Przejdź do zawartości

Dolph Lundgren

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dolph Lundgren
Ilustracja
Dolph Lundgren (2018)
Imię i nazwisko

Hans Lundgren

Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1957
Spånga-Tensta

Zawód

aktor, reżyser, producent, scenarzysta

Współmałżonek

Anette Qviberg
(1994-2011; rozwód)
Emma Krokdal
(od 2023)

Lata aktywności

od 1978

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Dolph Lundgren, właśc. Hans Lundgren[1][2] (ur. 3 listopada 1957 w Spånga-Tensta) – szwedzki aktor kina akcji, okazjonalnie reżyser, producent i scenarzysta filmowy[3][4].

Zaliczany jest, obok Sylvestera Stallone, Arnolda Schwarzeneggera, Chucka Norrisa, Bruce’a Willisa, Stevena Seagala oraz Jeana-Claude’a Van Damme’a, do pokolenia aktorów filmowych stanowiących plejadę gwiazd kina akcji lat 80. XX w.[5]. Według analizy magazynu „Superinteressante” Dolph Lundgren zabił w filmach najwięcej osób (662)[6].

Wczesne lata życia

[edytuj | edytuj kod]

Dorastał w rodzinie luterańskiej[7] w Sztokholmie jako syn Sigrid Birgitty (z domu Tjerneld), nauczycielki języka szwedzkiego, i Karla Johan Hugo Lundgrena, inżyniera i ekonomisty szwedzkiego rządu[8]. Wychowywał się z dwiema siostrami i starszym bratem Johanem. Jak twierdził Lundgren, jego ojciec był tyranem, dał upust swojej frustracji, wyżywając się na żonie i najstarszym synu, a w trakcie jego tyrad nazwał Dolpha „przegranym”, co zmotywowało go później do pracy nad sobą, by udowodnić sobie i innym, że „da radę, bo jest silny i inteligentny”[9]. Miał trudne relacje z ojcem, co było powodem jego uczestnictwa w ciężkich sportach, takich jak boks czy karate[9]. Jednocześnie powiedział też: Wciąż kocham ojca, bez względu na to, co się stało. Jest wiele rzeczy, które w nim nadal podziwiam. Jako dziecko byłem chyba za bardzo uparty[9].

Jako dziecko cierpiał z powodu alergii. W wieku siedmiu lat próbował trenować judo i gōjū-ryū. Jako 10-latek trenował kyokushin karate. Gdy miał 13 lat, przeniósł się do domu dziadków w Nyland w Ångermanland. Początkowo grał na bębnach i miał aspiracje, aby stać się gwiazdą rocka. Jako nastolatek zaczął trenować z hantlami i ciężarkami. Mimo zainteresowania muzyką i sztuką, chciał zostać inżynierem (podobnie jak jego ojciec). W wieku 14 lat rozpoczął regularne treningi karate. Stał się też zapalonym fanem piłki nożnej, kibicującym klubowi Everton F.C. i śledzącym mistrzostwa Europy i świata w piłce nożnej[10].

Po ukończeniu szkoły średniej w latach 70. pomieszkiwał w Stanach Zjednoczonych, korzystając z różnych stypendiów naukowych, studiował chemię na Uniwersytecie Stanu Waszyngton i Uniwersytecie w Clemson. Z tego pierwszego otrzymał dyplom w dziedzinie chemii, idąc w ślady ojca i starszego brata, a następnie przez rok służył w szwedzkiej piechocie morskiej w Kustjägare (KJ). Podczas służby wojskowej poznał inne sztuki walki. Ukończył także studia magisterskie w zakresie inżynierii chemicznej w Królewskim Instytucie Technicznym w Sztokholmie. W 1975 osiągnął dan czarnego pasa w kyokushin[6].

Początki kariery

[edytuj | edytuj kod]

W 1978 był kapitanem szwedzkiej drużyny kumite-karate[11]. W 1979 był groźnym konkurentem w World Open Tournament (zorganizowanym przez Kyokushin Karate Organization). Wygrał Mistrzostwa Europy w wadze ciężkiej w karate kyokushin w 1980 i 1981, a w 1982 uzyskał mistrzostwo w Australii.

W 1982 odebrał dyplom magistra chemii na Uniwersytecie w Sydney[12]. Podczas pobytu w Sydney pracował jako ochroniarz w nocnym klubie w okolicy King Cross[13]. W 1983 za bardzo dobre wyniki w nauce otrzymał stypendium Fulbrighta, dające mu wstęp na Instytut Techniczny Massachusetts[14]. W 1983 został zatrudniony przez Grace Jones jako ochroniarz[15] i oboje zostali kochankami. Razem z Jones wyjechał do Nowego Jorku[16]. Pracował jako model dla nowojorskiej Zoli Agency, reklamując odzież i sprzęt sportowy. Zarabiał na życie również jako ochroniarz w nocnym klubie The Limelight na Manhattanie, pracując z Chazzem Palminteri, skąd jednak został zwolniony[12]. W ciągu dnia uczył się aktorstwa w Warren Robertson Theatre Workshop z Andie MacDowell i Tomem Hulce. Spędzał czas w Studio 54 i The Factory Andy’ego Warhola[17], gdzie poznał takie sławy jak Robert Mapplethorpe, Keith Haring, Michael Jackson czy David Bowie.

Lundgren na plakacie filmowym w Damaszku

Grace Jones pomogła Lundgrenowi zdobyć pierwszą rolę filmową[18]. Lundgren zadebiutował w niewielkiej roli Venza, jednego ze złoczyńców, agenta KGB w scenie z generałem Gogolem (Walter Gotell) w 14. filmie z cyklu o Jamesie Bondzie – Zabójczy widok (A View to a Kill, 1985) u boku Rogera Moore w roli głównej[19]. W lipcu 1985 wziął udział w sesji zdjęciowej Helmuta Newtona dla magazynu „Playboy”[20][21]. Był przesłuchany do roli w sequelu Rambo II (1985)[22]. Zwrócił na siebie uwagę kreacją radzieckiego boksera Iwana Drago w sensacyjnym dramacie sportowym Rocky IV (1985)[23], za którą otrzymał nagrodę Marshall Trophy na festiwalu filmowym w Naperville w Illinois. Znalazł się na okładkach wielu magazynów sportowych, m.in. „Sports & Fitness” (w marcu 1986), „Men’s Fitness” (we wrześniu 1987), „Muscle & Fitness” (w sierpniu 1987, w grudniu 1991, w maju 2015, w styczniu 2017 w edycji brytyjskiej) czy „The Muscle Magazine” (1988 w hiszpańskiej edycji)[24].

Był brany pod uwagę do roli Bena Richardsa w Uciekinierze (1987)[22], którego ostatecznie zagrał Arnold Schwarzenegger. Wkrótce wsławił się główną rolą komiksowego He-Mana w filmie fantasy Władcy wszechświata (Masters of the Universe, 1987)[25]. Jednak krytycy nie szczędzili mu słów krytyki, wytykając, że jedyne plusy jego aktorstwa wynikają z jego fizyczności. Następnie wcielił się w rosyjskiego agenta KGB w sensacyjnym filmie wojennym Czerwony skorpion (Red Scorpion, 1989) oraz zagrał samotnego mściciela, policjanta-weterana wojennego Franka Castle, w filmie Punisher (The Punisher, 1989), gdzie wykonał większość popisów kaskaderskich[26].

W dreszczowcu fantastycznonaukowym Mroczny anioł (Dark Angel, 1990) zagrał postać policjanta Jacka Caine’a, walczącego z tytułowym przybyszem z kosmosu, który zagraża ludzkości. Andrzej Żuławski powierzył mu rolę francuskiego kapitana Criona w przygodowym dramacie wojennym Tygrys (Le Tigre, 1990), którego akcja rozgrywała się podczas upadku Dien Bien Phu; projekt został przerwany ze względu problemy finansowe producenta[27]. W czarnej komedii sensacyjnej Ostry poker w Małym Tokio (Showdown in Little Tokyo, 1991) u boku Brandona Lee pojawił się jako Chris Kenner, detektyw z Los Angeles tropiący szefa Yakuzy[28].

Rozwój kariery

[edytuj | edytuj kod]
Lundgren (2007)
Lundgren z obsadą Niezniszczalnych na San Diego Comic-Con (2010)

Lundgren stał się ikoną kina akcji po udziale w sensacyjnym dramacie fantastycznonaukowym Ronalda Emmericha Uniwersalny żołnierz (Universal Soldier, 1992)[29], gdzie został obsadzony w roli antagonisty sierżanta Andrew Scotta – żołnierza-cyborga GR13, przeciwnika Jeana-Claude’a Van Damme’a. Emmerich miał ambicje, aby konflikt dwóch żołnierzy przywodził na myśl Czas apokalipsy[30]. W 1992 Van Damme i Lundgren promowali Uniwersalnego żołnierza na 45. Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie na czerwonym dywanie obaj cedząc słowa przepychali się na oczach dziennikarzy i ochroniarzy, a tym samym stali bohaterami jednego z najsłynniejszych skandali w historii festiwalu. Po latach Lundgren przyznał, że bójka została dokładnie zaplanowana[31]. Film Emmericha powstał za 23 mln dolarów i przyniósł producentom 13 mln zysku[32]. Van Damme i Lundgren spotkali się planie filmowym wielokrotnie. Zagrali razem w dwóch sequelach Uniwersalnym żołnierzu: Regeneracji (2009) i Uniwersalnym żołnierzu: Dniu odrodzenia (2012), dwóch sequelach Niezniszczalnych 2 (2012) i Niezniszczalnych 3 (2014) oraz w dreszczowcu W Otchłani (Black Water, 2018), opowieści dziejącej się w tajemniczej łodzi podwodnej, która służy jako więzienie dla CIA.

Wystąpił gościnnie w teledyskach: „Body Count’s in the House” (1992) zespołu Body Count, „Space” (2006) Irson Kudikowej i „Believer” (2017) grupy Imagine Dragons. W 1994 związał się z nowojorskim Ensemble Studio Theater i występował z Group of Eight. W cyberpunkowym dreszczowcu fantastycznonaukowym Johnny Mnemonic (1995) z Keanu Reevesem wystąpił w roli ulicznego kaznodziei-zabójcy[33]. Kolejne projekty przeznaczane na rynek wideo z jego udziałem nie przykuwały zbyt dużej uwagi. Był kapitanem drużyny pięcioboistów Stanów Zjednoczonych na igrzyskach w 1996[6]. Miał wystąpić w realizacji Meltdown (1994) na podstawie scenariusza Johna Carpentera, która nie doszła do skutku. Planowo miał zagrać w komedii Złodziej prędkości (RPM, 1997), napisanej i wyreżyserowanej przez Rogera Avary’ego, ale projekt został porzucony z powodów budżetowych i wycofania się New Line Cinema z dystrybucji; ostatecznie został napisany i wyreżyserowany przez Iana Sharpa bez udziału Lundgrena. Był kandydatem do roli Fantoma / Kita Walkera w filmie przygodowym Fantom (1996)[22]. Kandydował do roli niepokonanego wojownika Tygrysa z Gaulu w epickim filmie historycznym Ridleya Scotta Gladiator (2000)[34], którą zagrał Sven-Ole Thorsen.

Od 2004 zajął się reżyserią. Wśród projektów wyreżyserowanych przez Lundgrena znalazły się filmy akcji klasy „B”, w tym Obrońca (The Defender, 2004), Mechanik: Czas zemsty (The Mechanik, 2005) w którym zagrał także postać byłego komandosa Nikolaja Czerenienko, Morderczy występ (Command Performance, 2009) i Zlecenie na śmierć (Icarus, 2010). Do niektórych ze swoich filmów pisał scenariusze. W dramacie przygodowym Nowe imperium (L’Inchiesta, 2006) wcielił się w postać nordyckiego niewolnika Briksosa. W przygodowym filmie akcji Niezniszczalni (The Expendables, 2010) wystąpił z największymi gwiazdami kina sensacyjnego lat 80. i 90.: Arnoldem Schwarzeneggerem, Sylvestrem Stallone i Bruce’em Willisem.

W 2007 stoczył pokazową walkę bokserską z Olegiem Taktarowem[35]. W 2008 prowadził odcinek szwedzkiej audycji radiowej Sveriges Radio P1 Sommar. W 2013 został uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości jako najlepszy aktor historycznego hitu kinowego Rocky IV na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym CineRockom.

W 2016 dołączył do piątego sezonu serialu The CW Arrow jako czarny charakter Konstantin Kovar[36]. W reklamie Volvo (2018) wystąpił w roli ostrego sierżanta[37].

W 2018, po 33 latach, powrócił na kinowy ekran jako Ivan Drago w filmie Creed II[38]. Wraz z Florianem Munteanu, grającym w filmie jego syna Viktora, trafił na okładkę „Men’s Health” w grudniu 2018[39]. W 2019 przyjął Nagrodę Palacza Cygar Roku przyznaną przez nowojorską firmę M. Shanken Communications, Inc. za całokształt twórczości[40]. W dreszczowcu Operacja Seawolf (Operation Seawolf, 2022) z Frankiem Grillo o ataku niemieckiego okrętu podwodnego na Nowy Jork pod koniec II wojny światowej[41] został obsadzony w głównej roli jako kapitan Hans Kessler. W 2022 został gwiazdą reklamy Old Spice[42].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1990–1991 był żonaty z Peri Momm[43]. W czasie związku z piosenkarką Grace Jones (1983-1986)[44] regularnie uprawiał seks grupowy[45]. Spotykał się z modelką Janice Dickinson[46].

27 lutego 1994 w Sztokholmie ożenił się z projektantką biżuterii i stylistką w Marbella Anette Qviberg[47], z którą ma dwie córki – Idę Sigrid (ur. 29 kwietnia 1996 w Sztokholmie) i Gretę Eveline (ur. 30 listopada 2002 w Sztokholmie). Rozwiedli się w 2011[48]. W latach 2011–2017 był związany z młodszą o 24 lata Jenny Sandersson[49][50][51]. W czerwcu 2020 zaręczył się z norweską trenerką personalną Emmą Krokdal, młodszą od niego o 39 lat[52][53], z którą zwarł związek małżeński 13 lipca 2023 na Mykonos[54] w Grecji.

W 2015 zdiagnozowano u niego raka nerki; w tym czasie przeszedł kilka operacji, podczas których usunięto mu sześć guzów[55]. We wrześniu 2022 przeszedł skomplikowaną operację lewej kostki ze względu na niezaleczoną kontuzję od lat 70., której uległ podczas służby w szwedzkiej piechocie morskiej w Kustjägare[56].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
1985 Zabójczy widok (A View to a Kill) Venz, oficer KGB John Glen
Rocky IV Iwan Drago Sylvester Stallone
1987 Maximum Potential (wideo) w roli samego siebie (także scenarzysta) John Langley
Władcy wszechświata (Masters of the Universe) He-Man Gary Goddard
1988 Czerwony skorpion (Red Scorpion) porucznik Nikolai Rachenko Joseph Zito
1989 Punisher (The Punisher) Frank Castle / The Punisher Mark Goldblatt
1990 Mroczny anioł (I Come in Peace/Dark Angel) detektyw Jack Caine Craig R. Baxley
1991 Mistyfikacja (Cover-Up) Mike Anderson Manny Coto
Ostry poker w Małym Tokio (Showdown in Little Tokyo) sierżant Chris Kenner Mark L. Lester
1992 Uniwersalny żołnierz (Universal Soldier) sierżant Andrew Scott / GR13 Roland Emmerich
1993 Drzewo Jozuego (Joshua Tree) Wellman Anthony Santee Vic Armstrong
1994 Śmiertelny pięciobój (Pentathlon) Eric Brogar (także producent) Bruce Malmuth
Najemnicy (Men of War) Nick Gunnar Perry Lang
Sunny Side Up w roli samego siebie Bettina Speer
1995 Johnny Mnemonic Karl Honig, uliczny kaznodzieja Robert Longo
Strzelec wyborowy (Hidden Assassin) Michael Dane Ted Kotcheff
1996 Honor zabójcy (Silent Trigger) Waxman, strzelec Russell Mulcahy
1997 Rozjemca (The Peacekeeper) major Frank Cross Frédéric Forestier
1998 Minion (The Minion, Fallen Knight) Lukas Sadorov Jean-Marc Piché
Saper (Sweepers) Christian Erickson Keoni Waxman
Ochroniarz (Blackjack, TV) Jack Devlin John Woo
1999 Spisek (Storm Catcher) major Jack Holloway Anthony Hickox
Zły generał (Bridge of Dragons) Warchyld Isaac Florentine
2000 Niebezpieczny związek (Jill the Ripper) Murray Wilson Anthony Hickox
Ostatni patrol (The Last Patrol) kpt. Nick Preston Sheldon Lettich
2001 Agent Red (Captured) Jim Solomen Damian Lee, Jim Wynorski
2002 Tajny projekt (Hidden Agenda) Jason Price Marc S. Grenier
2003 Pod nadzorem (Detention) Sam Decker Sidney J. Furie
2004 Ostateczna rozgrywka (Direct Action) Frank Gannon Sidney J. Furie
Fat Slags Randy, instruktor fitness Ed Bye
Misja w czasie (Retrograde) John Foster Christopher Kulikowski
Obrońca (The Defender) Lance Rockford Dolph Lundgren
A Tale of Two Titans (wideo) w roli samego siebie Chris Sikorowski
Guns, Genes & Fighting Machines: The Making of 'Universal Soldier w roli samego siebie Jeffrey Schwarz
2005 Mechanik: Czas zemsty (The Mechanik) Nikolaj „Nick” Czerenienko Dolph Lundgren (także scenariusz)
2006 Nowe imperium (The Inquiry, L’Inchiesta) Brixos Giulio Base
2007 Diamentowe psy (Diamond Dogs) Xander Ronson Samuel Dolhasca, Dolph Lundgren
Misjonarz (Missionary Man) Ryder Dolph Lundgren (także scenariusz)
2009 Kontakt bezpośredni (Direct Contact) Mike Riggins Danny Lerner
Morderczy występ (Command Performance) Joe Reynolds Dolph Lundgren (także scenariusz)
Uniwersalny żołnierz: Regeneracja (Universal Soldier: Regeneration) Andrew Scott John Hyams
2010 Zlecenie na śmierć (Icarus) Edward Genn/Icarus Dolph Lundgren (także scenariusz)
Niezniszczalni (The Expendables) Gunnar Jensen Sylvester Stallone
2011 Dungeon Siege: W imię króla 2 (In the Name of the King 2: Two Worlds) Granger Uwe Boll
2012 Small Apartments dr Sage Mennox Jonas Åkerlund
Uwięzieni (Stash House) Andy Spector Eduardo Rodríguez
Uniwersalny żołnierz: Dzień odrodzenia (Universal Soldier: Day of Reckoning) Andrew Scott John Hyams
Mordercze starcie (One in the Chamber) Aleksey „The Wolf” Andreev William Kaufman
Niezniszczalni 2 (The Expendables 2) Gunnar Jensen Simon West
2013 Tajemnicza przesyłka (The Package ) Niemiec Jesse V. Johnson
Legendary: Grobowiec smoka (Legendary: Tomb of the Dragon) Harker Eric Styles
Bitwa potępionych (Battle of the Damned) major Max Gatling (także producent) Christopher Hatton
Pod przykryciem (Ambushed) Maxwell (także producent) Giorgio Serafini
Krew odkupienia (Blood of Redemption) Axel ('The Swede') Giorgio Serafini, Shawn Sourgose
A Man Will Rise (Local Hero) kowboj wynajęty morderca Tony Jaa, Vitidnan Rojanapanich
2014 Niezniszczalni 3 (The Expendables 3) Gunnar Jensen Patrick Hughes
Nieuchronna sprawiedliwość (Puncture Wounds/Justice aka A Certain Justice) Hollis Giorgio Serafini, James Coyne
Bezlitosny (Skin Trade) Nick Cassidy (także producent i scenarzysta) Ekachai Uekrongtham
2015 Oddział wyrzutków (War Pigs ) kpt. Hans Picault Ryan Little
Dobry, zły i martwy (4Got10) Bob Rooker Timothy Woodward Jr.
Rekin z jeziora (Shark Lake) Clint Gray (także producent) Jerry Dugan
Więzienie w ogniu (Riot) William John Lyde
2016 Witamy w Willits (Welcome to Willits) Derek Trevor Ryan
Gliniarz w przedszkolu 2 (Kindergarten Cop 2) agent FBI Zack Reed (także producent Don Michael Paul
Ave, Cezar! (Hail, Caesar!) dowódca Submarine Joel i Ethan Coenowie
2017 Zlecenie (Larceny) Jack R. Ellis Frazier
Porwanie (Altitude) Matthew Sharpe Alex Merkin
Dead Trigger - Oddział śmierci (Dead Trigger) Kyle Walker Mike Cuff, Scott Windhauser
2018 W Otchłani (Black Water) Marco Pasha Patriki
Aquaman Nereus James Wan
Creed II Ivan Drago Steven Caple Jr.
2019 The Tracker Aiden Hakansson Giorgio Serafini
Przyspieszenie (Acceleration) Vladik Zorich, władca przestępczego półświatka Los Angeles Daniel Zirilli, Michael Merino
Najdłuższa noc (Hard Night Falling) Michael Anderson Giorgio Bruno
2021 Pups Alone Victor Alex Merkin
Castle Falls Shea Dolph Lundgren
2022 Minionki: Wejście Gru (Minions: The Rise of Gru) Zemsta (głos) Kyle Balda, Brad Ableson, Jonathan del Val
Seal Team Delf (głos) Greig Cameron, Kane Croudace
Aquaman i Zaginione Królestwo (Aquaman and the Lost Kingdom) Nereus, król podwodnego królestwa Xebel i ojciec Mery James Wan
Malevolence Miles Dolph Lundgren
2023 Niezniszczalni 4 (Expend4bles) Gunner Jensen Scott Waugh
2024 Wanted Man. Ścigany (Wanted Man) Travis Johansen Dolph Lundgren
Supercell’s Squad Busters: Squad Up! (krótkometrażowy wideo) barbarzyńca Jody Hill

