Przejdź do zawartości

Helenos (syn Priama)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Helenos
Ἕλενος
królewicz trojański
ilustracja
Występowanie

mitologia grecka

Rodzina
Ojciec

Priam

Matka

Hekabe

Rodzeństwo

Kasandra

Helenos (gr. Ἕλενος Helenos, łac. Helenus) – w mitologii greckiej wieszczek i królewicz trojański.

Uchodził za syna Priama i Hekabe. Potrafił przepowiadać przyszłość tak jak jego bliźniacza siostra Kasandra. Był ulubieńcem Apolla i dostał od niego łuk z kości słoniowej, z którego zranił rękę Achillesa. Przepowiedział Parysowi wszystkie nieszczęścia wynikające z jego związku z Heleną.

W początkowym okresie wojny trojańskiej walczył dzielnie u boku Hektora. Po jego śmierci stanął na czele Trojan. Gdy Priam odmówił mu ręki Heleny po śmierci Parysa, odszedł na górę Ida z postanowieniem, że nie będzie uczestniczyć w wojnie. Grecy, gdy dowiedzieli się od Kalchasa, że tylko Helenos zna warunki pod jakimi mogą zdobyć Troję, postanowili go pojmać. Udało się tego dokonać Odyseuszowi. Helenos podał szereg warunków (patrz: wojna trojańska), a niektórzy autorzy przypisują mu pomysł z koniem trojańskim. Prawdopodobnie ta współpraca z Grekami zapewniła mu życie i wolność po upadku Troi. Wieszcz przepowiedział między innymi, że do upadku Troi niezbędna jest obecność Neoptolemosa, syna Achillesa, oraz Filokteta, doskonałego łucznika, władającego łukiem otrzymanym od Heraklesa[1].

Po upadku miasta Neoptolemos uczynił z Andromachy swoją brankę i doczekał się z nią trzech synów. Helenos został wasalem Neoptolemosa i razem z nim udał się w podróż do Epiru. W Epirze założył za zgodą Neoptolemosa miasta Butroton i Ilion. Neoptolemos opuścił Epir, a Andromachę i trzech synów zostawił pod opieką Helenosa. Andromacha urodziła mu syna Cestrinusa. Jedne źródła podają, że Helenos ożenił się z Andromachą, a inne – że z matką Neoptolemosa – Demedeią. Kiedy Eneasz z rodziną zatrzymali się w Butrotonie, Helenos przepowiedział mu założenie Rzymu.

Postać Helenosa występuje w Małej Iliadzie oraz w tragedii Sofoklesa pod tytułem Filoktet.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sofokles: Filoktet. Warszawa: Państwowy Instytut wydawniczy, 1975, s. 7-8,., oprac. Jerzy Łanowski., strona 7-8