moralitet
moralitet (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) liter. średniowieczny dramat moralizatorski[1]; zob. też moralitet w Wikipedii
- (1.2) liter. film. dzieło o przesłaniu moralizującym[2]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik moralitet moralitety dopełniacz moralitetu moralitetów celownik moralitetowi moralitetom biernik moralitet moralitety narzędnik moralitetem moralitetami miejscownik moralitecie moralitetach wołacz moralitecie moralitety
- przykłady:
- (1.1) Bohater moralitetu pozbawiony był wszelkich cech jednostkowych, narodowych itp. i stanowił uosobienie całej ludzkości.[3]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) moralitet karnawałowy
- synonimy:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. morale n, moralność ż, moralizatorstwo n, moralizowanie n, morał mrz, moralitetowość ż
- przym. moralitetowy, moralny, moralnościowy
- przysł. moralitetowo, moralnie
- czas. moralizować
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) morality play
- białoruski: (1.1) маралітэ n
- francuski: (1.1) moralité ż
- hiszpański: (1.1) moralidad ż
- niemiecki: (1.1) Moralität ż
- rosyjski: (1.1) моралите n
- źródła:
moralitet (język wilamowski)
[edytuj]- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- moralitēt
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑
Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 284.