Bravo
| |
| Częstotliwość |
miesięcznik |
|---|---|
| Państwo | |
| Wydawca |
Bauer Media Group |
| Tematyka |
rozrywka |
| Pierwszy numer |
1956 |
| Średni nakład |
85 000 (styczeń 2021) egz. |
| ISSN | |
| Strona internetowa | |
Bravo – dwutygodnik dla młodzieży, pochodzący z Niemiec, ukazujący się też w wielu innych krajach Europy. W Polsce pojawił się po raz pierwszy w 1991 roku i wydawany był przez Wydawnictwo Bauer. Redaktorem naczelnym polskiej wersji czasopisma był Michał Wiśnicki[1]. Ostatni numer polskiego wydania Bravo ukazał się w grudniu 2017.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Bravo w Niemczech i innych krajach europejskich
[edytuj | edytuj kod]Założycielem Bravo byli: dziennikarz Peter Boenisch i Helmut Kindler, właściciel wydawnictwa Kindler Verlag. Pierwszy numer czasopisma, pod tytułem BRAVO, Die Zeitschrift für Film und Fernsehen (niem. BRAVO. Magazyn o filmie i telewizji) ukazał się w Niemczech 26 sierpnia 1956 roku, z Marilyn Monroe na okładce. Miał 40 stron i 30 tysięcy egzemplarzy nakładu. Równolegle tytuł ukazał się w Wiedniu.[2]
Od początku pismo kierowane było do nastolatków, a jego tematyka oscylowała wokół popkultury, a także kwestii związanych z dojrzewaniem i współżyciem płciowym. Bravo dostarczało bieżących informacji ze świata muzyki, filmu i telewizji. W środku publikowane były wywiady ze znanymi osobami, krzyżówki, dział porad, konkursy, fotostory, horoskopy, opisy filmów i seriali, dział mody, plakaty i inne.
4 listopada 1956, w 11. numerze, ukazała się pierwsza lista przebojów BRAVO-Musicbox, którą wygrał Freddy Quinn z piosenką Heimweh. W grudniu ukazał się pierwszy z seriali o życiu gwiazd. Jego bohaterem był James Dean. Każdy serial miał 10 odcinków. W styczniu 1957 roku BRAVO ogłosiło pierwszy konkurs na najlepszego aktora lub aktorkę (OTTO).
24 marca 1959 roku na łamach BRAVO pojawiła się pierwsza z 11 części plakatu Brigitte Bardot naturalnej wielkości, którego elementy publikowane były w kolejnych tygodniach. Pomysł takich plakatów wpłynął na szybki wzrost popularności tygodnika: W połowie 1959 roku nakład osiągnął 523.000 egzemplarzy.
W latach 70. zwykle sprzedawało się ono w Niemczech w liczbie miliona egzemplarzy. Podobne nakłady osiągano aż do połowy lat 90., po czym liczby te stopniowo zaczęły spadać. Mimo tego, w 2010 roku wciąż sprzedawano ok. pół miliona egzemplarzy, co czyniło Bravo najpopularniejszym czasopismem dla nastolatków w Europie. W lutym 2017 zaprzestano wydawania Bravo w Hiszpanii[3].
Bravo w Polsce
[edytuj | edytuj kod]| Częstotliwość |
dwutygodnik |
|---|---|
| Państwo | |
| Wydawca | |
| Tematyka |
rozrywka |
| Pierwszy numer |
1991 |
| Ostatni numer |
grudzień 2017 |
| Redaktor naczelny |
Michał Wiśnicki |
| Średni nakład |
250 000 egz. |
| Format | |
| ISSN | |
| Strona internetowa | |
W październiku 1991 ukazał się pierwszy numer polskiej edycji Bravo. Wcześniej magazyn docierał do Polski nieoficjalnymi kanałami[4]. Co roku czasopismo rozdawało nagrody dla osobistości przemysłu rozrywkowego, tzw. Bravoory, oparte na głosach czytelników w danych kategoriach[5]. Nakład pisma w kwietniu 2010 w Polsce wynosił 250 000 egzemplarzy, a sprzedaż około 198 000 egzemplarzy[6]. Czasopismo było krytykowane przez organizacje wychowawcze ze względu na promowanie wśród dorastającej młodzieży swobody obyczajowej (np. wczesnej inicjacji seksualnej)[7].
27 grudnia 2017 wydano ostatni numer Bravo w Polsce[8]. Powodem decyzji była spadająca sprzedaż (300 tys. egz. w 2002 r., 200 tys. egz. w 2010 r., 25 tys. egz. w 2016 r. i 11,6 tys. w 2017 r.)[9]. Adres URL strony internetowej magazynu Bravo w Polsce po jego likwidacji początkowo przekierowywał na należący do Bauer Media Polska portal internetowy Interia.pl, a następnie po sprzedaży tego portalu internetowego spółce Cyfrowy Polsat w 2020 roku przekierowuje na oficjalną stronę wydawnictwa Bauer Media Polska[10], choć nadal czynna jest strona czasopisma na serwisie społecznościowym Facebook[11]. Zdaniem Anny Hahn-Leśniewskiej, wiceprezes agencji Partner of Promotion „znika z rynku „Bravo”, na którym wychowały się pokolenia X czy Y, bo dzisiaj miejsce na podium w źródłach wiedzy zajmuje już dawno YouTube, Instagram, Snapchat”[12].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tytuły – Bravo. wydawnictwo.bauer.pl. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-09)]. (pol.).
- ↑ Małgorzata Dwornik, BRAVO. Historia sześćdziesięciolatka dla młodzieży [online], tygodnik Reporterzy.info, ISSN 2544-5839, 4 kwietnia 2022.
- ↑ Cierra la revista ‘Bravo’ tras 21 años y 552 números en los quioscos [online], 24 lutego 2017, www.huffingtonpost.es [dostęp 2017-12-30] (hiszp.).
- ↑ Ukazał się ostatni numer polskiej edycji magazynu Bravo [online], 28 grudnia 2017, Antyradio.pl [dostęp 2017-12-30] (pol.).
- ↑ BRAVOORA 2012 – wybierz gwiazdy roku!. bravo.pl. [dostęp 2012-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ ZKDP: Dane Związku Kontroli Dystrybucji Prasy z kwietnia 2010. [dostęp 2010-07-07].
- ↑ Tomasz Piotr Nowakowski: Modele człowieka propagowane w czasopismach młodzieżowych. Maternus, 2004. ISBN 83-912429-4-3.
- ↑ Dwutygodnik „Bravo” znika z polskiego rynku. To koniec pewnej epoki, „Business Insider”, 28 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-28] (pol.).
- ↑ Sebastian Kucharski, Bravo znika z rynku. Po 26 latach, „wyborcza.pl”, 28 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-28] (pol.).
- ↑ Interia – Polska i świat: informacje, sport, gwiazdy. [online], www.bravo.pl [dostęp 2017-12-29] (pol.).
- ↑ BRAVO Polska – Home [online], www.facebook.com [dostęp 2017-12-30] (pol.).
- ↑ „Bravo” znika z rynku, bo przegrywa u nastolatków z serwisami i aplikacjami internetowymi [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2018-01-13].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]