.

Teller zuzenketa, 1898ko apirilak 20an aldarrikatu zena, Estatu Batuek Kubako herriari egindako promesa bat izan zen, ez zuela gerra deklaratu Kuba atxikitzeko, baizik eta Espainiatik independizatzen laguntzeko. Platt zuzenketa AEBetako gobernuaren neurri bat izan zen, Teller zuzenketa urratu gabe Kubako gaiei forma emateko[113].

AEBetako Kongresuak gerra aurretik onartu zuen Teller zuzenketa, Kubaren independentzia promes eginez. Hala ere, Senatuak Platt zuzenketa onartu zuen Armadaren appropriations bill lege proiektu baterako klausula gehigarri gisa, Kubari buruzko bake itun bat behartuz, beste nazioekin itunak sinatzea edo zor publiko bat hartzea debekatzen ziona. Inperialistek bultzatu zuten Platt zuzenketa AEBetako boterea proiektatu nahi zutenak, Teller zuzenketa, berriz, antiinperialistek bultzatu zuten zeinak AEBen domeinuari murrizketa bat eskatu baitzioten. Zuzenketak Kuba behar bezala egonkortzeko eskubidea eman zien Estatu Batuei. Gainera, Platt zuzenketak Kuban itsas armadako soldaduak zabaltzeko aukera eman zien Estatu Batuei, baldin eta askatasuna eta independentzia noizbait kanpoko edo barneko indar batek mehatxatu edo konprometitu bazegoen. Platt zuzenketak AEBko itsas base iraunkor bat ere aurreikusten zuen Kuban. Guantanamoko badia 1903an Kubatar eta Amerikar Harremanen Ituna sinatu ondoren ezarri zen. Beraz, nahiz eta Kubak teknikoki independentzia lortu gerra amaitu ondoren, AEBetako gobernuak ziurtatu zuen nolabaiteko boterea eta kontrola izango zuela Kubako gaien gainean.

Estatu Batuek Puerto Rico, Filipinak eta Guam espainiar kolonia zaharrak erantsi zituzten. AEBak potentzia inperiala izatea, koloniekin, bero-bero eztabaidatu zen McKinley presidentearekin eta proinperialistekin, gerra babestu zuen William Jennings Bryan demokratak zuzendutako oposizio bokaletik, baina lehenek irabazi zuten. AEBetako jendea, orokorrean, koloniak izatearen alde zegoen, baina kritikari ireki asko agertu ziren, hala nola Mark Twain, The War Prayer idatzi zuena protestan. Roosevelt gerrako heroi gisa itzuli zen Ameriketako Estatu Batuetara, eta laster New Yorkeko gobernadore hautatu eta gero presidenteorde bihurtu zen. 42 urterekin, McKinley presidentearen hilketaren ondoren presidenterik gazteena bihurtu zen.

Estatu Batuetako iparraldearen eta hegoaldearen arteko harremanak are gehiago konpontzeko balio izan zuen gerrak. Gerrak bi aldeei etsai komun bat eman zien 1865eko Gerra Zibilaren amaieratik lehen aldiz, eta iparraldeko eta hegoaldeko estatuetako soldaduen arteko adiskidetasun ugari sortu ziren euren zerbitzu aldietan. Gertakari garrantzitsua izan zen hori, gerra honetan soldadu asko Gerra Zibileko beteranoen seme-alabak baitziren bi aldeetan[114].

Komunitate afroamerikarrak tinko babestu zituen matxinoak Kuban, gerran sartzearen alde egin zuen, eta ospea irabazi zuen armadan gerra garaian egindako lanarengatik. Bozeramaileek adierazi zutenez, 33 marinel afroamerikar hil ziren Maineko leherketan. Booker T. Washington buruzagi beltzak argudiatu zuen bere arraza prest zegoela borrokarako. Gerrak beste arrazarik ezin duen gure herrialdeari zerbitzua emateko aukera eskaini zien, zuriak ez bezala, Kubako klima berezi eta arriskutsuarekin ohituta zeudelako. Gerran parte hartu zuen unitate beltzetako bat 9. zalditeria erregimentua izan zen. 1898ko martxoan, Washingtonek Itsas Armadako Idazkariari agindu zion gerra gutxienez hamar mila gizon beltz leialek, ausartek eta indartsuk erantzungo zutela, Hegoaldean gure lurrarekiko leialtasuna erakusteko aukera irrikatzen zutenak, eta pozik hartuko zuten metodo hau, emandako bizitzengatik eta egindako sakrifizioengatik esker ona adierazteko, beltzek euren askatasuna eta eskubideak izan ditzaten[115].

1904an, United Spanish War Veterans Espainia-Estatu Batuak Gerrako beteranoen talde txikiagoetatik abiatuta sortu ziren. Gaur egun, erakunde hori desagertu egin da, baina Sons of Spanish–American War Veterans oinordekotzat utzi zuen, 1937an sortua espainiar gerrako beteranoen 39. kanpamentu nazionalean. Estatu Batuetako Beteranoen Gaietarako Departamentuaren datuen arabera, Estatu Batuetako gatazkatik bizirik atera zen azken beteranoa, Nathan E. Cook, 1992ko irailaren 10ean hil zen, 106 urte zituela[ohar 8].

Nathan Edward Cook (1855-1992) eta bere emazte Elizabeth Cooken (1887-1982) hilobia. Cook marinela zen AEBetako Itsas Armadan, Filipinen eta AEBen arteko gerran.

1914an sortu ziren Estatu Batuetako Atzerriko Gerretako beteranoak (VFW), 1899an sortutako beteranoen bi erakundek bat egin zutenean: Estatu Batuetako Kanpo Zerbitzuko beteranoak eta Filipinetako Armadako Elkarte Nazionala[116]. Lehenengoa Espainia-Estatu Batuak Gerrako beteranoentzat sortu zen, eta bigarrena filipinar-estatubatuar gerrako beteranoentzat. Bi erakundeak gerratik itzuli ziren beteranoen gobernuaren abandonu orokorrari erantzuteko eratu ziren.

Gerraren kostuak ordaintzeko, Kongresuak distantzia luzeko telefono zerbitzuaren gaineko zerga berezia onartu zuen[117]. Une horretan, telefonoak zituzten estatubatuar aberatsei bakarrik eragiten zien. Kongresuak, ordea, ez zuen zerga indargabetu, gerra lau hilabete geroago amaitu baitzen, eta zerga 100 urte baino gehiagoz egon zen indarrean, harik eta, 2006ko abuztuaren 1ean, AEBetako Altxorraren Departamentuak AEBetako Altxorraren Departamentuak iragarri zuen arte IRSak ez zituela zerga horiek bilduko[118].

Gerra osteko inbertsio estatubatuarra Puerto Ricon

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Puerto Ricoko subiranotasunaren aldaketak, Kubaren okupazioak bezala, aldaketa garrantzitsuak eragin zituen uharteko ekonomian zein estatubatuarrenean. 1898 baino lehen, Puerto Ricoko azukre-industria gainbeheran egon zen ia mende erdiz. XIX. mendearen bigarren erdian, aurrerapen teknologikoek azukre-industrian lehiakorrak izaten jarraitzeko kapital-eskakizunak areagotu zituzten. Nekazaritza kafe ekoizpenerantz aldatzen hasi zen, eta horrek kapital gutxiago eta lur pilaketa behar izan zituen. Joera horiek, ordea,estatubatuarren nagusitasunari mesede egin zien, AEBen moneta- eta lege-politikekin, zaildu zen bertako nekazarien operazioak jarraitzea, baina erraztu zuten AEBetako enpresentzat lurrak pilatzea. Horrek, AEBetako enpresen kapital erreserba handiekin batera, puertorricar intxaur eta azukre industria berpiztea ekarri zuen, jabetza estatubatuarreko konplexu agroindustrial handiak eratuz.

Aldi berean, Puerto Rico AEBen muga-zergen sisteman sartzea, AEB aduana eremu moduan, Puerto Rico barne edo kanpo merkataritzarekiko estatu gisa benetan tratatzean, uharte eta kontinenteko ekonomien kodependentzia areagotu zuen eta azukrearen esportazioak arantzelekin babestu zituen. 1897an, Estatu Batuek Puerto Ricoko esportazioen %19,6 erosi zuten, inportazioen %18,5 hornitzen zuten bitartean. 1905erako, zifra horiek %84ra eta %85era igo ziren, hurrenez hurren[119]. Kafea, ordea, ez zegoen babestuta, ez baitzen kontinenteko produktu bat. Aldi berean, Kubak eta Espainiak, Puerto Ricoko kafe inportatzaile handienek, Puerto Ricori ezarri zizkieten aurretik existitzen ez ziren inportazio zergak. Bi ondorio horiek kafearen industrian beherakada ekarri zuten. 1897tik 1901era, kafea esportazioen %65,8tik %19,6ra pasatu zen; azukrea, berriz, %21,6tik %55era[120]. Arantzel-sistemak merkatu babestua ere eman zuen Puerto Ricoko tabako-esportazioetarako. Tabakoaren industria Puerto Ricon ia existitzen ez zen arren, herrialdeko nekazaritza-sektorearen zati handi bat izatera pasa zen.

Oharrak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ Ameriketako Estatu Batuek gerra deklaratu zioten Espainiari 1898ko apirilaren 25ean, baina gerra apirilaren 21ean hasi zen.
  2. ↑ a b Hasierako beligeranteek ez zuten onartu
  3. ↑ 196.000 Kuban eta 10.000 Puerto Ricon[1]
  4. ↑ Kopurua 1895etik 1898ra bitartean aktibo egon ziren errebelde kubatar guztien guztizkoa da[2].
  5. ↑ Manilako Gazetan 1898ko apirilaren 23an agertu zen dokumentuaren testua
    Ohar gehigarriak:
    1. Hori da aipatutako laguntza-iturriak argitaratutako dokumentuaren ingelesezko testua, ziurrenik jatorrizko gaztelaniatik edo tagalotik itzulita. 1898an, espainiera, tagaloa eta ingelesa hizkuntza ofizialak ziren Filipinetan[71].
    2. Espainiako Filipinetan, Filipinetako hitza Filipinetan (uharteetan) jaiotako espainiarrentzat zegoen gordeta. Espainiako penintsulan jaiotako odol garbiko espainiarrek penintsulakoak izena hartu zuten. Gaur egun ezagutzen ditugun filipinarrei indiar deitu zitzaien orduan[72][73].

    Aipatutako iturrian argitaratutako dokumentuaren testua honako hau izan zen:

    GOBERNUAREN ETA FILIPINETAKO KAPITAINTZA NAGUSIAREN BULEGOA

    Espainiarrok: Espainiaren eta AEBen arteko liskarrek eztanda egin dute. Iritsi da garaia munduari erakusteko ausartak baino gehiago garela, lagun leialak izatearen itxurak egiten dutenen kontra garaile ateratzeko. Izan ere, horiek gure zorigaitzaz aprobetxatzen dira eta gure noblezia kapitalizatzen dute, nazio zibilizatuek kondenagarritzat eta arbuiagarritzat jotzen dituzten bitartekoak erabiliz.

