Jump to content

duo

E Victionario

Latine

II
Cardinalis: duo
Ordinalis: secundus
Adverbium: bis
Distributivus: bini
Proportionalis: duplus
Multiplicativus: duplex
Collectivus: binio
IIIIII
ūnus ← duo → trēs
Duo

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
duoAPI: /ˈdu.o/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·o — morphologica: du-o

Notatio

[+/-]

A lingua prisca Indoeuropaea *duvo-. Vide radicem du.

Numerus cardinalis

[+/-]

|ŏ, -ae, -ŏ

  1. Unus et alter. Numerus Ⅱ.
  2. Ambo.

Declinatio

[+/-]
Numerus cardinalis
 cas. masc. fem. neut.  cas.
nom. duo duae duo nom.
gen. duōrum duārum duōrum gen.
dat. duōbus duābus duōbus dat.
acc. duo
duōs
duās duo acc.
abl. duōbus duābus duōbus abl.
voc. duo duae duo voc.

Translationes

[+/-]
Numerus IIdilatare ▼
Numerus IIcollabi ▲

Discretiva

duo dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

[+/-]

Loci

M. Tullius Cicero
-106…-43
Aulus Cornelius Celsus ca.
-25…+50
Apuleius
ca. 125-170
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class.class. I IIII III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • circumitus enim solis orbium quinque et sexaginta et trecentorum quarta fere diei parte addita conversionem conficiunt annuam; inflectens autem sol cursum tum ad septem triones tum ad meridiem aestates et hiemes efficit et ea duo tempora, quorum alterum hiemi senescenti adiunctum est alterum aestati: ita ex quattuor temporum mutationibus omnium, quae terra marique gignuntur, initia causaeque ducuntur. —De natura deorum Ciceronis [1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

  • Abstinentiae vero duo genera sunt, alterum ubi nihil adsumit aeger, alterum ubi non nisi quod oportet. Initia morborum primum famem sitimque desiderant, ipsi deinde morbi moderationem, ut neque aliud quam expedit neque eius ipsius nimium sumatur: neque enim convenit iuxta inediam protinus satietatem esse. Quod si sanis quoque corporibus inutile est, ubi aliqua necessitas famem fecit, quanto inutilius est etiam in corpore aegro? —De Medicina Celsi [3]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Recitem denuo, ut sciant me eorum non pigere:
Et Critias mea delicia est et salva, Charine,
pars in amore meo, vita, tibi remanet.
Ne metuas, nam me ignis et ignis torreat ut vult;
hasce duas flammas, dum potiar, patiar.
Hoc modo sim vobis, unus sibi quisque quod ipse est;
hoc mihi vos eritis, quod duo sunt oculi. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [4]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Ea controversia fuit huiusmodi: ‘De reo septem iudices cognoscant, eaque sententia sit rata, quam plures ex eo numero dixerint. Cum septem iudices cognovissent, duo censuerunt reum exsilio multandum, duo alii pecunia, tres reliqui capite puniendum. Petitur ad supplicium ex sententia trium iudicum et contradicit.’ —Noctes Atticae A. Gellii [5][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber secundus. 46 [49] — duo
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: duo.
  3. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, XVI. [1] — duo
  4. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 1. Sectio 9. Versus 11 — duo
  5. 5.0 5.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber nonus. Capitulum XV, [7] — duo