Seriale TV

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Uwagi
2010 Chuck Marco odc.: „Chuck Versus the Anniversary”
2012 The Eric Andre Show w roli samego siebie odc.: „George Clooney”
2013 SAF3 - Oddział ratunkowy (SAF3) John Eriksson, lider zespołu strażaków z elitarnej jednostki 12 odcinków
2015 Workaholics w roli samego siebie odc.: „Blood Drive”
2016 Space w roli samego siebie
2016–2017 Arrow Konstantin Kovar
2018 Broken Sidewalk Herb
2019 U nas w Filadelfii (It's Always Sunny in Philadelphia) John Thundergun odc.: „Thunder Gun 4: Maximum Cool”

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film
1985 Festiwal Filmów Niezależnych Naperville
Trofeum Marshalla 		Najlepszy aktor[57] Rocky IV (1985)
2007 Malaga International Week of Fantastic Cinema Fantastyczna latarnia[57] –
2013 Międzynarodowy Festiwal Filmowy CineRocomm Diamentowa Nagroda za całokształt twórczości[58] Rocky IV (1985)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dolph Lundgren. Listal. [dostęp 2017-01-05]. (ang.).
  2. ↑ Personalidade: Dolph Lundgren (Suécia). InterFilmes.com. [dostęp 2017-01-05]. (port.).
  3. ↑ Dolph Lundgren – Sztárlexikon. Starity.hu. [dostęp 2017-01-05]. (węg.).
  4. ↑ Dolph Lundgren. The Swedish Film Database. [dostęp 2017-01-05]. (ang.).
  5. ↑ Dolph Lundgren. MYmovies.it. [dostęp 2017-01-05]. (wł.).
  6. ↑ a b c Artista: Dolph Lundgren (3 de Novembro de 1957). Filmow. [dostęp 2017-01-05]. (port.).
  7. ↑ Fred Topel (2008-02-08): Dolph Lundgren Discusses 'The Final Inquiry'. Movies.about.com. [dostęp 2017-01-05]. (ang.).
  8. ↑ Dolph Lundgren – What Nationality Ancestry Race. EthniCelebs.com, 27 grudnia 2007. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  9. ↑ a b c Dolph Lundgren Biography. Dolph Lundgren.com. [dostęp 2017-01-05]. (ang.).
  10. ↑ Dolph Lundgren talks England v Sweden. BBC. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  11. ↑ Dolph Lundgren. FDb.cz. [dostęp 2017-01-05]. (cz.).
  12. ↑ a b Root (2017-01-04): That time Grace Jones tried to ‘kidnap’ Dolph Lundgren from his hotel, at gunpoint. 10ztalk.com. [dostęp 2017-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-19)]. (ang.).
  13. ↑ 'Sydney was the catalyst': Dolph Lundgren reveals how he went from a chemical engineering student in Australia to dating Grace Jones and movie stardom. Daily Mail. [dostęp 2014-09-08]. (ang.).
  14. ↑ Matt Patches: Action Star Dolph Lundgren Takes on His Own Internet Trivia. „Esquire”, 2015-05-09. [dostęp 2023-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-17)]. (ang.).
  15. ↑ That time Grace Jones tried to ‘kidnap’ Dolph Lundgren from his hotel, at gunpoint. Dangerous Minds. [dostęp 2020-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-05)]. (ang.).
  16. ↑ Gary S. Chafetz: The Perfect Villain: John McCain and the Demonization of Lobbyist Jack Abramoff. Martin and Lawrence Press, 2008, s. 60. ISBN 978-0-9773898-8-9.
  17. ↑ Marta Korycka: Tak imprezowali Grace Jones i Dolph Lundgren. „Czasem sprowadzała dla nas nad ranem nawet pięć kobiet”. Gazeta.pl, 2023-06-16. [dostęp 2023-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-17)]. (pol.).
  18. ↑ Alejandro Benes: Drago’s Return. Cigar Aficionado. [dostęp 2023-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-17)]. (ang.).
  19. ↑ Amazing Grace. dolph-ultimate.com. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-18)]. (ang.).
  20. ↑ Jason Adams: Good Morning, Gratuitous Dolph Lundgren. MyNewPlaidPants, 13 lipca 2020. [dostęp 2021-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-18)]. (ang.).
  21. ↑ Actors & SKIN: Dolph Lundgren. FavoriteHunks.com, 14 sierpnia 2020. [dostęp 2021-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-22)]. (ang.).
  22. ↑ a b c Dolph Lundgren Trivia. FamousFix. [dostęp 2021-07-22]. (ang.).
  23. ↑ BST (2009-04-04): It’s not easy being a beefcake for Rocky star Dolph Lundgren as he struggles to maintain his trim physique. „Daily Mail”. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-18)]. (ang.).
  24. ↑ Dolph Lundgren Magazines. FamousFix. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  25. ↑ Monique Friedlander (2017-06-29): Dolph Lundgren, 59, looks youthful in suave sunglasses. „Daily Mail”. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  26. ↑ Dolph Lundgren. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-01-05]. (ang.).
  27. ↑ Le Tigre (1990). dolph-ultimate.com. [dostęp 2021-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-21)]. (ang.).
  28. ↑ David J. Moore, Showdown in Little Tokyo (1991) Review [online], The Action Elite [dostęp 2023-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2023-07-17] (ang.).