    Estatubatuarrek, beren aurrerapen sozialarekin pozik daudenek, gure pazientzia agortu eta gerra bultzatu dute taktika gaiztoekin, ekintza traidorekin, giza eskubideak eta barne akordioak urratuz.

    Borroka laburra eta erabakigarria izango da. Garaipenen Jainkoak garaipen hau loriatsua eta osoa izatea eragingo du, arrazoimenak eta justiziak gure kausari eskatzen dion bezala.

    Espainia, nazio guztien begikotasunak kontuan hartuta, proba berri honetan garaile aterako da, kohesio gabe gizadiari tradizio lotsagarriak eskaintzen dizkioten herrialdeetako abenturazaleak suntsitu eta isilaraziz, baita enbaxada batzuen ikuskizun eskergak ere, zeinen baitan intriga eta difamazioak, koldarkeria eta zinismoa bizi baitira.

    Estatu Batuetako eskuadroi bat, arrotzek, gizon ezjakin eta diziplinagabeek gidatua, Artxipelagora sartzen da gure bizitzatzat hartzen duguna, ohore-askatasuna, kentzeko asmoz. Haiek saiatu dira marinel estatubatuarrak inspiratzen (motibatzen) ahulak garela esanez. Haien helburua da erlijio katolikoa protestantismoarekin ordezkatu; haztea galarazten duen herritzat hartzen zaituzte; zure aberastasuna bereganatuko dute, zure jabetza-eskubideak ezagutuko ez bazenitu bezala; zure itsasontziak baliagarritzat jotzen dituztenak kenduko dituzte, zure soroetan eta lantegietan langile gisa esplotatuak izateko. Alferrikako planak! Harrokeria barregarriak!

    Haien kemen gorenezina aski da errealitatera eramatera ausartzen direnak geldiarazteko. Badakigu ez diela utziko barre egiten bere fedeari, bere oinei benetako Jainkoaren tenplua zapaltzeko, ohoratzen dituen irudi sakratuak eraisteko sinesgabetasunari; ez diezu utziko inbaditzaileei zure arbasoen hilobiak profanatzen; ez die utziko bere grina apalak asetzen emazteen eta alaben ohorearen kontura; ez die utziko lan zintzo baten bidez aurkeztu dituen jabetza guztiak konfiskatzen. Beren gaiztakeriak eta zikoizkeriak inspiratuta, beren ausardia eta abertzaletasuna aski direlako beren burua zibilizatu eta kultu deitzen duten pertsonak izutzeko eta eraisteko, Ipar Amerikako bertakoen sarraskira jotzen dutenak, bizitza zibilizatu eta aurrerakoi bat bizitzeko erakarri beharrean.

    Filipinarrak! Presta zaitez borrokarako eta batu zaitez Espainiako bandera loriatsuaren azpian, beti ereinotzez estalita, borroka gaitezen, garaipenak gure ahaleginak goratuko dituela sinetsita, eta erantzun diezaiegun gure etsaien beldurrei kristau eta abertzale baten araberako erabakiarekin, "Gora Espainia!" Oihukatuz.

    Manila, 1898ko apirilaren 23a

    Zuen jenerala

    BASILO AUGUSTIN[74]

  6. ↑ Ameriketako Estatu Batuetako eskuadroiak bederatzi ontzi zituen: Txingpia (intsignia ontzia), Boston, Baltimore, Raleigh, Concord, Petrel, McCulloch, Zapphire eta Nashan. Espainiako eskuadroiak zazpi itsasontzi zituen: Kristina erregina (intsignia ontzia), Gaztela, Austriako Don Juan, Ulloako Don Antonio, Luzongo uhartea, Kubako uhartea eta Dueroko markesa. Espainiako ontziak AEBetako ontziak baino kalitate apalagokoak ziren; Gaztelak ez zuen energiarik, eta Manila garraio ontziak atoian eraman behar izan zuen bere postura[75][76]
  7. ↑ Bake protokoloaren 3. artikuluak honela zioen: AEBek Manilako hiria, badia eta portua okupatu eta mantenduko dituzte, Filipinetako kontrola, xedapena eta gobernua zehaztuko dituen bake itun bat noiz amaituko zain
  8. ↑ Datuetan sinesten bada, Cook, urrian jaioa, 1885ean, 12 urte baino ez zituen gerran zerbitzatu zuenean.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ CLOFELTER (2017): Op. cit. 254–255 or.2020.03.28an kontsultaturik
  2. ↑ CLODFELTER, M. (2017): Warfare and Armed Conflicts: A Statistical Encyclopedia of Casualty and Other Figures, 1492–2015 (4. argitalpena). McFarland. {{ISBN|978-0786474707}}.
  3. ↑ a b Resolution 24, 33 Stat. 738
  4. ↑ TRASK, David F. (1996): The war with Spain in 1898, U of Nebraska Press, ISBN 978-0-8032-9429-5.2020.03.28an kontsultaturik
  5. ↑ a b ATWOOD, Paul (2010): War and Empire. New York, Pluto Press. 98–102 orr. ISBN 978-0-7453-2764-8.
  6. ↑ Poddar, Prem (2008). Historical Companion to Postcolonial Literatures – Continental Europe and its Empires. Edinburgh University Press. 601 or., {{ISBN|978-0-7486-3027-1}}. 2020.03.20an kontsultaturik.
  7. ↑ BAYCROFT & HEWITSON (2006): 225–226 or.
  8. ↑ CANOVAS DEL CASTILLO, Antonio (1882KO azaroa): Discurso sobre la nación (gazteleraz). cervantesvirtual.com. Baycroft & Hewitson 2006, 225–226 or,
  9. ↑ SCHMIDT-NOWARA, Christopher (2008ko urtarrilaren 1.a): The Conquest of History: Spanish Colonialism and National Histories in the Nineteenth Century. Pitt Latin American series. Pittsburgh: University of Pittsburgh Press (published 2008). 34–42 or. {{ISBN|9780822971092}}.
  10. ↑ PÉREZ, Louis A., Jr. (1995): Cuba: Between Reform and Revolution. Oxford: Oxford University Press, 149 or.
  11. ↑ PEREZ, Louis A., Jr. (1995): Cuba: Between Reform and Revolution. Oxford: Oxford University Press, 138 or.
  12. ↑ MORMINO, Gary R. (2010): Cuba Libre, Florida, and the Spanish American War", Theodore Roosevelt Association Journal 31. liburikia, Issue 1/2, 43–54. or.
  13. ↑ AUXIER, George W. (1939): The Propaganda Activities of the Cuban Junta in Precipitating the Spanish-American War, 1895-1898. The Hispanic American Historical Review. 19 (3): 286–305 or. doi:10.2307/2507259. JSTOR 2507259.
  14. ↑ HERRING, George C. (2008): From Colony to Superpower: US Foreign Relations Since 1776
  15. ↑ FIELD, James A. (1978): American Imperialism: The Worst Chapter in Almost Any Book. The American Historical Review. 83 (3): 644–668. doi:10.2307/1861842. JSTOR 1861842.
  16. ↑ a b c d TRASK (1996), 2–3 or.
  17. ↑ a b KROHN, Jonathan: Review of Tone, John Lawrence, War and Genocide in Cuba 1895–1898. "H-War, H-Net Reviews." 2020.03.20an kontsultaturik.
  18. ↑ TRASK, David F. (1996), The war with Spain in 1898, U of Nebraska Press, {{ISBN|978-0-8032-9429-5}}.
  19. ↑ "William McKinley : First Annual Message". 1897ko abenduaren 6a. 2013.04.30ean artxibaturik. 2020.03.20an kontsutaturik.
  20. ↑ James Ford Rhodes (2007), The McKinley and Roosevelt Administrations 1897–1909, READ BOOKS, 44 or., {{ISBN|978-1-4067-3464-5}}, citing an annual message delivered December 6, 1897, from French Ensor Chadwick (1968), The relations of the United States and Spain: diplomacy, Russell & Russell. 2020.03.20an kontsultaturik
  21. ↑ Op. cit. Trask 1996, 66. or.
  22. ↑ Angiolillo Died Bravely, August 22, 1897, The New York Times.
  23. ↑ RUIZ, Octavio Ruiz: Spain on the Threshold of a New Century: Society and Politics before and after the Disaster of 1898, Mediterranean Historical Review (1998ko ekaina), 13. liburukia, Issue 1/2, 7–27 or.
  24. ↑ WRIGHT, Scott (2005): The Northwestern Chronicle and the Spanish–American War: American Catholic Attitudes Regarding the 'Splendid Little War, American Catholic Studies 116#4, 55–68 or.
  25. ↑ Hiru egunkari katolikok, ordea, gerra kritikatu zuten hura hasi ondoren. WETZEL, Benjamin (2015): Eliza zatitua: katolizismo erromatarra, amerikanizazioa eta gerra hispanoamerikarra, Journal of the Gilded Age and Progressive Era 14 # 3 348 – 366 or.
  26. ↑ Kubarekiko merkataritza bi heren baino gehiago jaitsi zen US 100 milioi dolarretik. OFFNER, John L. (2004): McKinley and the Spanish–American War, Presidential Studies Quarterly, 34 (1): 50–61, doi:10.1111/j.1741-5705.2004.00034.x, ISSN 0360-4918. 51. or.
  27. ↑ pletcher, David M.: The Diplomacy of Trade and Investment: American Economic Expansion in the Hemisphere, 1865–1900, Columbia: University of Missouri Press, 1998.
  28. ↑ PEREZ, Louis A. Jr. (2000):. The War of 1898: The United States and Cuba in History and Historiography. 24or. {{ISBN|9780807866979}}. Archived from the original on January 2, 2017. 2020.03.22an kontsultatutakoa.
  29. ↑ RUSSELL, Timothy Dale (2013): African Americans and the Spanish–American War and Philliipine Insurrection. Military Participation, Recognition and Memory 1898–1904 (First. Published dissertation ed.). California, USA: University of California, Riverside. 8 or., 2020.03.22an kontsultatutakoa.
  30. ↑ a b FAULKER, Harold (1963): Politics, reform, and expansion, 1890–1900. New York: Harper.231 or.
  31. ↑ OFFNER, John L. (1992): An Unwanted War: the Diplomacy of the United States and Spain over Cuba, 1895–1898.
  32. ↑ OFFNER, (2004): op. cit. 56 or.
  33. ↑ EVAN, Thomas (2010): The War Lovers: Roosevelt, Lodge, Hearst, and the Rush to Empire, 1898. Little, Brown and Co. 48 or.
  34. ↑ Keenan, Jerry (2001). Encyclopedia of the Spanish–American & Philippine–American Wars. ABC-CLIO. 372 or. {{ISBN|978-1-57607-093-2}}. 2016ko ekainaren 4an, jatorrizko testutik artxibaturik, 2020.03.24n kontsultaturik
  35. ↑ TUCKER, Spencer (2009): The Encyclopedia of the Spanish–American and Philippine–American Wars: A Political, Social, and Military History, ABC-CLIO, ISBN 978-1-85109-951-1CKER|TUCKER]], 614 orr.
  36. ↑ OFFNER (2004), p. 57. Iritzi publikoaren minimizatzen zuen ikuspegi minoritario batek baieztatzen zuen McKinley beldur zela kubatarrek beren matxinada irabaziko ote zuten AEBek esku hartzeko aukera izan baino lehen. ikus PEREZ, Louis A.:The Meaning of the Maine: Causation and the Historiography of the Spanish–American War, The Pacific Historical Review, 58. liburikia, 3 zbk. (1989ko abuztua), 293–322 or.
  37. ↑ Ikerketa guztien laburpen baterako ikusi FISHER, Louis Destruction of the Maine (1898) (2009) 2010eko martxoaren 21ean Wayback Machinen artxibaturik. 2020.03.24an kontsultaturik.
  38. ↑ EVAN, Thomas: The war lovers: Roosevelt, Lodge, Hearst, and the rush to empire, 1898 (Little, Brown, 2010) 4–5 or., 209.
  39. ↑ RUIZ, Vicki L. (2006): Nuestra América: Latino History as United States History. Journal of American History, 655 or.
  40. ↑ CAMPBELL, W. Joseph (August 2000):http://fs2.american.edu/wjc/www/wjc3/notlikely.htm"". Journalism and Mass Communication Quarterly. 2011ko uztailaren 17an jatorrizko testutik artxibaturik. 2020.03.24n kontsultaturik.
  41. ↑ SMYTHE, Ted Curtis (2003): The Gilded Age press, 1865–1900, Praeger, {{ISBN|978-0-313-30080-6}}. 2020.03.28an kontsultaturik.
  42. ↑ PRATT, Julius W. (May 1934). American Business and the Spanish–American War. The Hispanic American Historical Review. Duke University Press. 14 (2): 163–201. doi:10.2307/2506353. JSTOR 2506353.( 1934), pp. 163–201. Aipuak 168. orrialdean. 173. orrialdeak honela dio: Herrialdearen tokiko interes komertzialen nagusitasun ikaragarri batek bakea nahi zuen.
  43. ↑ DYAL, Donald H; CARPENTER, Brian B.; THOMAS, Mark A. (1996): Historical Dictionary of the Spanish American War, Greenwood Press, {{ISBN|978-0-313-28852-4}}.
  44. ↑ TONE, John Lawrence: War and Genocide in Cuba, 1895-1898 2020.03.28an kontsultaturik.
  45. ↑ PRATT (1934): Op. cit. 173–174. or.
  46. ↑ OFFNER (1992): Op. cit. 131–135 or.; Michelle Bray Davis and Rollin W. Quimby, Senator Proctor's Cuban Speech: Speculations on a Cause of the Spanish–American War, Quarterly Journal of Speech 1969 55(2): 131–141.
  47. ↑ MCCARTNEY, Paul T. (2012ko udaberrian): Religion, the Spanish–American War, and the Idea of American Mission, Journal of Church and State 54, 257–278 or.
  48. ↑ TONE, John (2006): War and Genocide in Cuba, 1895–1898. Chapel Hill: University of North Carolina Press. 239 or.
  49. ↑ COSMAS, Graham A.: An Army for Empire: The United States Army and the Spanish–American War (1971) 3–4 atalburuak.
  50. ↑ THOMAS, Evan (2016). Evan Thomas: War Lovers and American Power. Military History, 2010eko iraila, 14 World History Collection.
  51. ↑ Ikusi: MACKINLEY, William: First Annual Message, December 6, 1897 2013.04.30ean artxibaturik, Wayback Machine-ean.
