Eugeniusz Olejniczakowski

Eugeniusz Olejniczakowski

Kakowski

kapitan piechoty rezerwy
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1895 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1924
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	41 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	administracja państwowa
Odznaczenia

Eugeniusz Olejniczakowski (ur. 25 grudnia 1884 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – żołnierz Legionów Polskich, kapitan piechoty rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, starosta w Krasnymstawie, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 25 grudnia 1884 w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Antoniny z Dębskich. Był członkiem 16 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego.

Po wybuchu wojny zgłosił się do Legionów Polskich. Od września 1914 w POW, ukończył kurs strzelecki i kurs podchorążych, od grudnia 1914 do lipca 1915 uczęszczał do Wolnej Szkoły Wojskowej w Warszawie, w której przeszedł pełny kurs szkoły oficerskiej i był wykładowcą w szkole podoficerskiej.

W 1916 po bitwie pod Kostiuchnówką dostał się do niewoli rosyjskiej z której uciekł. W 1917 powrócił do Polski i działał w POW jako komendant XI Okręgu (pseudonim Kakowski). „Za ryzykowne tajne misje na terenach tzw. Ober-Ostu” odznaczony Orderem Virtuti Militari.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Od 25 stycznia 1919 był kierownikiem placówki wywiadowczej w Wilnie, od 1 października 1919 szef oddziału II Grupy Operacyjnej gen. Żeligowskiego, a następnie szef sekcji polityczno-prasowej II oddziału 7 Armii, we Lwowie był komendantem II Ochotniczej Legii Kobiet.

Po zakończeniu wojny służył w 85 pułku Strzelców Wileńskich. W 1922 przeszedł do rezerwy. W 1922 ukończył prawo na Uniwersytecie Wileńskim (bez egzaminów końcowych), pracował jako dziennikarz, od lutego 1923 do grudnia 1923 w Policji Państwowej w Nowogródku, następnie ponownie jako dziennikarz w Wileńskim Kurierze Poświątecznym.

W 1924 wyjechał do Ameryki Południowej, m.in. redagował w Buenos Aires pismo Głos Polski, w Montevideo pracował w polskim konsulacie. W 1931 powrócił do Polski. W latach 1931–1932 był burmistrzem Augustowa, w latach 1932–1935 starostą powiatu szczuczyńskiego z siedzibą w Grajewie, od lipca 1936 do wybuchu II wojny światowej starostą powiatowym w Krasnymstawie. W 1934, jako kapitan rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Białystok i posiadał przydział w rezerwie do 41 pułku piechoty w Suwałkach.

Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 2433. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 98-3-13).

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4952 – 1921
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych czterokrotnie
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 704, 738.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• „P. O. W. Na ziemiach X.Litewskiego 1919–1934. Szkice i wspomnienia D-ra Stefana Burchardta”. Wydawnictwo Wileńsko-Nowogródzkiego Okręgu Peowiaków. Wilno 1934
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.