CD20
CD20
| |
| Identificadores | |
| Símbolo | MS4A1 |
| Símbolos alt. | CD20 |
| Entrez | 931 |
| HUGO | 7315 |
| OMIM | |
| RefSeq | NM_152866 |
| UniProt | P11836 |
| Outros datos | |
| Locus | Cr. 11 q13 |
O CD20 (cluster de diferenciación 20) ou antíxeno CD20 do linfocito B é unha fosfoproteína glicosilada expresada na superficie das células B que empeza a aparecer na fase pro-B (CD45R+, CD117+) da diferenciación desta célula e que incrementa progresivamente a súa concentración ata a madurez celular.[1]
Nos humanos o CD20 está codificado no xene MS4A1 do cromosoma 11.[2][3]
Este xene codifica unha proteína que é membro da familia das proteínas con pregamentos que cruzan a membrana 4 veces. Os xenes membros desta familia proteica caracterízanse por ter características estruturais comúns e zonas de empalme intrón/exón similares e mostran patróns de expresión únicos entre as células hematopoéticas e tecidos non linfoides. A molécula da superficie das células B codificada por este xene e xoga un papel no desenvolvemento e diferenciación de células B en células plasmáticas, e o seu xene está localizado na rexión 11q12, entre un grupo ou cluster doutros membros da familia. O splicing alternativo deste xene orixina dúas variantes de transcrición que codifican a mesma proteína.[3]
Función
[editar | editar a fonte]Non se coñece ningún ligando natural da proteína[4] e a súa función é facer posible a resposta inmunitaria da célula B, especificamente contra antíxenos independentes de células T.[5] Sospéitase que actúa como un canle de calcio da membrana plasmática.
Expresión
[editar | editar a fonte]O CD20 exprésase en todos as fases de desenvolvemento das células B agás na primeira e na última; está presente desde as células pro-B finais ata as células de memoria, pero non nas células pro-B iniciais ou plasmablastos e as células plasmáticas (estadio final da diferenciación).[6][7] Encóntrase nos linfomas de células B, tricoleucemia, leucemia linfocítica crónica de células B, e células nai cancerosas de melanoma.[8]
Pode utilizarse a inmunohistoquímica para determinar a presenza de CD20 nas células de preparacións histolóxicas. Como o CD20 segue presente nas células da maioría dos neoplasmas de células B, e está ausente noutros neoplasmas de aspecto similar de células T, pode ser moi útil para diagnosticar condicións como os linfomas de células B e leucemias. Porén, a presenza ou ausencia de CD20 en ditos tumores non é relevante para o prognóstico, xa que a progresión da doenza é a mesma tanto se está presente o CD20 coma se non. As células CD20 positivas tamén se encontran ás veces en casos de enfermidade de Hodgkins, mieloma, e timoma.[9]
O anticorpo FMC7 parece recoñecer unha variante conformacional do CD20[10][11] tamén chamada antíxeno FMC7.[12]
Importancia clínica
[editar | editar a fonte]O CD20 é o obxectivo dos anticorpos monoclonais (mAb) rituximab, Ibritumomab tiuxetan, e tositumomab, que son todos eles axentes activos no tratamento de todos os linfomas de células B e leucemias.
O anticorpo monoclonal anti-CD20 Ofatumumab (Genmab) foi aprobado pola FDA en 2009 para o tratamento da leucemia linfocítica crónica.
Ademais, entre os anticorpos anti-CD20 terapéuticos en desenvolvemento (en fase II ou III de ensaios clínicos en 2008) están: AME-133v, Ocrelizumab, TRU-015,[13], IMMU-106 (veltuzumab).[14]
O CD20 das células B e a diabetes mellitus
[editar | editar a fonte]Determinouse que existe un vínculo entre as células B do sistema inmunitario e a diabetes mellitus.[15] En casos de obesidade, a presenza de tecidos graxos que rodean os principais órganos do corpo dá lugar a unha necrose celular e desensibilización á insulina ao longo do límites entre eles. Finalmente, o contido das células de graxa que doutro modo tería sido dixerido polos efectos da insulina, é, polo contrario, vertido á circulación sanguínea. Unha resposta á inflamación que mobiliza tanto a células T coma a B orixina a creación de anticorpos contra estas células, causando que se fagan menos sensibles á insulina por un mecanismo aínda descoñecido, e promociona a hipertensión, hipertrigliceridemia, e arteriosclerose, que son indicativos de síndrome metabólica. Porén, a administración de anticorpos CD20 anti-células B a ratos obesos, non os fixo menos sensibles á insulina e como resultado non desenvolveron diabetes mellitus ou síndrome metabólica; o mecanismo proposto é que os anticorpos anti-CD20 fan que os anticorpos contra células T non sexan funcionais e, por tanto, carezan da capacidade de causar a desensibilización á insulina por medio dunha resposta inmune modulada por anticorpos de célula B. A protección proporcionada por anticorpos anti-CD-20 duraba aproximadamente 40 días, que é o tempo que tarda o corpo en volver a formar a súa poboación de células B, despois do cal era necesario repetir o proceso para recupera a protección. Por tanto, propúxose que a obesidade se reclasificase como unha enfermidade autoinmune en lugar de como unha enfermidade puramente metabólica e enfocar o seu tratamento á modulación do sistema inmunitario.[15]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Hardy, Richard (2008). "Chapter 7: B Lymphocyte Development and Biology". En Paul, William. Fundamental Immunology (6th ed.). Philidelphia, PA: Lippincott Williams & Wilkins. pp. 237–269. ISBN 0-7817-6519-6.
