Mike Parkes

Mike Parkes
	;
Biografía
Nacemento	24 de setembro de 1931 ; Richmond, Reino Unido (mul)
Morte	28 de agosto de 1977 (45 anos); Turín, Italia
Causa da morte	morte accidental, accidente de tráfico
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un, enxeñeiro, piloto de automobilismo
Deporte	automobilismo
1959-1959
Traxectoria
Participou en
	24 Horas de Le Mans

Michael Johnson Parkes, nado en Richmond (Surrey) o 24 de setembro de 1931 e finado preto de Riva presso Chieri (Italia) o 28 de agosto de 1977,^[1] foi un piloto de competición inglés. Participou en sete Grandes Premios do Campionato Mundial de Fórmula Un, debutando o 18 de xullo de 1959. Logrou dous podios e anotou un total de 14 puntos de campionato. Tamén logrou unha pole position. Ao non competir cos automóbiles, Parkes traballou como enxeñeiro automotriz,^[2] Mentres traballou para o grupo Rootes estaba implicado no proxecto que conduciu á produción de Hillman Imp.

Traxectoria

Parkes comezou a súa carreira de carreiras a mediados da década dee 1950 inicialmente cun MG antes de pasar a un Frazer Nash.^[3]. En 1957 correu nun Lotus e chamou á atención de Colin Chapman, quen o invitou a probar como piloto de reserva para o equipo oficial nas 24 Horas de Le Mans^[3]. Logo involucrouse no proxectoFry en 1958 e 1959, antes de regresar aos sportscars en 1960.^[3]

En 1960 Parkes pilotou un Lotus Elite para Sir Gawaine Baillie antes de moverse ao Equipo Endeavour de Tommy Sopwith en 1961, onde conducía en automóbiles deportivos e Fórmula Júnior. En Le Mans compartiu un Ferrari GT para a franquía de Ferrari no Reino Unido, Maranello Concessionaires.^[3] En Le Mans compartíu un Ferrari Testa Rossa 3 litros con Willy Mairesse e terminou segundo.^[3]

En maio de 1962, Mairesse e Parkes chegaron en segundo lugar na carreira dos 1000 km de Nürburgring nun Ferrari detrás do coche ganador da mesma marca conducido por Phil Hill e Olivier Gendebien.^[4] Parkes terminou a unha simple lonxitude de coche detrás de Graham Hill na 28ª carreira tourist trophy do Royal Automobile Club en agosto de 1963.^[5] Umberto Maglioli e Parkes pilotaban un dos Ferraris que se levaron as cinco primeiras posicións cualificadoras para as 12 Horas de Sebring de 1964. Os Ferraris estaban equipados con novas centrais eléctricas. Parkes fixo un tempo de 3:10.4.^[6] Na carreira Parkes estableceu un récord de velocidade e completou o maior número de millas na carreira logradas xamais por un gañador.

Parkes nos 1000 km de Nürburgring de 1965 diante de Graham Hill, ambos en Ferrari.

Parkes e Maglioli, terminaron a unha considerable distancia diante do Ferrari de Ludovico Scarfiotti e Nino Vaccarella.^[2] Parkes asociouse con Jean Guichet nun Ferrari para gañar a Clásica dos 1.000 quilómetros de Monza, Italia en abril de 1965. Tommy Spichiger, un pilot suízo de 30 anos, morreu instantaneamente na 34ª volta da carreira cando o seu Ferrari 365 prototipo saíu da pista e estalou en chamas. Parkes e Guichet lideraron a maior parte da carreira no seu prototipo de Ferrari, logo de tomar a dianteira a John Surtees e Ludovico Scarfiotti.^[7] Parkes e Guichet deixaron en 2º lugar a Surtees e Scarfiotti nunha carreira de 620 millas en Nürburgring en maio de 1965. O par gañador liderou as 44 voltas completas. Foi a cuarta vitoria consecutiva para Ferrari.^[8] Dan Gurney eclipsó o momento de Parkes en Ferrari na práctica final para o as 12 Horas de Sebring de 1966. O conservador Ford rexistrou 2:54.6, 2 segundos máis rápido que a volta de Parkes o día anterior. Nun prototipo do Ferrari P3, a volta de Parkes foi tan rápida "que ningún dos gráficos de conversión de tempo-velocidade aceptaríao". Parkes e Bob Bondurant comezaron segundos logo de Gurney e o seu copiloto, Jerry Grant.^[9] Surtees e Parkes pilotaban un prototipo de Ferrari na súa vitoria nunha carreira de 620 millas de coches deportivos en Monza en abril de 1966.^[10] Chris Amon e Lorenzo Bandini triunfaron nunha carreira de 100 voltas, os 1.000 quilómetros de Monza en abril de 1967. Pilotaron un Ferrari de catro litros a unha velocidade media de 196´34 km/h Parkes e Scarfiotti terminaron segundos cun tempo de 5:10:59.2. O tempo ganador foi de 5 horas sete minutos, 43 segundos. Os Ferraris quedaron diante despois de que o Chaparral de Phil Hill e Mike Spence tivesen que facer pit stops logo das voltas 17 e 18.^[11] Parkes competiu nun Ferrari nunha carreira de 1.000 quilómetros de coches deportivos na Arxentina en xaneiro de 1971 xunto a Joakim Bonnier nun Ferrari de cinco litros.^[12]

