Przejdź do zawartości

Albert Sosnowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Albert Sosnowski
Ilustracja
Albert Sosnowski, maj 2015
Pełne imię i nazwisko

Albert Dariusz Sosnowski

Pseudonim

Dragon

Data i miejsce urodzenia

7 marca 1979
Warszawa

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

189 cm

Masa ciała

100 kg

Styl walki

praworęczny

Federacja

Clout MMA

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

60

Zwycięstwa

49

Przez nokauty

30

Porażki

9 (7 KO)

Remisy

2

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 24 października 2023.
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Albert Dariusz Sosnowski (ur. 7 marca 1979 w Warszawie) – polski bokser wagi ciężkiej[1]. Były mistrz świata organizacji WBF (2006-2007), mistrz Europy EBU (2009–2010), były pretendent do tytułu mistrza świata organizacji WBC.

Kariera bokserska

[edytuj | edytuj kod]

Swoją pierwszą zawodową walkę stoczył 22 lipca 1998, gdy wygrał w 1. rundzie przez TKO z czeskim bokserem Janem Drobeną. Następnie w 18 pojedynkach z rzędu nie poniósł porażki[1].

17 marca 2001 otrzymał szansę walki o tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC z Kanadyjczykiem Arthurem Cookiem. W 9. rundzie Sosnowski został znokautowany, doznając pierwszej porażki w zawodowej karierze[2].

4 listopada 2006 zdobył tytuł mistrza świata w organizacji WBF, pokonując przez decyzję większości reprezentanta RPA Lawrence'a Tauasę[3].

8 czerwca 2007 stoczył walkę z zawodowym mistrzem Francji w wadze ciężkiej, Steve'em Hereliusem. Wygrał w 9. rundzie przez TKO.

14 września 2007 Sosnowski obronił tytuł WBF w walce z Argentyńczykiem Manuelem Alberto Puchetą, wygrywając w 2. rundzie przez nokaut[4].

Drugiej porażki Sosnowski doznał 6 sierpnia 2008, gdy przegrał przez jednogłośną decyzję sędziów z Amerykaninem Zurim Lawrence'em[5].

8 listopada 2008 niespodziewanie pokonał byłego pretendenta do tytułu Mistrza Świata federacji WBC Danny'ego Williamsa, zwyciężając w 8. rundzie przez techniczny nokaut[6].

4 kwietnia 2009 na gali w Düsseldorfie Sosnowski zremisował z Francesco Pianetą, który bronił tytułu mistrza Unii Europejskiej EBU[7].

18 grudnia 2009 na gali w Londynie pokonał przez jednogłośną decyzję Włocha Paolo Vidoza, zdobywając wakujący pas zawodowego mistrza Europy EBU[8]. Zrezygnował jednak z niego, aby walczyć o mistrzostwo świata WBC z Witalijem Kliczko. Do walki tej doszło 29 maja 2010 w Veltins-Arena. W przygotowaniach do niej Sosnowski współpracował z nowym trenerem, Fiodorem Łapinem. Sosnowski przegrał w 10. rundzie przez nokaut[9][10][11]

Swoją jubileuszową, pięćdziesiątą walkę Sosnowski stoczył 25 września 2010, gdy pokonał przez nokaut w 1. rundzie Anglika Paula Butlina[12].

4 grudnia 2010 miał zmierzyć się w Schwerinie z Aleksandrem Dimitrenko o mistrzostwo Europy EBU. Walka została jednak odwołana, gdyż tuż przed nią Ukrainiec zasłabł w szatni i został odwieziony do szpitala[13]. Do walki tej doszło 26 marca 2011 w Hamburgu. Sosnowski przegrał w 12. rundzie przez nokaut.

9 listopada 2011 podczas gali w dzielnicy Londynu Bethnal Green niespodziewanie zremisował w walce z reprezentantem Zimbabwe Hastingsem Rasanim, który do tej pory w swojej karierze poniósł 61 porażek[14].

20 czerwca 2012 Sosnowski wystąpił w brytyjskim turnieju Prizefighter. W ćwierćfinale pokonał niejednogłośnie na punkty Maurice'a Harrisa, stosunkiem 29:28, 29:28 i 28:29. Pojedynek półfinałowy stoczył z Kevinem Johnsonem, w który po dość kontrowersyjnym werdykcie przegrał niejednogłośnie na punkty (29:28, 27:30 i 28:29), odpadając tym samym z dalszej rywalizacji[15][16].

23 lutego 2013 Albert Sosnowski po raz drugi wziął udział w brytyjskim turnieju Prizefighter. W ćwierćfinale przegrał z Martinem Roganem, przez techniczny nokaut w 3. rundzie i odpadł z dalszej rywalizacji, którą wygrał Audley Harrison[17].

26 kwiernia 2014, Albert Sosnowski stoczył pierwszą walkę w Polsce, od ponad 12 lat. W pojedynku zakontraktowanym na 6 rund, zwyciężył przez techniczny nokaut, w pierwszym starciu, z Włodzimierzem Letrem[18].

1 czerwca 2014 na gali Wojak Boxing Night w Lublinie, Sosnowski przegrał przez techniczny nokaut w 7. rundzie z Marcinem Rekowskim[19].

18 marca 2016 na gali Friday Boxing Night w Żyrardowie wygrał przez techniczny nokaut w 2. rundzie z Węgrem Andrasem Csomorem[20].

9 września 2017 w Radomiu przegrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Łukaszem Różańskim (6-0, 5 KO)[21]. Po walce ogłosił zakończenie sportowej kariery[22].

W czerwcu 2021 roku wystąpił w charytatywnej gali bokserskiej Collins Charity Fight Night[23], na której to pokonał na punkty w walce pokazowej Przemysława Saletę[24].

Freak fighty

[edytuj | edytuj kod]

2 października 2023 federacja Clout MMA organizująca gale typu freak show fight ogłosiła walkę Sosnowskiego z Remigiuszem Gruchałą, która odbyła się 28 października 2023 w płockiej Orlen Arenie. Starcie to wyjątkowo zaplanowano nie w ringu, a w oktagonie oraz zamiast rękawic bokserskich zawodnicy zawalczyli w rękawicach do MMA[25]. Walka zakończyła się zwycięstwem Alberta Sosnowskiego przez TKO w drugiej rundzie[26].

W drugiej walce dla Clout MMA stoczy pojedynek z dwoma przeciwnikami jednocześnie[27]. Nietypowe starcie zakontraktowano na zasadach K-1 w rękawicach do MMA, które odbędzie się 8 czerwca 2024 na gali Clout MMA 5: AJ Challenge w katowickim Spodku[28].

Lista walk

[edytuj | edytuj kod]

Boks w ringu[1]

[edytuj | edytuj kod]
Lp Data walki Miejsce walki Wynik Werdykt[a]
1. 22 lipca 1998 Outrup  Dania wygrana z Janem Drobeną (CZE) TKO w 1.

rundzie

2. 25 września 1998 Poznań  Polska wygrana ze Andrzejem Dziewulskim (POL) TKO w 4.

rundzie

3. 2 października 1998 Warszawa  Polska wygrana z Rene Hanlem (DEU) PTS po 4

rundach

4. 13 lutego 1999 Jastrzębie-Zdrój  Polska wygrana z Viktorem Juhaszem (HUN) TKO w 1.

rundzie

5. 12 marca 1999 Londyn  Anglia wygrana z Chrisem Woollasem (ENG) PTS po 4

rundach

6. 17 kwietnia 1999 Warszawa  Polska wygrana ze Stipe Balicem (HRV) PTS po 4

rundach

7. 28 maja 1999 Liverpool  Wielka Brytania wygrana z Garym Williamsem (GBR) TKO w 4.

rundzie

8. 26 czerwca 1999 Wrocław  Polska wygrana z Biko Botowamungu (COG) UD po 4

rundach

9. 17 lipca 1999 Gdańsk  Polska wygrana z Bruno Fosterem (GBR) TKO w 6.

rundzie

10. 18 września 1999 Gdańsk  Polska wygrana z Ignacio Orsolą (HUN) KO w 1.

rundzie

11. 22 października 1999 Detroit  Stany Zjednoczone wygrana z Jeffem Lally (USA) TKO w 3.

rundzie

12. 20 listopada 1999 Gliwice  Polska wygrana z Henrym Kollem Njume (CMR) PTS po 6

rundach

13. 11 marca 2000 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Lukiem Simpkinem (GBR) PTS po 4

rundach

14. 8 kwietnia 2000 Gdańsk  Polska wygrana ze Slobodanem Popovicem (MNE) KO w 1.

rundzie

15. 27 maja 2000 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Neilem Kirkwoodem (GBR) TKO w 1.

rundzie

16. 24 czerwca 2000 Toruń  Polska wygrana z Clarencem Goinsem (USA) TKO w 2.

rundzie

17. 19 sierpnia 2000 Mashantucket  Stany Zjednoczone wygrana z Danem Conwayem (USA) UD po 4

rundach

18. 30 września 2000 Rotterdam  Holandia wygrana z Everettem Martinem (USA) TKO w 7.