- ↑ Tedder TF, Streuli M, Schlossman SF, Saito H (1988). "Isolation and structure of a cDNA encoding the B1 (CD20) cell-surface antigen of human B lymphocytes". Proc Natl Acad Sci U S A 85 (1): 208–12. PMC 279513. PMID 2448768. doi:10.1073/pnas.85.1.208.
- ↑ 3,0 3,1 "Entrez Gene: MS4A1 membrane-spanning 4-domains, subfamily A, member 1".
- ↑ Cragg MS, Walshe CA, Ivanov AO, Glennie MJ (2005). "The biology of CD20 and its potential as a target for mAb therapy". Curr. Dir. Autoimmun. 8: 140–74. PMID 15564720. doi:10.1159/000082102.
- ↑ Kuijpers TW, Bende RJ, Baars PA, Grummels A, Derks IA, Dolman KM, Beaumont T, Tedder TF, van Noesel CJ, Eldering E, van Lier RA (2010). "CD20 deficiency in humans results in impaired T cell-independent antibody responses". J. Clin. Invest. 120 (1): 214–22. PMC 2798692. PMID 20038800. doi:10.1172/JCI40231.
- ↑ Walport M, Murphy K, Janeway C, Travers PJ (2008). Janeway's Immunobiology (7th ed.). New York: Garland Science. ISBN 0-8153-4123-7.
- ↑ Bonilla FA, Bona CA (1996). "5". Textbook of Immunology. Boca Raton: CRC. p. 102. ISBN 3-7186-0596-1.
- ↑ Fang D, Nguyen TK, Leishear K, Finko R, Kulp AN, Hotz S, Van Belle PA, Xu X, Elder DE, Herlyn M (2005). "A tumorigenic subpopulation with stem cell properties in melanomas". Cancer Res. 65 (20): 9328–37. PMID 16230395. doi:10.1158/0008-5472.CAN-05-1343.
- ↑ Cooper K, Anthony Leong AS-Y (2003). Manual of diagnostic antibodies for immunohistology (2nd ed.). London: Greenwich Medical Media. ISBN 1-84110-100-1.
- ↑ Polyak MJ, Ayer LM, Szczepek AJ, Deans JP (2003). "A cholesterol-dependent CD20 epitope detected by the FMC7 antibody". Leukemia 17 (7): 1384–9. PMID 12835728. doi:10.1038/sj.leu.2402978.
- ↑ Serke S, Schwaner I, Yordanova M, Szczepek A, Huhn D (2001). "Monoclonal antibody FMC7 detects a conformational epitope on the CD20 molecule: evidence from phenotyping after rituxan therapy and transfectant cell analyses". Cytometry 46 (2): 98–104. PMID 11309819.
- ↑ Deans JP, Polyak MJ (2008). "FMC7 is an epitope of CD20". Blood 111 (4): 2492; author reply 2493–4. PMID 18263793. doi:10.1182/blood-2007-11-126243.
- ↑ http://www.news-medical.net/news/20100615/Trubion-announces-Pfizers-decision-to-discontinue-development-of-TRU-015-for-RA.aspx
- ↑ Note: information included in this article only found in table present in print version of article. K. John Morrow Jr (2008-06-15). "Methods for Maximizing Antibody Yields". Genetic Engineering & Biotechnology News (Mary Ann Liebert, Inc.). p. 36. Arquivado dende o orixinal o 13 de febreiro de 2009. Consultado o 2008-07-06.
- ↑ 15,0 15,1 Winer, Daniel A; Winer, Shawn; Shen, Lei; Wadia, Persis P; Yantha, Jason; Paltser, Geoffrey; Tsui, Hubert; Wu, Ping; Davidson, Matthew G (2011-05). "B cells promote insulin resistance through modulation of T cells and production of pathogenic IgG antibodies". Nature Medicine (en inglés) 17 (5): 610–617. ISSN 1078-8956. PMC 3270885. PMID 21499269. doi:10.1038/nm.2353.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Macardle PJ, Nicholson IC (2003). "CD20". J. Biol. Regul. Homeost. Agents 16 (2): 136–8. PMID 12144126.
