Przejdź do zawartości

Dominik Hrbatý

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dominik Hrbatý
Ilustracja
Dominik Hrbatý
Państwo

 Słowacja

Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1978
Bratysława

Wzrost

183 cm

Gra

praworęczna, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1996

Zakończenie kariery

2010

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

6

Najwyżej w rankingu

12 (18 października 2004)

Australian Open

QF (2001, 2005)

Roland Garros

SF (1999)

Wimbledon

3R (2004)

US Open

QF (2004)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

14 (13 listopada 2000)

Australian Open

2R (2000, 2006)

Roland Garros

3R (2000, 2002, 2006)

Wimbledon

QF (2005)

US Open

3R (2000)

Odznaczenia
Order Ľudovíta Štúra II Klasy (Słowacja)

Dominik Hrbatý (ur. 4 stycznia 1978 w Bratysławie) – słowacki tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Karierę zawodową rozpoczął w 1996, już pod koniec tego roku awansując do czołowej setki rankingu światowego, dzięki rezultatom uzyskiwanym w turniejach rangi ATP Challenger Tour, wygrywając m.in. w Pilźnie. Pierwszy start w turnieju wielkoszlemowym zaliczył w 1997 roku podczas Australian Open dochodząc do 4 rundy po zwycięstwach nad wyżej klasyfikowanymi Sandonem Stollem, Nicklasem Kultim i Albertem Berasateguiem, a późniejszego zwycięzcę turnieju Pete'a Samprasa zmuszając do pięciosetowej walki (w piątym secie Hrbatý prowadził z przełamaniem serwisu). W dalszej części sezonu 1997 osiągnął po raz pierwszy finał turnieju ATP World Tour w Palermo, a rok zakończył w czołowej pięćdziesiątce. Tegoż samego roku uzyskał również finał debla w Umagu, partnerując Karolowi Kučerze.

W 1998 wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w San Marino Mariana Puertę oraz dochodząc do finału debla w Amsterdamie w parze z Kučerą. Rok później triumfował w Pradze (w finale z Ctislavem Dosedělem), a także był w półfinale wielkoszlemowego French Open; pokonał na kortach im. Rolanda Garrosa m.in. Jewgienija Kafielnikowa oraz byłego lidera rankingu Marcela Ríosa, a przegrał w czterech setach ze zwycięzcą turnieju Andre Agassim.

Kolejne starty w roku 2000 dały mu pierwszy w karierze awans do czołowej dwudziestki rankingu. Nie wygrał w tym roku żadnego turnieju, ale zaliczył 3 finały, w tym turnieju rangi ATP Masters Series w Monte Carlo (przegrał w decydującym meczu z Cédrikiem Pioline’em). Był także w 4 rundzie US Open. Wygrał w sezonie 10 pojedynków z rywalami z najlepszej dziesiątki na świecie, w tym cztery z Kafielnikowem. W deblu z kolei Słowak wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP Masters Series w Rzymie. Wspólnie z Martinem Dammem pokonał w finale duet Wayne Ferreira–Jewgienij Kafielnikow. W tym samym roku osiągnął ponadto 3 inne finały gry podwójnej, w tym imprezy w Miami.

Sezon 2002 zaczął od triumfu w Auckland (w finale z Francisco Clavetem) i był w ćwierćfinale Australian Open (w 4 rundzie pokonał Marata Safina, przegrał z Patrickiem Rafterem). W dalszej części sezonu zdobył deblowy tytuł w Taszkencie tworząc parę z Julienem Boutterem. W 2002 roku Hrbatý wypadł z najlepszej pięćdziesiątki rankingu. Poza pięćdziesiątką (ale nadal w czołowej setce) pozostawał również w 2003, osiągając finał turnieju w Auckland (porażka w finale z Gustavem Kuertenem).

Sezon 2004 był najlepszy w karierze Słowaka. Hrbatý wygrał 3 turnieje, był w jeszcze 1 finale. Dzięki kolejnemu dobremu początkowi sezonu (wygrane turniejowe w Adelaide – w finale z Michaëlem Llodrą i Auckland – z Rafaelem Nadalem). W lutym 2004 wygrał halowy turniej w Marsylii (w finale z Robinem Söderlingiem). W dalszej części sezonu był w finale w Casablance (przegrał z Santiagiem Venturą), i ćwierćfinale US Open. Na koniec roku Hrbatý uzyskał również finał debla w Petersburgu. W październiku sklasyfikowano go na najwyższym w karierze 12. miejscu w rankingu, a sezon zakończył dwie pozycje niżej.

Utrzymał miejsce w najlepszej dwudziestce tenisistów także w sezonie 2005, natomiast zakończył rok jako nr 20. w zestawieniu ATP World Tour, będąc jedynym graczem w dwudziestce, który w sezonie nie wygrał turnieju, ani nie był w finale. Był natomiast w ćwierćfinale Australian Open (pokonał m.in. Gastóna Gaudia i Thomasa Johanssona, przegrał z Maratem Safinem), 4 rundzie US Open. W październiku 2006 Słowak awansował do finału zawodów ATP Masters Series w Paryżu, eliminując wcześniej Tommy'ego Haasa. Uległ dopiero Nikołajowi Dawydience.

