indywiduum

indywiduum (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) poszczególny, pojedynczy człowiek

(1.2) osoba bliżej nieznana, zwykle podejrzana lub niepewna

(1.3) chem. określony pierwiastek, związek chemiczny lub cząstka chemiczna; zob. też indywiduum chemiczne w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	indywiduum	indywidua
dopełniacz	indywiduum	indywiduów
celownik	indywiduum	indywiduom
biernik	indywiduum	indywidua
narzędnik	indywiduum	indywiduami
miejscownik	indywiduum	indywiduach
wołacz	indywiduum	indywidua

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1-2) człowiek, osoba

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. indywidualizm m, indywidualista m, indywidualistka ż, indywidualizacja ż, indywidualizowanie n, indywidualność ż

czas. indywidualizować ndk., odindywidualizować dk., odindywidualizowywać ndk.

przym. indywidualny, indywidualistyczny

przysł. indywidualnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) индивид m
• hiszpański: (1.1) individuo m; (1.2) individuo m, tipo m

źródła: