Hopp til innhald

Lil' Beethoven

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Lil' Beethoven
Studioalbum av Sparks
Utgjeve 14. oktober 2002 (Storbritannia)
26. november 2002 (USA)
Innspelt 2001-2002
Studio Sparks Studios, Los Angeles, California
Sjanger
Lengd 44:36
Selskap Palm (USA)
Lil' Beethoven / Artful (Storbritannia)
Produsent Ron Mael, Russell Mael
Sparks-kronologi 
Balls
(2000) 		Lil' Beethoven Hello Young Lovers
(2006)


Singlar frå Lil' Beethoven
  1. «Suburban Homeboy» med «Wunderbar (Concerto In Koch Minor)»
    Utgjeve: 24. mars 2003

Lil' Beethoven er det 19. studioalbumet til det amerikanske rockebandet Sparks, gjeve ut i 2002. Albumet var ei radikal ny musikalsk retning i forhold til dei tidlegare albuma deira. Bandet brukte berre strykarar, piano og stemmer, men ingen trommer. Resultatet vart både klassisk musikk og pop.

Albumet fekk god kritikk i både Storbritannia og USA.

Bakgrunn

[endre | endre wikiteksten]

I 2002 hadde Sparks gjeve ut atten album, dei siste fleire av dei i new wave/synthpop-stil. Sjølv om dette hadde vore vellykka, med gjennombrot i USA med «Cool Places» frå 1983 og i Tyskland med «When Do I Get To Sing 'My Way'» i 1995 hadde det ikkje sikra dei mykje kritikarros eller eit jamt publikum. Plagiarism frå 1997, som utelukkande bestod av nye innspelingar av tidlegare materiale, hadde vore meint å introdusera katalogen deira for det nye tyske publikummet deira, samtidig som dei bygde vidare på suksessen med høgprofilerte samarbeid for det britiske og amerikanske publikummet. Det hadde berre vore delvis vellykka.

Det neste albumet, Balls, hadde ikkje vore vellykka i det heile og vart generelt oppfatta som Sparks på staden kvil. Duoen hadde allereie skrive eit heilt album med materiale for ein oppfølgar, men fann ut at dei var lite begeistra for resultata og derfor vart albumet skrota, ei avgjerd som dei innrømde var vanskeleg, men til slutt avgjerande for at dei kunne fortsetja utfordra seg sjølv og utvikla stilen sin.

Sparks bestemde seg då for å endra takt, droppa synthpop-stilen, redusera den musikalske paletten og utvikla musikken på pianolinjer og tekstar av Ron Mael og vokalen til Russell Mael.

I 2001 fekk Mael-brørne i oppdrag av eit tysk kringkastingsselskap å produsera ein song for Günther Koch Revisited (Voll In Den Mann), eit album som innehalde samplingar av sportskommentatoren Günther Koch sett til musikk. Bidraget til bandet, «Wunderbar», plasserte Koch sine oppstemte utrop over eit orkesterakkompagnement. Duoen erkjente at å laga sporet gav dei ein blåkopi for retninga dei ville ta på Lil' Beethoven. Som tilfellet har vore med kvart Spark-album sidan Interior Design i 1988, vart albumet produsert sjølv av duoen og spelt inn i heimestudioet til Russell Mael.

Stil

[endre | endre wikiteksten]

Bandet sjølv skildra Lil' Beethoven som eit «karrieredefinerende opus», og duoen flytta seg inn i ein meir klassisk-påverka stil, med ein sterk avhengnad av repeterande tekstar og pianolinjer, syntetisert orkestrering og fleirspora vokal i staden for perkusjon.[4] Opningssporet «The Rhythm Thief» er ein generell introduksjon til den nye retninga til bandet ved å erklæra «eit farvel til rytmen». «My Baby's Taking Me Home» består stort sett berre av tittelen gjentatt over 100 gangar utan at andre ord blir brukte, anna enn eit munnleg mellomspel.[5] På same måte bruker «Your Call Is Very Important To Us» ei melding om ein ventande samtale: «Samtalen din er veldig viktig for oss. Vennlegast hald linja» som deretter blir sunge med nokre ekstra ord: «At first she said your call is very important to us, then she said please, please hold.» Dei einaste andre tekstane i songen er «Red light», «Green light», «I'm Getting Mixed Signals» og «Sorry, I'm Going To Have To Put You Back On Hold». Desse elementa er lagdelt med ei enkel pianolinje for å skapa ein svært teksturert effekt.[6]

Det meste av lydane på Lil' Beethoven vart produsert med eit Yamaha S80-klaverinstrument.

Utgjeving

[endre | endre wikiteksten]

Sjølv om Lil' Beethoven vart kritikarrost, kom det ikkje på topp 100 i Storbritannia, Tyskland eller USA. Det vart utgjeve i eit avgrensa opplag som kom som ei innbunden bok. Albumet vart marknasført av singelen «Suburban Homeboy», men denne gjekk heller ikkje på listene. Singelen kom med to B-sider, ein utvida versjon av «Suburban Homeboy» kalla «Suburban Homeboy (Extended 'Ron Speaks' Version)», og «Wunderbar (Concerto In Koch Minor)», som samplar stemma til den tysk idrettskommentatoren Günther Koch. Bandet hadde i utgangspunktet planlagt å gje ut albumet som Lil' Beethoven i staden for Sparks, slik at det ikkje vart sett side ved side ved side med dei tidlegare albuma deira, men gjekk til slutt i mot det.

I mars 2004 gav Sparks ut Lil' Beethoven på nytt i ei luksusutgåveutgave. Denne versjonen hadde eit svart omslag, i motsetnad til den kvite originalen, og inkluderte tre spor (der to var eksklusive), ein video av «The Rhythm Thief» (regissert av den mangeårige samarbeidspartnarar Kuntzel+Deygas), ein kortfilm av Ron Mael, og ein skjermsparar. Ein LP-versjon av albumet (som ikkje inkluderte nokre bonusspor) vart òg gjeve ut på same tid.

Ein DVD produsert av Demon Vision vart òg gjeve ut av eit konsertopptak av albumet. Konserten vart filma i mars 2004 på Södra Teatern i Stockholm. DVD-en inneheld albumet framført i sin heilskap og i rekkefølgje, følgd av eit sett med tolv andre Sparks-songar.

Mottaking

[endre | endre wikiteksten]
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic4/5 stars[7]
PopMatterspositiv [8]
Rolling Stonepositiv[9]

Albumet vart kritikarrost, noko som førte til fornya interesse for bandet. I ei melding med tittelen «Det verda har venta på - Sparks sitt heilt eige Kid A», roste Mojo albumet som å vera «ei dristig blanding av listige tekstar og forførande repeterande orkestermelodiar.»[10] Record Collector kalla albumet eit av dei beste nye albuma i 2002, og skildra det som «kanskje den mest spennande og interessante utgjevinga nokosinne frå ein artist som har halde på så lenge»,[11] og seinare i 2003 sa «det kjennast verkeleg som eit av dei beste albuma som nokon gong er laget.» [5] I ei melding til fire av fem stjerner erklærte AllMusic: «det kjennest som om du lyttar til ei heilt anna plate kvar gang du speler ho. Og det er det som er magien til Lil' Beethoven.»[7] Då plata kom ut i 2003 i USA, skreiv PopMatters at Lil' Beethoven var «genial». «Det kan ta nokre lyttingar for å komma dit, fordi dette er ulikt noka plate du truleg vil høyra i år».[8] I ei entusiastisk melding, skildra Rolling Stone albumet som «ni songar av dødeleg stordoom bygde av svulstige bølgjer av strykarar og nevar av piano og einmannsoperakoralar». Kritikaren David Frickle sa at albumet var ein «perfekt cocktail», og skreiv at det praktisk talt ikkje var noko rockegitar utanom på éin song, før han konkluderte med «Stol på meg: Det er ikkje noko problem».[9] The List roste albumet som ei «fantastisk plate», for dei «store symfoniske bølgjer av pianobasert orkestermusikk.»[12]

Innhald

[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Ron Mael og Russell Mael.

