narzeczony

narzeczony (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna w okresie narzeczeństwa

(1.2) pot. eufem. konkubin, konkubent

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	narzeczony	narzeczeni
dopełniacz	narzeczonego	narzeczonych
celownik	narzeczonemu	narzeczonym
biernik	narzeczonego	narzeczonych
narzędnik	narzeczonym	narzeczonymi
miejscownik	narzeczonym	narzeczonych
wołacz	narzeczony	narzeczeni
depr. M. i W. lm: (te) narzeczone

przykłady:

(1.1) Długo stała z narzeczonym przed sklepem jubilera.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) daw. nupturient, gw. (Śląsk Cieszyński) galan, gw. (Górny Śląsk) szac

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. narzeczeństwo n

forma żeńska narzeczona ż

przym. narzeczeński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) fiance
• baskijski: (1.1) senargai, gizongai
• białoruski: (1.1) жаніх m
• bułgarski: (1.1) годеник m, жених m
• czeski: (1.1) snoubenec m
• esperanto: (1.1) fianĉo
• francuski: (1.1) fiancé m
• hiszpański: (1.1) novio m, prometido m
• kataloński: (1.1) nuvi m, promès m
• niemiecki: (1.1) Bräutigam m
• nowogrecki: (1.1) αρραβωνιαστικός m
• rosyjski: (1.1) жених m
• rumuński: (1.1) logodnic
• tahitański: (1.1) momoʻa; (1.2) momoʻa
• ukraiński: (1.1) наречений m, жених m
• węgierski: (1.1) mátka
• włoski: (1.1) fidanzato m, moroso m

źródła: