Przejdź do zawartości

Andrzej Brygidyn

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Brygidyn
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 września 1947
Sanok

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 2021
Ustrzyki Dolne

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Edukacja

Liceum Ogólnokształcące Męskie w Sanoku

Alma Mater

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Odznaczenia
Odznaka „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”
Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Brygidyn (ur. 30 września 1947 w Sanoku, zm. 28 grudnia 2021 w Ustrzykach Dolnych) – polski nauczyciel historyk.

Grób Andrzeja Brygidyna

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Sanoku[1][2][3][4]. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego Męskiego w Sanoku z 1965[3][5][4][6]. Od 1967 do 1971 studiował na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, uzyskując dyplom magistra historii[1][7][3][4][5].

Po studiach powrócił do rodzinnego Sanoka i podjął pracę nauczyciela w kilku szkołach, a jednocześnie podjął się gromadzenia materiałow o losach żołnierzy związanych z Sanokiem[8]. Pracował na stanowisku nauczyciela historii w sanockich szkołach podstawowych: kolejno w SP nr 5, SP nr 4 oraz SP nr 7. Od 1977 był dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 7 im. 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej w Sanoku[9][10][11][12][5], od 26 kwietnia 1999 dyrektorem powstałego w wyniku przekształcenia SP nr 7 Gimnazjum nr 4 im. 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty[3][13][14][15][16] do 2003[5]. W 1991 uzyskał III stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania historii (jako jeden z pierwszych nauczycieli w Sanoku)[1][2][17]. W 2001 obchodził jubileusz 35-lecia pracy w zawodzie nauczyciela[18]. Był inicjatorem powstania i twórcą otwartego w 1999 Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych w Sanoku[19][20][16], którego został dyrektorem[3][5][21][22][23] (na uczelni kształcenie otrzymywali nauczyciele języków angielskiego i niemieckiego, mający następnie możliwość uzyskania licencjata na Uniwersytecie Śląskim[3]). Ponadto został dyrektorem Podkarpackiego Centrum Doskonalenia i Doradztwa (od 2008)[3][5], Niepublicznego Liceum Ogólnokształcącego i Niepublicznego Uzupełniającego dla Dorosłych (od 2008)[5], Sanockiej Szkoły Policealnej (2011)[5], Wyższej Szkoły Sanockiej (od 2012)[3].

Od początku lat 80. publicysta i autor publikacji z zakresu historii II wojny światowej, historii współczesnej, także w ujęciu lokalnym miasta Sanoka i ziemi sanockiej[2][3]. W tym zakresie został współpracownikiem czasopism regionalnych[3] (m.in. „Podkarpacie”[24], „Gazeta Sanocka – Autosan”[25][26], „Tygodnik Sanocki”[27]). Jego prace naukowe publikowano też w opracowaniach zbiorowych[1][3][4]. W 1991 Komisja Historyczna Rady Miasta Sanoka przyznała dotację w wysokości 25 mln zł na wydanie książki A. Brygidyna pt. Kryptonim „San”[28].

W okresie PRL był lektorem sanockiego oddziału Towarzystwa Wiedzy Powszechnej[29]. W 1980 został wiceprezesem ds. wychowawczych powołanego wówczas klubu łyżwiarstwa szybkiego SKŁ Górnik Sanok[30]. W SP 7 oprócz nauczania historii trenował też piłkarzy, a w czerwcu 1985 kierowana przez niego reprezentacja szkoły wygrała zawodnicy ligi szkolnej w Sanoku[31]. Sprawował mandat radnego Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w wyborach w 1988 z ramienia PZPR[32][33]. 10 lipca 1991 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka[34] i pełnił tę funkcję do 1998[1]. Następnie został członkiem Komisji Historycznej w TRiUMS[2]. Został członkiem Stowarzyszenia Korporacji Literackiej w Sanoku[1]. Według informacji upublicznionych w 1992 przez Komitet Obywatelski w Sanoku Andrzej Brygidyn miał po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce uczestniczyć w dniu 13 lutego 1982 w posiedzeniu zespołu ds. oceny kadry pedagogicznej szkól i placówek oświatowo-wychowawczych w Sanoku, powołanego celem weryfikacji nauczycieli w tym mieście[11][a][35], czemu wówczas zaprzeczył[12].

Zmarł 28 grudnia 2021 w Ustrzykach Dolnych w wieku 74 lat[36]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 31 grudnia 2021[37].

Jego córka Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz także ukończyła studia historyczne i została pedagogiem[3][38][7].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
Inne

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ „Zespół w składzie: Ryszard Grzebień - naczelnik miasta, Ryszard Borowiec – dyrektor Zespołu Szkół Ekonomicznych, Stanisław Prokop – dyrektor Zespołu Szkół Mechanicznych, Stanisław Obara – dyrektor II LO, Andrzej Brygidyn – dyrektor SP-7 Zygmunt Skałkowski – inspektor oświaty i wychowania na posiedzeniu w dniu 13 lutego 1982 r. po szczegółowej analizie stanu pracy i nastrojów w zespołach nauczycielskich oraz po zapoznaniu się z opiniami o nauczycielach sporządzonymi przez dyrektorów szkół postanowił skierować do Kuratorium Oświaty i Wychowania wnioski wobec 24 nauczycieli (wśród nich byli m.in. Wiesława Kotulska i Jerzy Pawliszewski z II LO oraz Jerzy Tarnawski z ZSM). Stanisław Siwak. Trędowaty. „Nowiny”. Nr 21, s. 3, 24 stycznia 1990.  Stanisław Siwak. Trędowaty?. „Nowiny”. Nr 177, s. 3, 9 września 1992.  Marian Struś. Polowanie z nagonką. „Podkarpacie”. Nr 46, s. 8, 11 listopada 1992.  Kalendarium działań „Solidarności” w sanockiej oświacie na tle przemian ustrojowych w Polsce. sokolsanok.pl. [dostęp 2016-11-24].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j Biogram Andrzeja Brygidyna. W: Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1997, s. Okładka. ISBN 83-87282-47-2.
  2. ↑ a b c d e f g Biogram Andrzeja Brygidyna. W: Sanok. Między wojną a stanem wojennym. Sanok: PUW Roksana, 1999, s. Okładka. ISBN 83-87282-86-3.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Biogram Andrzeja Brygidyna. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: 2012, s. Okładka. ISBN 978-83-903080-5-0.
  4. ↑ a b c d e Biogram Andrzeja Brygidyna. W: Andrzej Brygidyn: Sanockie reminiscencje. Sanok: 2013, s. Okładka. ISBN 978-83-903080-2-9.
  5. ↑ a b c d e f g h i j Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 534-535, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  6. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2014-12-13].
  7. ↑ a b Czesław A. Skrobała. Tropami katyńskiej tragedii. „Tygodnik Sanocki”. Nr 50 (527), s. 7, 14 grudnia 2001. 
  8. ↑ Wstęp. W: Andrzej Brygidyn: Sanockie reminiscencje. Sanok: 2013, s. 7. ISBN 978-83-903080-2-9.
  9. ↑ Krystyna Chowaniec, Oświata i szkolnictwo. Szkoły podstawowe, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 865.
  10. ↑ Marek Pomykała. Wojna w osiedlu. „Nowiny”. Nr 97, s. 5, 27-29 kwietnia 1990. 
  11. ↑ a b Stanisław Siwak. Trędowaty?. „Nowiny”. Nr 177, s. 3, 9 września 1992. 
  12. ↑ a b Andrzej Brygidyn. Trędowaty. Kto weryfikował?. „Nowiny”. Nr 197, s. 3, 7 października 1992. 
  13. ↑ Gimnazjalne nominacje. „Tygodnik Sanocki”. Nr 19 (391), s. 1, 7 maja 1999. 
  14. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”. Tom VIII, s. 357, 2001. 
  15. ↑ Mieczysław Kozimor: Spółdzielnia Mieszkaniowa w Sanoku w latach 1959-1991. Sanok: 2014, s. 104. ISBN 978-83-60380-33-8.
  16. ↑ a b c d e Andrzej Brygidyn. web.archive.org. [dostęp 2022-01-01].
  17. ↑ Zawodowa nobilitacja. „Tygodnik Sanocki”. Nr 15 (440), s. 1, 14 kwietnia 2000. 
  18. ↑ Pożegnania, nominacje i nagrody. „Tygodnik Sanocki”. Nr 36 (513), s. 3, 7 września 2001. 
  19. ↑ Janusz Szuber. Vivat academia, vivant professores!. „Tygodnik Sanocki”. Nr 41 (413), s. 1, 8 października 1999. 
  20. ↑ Bogdan Roczniak. Studiują języki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 9 (486), s. 3, 2 marca 2001. 
  21. ↑ Kadra pedagogiczna rok akademicki 2011/2012. nkjo.sanok.pl. [dostęp 2016-04-10].
  22. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 936.
  23. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 1077
  24. ↑ Korespodenci Podkarpacia piszą. Nieznane życiorysy. „Podkarpacie”. Nr 20, s. 16, 14 maja 1981. 
  25. ↑ Z frontów II wojny światowej. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 25 (225), s. 1-2, 5, 10-20 września 1981. 
  26. ↑ Franciszek Oberc. Nr 5: Prasa ziemi sanockiej – informator. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 103-104, 2005. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  27. ↑ Nagroda Miasta Sanoka. W: Franciszek Oberc: Sanok. Instytucje kultury. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1999, s. 125. ISBN 83-909787-3-3.