  52. ↑ PEREZ, Louis A. Jr.: review, in Journal of American History (Dec. 2006), 889 or. Zehaztasun gehiagorako ikusi: PEREZ: The War of 1898: The United States and Cuba in History and Historiography (1998) 23–56 or.
  53. ↑ PEREZ (1998): Op. cit. 46–47 or.
  54. ↑ OSGOOD, Robert Endicott: Ideals and self-interest in America's foreign relations: The great transformation of the twentieth century (1953) 43 or.
  55. ↑ ROOSEVELT, Theodore (191). Theodore Roosevelt: An Autobiography. 2017.02.18an jatorrizko testutik artxibaturik – via Project Gutenberg.
  56. ↑ ROOSEVELT, Theodore (1899), I. RAISING THE REGIMENT, The Rough Riders, New York: Charles Scribner's Sons.
  57. ↑ NORTON, Mary Beth; et al. (2014): A People and a Nation, II. liburukia: 1865tik. Cengage Learning. 582 or., {{ISBN|9781285974682}}. 2016.05.27an jatorrizko testutik artxibatuta, 2020.03.29an kontsultaturik.
  58. ↑ The Spanish–American War in Cuba : Battle of Las Guasimas 2011.05.1oean artxibaturik Wayback Machinen.
  59. ↑ a b ROOSELVET, Theodore: The Rough Riders, Scribner's Magazine, 25. liburukia (urtarrila-ekaina), New York: Charles Scribner's Sons, 572 or.
  60. ↑ The Battles at El Caney and San Juan Hills, 2013.07.14an artxibaturik, Wayback Machinen HomeOfHeroes.com. 2020.04.29an kontsultaturik.
  61. ↑ The Crowded Hour: The Charge at El Caney & San Juan Hills[Betiko hautsitako esteka] 2013.07.14an artxibaturik, Wayback Machinen, HomeOfHeroes.com. 2020.04.29an kontsultaturik.
  62. ↑ PARKER, John H. (2003): The Gatlings at Santiago, Indypublish.com, {{ISBN|978-1-4043-8137-7}}, 2020.04.29an kontsultaturik.
  63. ↑ History of the Gatling Gun Detachment, 2006.02.13an artxibaturik, Wayback Machinen, John Henry Parker, Gutenberg proiektuan.
  64. ↑ Escario's Column, Archived February 16, 2006.02.16an artxibaturik Wayback Machinen, Francisco Jose Diaz Diaz.
  65. ↑ DALEY, L. (2000): Canosa in the Cuba of 1898, Aguirre, B. E.; Espina, E. argitaratzaileak, Los últimos días del comienzo: Ensayos sobre la guerra, Santiago de Chile: RiL Editores, ISBN 978-956-284-115-3 2020.04.29an kontsultaturik.
  66. ↑ McCOOK, Henry Christopher (1899): The Martial Graves of Our Fallen Heroes in Santiago de Cuba, G. W. Jacobs & Co.
  67. ↑ Elihu Root Collection of United States Documents: Ser. A.-F.]. U.S. Government Printing Office. 1898. 691 orr.
  68. ↑ SCHUBERT, Frank N. (1997): Black Valor: Buffalo Soldiers and the Medal of Honor, 1870–1898. Scholarly Resources Inc. 135–139 orr. {{ISBN|9780842025867}}. 2020.03.30ean kontsultaturik.
  69. ↑ Atzerritiko informazioa: Gerra-oharrak, 1–8 gaiak, 2018ko urtarrilaren 26an artxibatua, Wayback Machinen (1899), Itsas Inteligentziako Bulegoan, 60-64 orr.
  70. ↑ a b Vincent J. Cirillo. 2004. Bullets and Bacilli: The Spanish–American War and Military Medicine. Rutgers University Press.
  71. ↑ PENNY, Ralph John (2002): A History of the Spanish Language. Cambridge University Press. p. "official+language" 30. {{ISBN|978-0-521-01184-6}}. 2018.01.18an jatorrizko testutik artxibaturik, 2020.03.31n kontsultaturik.
  72. ↑ DUKA, Cecilio D. (2008): Struggle for Freedom' 2008 Ed. Rex Bookstore, Inc., 72 orr. {{ISBN|978-971-23-5045-0}}. 2017.02.26an jatorrizko testutik artxibaturik. 2020.03.31n kontsultaturik.
  73. ↑ SIMPSON, Andrew (2007): Language and National Identity in Asia. OUP Oxford. 363 orr. {{ISBN|978-0-19-153308-2}}. 2014.06.26an jatorrizko testutik artxibaturik, 2020.03.31n kontsultaturik
  74. ↑ SARAVIA ROCA de TOGORES, José y GARCIA, Remigio (2003), Blockade and Siege of Manila in 1898, National Historical Institute, ISBN 978-971-538-167-3 (2003), 5–7 orr.
  75. ↑ SARAVIA ROCA DE TOGORES, José  y GARCIA, Remigio (2003), Blockade and Siege of Manila in 1898, National Historical Institute, ISBN 978-971-538-167-3, 2020.04.20an kontsultaturik.
  76. ↑ MCSHERRY, Patrick: The Battle of Manila Bay. spanamwar.com. 2018.02.6an jatorrizko testutik artxibatuta. 2020.04.04an kontsultaturik.
  77. ↑ Battle of Manila Bay, May 1, 1898, 2014.12.16an artxibaturik Wayback Machinean, Department of the Navy – Naval Historical Center. 2020.04.04an kontsultaturik.
  78. ↑ The Battle of Manila Bay by Admiral George Dewey 2007.10.14n artxibaturik Wayback Machinean, The War Times Journal. 2020.04.04an kontsultaturik.
  79. ↑ a b c FIELD, James A. Field, Jr. (1978ko urtarrila): "American Imperialism: the Worst Chapter in Almost Any Book", The American Historical Review, American Historical Association, 83 (3): 659, doi:10.2307/1861842, JSTOR 1861842
  80. ↑ Deweyk inportazio enpresa bakar baten gisan ezaugarritu zituen Alemaniako interesak; Otto von Diederichs almiranteak, berriz, hamaikako zerrenda batekin erantzun zion
