Trummy Young: Różnice pomiędzy wersjami

Trummy

Trummy Young
Imię i nazwisko	James Young
Pseudonim	Trummy Young
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1912 Savannah, Georgia
Data i miejsce śmierci	10 września 1984 San Jose, Kalifornia
Instrumenty	puzon, trąbka
Gatunki	jazz, swing, dixieland, bebop, mainstream jazz
Zawód	puzonista, muzyk, kompozytor
Aktywność	1928–1964
Powiązania	Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Clyde Hart
Współpracownicy
Louis Armstrong, Jimmie Lunceford, Earl Hines
Zespoły
Jimmie Lunceford Orchestra, Earl Hines and his Orchestra (1933–1937), Louis Armstrong and his All-Stars (1952–1964)

Trummy Young, właśc. James Young (ur. 12 stycznia 1912 w Savannah, zm. 10 września 1984 w San Jose) – amerykański puzonista jazzowy. Przez szereg lat grał z Louisem Armstrongiem, występował również z orkiestrą Jimmiego Lunceforda.

Lata młodzieńcze

Urodził się w 1912 roku, jako jedyny syn wśród trojga dzieci robotnika kolejowego Osborne’a Younga i Anie Evangeline w Savannah, w stanie Georgia. W mieście działał Ku Klux Klan, którego członkowie szerzyli postrach w murzyńskich dzielnicach miasta. Ważną rolę w jego młodym życiu odgrywała muzyka. Wielkie wrażenie wywarli na nim tacy wykonawcy jak Jenkins Orphanage Band, Dr. Rabbitfoot, oraz otoczenie, w którym dorastał. Gdy miał 12 lat, zmarł jego ojciec.

W 1926 roku matka – niebędąca katoliczką – posłała go do 4-letniej katolickiej szkoły wojskowej w Rockcastle, gdyż system edukacyjny tej szkoły umożliwiał podjęcie pracy i zdobycie środków utrzymania. Przez tydzień pracował jako murarz i tynkarz, a w następnym tygodniu uczęszczał na zajęcia szkolne. Tam też obserwując młodych muzyków, zajął się ćwiczeniem tej profesji. Z braku funduszy na przyjazd do domu, wakacje spędzał pracując na farmie.

Początek kariery

W 1930 roku, po skończeniu szkoły wyjechał do Waszyngtonu. Był puzonistą w Hot Chocolates Orchestra Bookera Colemana, który nadał mu przydomek Trummy. Latem 1931 roku grał w Asbury Park za dwa dolary za wieczór. W 1933 roku udał się do Chicago z orkiestrą Earla Hinesa, grając w klubie Grand Terrace w godzinach od 21 do 4 za 40 $ tygodniowo.

Rozwój kariery

W 1936 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie przyłączył się do orkiestry Jimmiego Lunerforda, tam też spotkał Idę Fitzpatrick, która rozmawiała z nim o Biblii. W tamtym okresie zawierał umowy na pojedyncze występy, a umowy zawierały klauzulę, że grupie nie wolno dawać koncertów w promieniu 600 km od miejsca, w którym ostatnio występowała, co doprowadzało do bardzo dalekich podróży. W Nowym Jorku występował ze śpiewaczką Billie Holiday. Napisał dla niej piosenkę „Travellin Light”, którą nagrała z orkiestrą Paula Whitemana (nie znając przepisów dotyczących tantiem, oboje otrzymali za nią tylko po 75 USD). W końcu lat 30. XX wieku, wystąpił w kilku filmach, np. Blues in the Night. Na przełomie lat 30. i 40. XX w. skomponował wiele przebojów, spośród których największy rozgłos zyskały: „T'Ain't What Cha Do, It's the Way That Cha Do It” oraz „What Cha Know, Joe?”. Jego odmienna technika gry na puzonie sprawiła, że piosenki „Ain't She Sweet” i „Margie” z 1938 r. znalazły się na płytach, które cieszyły się największym popytem. W tym okresie zachorował na nadciśnienie.

W 1947 roku poznał Sally i pod koniec tego roku ją poślubił. W 1948 roku urodziła mu się córka Andrea. Wraz z żoną nawiązał kontakt ze Świadkami Jehowy uczęszczając na ich zebrania do Sali Królestwa na Hawajach, gdzie przebywał.

W 1952 roku rozpoczął 12-letnią współpracę z Louisem Armstrongiem. Potem wspólnie z nim wystąpił w takich filmach jak The Glen Miller Story, Five Pennies, High Society i w programach telewizyjnych. Żona z córką zamieszkały w nowo zakupionym domu w Los Angeles, sam natomiast wiele podróżował, np. przez 7 miesięcy był w Afryce. W Europie nakręcił wiele filmów, a w 1961 także w Japonii. W Stanach Zjednoczonych najczęściej występował w Nowym Jorku, Chicago i Las Vegas. Aby utrzymać wysoką formę ćwiczył codziennie ok. 6 godzin.

Na początku 1964 roku z powodu choroby żony (która była już Świadkiem Jehowy) wrócił do Los Angeles, przerywając występy. Chociaż proponowano mu większą gażę, odrzucił ją kierując się swym mottem z Księgi Przysłów 16:16 „Raczej mądrość nabywaj niż złoto, lepiej mieć rozum – niż srebro”. Latem 1964 roku na kongresie Świadków Jehowy pod hasłem „Owoce ducha” został ochrzczony jako Świadek Jehowy. Następnie przeniósł się z rodziną na Hawaje, gdzie z własną orkiestrą grywał w największym hotelu w Honolulu – Hotel Street. W 1975 roku wydał płytę Man And His Horn. We wrześniu 1976 roku nagrał 6-godzinny wywiad biograficzny w Smithsonian Institution. W 1980 wydano jego płytę Someday. Zmarł w szpitalu w San José 10 września 1984 roku.

W 1999 roku ukazała się płyta z jego największymi przebojami z lat 1944–1946.

Niektóre jego utwory

• Hollywood
• Talk of the Town
• Good 'N Groovy
• Rattle and Roll
• I’m Living for Today
• Behind the Eight Bar
• Four or Five Times
• I Want a Little Girl
• Two Sleepy People
• Tea for Two
• Thanks for the Memory
• Don’t Be a Baby, Baby
• Lazy Lullaby
• Try, Try Again
• Tidal Wave
• Fruitie Cuties
• Blue Triste
• Johnson Rock
• Lucky Draw

Bibliografia

• Muzyka zawładnęła moim życiem, „Przebudźcie się!”, 8 września 1978, s. 9-14 .
• „New York Times”
• Skrót życiorysu (ang.)
• Trummy Young w bazie IMDb (ang.)
• Trummy Young w YouTube