W 2005 roku doszedł wspólnie z reprezentacją Słowacji do finału Pucharu Davisa. Był liderem ekipy, która po raz pierwszy w historii startów w tych rozgrywkach awansowała do finału. Zdobywał punkty we wszystkich meczach kampanii, m.in. w 1 rundzie nad broniącymi trofeum Hiszpanami. Rok wcześniej walnie przyczynił się do odzyskania przez Słowację miejsca w grupie światowej Pucharu Davisa, zdobywając 2 punkty w meczu z Niemcami. Do końca swoich startów w rozgrywkach rozegrał 58 pojedynków (singiel i debel) z których w 33 zwyciężył. Hrbatý występował także w innych zespołach reprezentacyjnych– miał znaczący udział w zdobyciu przez Słowację drużynowego pucharu świata w roku 2000 (pokonał wówczas Haasa, Samprasa i Kafielnikowa) oraz Pucharu Hopmana w 2005 (wspólnie z Danielą Hantuchovą). W styczniu 2009 roku, partnerując Dominice Cibulkovej, wygrał Puchar Hopmana po raz trzeci w karierze.

W swojej karierze trzykrotnie rywalizował na igrzyskach olimpijskich. W grze pojedynczej najdalej dotarł do 2 rundy, natomiast w grze podwójnej do ćwierćfinału wspólnie z Karolem Kučerą podczas igrzysk olimpijskich w Sydney.

W 2010 roku ogłosił zakończenie kariery[1].

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (6–7)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 5 października 1997 Palermo Ceglana Hiszpania Alberto Berasategui 4:6, 2:6
Zwycięzca 1. 16 sierpnia 1998 San Marino Ceglana Argentyna Mariano Puerta 6:2, 7:5
Zwycięzca 2. 2 maja 1999 Praga Ceglana Czechy Ctislav Doseděl 6:2, 6:2
Finalista 2. 23 kwietnia 2000 Monte Carlo Ceglana Francja Cédric Pioline 4:6, 6:7(3), 6:7(6)
Finalista 3. 12 listopada 2000 Petersburg Twarda (hala) Rosja Marat Safin 6:2, 4:6, 4:6
Finalista 4. 26 listopada 2000 Brighton Twarda (hala) Wielka Brytania Tim Henman 2:6, 2:6
Zwycięzca 3. 14 stycznia 2001 Auckland Twarda Hiszpania Francisco Clavet 6:4, 2:6, 6:3
Finalista 5. 12 stycznia 2003 Auckland Twarda Brazylia Gustavo Kuerten 3:6, 5:7
Finalista 6. 23 maja 2004 Casablanca Ceglana Hiszpania Santiago Ventura 3:6, 6:1, 4:6
Zwycięzca 4. 11 stycznia 2004 Adelaide Twarda Francja Michaël Llodra 6:4, 6:0
Zwycięzca 5. 18 stycznia 2004 Auckland Twarda Hiszpania Rafael Nadal 4:6, 6:2, 7:5
Zwycięzca 6. 29 lutego 2004 Marsylia Twarda (hala) Szwecja Robin Söderling 4:6, 6:4, 6:4
Finalista 7. 5 listopada 2006 Paryż Twarda (hala) Rosja Nikołaj Dawydienko 1:6, 2:6, 2:6

Gra podwójna (2–6)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 27 lipca 1997 Umag Ceglana Słowacja Karol Kučera Rumunia Dinu Pescariu
Włochy Davide Sanguinetti
6:7, 4:6
Finalista 2. 9 sierpnia 1998 Amsterdam Ceglana Słowacja Karol Kučera Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
3:6, 2:6
Finalista 3. 26 marca 2000 Miami Twarda Czechy Martin Damm Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
3:6, 4:6
Zwycięzca 1. 14 maja 2000 Rzym Ceglana Czechy Martin Damm Południowa Afryka Wayne Ferreira
Rosja Jewgienij Kafielnikow
6:4, 4:6, 6:3
Finalista 4. 8 października 2000 Hongkong Twarda Niemcy David Prinosil Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
1:6, 2:6
Finalista 5. 29 października 2000 Bazylea Dywanowa (hala) Szwajcaria Roger Federer Stany Zjednoczone Donald Johnson
Południowa Afryka Piet Norval
6:7(9), 6:4, 6:7(4)
Zwycięzca 2. 16 września 2001 Taszkent Twarda Francja Julien Boutter Południowa Afryka Marius Barnard
Stany Zjednoczone Jim Thomas
6:4, 3:6, 13–11
Finalista 6. 31 października 2004 Petersburg Dywanowa (hala) Czechy Jaroslav Levinský Francja Arnaud Clément
Francja Michaël Llodra
3:6, 2:6

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open 4R 1R 1R 1R QF 4R 1R 3R QF 4R 3R 2R 0 / 12 22–12
French Open 1R 3R SF 2R 2R 1R 2R 2R 1R 3R 1R 1R 0 / 12 13–12
Wimbledon 1R 1R 1R 2R 1R 1R 1R 3R 2R 1R 1R 1R 0 / 12 4–12
US Open 1R 2R 1R 4R 2R 3R 2R QF 4R 1R 1R 1R 0 / 12 15–12
Bilans spotkań 3–4 3–4 5–4 5–4 6–4 5–4 2–4 9–4 8–4 5–4 2–4 0–3 1–1 N/A 54–48

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dominik Hrbaty zakończył karierę. sport.pl, 22 listopada 2010. [dostęp 2010-11-22]. (pol.).
  2. Rad Ľudovíta Štúra, II. trieda. prezident.sk. [dostęp 2011-12-13]. (słow.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]