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«The Rhythm Thief»5:18
2.«How Do I Get To Carnegie Hall?»3:50
3.«What Are All These Bands So Angry About?»3:32
4.«I Married Myself»4:59
5.«Ride 'Em Cowboy»4:20
Side to
Nr.TittelLengd
6.«My Baby's Taking Me Home»4:42
7.«Your Call's Very Important To Us. Please Hold.»4:11
8.«Ugly Guys With Beautiful Girls»7:06
9.«Suburban Homeboy»2:58
Bonusspor på luksusutgåva (2004)
Nr.TittelLengd
10.«The Legend Of Lil' Beethoven»2:06
11.«Wunderbar (Concerto In Koch Minor)»3:54
12.«The Rhythm Thief» (Instrumentalversjon)5:24
13.«The Rhythm Thief» (Video) 
14.«Inspiration Behind Lil' Beethoven: «Fear of a Blank Page»» (Visual) 
15.«Lil' Beethoven Screen Saver» 

Medverkande

[endre | endre wikiteksten]
  • Russell Mael – vokal, programmering, produsent, arrangement
  • Ron Mael – klaverinstrument, orkestrering, programmering, produsent, arrangement
  • Tammy Glover – trommer
  • Dean Menta – gitar
  • John Thomas – miksing, ekstra lydteknikar
  • Günther Koch – stemme på «Wunderbar»

DVD

[endre | endre wikiteksten]
Lil' Beethoven – Live in Stockholm
  1. «The Rhythm Thief»
  2. «How Do I Get To Carnegie Hall?»
  3. «What Are All These Bands So Angry About?»
  4. «I Married Myself»
  5. «Ride 'Em Cowboy»
  6. «My Baby's Taking Me Home»
  7. «Your Call's Very Important To Us. Please Hold»
  8. «Ugly Guys With Beautiful Girls»
  9. «Suburban Homeboy»
  10. «It's A Sparks Show»
  11. «National Crime Awareness Week»
  12. «Here In Heaven»
  13. «The Number One Song in Heaven»
  14. «Nothing To Do»
  15. «The Calm Before The Storm»
  16. «The Ghost Of Liberace»
  17. «Talent Is An Asset»
  18. «Hospitality On Parade»
  19. «When I Kiss You (I Hear Charlie Parker Playing)»
  20. «This Town Ain't Big Enough for Both of Us»
  21. «When Do I Get To Sing 'My Way'?»
  22. «Amateur Hour»
Spesialspor
  1. «The Legend Of Lil' Beethoven»
  2. Soundcheck
  3. Backstage With Sparks
  4. Audience Interviews / Meet The Fans
  5. Sparks Facts
Medverkande
  • Russell Mael – Vokal
  • Ron Mael – Klaverinstrument
  • Tammy Glover – Trommer, pauker, perkusjon og korvokal
  • Dean Menta – gitar, pauker og korvokal

Kjelder

[endre | endre wikiteksten]
  1. ↑ «Expect the Unexpected: A Conversation with Sparks». 13. september 2017. Henta 22. november 2017. 
  2. ↑ «Sparks - Record Collector Magazine». recordcollectormag.com. Henta 21. april 2022. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «Beyond Bowie: The mutating art-pop of Sparks in 10 records - The Vinyl Factory». 17. november 2015. Henta 21. april 2022. 
  4. ↑ «Sparks - Lil' Beethoven». Allmusic. Henta 8. februar 2015. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Easlea, Daryl (July 2003). «Sparks Interview». Record Collector Magazine Issue 287. 
  6. ↑ «Hello Young Lovers review on StylusMagazine.com». Arkivert frå originalen 29. mars 2006. Henta 25. april 2006. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Thompson, Dave. Lil' Beethoven - album review. AllMusic. Henta 30. april 2022.
  8. ↑ 8,0 8,1 Damas, Jason (14. august 2003). «Lil' Beethoven - album review». PopMatters. Arkivert frå originalen 20. august 2003. Henta 21. april 2022. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Frickle, David (3. april 2003). «Sparks Lil' Beethoven [album review]». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 3. november 2008. Henta 30. april 2022. 
  10. ↑ Buckley, David (December 2002). Sparks Lil' Beethoven - [review]. Mojo. 
  11. ↑ «Best New Albums of 2002». Record Collector 281. January 2003. 
  12. ↑ Fisher, Mark (31. oktober 2002). Sparks Lil' Beethoven. The List. 
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Lil%27_Beethoven&oldid=3514902»