Fulvio Bernardini

Fulvio Bernardini

Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1905 Rzym
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1984 Rzym
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1923–1926 Lazio Rzym 41 (49) 1926–1928 Inter Mediolan 58 (27) 1928–1939 AS Roma 286 (47) 1939–1943 MATER Roma
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1925–1932 Włochy 26 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1949–1950 AS Roma 1951–1953 Vicenza Calcio 1953–1958 ACF Fiorentina 1958–1960 Lazio Rzym 1961–1965 FC Bologna 1966–1971 Sampdoria Genua 1971–1973 Brescia Calcio 1974–1975 Włochy
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Amsterdam 1928 piłka nożna

Fulvio Bernardini (ur. 28 grudnia 1905 w Rzymie, zm. 13 stycznia 1984 tamże) – piłkarz włoski grający na pozycji środkowego pomocnika. Nosił przydomki „Fuffo”, „Professore” („Profesor”) i „Dottore” („Doktor” − skończył studia z ekonomii).

Kariera klubowa

Bernardini był rodowitym rzymianinem. Piłkarską karierę rozpoczął w jednym z najstarszych klubów w mieście, S.S. Lazio. W jego barwach zadebiutował w 1923 roku w rozgrywkach regionalnych w podgrupie Lazio, a w sezonie zajął 2. miejsce w grupie południowej. Był też najlepszym strzelcem Lazio zdobywając aż 19 goli. Rok później także awansował do finałowych rozgrywek regionu południa, ale „biancocelesti” przegrali w decydującym meczu z Anconitaną 0:1. W następnym sezonie Lazio zajęło jednak 3. miejsce w swojej podgrupie i nie awansowało do dalszej fazy.

W 1926 roku Bernardini wyjechał na północ Włoch do Mediolanu. Został piłkarzem tamtejszej Ambrosiany (obecnego Interu). Kosztował 150 tysięcy lirów, co było wówczas rekordem transferowym Włoch. W Mediolanie spędził dwa lata grając w Divisione Nazionale. W 1927 roku zajął 6. miejsce w rozgrywkach, a w 1928 roku było to miejsce 7. Po sezonie Fulvio zmienił barwy klubowe i tym samym powrócił do stolicy Włoch. Przeszedł do niedawno powstałego zespołu AS Roma. Od samego początku zaczął grać w pierwszym składzie „giallorossich” mając pewne miejsce na środku pomocy. W swoim pierwszym sezonie w rzymskim zespole zajął 3. miejsce w mistrzostwach Włoch. 6 października 1929 roku zadebiutował w nowo powstałej Serie A, w wygranym 3:1 spotkaniu z Alessandrią. Stał się gwiazdą zespołu obok Attilia Ferrarisa. W sezonie 1930/1931 wywalczył wicemistrzostwo Włoch, a także dotarł z Romą do półfinału Pucharu Europy Centralnej (1:3, 2:3 z First Vienna FC). Doprowadził też klub do wysokiego zwycięstwa 5:0 nad Juventusem Turyn i sam zdobył jednego z goli. W 1932 roku zajął 3. miejsce w Serie A, a w 1934 roku został mianowany kapitanem zespołu przejmując tę funkcję od Ferrarisa. W sezonie tym Roma rozgromiła Lazio 5:0, a dwa gole zdobył sam Bernardini. W 1936 roku zapisał na konto sukcesów kolejne wicemistrzostwo, a w 1937 roku dotarł do finału Pucharu Włoch. W Romie Bernardini grał do lata 1939 roku. W tym okresie rozegrał 286 meczów i strzelił 49 goli (zajmuje 10. miejsce na klubowej liście piłkarzy z liczbą występów w Serie A i 14. miejsce na liście strzelców klubu). W latach 1939–1943 Fulvio grywał w MATER Roma w 1942 roku wywalczając z nim awans z Serie C1 do Serie B.

Sezon	Klub	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1923/1924	Lazio Rzym	Divisione 1 – Sud	16	19
1924/1925			16	16
1925/1926			9	14
1926/1927	Ambrosiana	Divisione Nazionale	28	10
1927/1928			30	17
1928/1929	AS Roma		26	10
1929/1930		Serie A	24	11
1930/1931			31	7
1931/1932			29	7
1932/1933			33	2
1933/1934			16	3
1934/1935			27	3
1935/1936			30	1
1936/1937			29	3
1937/1938			23	0
1938/1939			18
1939/1940	MATER Roma	Serie C	?	?
1940/1941
1941/1942
1942/1943		Serie B	29	5

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Włoch Bernardini zadebiutował 22 marca 1925 roku w wygranym 7:0 towarzyskim spotkaniu z reprezentacją Francji. Swojego pierwszego gola w kadrze narodowej Fulvio zdobył niemal równo rok później, gdy Włosi pokonali 3:0 Irlandczyków. W 1928 roku został powołany do kadry na Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie. Tam był podstawowym zawodnikiem Włochów. Dotarł do półfinału, jednak w nim Włosi przegrali 2:3 z Urugwajem. W meczu o 3. miejsce pokonali 11:3 Egipt i wywalczyli brązowy medal. W "Squadra Azzurra" Bernardini rozegrał łącznie 26 meczów i strzelił 3 gole.

Kariera trenerska

W 1949 roku Bernardini został trenerem AS Roma. W trakcie sezonu zastąpił Luigiego Brunellę, jednak nie odniósł sukcesu i zajął dopiero 17. pozycję w lidze. W latach 1951–1953 prowadził w Serie B ACIVI Vicenza, by następnie zostać szkoleniowcem Fiorentiny. W 1956 roku zdobył z tym klubem mistrzostwo Włoch. W 1958 roku został zatrudniony w S.S. Lazio i pracował tam 3 lata. Jego kolejnym przystankiem w karierze trenerskiej była FC Bologna. W 1964 roku wywalczył swój drugi tytuł mistrza kraju jako trener. W 1965 roku podjął pracę w Sampdorii i pracował tam do 1971 roku. Ostatnim klubem, jaki prowadził była Brescia Calcio (1971-1973). W latach 1974–1977 Bernardini był selekcjonerem reprezentacji Włoch. Prowadził ją w nieudanych kwalifikacjach do Euro 76 i w 1975 roku zastąpił go Enzo Bearzot.

Zmarł 13 stycznia 1984 roku w wieku 79 lat. Pochowany na Cmentarzu Flamińskim w Rzymie.

Bibliografia

• Fulvio Bernardini w bazie National Football Teams (ang.)