Gallowie

Gallowie – kapłani eunuchowie bogini Kybele i jej małżonka Attisa.

Nazwę „gallów” (łac. galli, lp. gallus) nadali im Rzymianie, kiedy ich senat oficjalnie w 204 p.n.e. uznał kult Kybele za państwowy. Gallowie dokonywali samokastracji podczas ekstatycznych uroczystości, zwanych Dies sanguinis w dniu 24 marca. Czynili to na pamiątkę samookaleczenia Attisa. Ubierali się w stroje kobiece, ozdabiali bogatą biżuterią, nosili długie, rozjaśniane włosy, a twarze malowali kosmetykami (transwestytyzm).

Obywatelom rzymskim nie wolno było zostać gallami, ponieważ prawo surowo zabraniało kastrowania wolnych ludzi, byli więc nimi wyłącznie niewolnicy i osoby bez obywatelstwa rzymskiego, pochodzące głównie ze Wschodu.

Gallowie utrzymywali się m.in. z datków otrzymywanych w zamian za wróżby oraz z prostytucji sakralnej. Podczas obchodów upamiętniających śmierć Attisa, biegali po ulicach, krzycząc i śpiewając przy akompaniamencie syring i tympanonów, wpadając w stan ekstazy i biczując się nawzajem, aż rozpryskiwała się krew.

Od I wieku n.e. przewodniczył im arcykapłan zwany archigallem. Był on dożywotnim obywatelem rzymskim i jako taki nie podlegał kastracji. Oznaką jego godności była korona oraz bransoleta occabus. Przewodniczył on rytuałowi ku czci Kybele, który podobnie jak w kulcie Mitry, polegał na złożeniu ofiary z byka (taurobolium).

Kapłanom Kybele podczas obrzędów kultowych towarzyszyli korybanci i dendroforowie.

• 
  Posąg galla
• 
  Płaskorzeźba nagrobna archigalla
• 
  Przyrząd do kastracji kapłanów Kybele
• 
  Posąg archigalla w stroju ceremonialnym

Bibliografia

• Maarten Jozef Vermaseren: Cybele and Attis: The Myth and the Cult. London: Thames and Hudson, 1977, s. 47, 122, 126-127. ISBN 978-0-500-25054-9.