Formule 1 in 1991
42e Formule 1-seizoen (1991) | ||||
---|---|---|---|---|
Volgende: 1992 Vorige: 1990
| ||||
Voor de derde maal werd Ayrton Senna kampioen
| ||||
Algemene informatie | ||||
Races | 16 | |||
Coureurs | 41 | |||
Constructeurs | 12 | |||
Verdedigend kampioen |
Ayrton Senna (coureurs) McLaren (constructeurs) | |||
Eindstand coureurs | ||||
1e plaats | Ayrton Senna 96 (3e titel) | |||
2e plaats | Nigel Mansell 72 | |||
3e plaats | Riccardo Patrese 53 | |||
Eindstand constructeurs | ||||
1e plaats | McLaren 139 (7e titel) | |||
2e plaats | Williams 125 | |||
3e plaats | Ferrari 55,5 | |||
|
Het Formule 1-seizoen 1991 was het 42ste FIA Formula One World Championship seizoen. Het begon op 10 maart en eindigde op 3 november na zestien races.
Ayrton Senna werd voor de derde (en laatste) keer wereldkampioen. Oud-wereldkampioen Nelson Piquet sr. won zijn laatste Grand Prix in Canada en nam aan het eind van het seizoen afscheid van de Formule 1. Jordan-Ford en Modena-Lamborghini deden voor het eerst mee bij de teams. Michael Schumacher maakte zijn debuut tijdens de Grand Prix Formule 1 van België voor het Jordan-team. Er waren 34 inschrijvingen waardoor pre-kwalificatie noodzakelijk bleef. In de kwalificatie waren slechts 30 auto's toegestaan, in de race 26. Voor het laatst deden twee teams mee met slechts één auto, namelijk Coloni-Ford en Fondmetal-Ford. Aan het eind van het seizoen verdwenen Coloni-Ford, Modena-Lamborghini en AGS-Ford van het toneel.
Kalender
[bewerken | brontekst bewerken]
Resultaten en klassement
[bewerken | brontekst bewerken]Grands Prix
[bewerken | brontekst bewerken]Puntentelling
[bewerken | brontekst bewerken]Punten worden toegekend aan de top zes geklasseerde coureurs.
Positie | 1e | 2e | 3e | 4e | 5e | 6e |
---|---|---|---|---|---|---|
Punten | 10 | 6 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Klassement bij de coureurs
[bewerken | brontekst bewerken]
|
|
† — Coureur is niet gefinisht in de GP, maar heeft wel 90% van de raceafstand afgelegd, waardoor hij als geklasseerd genoteerd staat.
Opmerkingen: Stefan Johansson werd na 2 races op straat gezet door AGS en vervangen door Fabrizio Barbazza. Na de Grand Prix van Portugal wisselden Gabriele Tarquini (AGS) en Olivier Grouillard (Fondmetal) van team, na de volgende race in Spanje deed AGS niet meer mee. Stefan Johansson verving Alex Caffi bij Footwork 4 races in het midden van het seizoen. Bertrand Gachot werd voor de GP van België gearresteerd, Jordan nam toen Michael Schumacher als vervanger in dienst. Schumacher werd na een race overgenomen door Benetton, Moreno ging van Benetton naar Jordan en werd daar na 2 wedstrijden vervangen door Alessandro Zanardi. Alain Prost vertrok voor de laatste wedstrijd bij Ferrari en werd vervangen door Minardi-coureur Gianni Morbidelli, die op zijn beurt werd vervangen door Roberto Moreno. De tweede plek bij Lotus werd eerst 4 wedstrijden bezet door Julian Bailey, daarna afwisselend door Johnny Herbert en Michael Bartels. Pedro Matos Chaves vertrok na de GP van Portugal bij Coloni, het team deed niet mee in Spanje en zette daarna Naoki Hattori in. Karl Wendlinger reed de 2 laatste races van het jaar bij Leyton House in plaats van Ivan Capelli. Bertrand Gachot reed de laatste GP van het jaar bij Lola in plaats van Eric Bernard die een blessure had.
De Grand Prix van Australië werd ingekort door hevige regenval, punten uit die race tellen daarom maar voor de helft mee.
Klassement bij de constructeurs
[bewerken | brontekst bewerken]
|
|
† — Coureur is niet gefinisht in de GP, maar heeft wel 90% van de raceafstand afgelegd, waardoor hij als geklasseerd genoteerd staat.