rundach

19. 27 listopada 2000 Birmingham  Wielka Brytania wygrana z Michaelem Murrayem (GBR) TKO w 6.

rundzie

20. 17 marca 2001 Budapeszt  Węgry przegrana z Arthurem Cookiem (CAN) – walka o tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC KO w 9.

rundzie

21. 7 lipca 2001 Amsterdam  Holandia wygrana z Dirkiem Wallynem (BEL) UD po 6

rundach

22. 13 października 2001 Budapeszt  Węgry wygrana ze Stanislavem Tomkatchovem (UKR) TKO w 3.

rundzie

23. 27 października 2001 Kołobrzeg  Polska wygrana z Robertem Magureanu (ROU) TKO w 4.

rundzie

24. 22 stycznia 2002 Gdynia  Polska wygrana z Catalinem Zmarandescu (ROU) KO w 1.

rundzie

25. 9 marca 2002 Budapeszt  Węgry wygrana z Jacobem Odhiambo (KEN) KO w 1.

rundzie

26. 27 lipca 2002 Nottingham  Wielka Brytania wygrana z Paulem Bonsonem (GBR) PTS po 4

rundach

27. 7 grudnia 2002 Brentwood  Stany Zjednoczone wygrana z Jacklordem Jacobsem (NGA) PTS po 6

rundach

28. 8 marca 2003 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Mindaugasem Kulikauskasem (LTU) TKO w 6.

rundzie

29. 12 kwietnia 2003 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Michaelem Holdenem (GBR) PTS po 6

rundach

30. 5 lipca 2003 Brentwood  Stany Zjednoczone wygrana z Jasonem Brewsterem (GBR) TKO w 2.

rundzie

31. 22 listopada 2003 Belfast  Irlandia Północna wygrana z Chrisem Woollasem TKo w 1.

rundzie

32. 31 stycznia 2004 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Gregiem Scottem-Briggsem (GBR) KO w 2.

rundzie

33. 10 kwietnia 2004 Manchester  Wielka Brytania wygrana z Paulem Kingiem (GBR) PTS po 4

rundach

34. 26 czerwca 2004 Belfast  Irlandia Północna wygrana z Wojciechem Bartnikiem (POL) PTS po 6

rundach

35. 11 września 2004 Budapeszt  Węgry wygrana z Kennym Cravenem (USA) KO w 2.

rundzie

36. 22 stycznia 2005 Miami  Stany Zjednoczone wygrana z Tommym Connellym (USA) TKO w 2.

rundzie

37. 19 marca 2005 Las Vegas  Stany Zjednoczone wygrana z Travisem Fultonem (USA) TKO w 2.

rundzie

38. 28 maja 2005 Kalifornia  Stany Zjednoczone wygrana z Orlinem Norrisem (USA) MD po 6

rundach

39. 25 maja 2006 Gauteng  Południowa Afryka wygrana z Osbornem Machimaną (ZAF) UD po 10

rundach

40. 4 listopada 2006 Gauteng  Południowa Afryka wygrana z Lawrence'em Tauasą (WSM) – walka o tytuł mistrza świata federacji WBF MD po 12

rundach

41. 8 czerwca 2007 Motherwell  Szkocja wygrana z Steve Hereliusem (FRA) TKO w 9.

rundzie

42. 14 września 2007 Kirkcaldy  Szkocja wygrana z Manuel Alberto Pucheta (ARG) – obrona mistrzostwa świata federacji WBF KO w 2.

rundzie

43. 25 stycznia 2008 Dagenham  Wielka Brytania wygrana z Colinem Kenną (IRL) UD po 10

rundach

44. 25 kwietnia 2008 Nowy Jork  Stany Zjednoczone wygrana z Terrellem Nelsonem (USA) TKO w 5.

rundzie

45. 6 sierpnia 2008 Nowy Jork  Stany Zjednoczone przegrana z Zurim Lawrence'em (USA) UD po 8

rundach

46. 8 listopada 2008 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Dannym Williamsem (USA) TKO w 8.

rundzie

47. 4 kwietnia 2009 Düsseldorf  Niemcy remis z Francesco Pianetą (GER) – walka o mistrzostwo Unii Europejskiej EBU D po 12

rundach

48. 18 grudnia 2009 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Paolo Vidozem (ITA) – walka o mistrzostwo Europy EBU UD po 12

rundach

49. 29 maja 2010 Gelsenkirchen  Niemcy przegrana z Witalijem Kliczko (UKR) – walka o mistrzostwo WBC KO w 10.

rundzie

50. 25 września 2010 Wigan  Wielka Brytania wygrana z Paulem Butlinem (ENG) TKO w 1.

rundzie

51. 26 marca 2011 Hamburg  Niemcy przegrana z Aleksandrem Dimitrenką (GER) – walka o mistrzostwo Europy EBU KO w 12.

rundzie

52. 9 listopada 2011 Londyn  Wielka Brytania remis z Hastingsem Rasanim (ZWE) D po 6

rundach

53. 20 czerwca 2012 Londyn  Wielka Brytania wygrana z Maurice'em Harrisem (USA) – ćwierćfinał turnieju Prizefighter SD po 3

rundach

54. 20 czerwca 2012 Londyn  Wielka Brytania przegrana z Kevinem Johnsonem (USA) – półfinał turnieju Prizefighter SD po 3

rundach

55. 23 lutego 2013 Londyn  Wielka Brytania przegrana z Martinem Roganem (NIR) – ćwierćfinał turnieju Prizefighter TKO w 3.

rundzie

56. 26 kwietnia 2014 Legionowo  Polska wygrana z Włodzimierzem Letrem (POL) – pierwsza walka w Polsce, od 12 lat TKO w 1.

rundzie

57. 1 czerwca 2014 Lublin  Polska przegrana z Marcinem Rekowskim (POL) – walka o międzynarodowy pas mistrza Polski TKO w 7.

rundzie

58. 18 marca 2016 Żyrardów  Polska wygrana z Andrasem Csomorem (HUN) – Zapowiedzenie zakończenia kariery sportowej przez Alberta Sosnowskiego[29] TKO w 2.

rundzie

59. 9 września 2016 Gdańsk  Polska przegrana z Andrzejem Wawrzykiem (POL) – Walka o tytuł Mistrza Polski w wadze ciężkiej TKO w 6.

rundzie

60. 9 września

2017

Radom Polska Polska przegrana z Łukaszem Różańskim (POL) – ostatnia walka w zawodowej karierze KO w 1.

rundzie

Walka pokazowa

[edytuj | edytuj kod]
Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 1-0 Polska Przemysław Saleta (44-8) Decyzja 3 3:00 Collins Charity Fight Night 02.06.2021 Polska Warszawa

Boks w oktagonie

[edytuj | edytuj kod]
Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 1-0 Polska Remigiusz Gruchała (0-0) TKO (drugie liczenie sędziego - po nokdaunie) 2 N/A Clout MMA 2: Omielańczuk vs. Bad Boy 28.10.2023 Polska Płock Walka w małych rękawicach MMA.

Inna działalność sportowa

[edytuj | edytuj kod]

W przeszłości trenował kick-boxing, od 2013 trenował również mieszane sztuki walki[30]. Jest instruktorem boksu w Legii[31].

Media i kultura masowa

[edytuj | edytuj kod]

W 2008 uczestniczył w programie reality show Big Brother VIP nadawanym przez stację TV4. W latach 2007–2008 wraz z Agnieszką Rylik prowadził emitowany na antenie TVN Turbo program Kuchnia boksu. W marcu 2010 nawiązał współpracę ze spółką Mango Media, w ramach której na łamach stacji telewizyjnej Mango 24 promował sprzęt fitness[32].

W 2008 ukazał się teledysk „Poczekalnia dusz” raperów Sokoła i Pono z gościnnym udziałem Sosnowskiego, Rafała Maseraka oraz Grażyny Wolszczak.

W kwietniu 2010 pojawił się w wideoklipie do utworu „I żeby było normalnie” promującego album Prosto Mixtape 600V, w który wykonywali raperzy: Felipe, VNM, Jędker, Pezet, Sokół, Numer Raz, Eldo, Brahu. W teledysku, prócz Sosnowskiego, gościnnie wystąpili także bokserzy Krzysztof Włodarczyk oraz Michał Jabłoński[33].

W październiku 2010 opublikowano utwór wykonywany wspólnie przez rapera Pono i Sosnowskiego, zatytułowany „Żelazna Wola”[34].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD – niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, D – remis.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c BoxRec: Albert Sosnowski [online], BoxRec [dostęp 1998-07-22] (ang.).
  2. ↑ Sosnowski vs. Cook
  3. ↑ Sosnowski vs. Tauasa
  4. ↑ Sosnowski vs. Pucheta
  5. ↑ Sosnowski vs. Lawrence
  6. ↑ Albert Sosnowski rozbił Williamsa. wp.pl. [dostęp 2012-06-21]. (pol.).
  7. ↑ Remis Sosnowskiego. bokser.org, 04.04.2009. [dostęp 2010-08-12]. (pol.).
  8. ↑ Sosnowski Mistrzem Europy!
  9. ↑ Kliczko nokautuje Sosnowskiego. Bokser.org, 2010-05-29. [dostęp 2010-05-29].
  10. ↑ ringpolska.pl: Kliczko znokautował Sosnowskiego. [dostęp 2010-05-29]. (pol.).
  11. ↑ boxrec.com: Vitali Klitschko vs. Albert Sosnowski. [dostęp 2010-05-30]. (ang.).
  12. ↑ 'Dragon' nokautuje w powrocie. bokser.org, 25.09.2010. [dostęp 2010-09-25]. (pol.).
  13. ↑ Walka Dimitrenko vs. Sosnowski odwołana!. bokser.org, 04.12.2010. [dostęp 2010-12-05]. (pol.).
  14. ↑ Sensacyjny remis Alberta Sosnowskiego. sport.onet.pl. [dostęp 2011-11-10]. (pol.).
  15. ↑ Hamer niespodziewanym zwycięzcą Prizefightera. bokser.org. [dostęp 2012-06-21]. (pol.).
  16. ↑ Pindera i Proksa: Sosnowski pokonał Johnsona. ringpolska.pl. [dostęp 2012-06-21]. (pol.).
  17. ↑ Sosnowski rozbity przez Rogana. bokser.org. [dostęp 2013-02-24]. (pol.).
  18. ↑ bokser.org: Wygrana Sosnowskiego, Letr padł bez ciosu. [dostęp 2014-04-27]. (pol.).
  19. ↑ sport.wp.pl: Rekowski pokonał Sosnowskiego przez TKO. [dostęp 2014-06-01]. (pol.).
  20. ↑ Albert Sosnowski znokautował Andrasa Csomora podczas gali w Żyrardowie. eurosport.onet.pl, 2016-03-19. [dostęp 2016-03-29].
  21. ↑ MGębski Boxing Night: Łukasz Różański pokonał w pierwszej rundzie Alberta Sosnowskiego [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2023-10-02] (pol.).
  22. ↑ RÓŻAŃSKI ZAKOŃCZYŁ KARIERĘ SOSNOWSKIEGO [online], Bokser.org [dostęp 2023-10-24].
  23. ↑ Bracia Collins, Kazimierz Marcinkiewicz i Albert Sosnowski na wspólnym ringu w szczytnym celu [online], TVN24, 2 czerwca 2021 [dostęp 2023-07-03] (pol.).
  24. ↑ Albert Sosnowski MIAŻDŻY Przemysława Saletę! "Dragon" nie miał litości, bezlitosny wyrok na bokserze [online], sport.se.pl [dostęp 2023-10-24].
  25. ↑ Arkadiusz Hnida, Clout 2: Sosnowski kolejnym pięściarzem, który zawalczy w freakach! Rywalem młody zawodnik z GROMDY! [online], MMA PL, 2 października 2023 [dostęp 2023-10-02] (pol.).
  26. ↑ Mateusz Paczkowski, Clout MMA 2: Albert Sosnowski dał Remiemu Gruchale lekcję boksu! Nokaut w drugiej rundzie! [online], MMA PL, 28 października 2023 [dostęp 2023-10-28] (pol.).
  27. ↑ Szalona karta walk CLOUT MMA 5! Albert Sosnowski zawalczy z dwoma zawodnikami jednocześnie, wielkie emocje w Spodku gwarantowane [online], sport.se.pl [dostęp 2024-05-29] (pol.).
  28. ↑ Szalona karta walk CLOUT MMA 5! Albert Sosnowski zawalczy z dwoma zawodnikami jednocześnie, wielkie emocje w Spodku gwarantowane [online], sport.se.pl [dostęp 2024-05-29] (pol.).
  29. ↑ Sosnowski po zwycięstwie: kończę karierę, to jest mój koniec. ringpolska.pl, 2016-03-19. [dostęp 2016-03-29].
  30. ↑ Sosnowski walczył z Kliczką, teraz zmierzy się z Pudzianowskim?. wprost.pl, 2013-07-16. [dostęp 2016-03-29]. (pol.).
  31. ↑ Trenerzy klubu bokserskiego Legia. legiaboks.pl. [dostęp 2018-12-02].
  32. ↑ Dla mediów. mango.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-17)].. Mango.pl, 2010-03-03. [dostęp 2010-03-29]
  33. ↑ Krzysztof Włodarczyk, Michał Jabłoński i Albert Sosnowski w Prosto Mixtape 600V. [dostęp 2016-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)].
  34. ↑ Pono vs Albert Sosnowski – "Żelazna Wola". hip-hop.pl. [dostęp 2010-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-14)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Albert_Sosnowski&oldid=73966157”