  28. ↑ Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 109, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  29. ↑ a b Marian Struś. Wyróżnienia dla lektorów sanockiego oddziału Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (94), s. 6, 1-10 stycznia 1978. 
  30. ↑ Powstał Sanocki Klub Łyżwiarski „Górnik”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 7 (172), s. 1, 2, 1-10 marca 1980. 
  31. ↑ Marian Struś. Piłkarze „siódemki” zwycięzcami ligi szkolnej. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 20 (347), s. 7, 10-20 lipca 1985. 
  32. ↑ Miejska Rada Narodowa w nowym składzie. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 20 (455), s. 2, 10-20 lipca 1988. 
  33. ↑ Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 305, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  34. ↑ Zbigniew Koziarz. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (1904–1994). „Rocznik Sanocki”. Tom VII, s. 14, 1995. ISSN 0557-2096. 
  35. ↑ Zmiany w Sanoku. Kalendarium działań „Solidarności” w sanockiej oświacie na tle przemian ustrojowych w Polsce. sokolsanok.pl. [dostęp 2016-09-30].
  36. ↑ Kondolencje dla bliskich zmarłych. sanok.pl, 2021-12-29. [dostęp 2021-12-31].
  37. ↑ Ostatnie pożegnanie. sp9sanok.biz, 2021-12-29. [dostęp 2021-12-31].
  38. ↑ Wstęp. W: Andrzej Brygidyn: Sanockie reminiscencje. Sanok: 2013, s. 7-8. ISBN 978-83-903080-2-9.
  39. ↑ Jan Grygiel. Kryptonim „San” znaczy walka. „Nowiny”. Nr 201, s. 4, 13 października 1992. 
  40. ↑ Żołnierskimi rzuceni losami. „Tygodnik Sanocki”. Nr 22 (342), s. 12, 29 maja 1998. 
  41. ↑ Żołnierskimi rzuceni losami. roksana.gt.pl. [dostęp 2016-04-10].
  42. ↑ Do sanockiej biblioteczki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 12 (384), s. 2, 19 marca 1999. 
  43. ↑ Sanok między wojną a stanem wojennym. roksana.gt.pl. [dostęp 2016-04-10].
  44. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”. Tom VIII, s. 355, 2001. ISSN 0557-2096. 
  45. ↑ Jolanta Ziobro. Sanocka lista katyńska. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21 (446), s. 4, 26 maja 2000. 
  46. ↑ Wspomnienia AK-owców. „Tygodnik Sanocki”. Nr 46 (1095), s. 7, 23 listopada 2012. 
  47. ↑ Andrzej Brygidyn. Śladami synów Ziemi Sanockiej – żołnierzy 6 Dywizji Piechoty. „Rocznik Sanocki”. Tom VI, s. 141-184, 1988. 
  48. ↑ Dzień Nauczyciela. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 20 (39), s. 4, 1-15 listopada 1975. 
  49. ↑ Odznaczenia i nagrody dla zasłużonych pedagogów. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 17 (251), s. 1-2, 1-10 listopada 1982. 
  50. ↑ Bogumiła Koszela. Mistrzostwa Polski Juniorów w Modelarstwie Rakietowym 1983. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 28, s. 3, 10-20 października 1983. 
  51. ↑ Odznaczenia i wyróżnienia dla pedagogów. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 31 (466), s. 2, 1-10 listopada 1988. 
  52. ↑ Jolanta Pomykała. Nagrody Miasta A.D. 1995. „Tygodnik Sanocki”. Nr 11 (227), s. 1, 15 marca 1996. 
  53. ↑ Jolanta Pomykała. Miasto łaskawe dla twórców. „Tygodnik Sanocki”. Nr 17-18 (233-234), s. 2, 30 kwietnia 1996. 
  54. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”. Tom VIII, s. 328, 2001. ISSN 0557-2096. 
  55. ↑ Nagroda Miasta Sanoka. W: Franciszek Oberc: Sanok. Instytucje kultury. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1999, s. 124. ISBN 83-909787-3-3.
  56. ↑ Konkurs „Ziemia rodzinna Grzegorza z Sanoka w literaturze” – rozstrzygnięty. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 15 (378), s. 6, 20-31 maja 1986. 
  57. ↑ Franciszek Oberc, Kalendarium sanockie 1974-1994 w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 962.
  58. ↑ Wstęp. W: Andrzej Brygidyn: Sanockie reminiscencje. Sanok: 2013, s. 8. ISBN 978-83-903080-2-9.
  59. ↑ Kombatanci w „siódemce”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (385), s. 1, 26 marca 1999. 
  60. ↑ Bartosz Błażewicz. Kombatanckie obchody. Awanse, wspomnienia, życzenia. „Tygodnik Sanocki”. Nr 36 (461), s. 2, 8 września 2000. 
  61. ↑ Bogdan Roczniak. Powiatowe nagrody. „Tygodnik Sanocki”. Nr 48 (525), s. 3, 30 listopada 2001. 
  62. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. Tom IX, s. 422, 2006. ISSN 0557-2096. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Brygidyn&oldid=74525520”