Przejdź do zawartości

Sulpicjanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sulpicjanie
Herb zakonu
Nazwa łacińska

Societas Presbyterorum a S. Sulpitio

Skrót zakonny

PSS

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Status kanoniczny

stowarzyszenie życia apostolskiego

Założyciel

Jean-Jacques Olier

Data założenia

1642

Liczba członków

297 (2010)

Strona internetowa
Seminarium św. Sulpicjusza w Montrealu.

Sulpicjanie (Stowarzyszenie Prezbiterów św. Sulpicjusza, łac. Societas Presbyterorum a S. Sulpitio, skrót zakonny PSS) – katolickie stowarzyszenie życia apostolskiego, założone w 1642 roku we Francji. Liczy 297 członków i obsługuje 27 parafii w kilku krajach (stan na rok 2010). Sulpicjanami jest także czternastu żyjących biskupów (2012), w tym jeden kardynałMarc Ouellet.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Za swoje najważniejsze zadanie stowarzyszenie uważa nieustającą formację duchownych, zgodnie ze słowami z 2. Listu do Tymoteusza: Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk (2Tm 1,6)[1][2].

Sulpicjanie skupiają się na wspieraniu trwającego całe życie duchowego i intelektualnego rozwoju innych księży, natomiast nie prowadzą własnej formacji młodych mężczyzn pragnących zostać duchownymi. Przyjmują do swego grona wyłącznie wyświęconych wcześniej prezbiterów spośród księży diecezjalnych. Członkowie zgromadzenia, nabywając przynależność do niego, nie tracą swojej inkardynacji diecezjalnej, a ich bezpośrednim przełożonym pozostaje ich dotychczasowy biskup[3]. Choć sulpicjańskie instytucje nazywane są zwykle „seminariami”, w praktyce służą raczej jako miejsca kształcenia ustawicznego wyświęconych już księży.

Członkowie zgromadzenia noszą strój duchowieństwa diecezjalnego (sutanna lub ciemny garnitur z koloratką zamiast krawata) i są tytułowani „księżmi”, nie zaś „ojcami”, jak członkowie niektórych innych zakonów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Założycielem zgromadzenia był francuski ksiądz Jean-Jacques Olier, który uważał, że receptą na panujący w siedemnastowiecznym francuskim Kościele katolickim kryzys moralny i intelektualny jest poprawa jakości formacji duchownych. W 1641 założył on pod Paryżem niewielkie seminarium duchowne. W 1642 ks. Olier został mianowany proboszczem parafii św. Sulpicjusza w Paryżu, gdzie przeniósł się wraz ze słuchaczami swojego seminarium i założył tam formalne zgromadzenie zakonne, którego nazwę zaczerpnięto od patrona parafii.

Począwszy od lat 50. XVII wieku członkowie zgromadzenia odgrywali ważną rolę w działalności misyjnej pośród rdzennych mieszkańców dzisiejszego Quebecu, w szczególności Mohawków. W 1790 arcybiskup Baltimore w Stanach Zjednoczonych, John Carroll, zaprosił sulpicjan do założenia seminarium w jego stolicy biskupiej, celem wsparcia formacji katolickich księży w USA, będącej dopiero w stadium organizacji[4]. W późniejszych latach sulpicjanie podjęli posługę także w innych państwach.

Żyjący biskupi - sulpicjanie

[edytuj | edytuj kod]
biskup obecne stanowisko kraj działania
Timothée Bodika biskup pomocniczy Kinszasy  Demokratyczna Republika Konga
Joseph Doré arcybiskup senior Strasbourgu  Francja
Héctor Epalza Quintero biskup diecezjalny Buenaventury  Kolumbia
Lionel Gendron biskup diecezjalny Saint-Jean-Longueuil  Kanada
Alberto Giraldo Jaramillo arcybiskup senior Medellín  Kolumbia
Émilius Goulet arcybiskup senior Saint-Boniface  Kanada
Émile Marcus arcybiskup senior Tuluzy  Francja
José Moko biskup diecezjalny Idiofa  Demokratyczna Republika Konga
Paul Nguyễn Bình Tĩnh biskup senior Đà Nẵng  Wietnam
kard. Marc Ouellet prefekt Kongregacji ds. Biskupów
przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej
 Watykan
Georges Soubrier biskup senior Nantes  Francja
Joseph Mitsuaki Takami arcybiskup metropolita Nagasaki  Japonia
Gérard Tremblay biskup senior Montrealu  Kanada

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Continuing Formation. sulpicians.org. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).
  2. 2 Tm 1,6
  3. Becoming a Sulpician. Kanadyjska Prowincja Księży Sulpicjanów. [dostęp 2012-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-27)]. (ang.).
  4. History. sulpicians.org. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sulpicjanie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-07-20] (ang.).