Pergi ke kandungan

Enka

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Enka (演歌) ialah genre muzik Jepun yang dianggap menyerupai muzik tradisional Jepun dari segi gaya. 'Enka moden, bagaimanapun, adalah bentuk muzik yang agak baru, yang menggunakan gaya muzik yang lebih tradisional dalam vokalismenya daripada muzik ryūkōka, popular semasa pra perang.[1]

Enka moden, seperti yang dibangunkan pada era selepas perang, ialah satu bentuk muzik balada sentimental. Beberapa penyanyi enka moden yang pertama ialah Hachiro Kasuga, Michiya Mihashi, dan Hideo Murata.[2] Kebangkitan semula enka dalam bentuk modennya dikatakan bermula dari tahun 1969, apabila Keiko Fuji membuat penampilan sulungnya. Penyanyi enka lelaki yang paling terkenal ialah Shinichi Mori dan Kiyoshi Hikawa.

Etimologi

[sunting | sunting sumber]

Istilah enka pertama kali digunakan untuk merujuk kepada teks politik yang disetkan kepada muzik yang dinyanyikan dan diedarkan oleh aktivis pembangkang milik Gerakan Kebebasan dan Hak Rakyat[Penjelasan diperlukan] semasa Zaman Meiji (1868–1912) sebagai cara memintas sekatan kerajaan terhadap ucapan-ucapan perbezaan pendapat politik – dan dalam pengertian ini perkataan itu berasal daripada "enzetsu no uta" (演説の 歌), bermaksud "lagu ucapan."

Teori lain berpendapat bahawa enka moden bermaksud "enjiru uta" (演じる歌), bermaksud "lagu persembahan."[3][4]

Genre yang dipanggil enka juga dikatakan sebagai klasifikasi yang sesuai untuk label rekod serta J-pop. Sebagai contoh, Harumi Miyako, yang biasanya dianggap sebagai penyanyi 'enka', berkata "Saya tidak fikir saya menyanyi 'enka'" dan "Malah, tiada istilah seperti ' enka' ketika saya debut."[5][fn 1]

Populariti antarabangsa

[sunting | sunting sumber]

Enka mempunyai pengaruh yang kuat terhadap muzik di Taiwan, yang pernah menjadi jajahan Jepun.[6] Penyanyi bukan Jepun pertama enka ialah Sarbjit Singh Chadha dari India. Album enkanya dikeluarkan pada tahun 1975 dan menjadi kejayaan di Jepun, terjual 150,000 salinan. Dia kembali ke India beberapa tahun kemudian, tetapi kembali ke Jepun pada tahun 2008.[7]

Pada tahun 2002, Yolanda Tasico menjadi penyanyi Filipina enka pertama, pergi ke Jepun dengan singlenya "Shiawase ni Narō," "Nagai Aida," dan banyak lagi. yang lain.

Di Amerika Syarikat, sementara enka kekal popular di kalangan sebahagian daripada populasi Jepun-Amerika (biasanya lebih tua), enka mempunyai ramai peminat dalam kalangan bukan Jepun.[perlu rujukan] Terdapat beberapa orkestra dan penghibur enka yang aktif di negara ini, seperti Kugiran San Jose Chidori, yang kadangkala membuat persembahan di festival O-Bon pada musim panas.

Nota kaki

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Original text: "わたし、自分が演歌をうたってるとは思ってませんから。"
    "じっさい、あたしがデビューしたころは、特に演歌なんて言い方はしなかったですよ。"
  1. ^ Christine Reiko Yano. Tears of Longing: Nostalgia and the Nation in Japanese Popular Song Diarkibkan 2020-05-15 di Wayback Machine. Google Books. via Harvard Univ Asia Center. 2003. 42. ISBN 978-0-674-01276-9
  2. ^ "The day that enka singer Hachiro Kasuga died" (dalam bahasa Jepun). Nippon Television. 2008-10-22. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-03-04. Dicapai pada 2009-02-09.
  3. ^ "Music and Contemporary Society" (dalam bahasa Jepun). JASRAC contribution course in Keio University. 2002-10-21. Diarkibkan daripada yang asal pada 28 Januari 2005. Dicapai pada 2009-01-18.
  4. ^ Martin, Alex, "'Enka' still strikes nostalgic nerve Diarkibkan 2011-06-06 di Wayback Machine", Japan Times, 18 November 2008, p. 3.
  5. ^ 世界は演歌に満ちている (dalam bahasa Jepun). Masayuki Tamaki Official Website. 2005-12-12. Diarkibkan daripada yang asal pada 2008-09-05. Dicapai pada 2009-02-01.
  6. ^ Pei-feng Chen, "Images of Multi-colonial Taiwan in Three Types of Enka: Self-reconstruction through Highlighting Differences in Similarities," Diarkibkan 2013-07-28 di Wayback Machine Penyelidikan Sejarah Taiwan, Jun 2008
  7. ^ "Unsung Indian, this Singh is king in Japan". DNA India. October 8, 2008. Diarkibkan daripada yang asal pada 2008-10-21. Dicapai pada 2009-02-09.

Bacaan lanjut

[sunting | sunting sumber]

Yano, Christine R. Tears of Longing: Nostalgia and the Nation in Japanese Popular Song. Harvard University Asia Center: 2003.

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]