  81. ↑ WIONZEK, Karl-Heinz (2000): Alemania, Filipinak eta Hispanoamerikako Gerra: Alemaniako Armada Inperialeko ofizialen lau kontakizun, Institutu Historiko Nazionala. 2020.04.04an kontsultaturik
  82. ↑ a b SEEKINS, Donald M. (1991): Historical Setting—Outbreak of War, 1898, in Dolan, Ronald E. (ed.), Philippines: A Country Study, Washington: Library of Congress, 2009.01.9an jatorrizko testutik artxibaturik Wayback Machinean 2020.04.4an kontsultaturik
  83. ↑ HARRIS, Susan K.: (2011.01.01): God's Arbiters: Americans and the Philippines, 1898–1902. Oxford University Press, US, 133 orr. {{ISBN|978-0-19-978107-2}}. 2016.05.12an jatorrizko testutik artxibatuta, 2020.04.4an kontsultaturik. BEEDE, Benjamin R.; WILLIAMS, Vernon L.; DRECHLER, Wolfgang (1994): The War of 1898, and US Interventions, 1898–1934: An Encyclopedia. Taylor & Francis. 201–202 orr. {{ISBN|978-0-8240-5624-7}}. 2016.04.28an jatorrizko testutik artxibatuta. , 2020.04.4an kontsultaturik. TRASK, David F. (1981): The War with Spain in 1898. U of Nebraska Press. p. 284. {{ISBN|978-0-8032-9429-5}}. 2016.04.26an jatorrizko testutik artxibatuta, 2016, 2020.04.4an kontsultaturik.
  84. ↑ V. De VIANA, Augusto (2006.09.21), What ifs in Philippine history, Manila Times, 2007.10.30ean jatorrizko testutik artxibatuta, 2020.04.4an kontsultaturik. What ifs in Philippine history, Conclusion, Manila Times, 2006.09.22, 2007.10.30ean jatorrizko testutik artxibatuta, 2020.04.4an kontsultaturik.
  85. ↑ WIONZEK, Karl-Heinz (2000): Germany, the Philippines, and the Spanish–American War: four accounts by officers of the Imperial German Navy, National Historical Institute, p. xvi, citing Hubatsch, Walther, Auslandsflotte und Reichspolitik, Mărwissenschaftliche Rundschau (1944ko abuztua), 130–153 orr., 2020.04.4an kontsultaturik.
  86. ↑ a b The World of 1898: the Spanish–American War, US Library of Congress, 2011.06.29 jatorrizko testutik artxibatuta, 2020.04.04an kontsutaturik.
  87. ↑ SARAVIA ROCA DE TOGORES, José eta GARCIA, Remigio (2003): Blockade and Siege of Manila in 1898, National Historical Institute, ISBN 978-971-538-167-3, 62 orr.2020.04.04an kontsultturik
  88. ↑ GUEVARA, Sulpicio, ed. (2005): Philippine Declaration of Independence, The laws of the first Philippine Republic (the laws of Malolos) 1898–1899, Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Library (1972an argitaraturik), jatorrizko testutik 2013.06.20an artxibaturik, 2020.04.4an kontsultaturik.
  89. ↑ Philippine History. DLSU-Manila. 2006.08.21ean jatorrizko testutik artxibatuta. 2020.04.4an kontsultaturik
  90. ↑ SARAVIA & GARCIA (2003): Op. cit. 109 orr.
  91. ↑ FOREMAN, John (F.R.G.S.) (1906): The Philippine Islands: A Political, Geographical, Ethnographical, Social and Commercial History of the Philippine Archipelago, Embracing the Whole Period of Spanish Rule, with an Account of the Succeeding American Insular Government. C. Scribner's sons. (testu osoa hemen dago eskuragarri)
  92. ↑ Our flag is now waving over Manila, San Francisco Chronicle, 2008.12.20an artxibaturik, 2020.04.4an kontsultaturik.
  93. ↑ LACSAMANA, Leodivico Cruz (2006): Philippine history and government, Phoenix Pub. House, {{ISBN|978-971-06-1894-1}}. 126 orr. 2020.04.4an kontsultaturik.
  94. ↑ FOREMAN (1906): Op. cit. 465 orr., 2020.04.4an kontsultaturik.
  95. ↑ SARAVIA; GARCIA (2003), Op. cit 129–137 orr.
  96. ↑ BRUNE, Lester H.; BURNS, Richard Dean (2003), Chronological History of US Foreign Relations: 1607–1932, Chronological History of US Foreign Relationsen 1. liburukia, Richard Dean Burns (2 argitalpena), Routledge, ISBN 9780415939140., 290 orr. 2020.04.4an kontsultaturik.
  97. ↑ a b BEEDE Benjamin R. (1994): ed. The War of 1898 and US Interventions, 1898–1934, Taylor & Francis, {{ISBN|978-0-8240-5624-7}}. An encyclopedia. 208–209 orr.; ROGERS, Robert F. (1995): Destiny's Landfall: A History of Guam (irudiztatutako argitalpena), University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-1678-0., 110–112 orr. 2020.04.04an kontsultaturik
  98. ↑ WOLFF, Leon (1961), Little Brown Brother: How the United States Purchased and Pacified the Philippine Islands at the Century's Turn, Wolff Productions, {{ISBN|978-1-58288-209-3}}., 175. or., Britainiar kontsula hil zenean, bitartekaritza M. Edouard Andre Belgikako kontsulak hartu zuen; eta, AEBetako tropak sartu zirenean, dena ahokatzen hasi zen. Jaupediasek agindu zuen ez zuela bere artilleria erabiliko.
  99. ↑ COOLING, Benjamin Franklin (2007), USS Olympia: Herald of Empire, Naval Institute Press, {{ISBN|978-1-59114-126-6}}., 99. or. Filipinek egin zezaketenaren beldur, Estatu Batuetako eta Espainiako agintariek irrikaz negoziatu zuten Manila hiriko gai arantzatsuaren irteera. Edouard Andre, Dewey, Merritt eta Augustin Belgikako kontsularen laguntzarekin.
