irf

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /ɪɾf/
• Kîtekirin: irf

Navdêr

irf nêr

1. edet, baw, texlîd, norm, asa, çande, kultûr,
   awayê normal yê rabûn û rûniştina mirovekê/î yan civakekê,
   şêweyê asayî yê birêvebirina karûbaran yan karûbarekî di civakekê de
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Herwiha

• 'irf
• urf
• 'urf

Jê

• irfan
• irfane
• irfî
• irfîtî
• irfnas
• irfnasî
• irf û edet
• irfzan
• irfzanî

Etîmolojî

Ji erebî عرف‎ ('urf) ji rehê عرف‎ ('erefe, “zanîn, nasîn”), hevreha aramî ܥܘܪܦܐ‎ ('urrafa). Ji eynî rehî: arif, Arif, Irfan, Marûf, marîfet, tarîf...

Werger

• Almanî: Maßregel → de, Sitte → de m, althergebracht → de
• Îngilîzî: habit → en, tradition → en
• Tirkî: örf → tr