  29. ↑ Ian Buckwalter: The 'Universal Soldier' Paradox: When a Bad Franchise Produces a Great Film. The Atlantic, 30 listopada 2012. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  30. ↑ Liam Gaughan: The 'Universal Soldier' Sequels Show How to Save a Bad Franchise. Collider, 7 czerwca 2021. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  31. ↑ Cannes festival 1992 fight. dolph-ultimate.com. [dostęp 2021-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-21)]. (ang.).
  32. ↑ Universal Soldier Box Office. boxofficemojo.com. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  33. ↑ Hal Erickson: Dolph Lundgren Biography. AllMovie. [dostęp 2020-11-09]. (ang.).
  34. ↑ Cat Divari: 5 Things You Didn’t know About Dolph Lundgren. Rock 95, 2016-11-03. [dostęp 2023-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-17)]. (ang.).
  35. ↑ 51 Facts About Dolph Lundgren – Russian boxer Ivan Drago From ‘Rocky IV’. BOOMSbeat. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  36. ↑ Natalie Abrams: Arrow adds Dolph Lundgren as new villain. „Entertainment Weekly”, 2016-08-11. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  37. ↑ Kamil Kacperski (2018-10-26): Dolph Lundgren wystąpił w reklamie Volvo. Lepszy od Jeana-Cloude'a Van Damme'a?. Antyradio. [dostęp 2019-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-06)]. (ang.).
  38. ↑ Dolph Lundgren ponownie jako Ivan Drago. Interia.pl. [dostęp 2017-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
  39. ↑ Creed II Stars Dolph Lundgren & Florian Munteanu Cover Men’s Health. The Fashionisto. [dostęp 2018-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-26)]. (ang.).
  40. ↑ Joanna Bell: Lung cancer sufferer Dolph Lundgren won Cigar Smoker of the Year award in 2019. „Daily Mail”, 2023-05-12. [dostęp 2023-07-17]. (ang.).
  41. ↑ Alex Ritman: Cannes: Dolph Lundgren, Frank Grillo Set Sail in U-Boat Actioner ‘Operation Seawolf’. „The Hollywood Reporter”, 22 czerwca 2021. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  42. ↑ Nigel Smith: Dolph Lundgren Was 'Very Cold' in Masters of the Universe: 'My Costume Was the Size of a Stamp'. „People”, 2022-02-17. [dostęp 2022-02-18]. (ang.).
  43. ↑ Dolph Lundgren Biography. ArticleBio. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  44. ↑ Grace Jones w bazie Notable Names Database (ang.)
  45. ↑ Dolph Lundgren: Seks grupowy z Grace Jones. Interia.pl. [dostęp 2018-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-25)]. (pol.).
  46. ↑ Janice Dickinson w bazie Notable Names Database (ang.)
  47. ↑ Dolph Lundgren Biography (1959-). Film Reference. [dostęp 2017-01-05]. (ang.).
  48. ↑ Maria K Broman (2011-03-18): Bilderna avslöjade Dolph Lundgrens nya kärlek. Nöje – Expressen. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (szw.).
  49. ↑ Jenny Sandersson w bazie IMDb (ang.)
  50. ↑ Celeste Morgan (2012-09-16): Action star Dolph Lungren enjoys night out with 24-years younger girlfriend Jenny Sandersson. „Daily Mail”. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  51. ↑ Max Sohl Stjernberg (2016-10-17): Dolph Lundgren och Jenny, 36, gör slut. Nöje – Expressen. [dostęp 2017-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (szw.).
  52. ↑ Dolph Lundgren Relationships. FamousFix. [dostęp 2021-07-21]. (ang.).
  53. ↑ Jonathan Rose: Dolph Lundgren steps out with his leggy fiancée Emma Krokdal for a romantic lunch in Beverly Hills. Daily Mail, 2022-02-10. [dostęp 2022-02-18]. (ang.).
  54. ↑ Emily Strohm: ‘Creed II’ Star Dolph Lundgren Marries Emma Krokdal in Mykonos: 'Love, Life and Happiness'. „People”, 2023-07-19. [dostęp 2023-07-25]. (ang.).
  55. ↑ Nick Venable: Dolph Lundgren Reveals Longterm Battle With Cancer, Said He Was Given 2–3 Years To Live At One Point. CinemaBlend, 2023-05-10. [dostęp 2022-07-25]. (ang.).
  56. ↑ Bethan Edwards: Dolph Lundgren arrives on crutches for a dinner date with fianceé Emma Krokdal in LA. Daily Mail, 2022-10-23. [dostęp 2022-10-24]. (ang.).
  57. ↑ a b Dolph Lundgren Awards. FamousFix.com. [dostęp 2022-10-24]. (ang.).
  58. ↑ Dolph Lundgren. naEkranie.pl. [dostęp 2022-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-24)]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Portret na życzenie: Dolph Lundgren. „Film”. nr 35/1992 (2250 [XLVII]), s. 30, 30 sierpnia 1992. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Skazany na kopanie?. „Cinema Press Video”. nr 3/1994 (49 [V]), s. 29, marzec 1994. Katowice: Agencja Wydawnicza „Domino”. ISSN 08678774. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Filmy w reżyserii Dolpha Lundgrena
2000-09
2010-19
2020-29
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dolph_Lundgren&oldid=75109466”