  100. ↑ DYAL; CARPENTER eta THOMAS (1996): Historical Dictionary of the Spanish American War, Greenwood Press, {{ISBN|978-0-313-28852-4}}.175. or., Rawson-Walker gaixotu eta hil ondoren, Edouard André belgikar kontsulak Dewey, Wesley Merritt* eta Jauechas jeneralen arteko truke diplomatikoak burutu zituen. Truke diplomatiko horien bidez, abuztuaren hasieran, Jauechas hasi zen... 2020.04.05ean kontsultaturik.
  101. ↑ Bi herrialdeen arteko (Washington, D.C., AEB) bakea ezartzeko oinarri baten terminoak jasotzen dituen bake protokoloa. AEB, 1898ko abuztuaren 12a; jatorrizkoaz artxibatuta, 2007ko urriaren 12an; 2020.04.05ean kontsultaturik.
  102. ↑ a b Parisko Ituna, 1898. Jatorrizkotik artxibatuta, 2015eko maiatzaren 23an. 2020.04.05ean kontsultatua.
  103. ↑ BRANDS BREEN; GROSS, Williams Gross American Stories A History of the United States, Pearson, 536 orr., ISBN 9780205243617
  104. ↑ BETHELL, John (1998ko azaroa-abendua), A Splendid Little War mundu mailako ordena berri baten hasieran, Harvard aldizkaria, jatorrizkoaren artxibotik 2008ko abenduaren 5ean artxibatua, 2020.04.05ean kontsultaturik.
  105. ↑ MILLIS, Walter (1979): The martial spirit, Ayer Publishing, 340 orr. ISBN 978-0-405-11866-1, 2020.04.05ean kontsultaturik
  106. ↑ MONTOYA, Arthur (2011): America's Original Sin: Absolution & Penance, Xlibris Corporation, ISBN 978-1-4628-4434-0, 78 orr., 2020.04.05ean kontsultaturik.
  107. ↑ DUPUY, TREVOR, Nevitt; JOHNSON, Curt; BONGARD, David L. (1992): The Harper encyclopedia of military biograph, 794 orr.
  108. ↑ BAILEY, Thomas Andrew (1961): The American Pageant: A History of the Republic , Heath, 657 orr.
  109. ↑ KAPLAN, Richard L.: (2003): American Journalism Goes to War, 1898–2001: a manifesto on media and empire, 211 orr.
  110. ↑ PÉREZ, Louis A. (2008): Cuba in the American Imagination: Metaphor and the Imperial Ethos, UNC Press Books.. 2008, 11 orr., 2020.04.05ean kontsultaturik.
  111. ↑ Protagonistas de la Guerra Hispano Americana en Puerto Rico Parte II – Comandante Julio Cervera Baviera, 1898 La Guerra Hispano Americana en Puerto Rico, Jatorrizkotik artxibatuta 2008ko urtarrilaren 30ean, eta 2008ko otsailaren 6an berreskuratuta (Carreras & Tafunell 2004ko laburpen bat)
  112. ↑ CARRERS, Albert eta TAFUNELL, Xavier: Historia Económica de la España contemporánea, 200–208 orr., {{ISBN|84-8432-502-4}}.
  113. ↑ Mugarriak: 1899 – 1913: Estatu Batuak, Kuba eta Platt zuzenketa, 1901 ". Mugarriak. Historialariaren Bulegoa, Estatu Batuetako Estatu Departamentua. Jatorrizkotik artxibatuta, 2015eko apirilaren 23an. 2020.04.05ean kontsultaturik
  114. ↑ Confederate & Federal Veterans of '98: Civil War Veterans who served in the Spanish–American War, Philippine Insurrection, and China Relief Expedition by Micah J. Jenkins. Retrieved on October 13, 2007[dead link]
  115. ↑ GATEWOOD, Willard B. (1975): Black Americans and the White Man's Burden, 1898–1903, University of Illinois Press, ISBN 978-0-252-00475-9
  116. ↑ VFW at a Glance (PDF). VFW. September 2, 2004. 2006.11.02an Jatorrizkotik artxibatuta (PDF). 2020.04.05ean kontsultaturik.
  117. ↑ McCULLAGH, Declan (July 1, 2005): Senators want to nix 1898 telecom tax. CNET Networks. 2020.04.05ean kontsultaturik.
  118. ↑ REARDON, Marguerite (August 2, 2006): Telecom tax imposed in 1898 finally ends. CNET Networks. 2020.04.05ean kontsultaturik.
  119. ↑ BERGAD, Laird W. (1978): Agrarian History of Puerto Rico, 1870–1930. Latin American Research Review. 13 (3): 63–94.
  120. ↑ BERGAD (1978), Op cit, 74 orr.

Bibliografía

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • BAHAMONDE MAGRO, Ángel eta CAYUELA FERNÁNDEZ, José Gregorio, Hacer las Américas. Las elites coloniales españolas en el siglo XIX. Alianza Editorial, 1992. ISBN 84-206-4231-2.
  • CARRERAS, Albert; TAFUNELL, Xavier (2004): Historia económica de la España Contemporánea, Crítica, {{ISBN|978-84-8432-502-4}}.
  • DYAL, Donald H; CARPENTER, Brian B.; THOMAS, Mark A. (1996). Historical Dictionary of the Spanish American War. Westport: Greenwood Press. ISBN 0-313-28852-6.
  • PEREZ, Joseph (2000): Historia de España.
  • SIRACUSA, Jordi (2005):Adiós, Habana, adiós.
  • TRASK, David F. (1996). The war with Spain in 1898. Londres; New York: University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-9429-5.

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Espainia-Estatu_Batuak_Gerra&oldid=9787723"(e)tik eskuratuta