De Inktaap
| De Inktaap | ||||
|---|---|---|---|---|
| Uitgereikt door | Passionate Bulkboek | |||
| Alternatieve titel(s) | Jonge Gouden Uil (1997-2000) | |||
| Land |  Nederland en tot 2017 ook  België
| |||
| Locatie | Rotterdam | |||
| Eerst uitgereikt | 2002[1] | |||
| Officiële website | ||||
| ||||
De Inktaap is een literaire prijs voor Nederlandse literatuur die door jongeren wordt gekozen. De jury bestaat uit leerlingen van de bovenbouw van Nederlandse hoger algemeen voortgezet onderwijs en voorbereidend wetenschappelijk onderwijs.[2]
Voor de Inktaap worden drie boeken genomineerd: de boeken die onderscheiden zijn met de ECI Literatuurprijs, de BNG Bank Literatuurprijs en de Libris Literatuur Prijs. Uit deze boeken kiezen de leerlingen vervolgens het boek dat de Inktaap wint.[2]
De naam is ontleend aan een 'diertje' dat voorkomt in Het boek der denkbeeldige wezens van Jorge Luis Borges. Het beestje heeft een zwak voor Chinese inkt. De Inktaap is de opvolger van de Jonge Gouden Uil.
Winnaars
[bewerken | brontekst bewerken]- 2002: Tomas Lieske – Franklin
- 2003: Harry Mulisch – Siegfried
- 2004: Tom Lanoye – Boze tongen
- 2005: Arthur Japin – Een schitterend gebrek
- 2006: Willem Jan Otten – Specht en zoon
- 2007: Henk van Woerden – Ultramarijn
- 2008: Dimitri Verhulst – De helaasheid der dingen
- 2009: A.F.Th. van der Heijden – Het schervengericht
- 2010: Robert Vuijsje – Alleen maar nette mensen[3]
- 2011: Bernard Dewulf – Kleine dagen
- 2012: Yves Petry – De maagd Marino
- 2013: David Pefko – Het voorseizoen
- 2014: Tommy Wieringa – Dit zijn de namen[4]
- 2015: Ilja Leonard Pfeijffer – La Superba[5][6]
- 2016: Stefan Hertmans – Oorlog en terpentijn[7]
- 2017: Connie Palmen – Jij zegt het
- 2018: Martin Michael Driessen – Rivieren[8]
- 2019: Murat Isik – Wees onzichtbaar[9]
- 2020: Nina Polak – Gebrek is een groot woord[10]
- 2021: Sander Kollaard – Uit het leven van een hond
- 2022: Merijn de Boer – De Saamhorigheidsgroep
- 2023: Carmien Michels – Vaders die rouwen
- 2024: Anjet Daanje - Het lied van ooievaar en dromedaris
Literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Janien Benaets & Chris De Commer. "De inktaap als coole literatuurprijs: een proeve van happy people reading management (HPRM)", in: André Mottart (red.). Zestiende conferentie Het Schoolvak Nederlands, (2003) p. 401-468
- Ines Merckelbagh. De Inktaap over de grenzen heen: een onderzoek naar het bevorderen van interactie tussen juryleden uit het Nederlandse taalgebied, Universiteit Antwerpen, 2011.
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑ Benaets & De Commer (2003), p. 401).
- ↑ a b "Uitreiking literaire jongerenprijs De Inktaap," Taalunie 23 februari 2012.
- ↑ Andreas Kouwenhoven. "Ik maak de fouten van mijn vader." NRC Handelsblad, 9 oktober 2012.
- ↑ Redactie. "Tommy Wieringa wint Inktaap." NRC Handelsblad. 26 maart 2014.
- ↑ Arnout le Clercq. "Ilja Leonard Pfeijffer wint De Inktaap 2015." NRC Handelsblad. 10 maart 2015.
- ↑ Redactie, "Jongeren lezen liefst Pfeijffer." NRC Handelsblad, 11 maart 2015.
- ↑ Stefan Hertmans, "De fictie en de feiten". NRC Handelsblad, oktober 2018.
- ↑ "Martin Michael Driessen wint De Inktaap 2018," lezen.nl, 13 maart 2018. Gearchiveerd op 2 maart 2021.
- ↑ Jeroen Konings, "Murat Isik: ‘Boek over mijn moeder is laatste stap in haar emancipatie'," HP De tijd, 27 maart 2019.
- ↑ Literaire jongerenprijs De Inktaap naar Nina Polak. nos.nl. Geraadpleegd op 15 juni 2020.