Fórmula Un

A primeira participación de Parkes nun Gran Premio do campionato Mundial foi en Aintrre en 1959 pilotando un Fórmula 2 (F2) Fry-Climax 1.5-litros 4 en liña. Pero non cualificou e volveu aos sportscars, agás dunha soa saída en Mallory Park en 1962 nun Bowmaker Cooper.^[3] O éxito cos Ferrari sportscars, levou en 1963 a Parkes a se contratado como piloto de desenvolvemento e piloto de reserva da Scuderia Ferrari^[3], e nas tempadas seguintes como piloto principal dos coches deportivos.^[3] Cando John Surtees abandonou inesperadamente Ferrari en 1966, Parkes foi promovido ao equipo de Grand Prix, nun chasis ampliado para acomodar a súa altura de 1´93 metros.^[3] Tivo éxito inmediatamente, acabando en segundo lugar no Gran Premio de Francia de 1966 en Reims-Gueux. Brabham gañou a carreira co seu compañeiro de equipo, Denny Hulme, terceiro, no seu Brabham–Repcos.^[13] Con todo, isto seguiu con dúas retiradas antes doutro segundo lugar no Gran Premio de Italia de 1966 en Monza, onde tamén logrou a pole position.^[3] Parkes gañou unha carreira internacional de Fórmula Un no circuíto de Silverstone por un terzo de volta sobre o Brabham en abril de 1967. A carreira de 52 voltas foi o primeiro certame de Fórmula 1 para Parkes no seu país natal. Terminou a carreira de 244´62 km/h en 1:19:39.25 cunha velocidade media de 183.46 km/h.^[14]

En 1967, Parkes competiu noutros dous Grandes Premios para Ferrari finalizando quinto en Zandvoort, pero retirouse por accidente no Gran Premio de Bélxica de 1967. Logo de derrapar sobre o aceite que perdera o BRM H16 de Jackie Stewart, na primeira volta, rompeu as pernas o que terminaría en última instancia a súa carreira na Fórmula 1.

Despois de terminar na a súa andaina na Fórmula Un, competiu nos anos 70 en coches deportivos.

Parkes morreu nun accidente de estrada preto de Turín, Italia, o 28 de agosto de 1977.

Rexistro de carreiras

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	Pos.	Puntos
1959	David Fry	Fry (F2)	Climax 4 en liña	MON	500	NED	FRA	GBR NSC	ALE	POR	ITA	USA			NC	0
1966	Scuderia Ferrari	Ferrari 312/66	Ferrari V12	MON	BEL	FRA 2	GBR	NED Ret	ALE Ret	ITA 2	USA	MEX			8º	12
1967	Scuderia Ferrari	Ferrari 312/66	Ferrari V12	RSA	MON	NED 5	BEL Ret	FRA	GBR	ALE	CAN	ITA	USA	MEX	16º	2
Source:^[3]

Resultados na Fórmula 1 fóra de campionato

(clave) (Carreiras en negra indican pole position) (Carreiras en itálica indican volta rápida)

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
1959	David Fry	Fry	Climax 4 en liña	GLV	AIN	INT	OUL	SIL 12
1962	Cooper Car Company	Cooper T56	Climax V8	CAP	BRX	LOM	LAV	GLV	PAU	AIN	INT	NAP	MAL 4	CLP	RMS	SOL	KAN	MED	DAN	OUL	MEX	RAN	NAT
1967	Scuderia Ferrari	Ferrari 312	Ferrari V12	ROC	SPC	INT 1	SYR 1	OUL	ESP

Enxeñeiro de Automoción

Parkes traballou para o grupo Rootes de 1950 a 1962, inicialmente como un aprendiz. Un dos seus papeis en Rootes foi como enxeñeiro de proxecto no desenvolvemento do Hillman Imp.

En 1963 Parkes uniuse a Ferrari como enxeñeiro de desenvolvemento para os seus coches de estrada, especialmente o 330 GTC, e tamén como un piloto de automóbiles GT deportivos. Logo da súa ausencia no traballo logo do seu grave accidente de F1, regresou a Ferrari en 1969 para atopar a compañía en parte baixo o control de Fiat e nese momento decidiu traballar para a Scuderia Filipinetti como enxeñeiro, así como piloto.

