Przejdź do zawartości

Wapienne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wapienne
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Powiat

gorlicki

Gmina

Sękowa

Liczba ludności (2011)

147[2]

Strefa numeracyjna

18

Kod pocztowy

38-307[3]

Tablice rejestracyjne

KGR

SIMC

0465236

Położenie na mapie gminy Sękowa
Mapa konturowa gminy Sękowa, u góry znajduje się punkt z opisem „Wapienne”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Wapienne”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Wapienne”
Położenie na mapie powiatu gorlickiego
Mapa konturowa powiatu gorlickiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wapienne”
Ziemia49°37′24″N 21°17′24″E/49,623333 21,290000[1]
Strona internetowa
Wapienne na mapie Josephinische Landesaufnahme (1763-1787)[4].

Wapienne (j. łemkowski Вапенне) – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie gorlickim, w gminie Sękowa.

Od 1986 miejscowość uzdrowiskowa.

Położenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Wapienne położone jest w środkowej części Beskidu Niskiego w Karpatach Zachodnich. Leży w dolinie potoku Wapienka, w strefie otuliny Magurskiego Parku Narodowego. Od północy nad doliną piętrzy się Ferdel (648 m n.p.m.), na wschodzie Barwinok (670 m n.p.m.), a od południa Męcińska Góra (679 m n.p.m.)[5].

Integralnymi częściami miejscowości są: Niżny Koniec i Wyżny Koniec[6].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wapienne zostało założone w 1546. Zygmunt Stary nadał prawa do lokacji wsi na prawie wołoskim. Osada zamieszkiwana była przez Łemków. Jeszcze w połowie XIX w. popularna „Geografia (...) Galicyi i Lodomeryi” (wyd. 1786) podawała o Wapiennem jedynie krótką informację: Wieś ruska do hrabstwa bieckiego, w której jest źródło siarczyste.[7]

W 1947, w ramach akcji „Wisła” wysiedlono kilkudziesięciu mieszkańców wsi. W późniejszym okresie zasiedlona została ponownie, lecz byli to głównie mieszkańcy zachodnich ziem[8].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.

Uzdrowisko

[edytuj | edytuj kod]

Wapienne to jedno z najmniejszych polskich uzdrowisk[9]. W 1986 uzyskało status uzdrowiska. W XVII w. próbowano tu leczyć choroby weneryczne. W latach 1810–1812 kurowali się tutaj żołnierze napoleońscy po kampanii moskiewskiej. W 1848 zakład zdrojowy posiadał trzy wille i łazienki z 50 stanowiskami kąpielowymi w 36 kabinach. Było wówczas własnością rodziny Siemieńskich. W latach 1878 i 1894 zdrojowisko zniszczyły pożary. Łazienki odbudowano w latach 1904–1906. Ponownie zniszczone podczas I wojny światowej. Jego funkcjonowanie przywrócono w latach 1920–24. Zdewastowane w czasie II wojny światowej. Odbudowane w latach 50. XX w. W 1956 oddano do użytku dawny pensjonat, pawilon hotelowy na 60 łóżek, a w 1959 odbudowano stary budynek zdrojowy składający się z 8 kabin do kąpieli mineralnych i 3 kabiny do kąpieli borowinowych[10]. W 1964 wybudowano stołówkę, a w 1967 kawiarnię i blisko 50 domków campingowych. W 1973 oddano do użytku odkryty basen kąpielowy z zapleczem rekreacyjno-sportowym[11]. W latach 2010–2014 dzięki środkom unijnym przeprowadzono rewitalizację uzdrowiska. W ramach projektu wybudowano:

  • nowy dom zdrojowy z pijalnią wód; obiekt konstrukcji murowanej z dachem krytym gontem nawiązujący do architektury Pogórza mieści także salę do odpoczynku i przestrzeni wystawowej,
  • parki zdrojowe: „Ogród Marysieńki” i „Ogród Laury” z małymi pawilonami
  • fontannę zdrowia i odpoczynku
  • ścieżki spacerowo-rowerowe wzdłuż Promenady Napoleońskiej
  • nowe parkingi[12]

W uzdrowisku Wapienne w terapii wykorzystuje się podgórski klimat, średnio zmineralizowane (od 0,5 do 1,1 g/litr) wody siarczkowo-siarkowodorowe oraz borowinę. Źródła mineralne związane są z warstwami inoceramowymi wieku kredowego znajdują się na zachodnim zboczu Małego Ferdla. Eksploatowane są obecnie (2018) dwa ujęcia wód: „Marta” i „Kamila”. Ujęcie „Zuzanna” zanikło, a odwiercone w latach 1974–75 odwierty W-1 i W-2 to źródła rezerwowe. Biologiczny wpływ tych wód na ustrój człowieka polega na silnym działaniu moczopędnym, odczulającym, przeciwzapalnym i pobudzającym czynności gruczołów trawiennych. Wysokiej jakości borowinę eksploatuje się z pobliskiego torfowiska na Kamiennej Górze[10][13].

Obecnie (2018) w uzdrowisku leczy się schorzenia: reumatyczne, ortopedyczno-urazowe, układu krążenia, dermatologiczne, układu oddechowego, nerwowego, wydzielania wewnętrznego i przemiany materii; choroby kobiece, alergie, przewlekły stres[13].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Obiekt wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[14]:

Szlaki piesze

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 144079
  2. Wieś Wapienne w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2017-10-13], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1336 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. First Military Survey (1763-1787) - Mapire - Historical Maps of the Habsburg Empire [online], mapire.eu [dostęp 2017-01-13].
  5. Janusz Michalak, Gorlice Biecz i okolice, Roksana, Krosno 1998, s.114 ISBN 83-903843-1-0
  6. GUS. Rejestr TERYT
  7. Ewaryst Andrzej Kuropatnicki: Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicyi i Lodomeryi. Wyd. powtórne. Lwów: Nakładem Wojciecha Manieckiego, 1858, s. 28.
  8. IAP, Uzdrowisko .: WAPIENNE :. Zapraszamy [online], www.wapienne.pl [dostęp 2017-01-19] (pol.).
  9. Uzdrowisko Wapienne
  10. a b Zygmunt Kruczek, Agnieszka Weseli: Uzdrowiska karpackie. Wyd. I. Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1987, s. 166. ISBN 83-03-01693-8.
  11. Stanisław Kłos: Gorlice i okolice. Wyd. I. Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1976, s. 108.
  12. Uzdrowisko Wapienne uzyskało nową jakość. Strona internetowa Małopolskiego Urzędu Marszałkowskiego. [dostęp 2019-02-23].
  13. a b Andrzej Piecuch: Geologiczne atrakcje pogranicza gorlicko-bardejowskiego. Wyd. I. Urząd Miejski w Gorlicach, Gorlice 2018, s. 13, 14, 15. ISBN 978-83-950789-1-0.
  14. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]