- Tamayose K, Sato N, Ando J; et al. (2002). "CD3-negative, CD20-positive T-cell prolymphocytic leukemia: case report and review of the literature". Am. J. Hematol. 71 (4): 331–5. PMID 12447967. doi:10.1002/ajh.10224.
- Küster H, Zhang L, Brini AT; et al. (1992). "The gene and cDNA for the human high affinity immunoglobulin E receptor beta chain and expression of the complete human receptor". J. Biol. Chem. 267 (18): 12782–7. PMID 1535625.
- Einfeld DA, Brown JP, Valentine MA; et al. (1988). "Molecular cloning of the human B cell CD20 receptor predicts a hydrophobic protein with multiple transmembrane domains". EMBO J. 7 (3): 711–7. PMC 454379. PMID 2456210.
- Tedder TF, Disteche CM, Louie E; et al. (1989). "The gene that encodes the human CD20 (B1) differentiation antigen is located on chromosome 11 near the t(11;14)(q13;q32) translocation site". J. Immunol. 142 (7): 2555–9. PMID 2466898.
- Tedder TF, Klejman G, Schlossman SF, Saito H (1989). "Structure of the gene encoding the human B lymphocyte differentiation antigen CD20 (B1)". J. Immunol. 142 (7): 2560–8. PMID 2466899.
- Loken MR, Shah VO, Dattilio KL, Civin CI (1987). "Flow cytometric analysis of human bone marrow. II. Normal B lymphocyte development". Blood 70 (5): 1316–24. PMID 3117132.
- Stamenkovic I, Seed B (1988). "Analysis of two cDNA clones encoding the B lymphocyte antigen CD20 (B1, Bp35), a type III integral membrane protein". J. Exp. Med. 167 (6): 1975–80. PMC 2189672. PMID 3260267. doi:10.1084/jem.167.6.1975.
- Bofill M, Janossy G, Janossa M; et al. (1985). "Human B cell development. II. Subpopulations in the human fetus". J. Immunol. 134 (3): 1531–8. PMID 3871452.
- Deans JP, Kalt L, Ledbetter JA; et al. (1995). "Association of 75/80-kDa phosphoproteins and the tyrosine kinases Lyn, Fyn, and Lck with the B cell molecule CD20. Evidence against involvement of the cytoplasmic regions of CD20". J. Biol. Chem. 270 (38): 22632–8. PMID 7545683. doi:10.1074/jbc.270.38.22632.
- Valentine MA, Licciardi KA, Clark EA; et al. (1993). "Insulin regulates serine/threonine phosphorylation in activated human B lymphocytes". J. Immunol. 150 (1): 96–105. PMID 7678037.
- Bubien JK, Zhou LJ, Bell PD; et al. (1993). "Transfection of the CD20 cell surface molecule into ectopic cell types generates a Ca2+ conductance found constitutively in B lymphocytes". J. Cell Biol. 121 (5): 1121–32. PMC 2119683. PMID 7684739. doi:10.1083/jcb.121.5.1121.
- Shirakawa T, Li A, Dubowitz M; et al. (1994). "Association between atopy and variants of the beta subunit of the high-affinity immunoglobulin E receptor". Nat. Genet. 7 (2): 125–9. PMID 7920628. doi:10.1038/ng0694-125.
- Maruyama K, Sugano S (1994). "Oligo-capping: a simple method to replace the cap structure of eukaryotic mRNAs with oligoribonucleotides". Gene 138 (1–2): 171–4. PMID 8125298. doi:10.1016/0378-1119(94)90802-8.
- Szepetowski P, Perucca-Lostanlen D, Gaudray P (1993). "Mapping genes according to their amplification status in tumor cells: contribution to the map of 11q13". Genomics 16 (3): 745–50. PMID 8325649. doi:10.1006/geno.1993.1257.
- Algino KM, Thomason RW, King DE; et al. (1996). "CD20 (pan-B cell antigen) expression on bone marrow-derived T cells". Am. J. Clin. Pathol. 106 (1): 78–81. PMID 8701937.
- Szöllósi J, Horejsí V, Bene L; et al. (1996). "Supramolecular complexes of MHC class I, MHC class II, CD20, and tetraspan molecules (CD53, CD81, and CD82) at the surface of a B cell line JY". J. Immunol. 157 (7): 2939–46. PMID 8816400.
- Kanzaki M, Lindorfer MA, Garrison JC, Kojima I (1997). "Activation of the calcium-permeable cation channel CD20 by alpha subunits of the Gi protein". J. Biol. Chem. 272 (23): 14733–9. PMID 9169438. doi:10.1074/jbc.272.23.14733.
- Suzuki Y, Yoshitomo-Nakagawa K, Maruyama K; et al. (1997). "Construction and characterization of a full length-enriched and a 5'-end-enriched cDNA library". Gene 200 (1–2): 149–56. PMID 9373149. doi:10.1016/S0378-1119(97)00411-3.