En 1974 Parkes tomou un traballo como enxeñeiro principal do desenvolvemento do Lancia Stratos.^[15]

Notas

↑ Jenkins, Richard. "The World Championship drivers - Where are they now?". OldRacingCars.com. Consultado o 2007-07-29.
↑ ^2,0 ^2,1 Sebring 'Crasher' Swept By Ferrari, Los Angeles Times, 22 de marzo de 1964, Page B5.
↑ ^3,00 ^3,01 ^3,02 ^3,03 ^3,04 ^3,05 ^3,06 ^3,07 ^3,08 ^3,09 ^3,10 Small, Steve (1994). The Guinness Complete Grand Prix Who's Who. Guinness. p. 278. ISBN 0851127029.
↑ Phil Hill Wins Nürburgring, Los Angeles Times, 28 de maio de 1962, Page B6.
↑ Datelines In Sports, Los Angeles Times, 25 August 1963, Page K5.
↑ Ferraris Taking Over Top 5 Sebring Spots, Los Angeles Times, 20 de marzo de 1964, Page B7
↑ Swiss Driver Dies at Monza, Los Angeles Times, 26 de abril de 1965, Page B3.
↑ Ferrari Pair Wins Race Marred by Driver Death, Los Angeles Times, 24 de Maio de 1965, Page B3
↑ Gurney Roars 107 m.p.h. in Final Tineup, Los Angeles Times, 26 de marzo de 1966, A5
↑ Datelines:Monza, Los Angeles Times, 26 April 1966, Page B3
↑ Ferraris Run 1-2 at Monza, Los Angeles, 26 de abril de 1967, Page C5.
↑ "Ferrari To Enter New Car In Argentine Race Jan. 10", New York Times, 3 de xaneiro de 1971, Page S6.
↑ "Brabham Wins Formula One Race at Rheims", Los Angeles Times, 4 de xullo de 1966, Page B6.
↑ "English Race Driver Wins In Ferrari", Los Angeles Times, 30 de abril de 1967, Page I8.
↑ Davenport, John (March 2004). "Quantum Yump". Motor Sport magazine archive. p. 44. Consultado o 13 de febreiro de 2015.

Véxase tamén

Ligazóns externas

www.mikeparkes.eu Arquivado 17 de decembro de 2014 en Wayback Machine. This is the official biography created by Parkes' sister and brother, namely Annabel Campigotto and Johnny Parkes and includes over 150 photos.
Mike Parkes, biography at imps4ever.info

[WATN-1] Jenkins, Richard. "The World Championship drivers - Where are they now?". OldRacingCars.com. Consultado o 2007-07-29.

[bachelor-2] 2,0 ^2,1 Sebring 'Crasher' Swept By Ferrari, Los Angeles Times, 22 de marzo de 1964, Page B5.

[ReferenceA-3] 3,00 ^3,01 ^3,02 ^3,03 ^3,04 ^3,05 ^3,06 ^3,07 ^3,08 ^3,09 ^3,10 Small, Steve (1994). The Guinness Complete Grand Prix Who's Who. Guinness. p. 278. ISBN 0851127029.

[4] Phil Hill Wins Nürburgring, Los Angeles Times, 28 de maio de 1962, Page B6.

[5] Datelines In Sports, Los Angeles Times, 25 August 1963, Page K5.

[6] Ferraris Taking Over Top 5 Sebring Spots, Los Angeles Times, 20 de marzo de 1964, Page B7

[7] Swiss Driver Dies at Monza, Los Angeles Times, 26 de abril de 1965, Page B3.

[8] Ferrari Pair Wins Race Marred by Driver Death, Los Angeles Times, 24 de Maio de 1965, Page B3

[9] Gurney Roars 107 m.p.h. in Final Tineup, Los Angeles Times, 26 de marzo de 1966, A5

[10] Datelines:Monza, Los Angeles Times, 26 April 1966, Page B3

[11] Ferraris Run 1-2 at Monza, Los Angeles, 26 de abril de 1967, Page C5.

[12] "Ferrari To Enter New Car In Argentine Race Jan. 10", New York Times, 3 de xaneiro de 1971, Page S6.

[13] "Brabham Wins Formula One Race at Rheims", Los Angeles Times, 4 de xullo de 1966, Page B6.

[14] "English Race Driver Wins In Ferrari", Los Angeles Times, 30 de abril de 1967, Page I8.

[15] Davenport, John (March 2004). "Quantum Yump". Motor Sport magazine archive. p. 44. Consultado o 13 de febreiro de 2015.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]