Przejdź do zawartości

STS-7

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
STS-7
Emblemat STS-7
Dane misji
Indeks COSPAR

1983-059A

Zaangażowani

Stany Zjednoczone NASA

Oznaczenie kodowe

STS-7

Pojazd
Wahadłowiec

Challenger

Załoga
Zdjęcie STS-7
L-P: Ride, Fabian, Crippen, Thagard, Hauck
Dowódca

Robert Crippen

Start
Miejsce startu

Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A

Początek misji

18 czerwca 1983
11:33:00 UTC

Orbita okołoziemska
Apogeum

296 km

Perygeum

291 km

Okres orbitalny

90,4 min

Inklinacja orbity

28,5°

Lądowanie
Miejsce lądowania

Edwards AFB, pas startowy 15

Lądowanie

24 czerwca 1983 13:56:59 UTC

Czas trwania misji

6 dni, 2 godz, 23 min, 59 sek

Przebyta odległość

4 072 553 km

Liczba okrążeń Ziemi

97

Program lotów wahadłowców

STS-7 (ang. Space Transportation System) – druga misja wahadłowca kosmicznego Challenger i siódma programu lotów wahadłowców. Po raz pierwszy na pokładzie wahadłowca znalazła się kobieta – Sally Ride, był to też pierwszy w historii lot Amerykanki w Kosmos[1].

Załoga

[edytuj | edytuj kod]
źródło[1]
*(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Parametry misji

[edytuj | edytuj kod]

Cel misji

[edytuj | edytuj kod]
źródło[1][2]

Umieszczenie na orbicie satelitów telekomunikacyjnych Anik-C2 oraz Palapa-B1. Satelitę SPAS-01 umieszczono na orbicie w celu wykonania badań oraz zdjęć fotograficznych wahadłowca z niewielkiej odległości, a następnie zabrano do wnętrza Challengera, aby dostarczyć go na Ziemię. Platformy SPAS (Shuttle Pallet Satellite) wykorzystywano początkowo do testowania materiałów i sensorów przewidywanych dla amerykańskiego programu Gwiezdnych Wojen (misje STS-7 i STS-39[3].

Przebieg misji

[edytuj | edytuj kod]
źródło[4]

Załoga, pierwszy raz 5-osobowa, umieściła na orbicie satelitę telekomunikacyjnego Anik C-2 kanadyjskiego operatora TELESAT (satelita został ustabilizowany na orbicie geostacjonarnej na 112,5° długości geograficznej zachodniej) oraz indonezyjskiego satelitę PALAPA (B-1), ustabilizowanego na orbicie geostacjonarnej na 108° długości wschodniej, jak również satelitę SPAS-01 z Republiki Federalnej Niemiec, który przez 4 godziny i 19 minut poruszał się po orbicie zbliżonej do orbity wahadłowca, w odległości około 300 m, wykonując różne badania fizyczne i fotografując wahadłowiec, a następnie został zdjęty z orbity i zabrany z powrotem do luku oraz przewieziony na Ziemię. Dr Sally Ride obsługiwała m.in. manipulator RMS, którym wynoszono na zewnątrz sztuczne satelity, i zabrano jeden z nich z powrotem. Na pokładzie wahadłowca wykonano też różne obserwacje i doświadczenia naukowe oraz eksperymenty biologiczne.

Incydent

[edytuj | edytuj kod]

Podczas orbitowania okno wahadłowca zostało uszkodzone przez kosmicznego śmiecia[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 157. ISBN 83-7167-224-1.
  2. Władysław Geisler. Kronika astronautyczna. Pierwszy murzyn na orbicie. „Astronautyka”. 5 (129), s. 24, 1983. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.). 
  3. Misje free-flyer. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2014, s. 21, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki. ISBN 978-83-252-2324-3.
  4. Władysław Geisler. Kosmiczne loty załogowe w roku 1983. „Astronautyka”. 2 (132), s. 8-10, 1984. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.). 
  5. Orbital Debris Photo Gallery. NASA Orbital Debris Program Office. [dostęp 2010-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-27)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]