Przejdź do zawartości

Witold Butler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Butler
Ilustracja
Witold Butler (1923)
pułkownik saperów pułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko

Witold Eustachy Butler

Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1889
Dorosiny

Data i miejsce śmierci

28 września 1936
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1910–1929

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego,
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Inżynieryjny
I Batalion Saperów Wielkopolskich
XV Batalion Saperów
8 Pułk Saperów
3 Okręgowe Szefostwo Saperów

Stanowiska

dowódca kompanii sztabowej
dowódca kompanii saperów
dowódca baonu saperów
zastępca dowódcy garnizonu
dowódca grupy fortecznej
dowódca pułku saperów
Szef 3 Okręgowego Szefostwa Saperów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
powstanie wielkopolskie,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka I korpus w Rosji

Witold Eustachy Butler (ur. 8 stycznia 1889 w Dorosinach, zm. 28 września 1936 w Warszawie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Witold Butler urodził się 8 stycznia 1889 w majątku Dorosiny na Litwie, w rodzinie Eustachego, głównego leśniczego, i Zofii z Pawłowiczów. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Bobrujsku i Aleksiejewską Szkołę Wojenną(inne języki) w Moskwie. W armii rosyjskiej służył zawodowo od 1 września 1910. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1912 został oficerem wojsk inżynieryjnych. Podczas I wojny światowej, od 1914 dowodził kompanią sztabową. Od 28 sierpnia 1917 na własną prośbę przeniesiono go do I Korpusu Polskiego generała J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie dowodził kompanią saperów w 1 pułku inżynieryjnym. W listopadzie 1917 został dowódcą batalionu.

Po rozwiązaniu korpusu przebywał w Warszawie i w listopadzie 1918 został przyjęty w szeregi Wojska Polskiego w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 6 lipca 1917[1].

13 stycznia 1919 r. przybył do Poznania i objął dowództwo I baonu saperów wielkopolskich, który 30 stycznia 1920 roku został przemianowany na XV batalion saperów. Na czele batalionu 23 kwietnia wyruszył na front południowy do Jutrosina. Od 2 do 7 maja 1919 dowodził w zastępstwie frontem południowym. 7 lipca 1919 wyznaczony został zastępcą dowódcy garnizonu. Zorganizował kurs saperski dla żołnierzy 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 20 stycznia 1920 wkroczył do Bydgoszczy i został pierwszym komendantem miasta. Funkcję tę pełnił jeden dzień do czasu przybycia Dowództwa 15 Dywizji Piechoty. Z XV baonem saperów dnia 12 marca 1920 wyruszył na Front Litewsko-Białoruski. W działaniach wojennych m.in. dowodził grupą forteczną.

31 maja 1920 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 8 pułku saperów[2]. W maju 1927 został przeniesiony na stanowisko Szefa 3 Okręgowego Szefostwa Saperów[3]. W sierpniu 1927 roku został zwolniony ze stanowiska Szefa 3 Okręgowego Szefostwa Saperów z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[4][5][6].

Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[7] i wyrokiem sądu skazany na 4 miesiące więzienia i zwolniony ze służby w dniu 14 października 1929[5] i pozbawiony stopnia oficerskiego, za nadużycie na szkodę Skarbu Państwa i dla korzyści osobistych (za wykorzystywanie pracy żołnierzy)[8].

Zmarł 28 września 1936[9]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 17A-1-10)[9].

Pułkownik Witold Tyszewicz, zastępca szefa Korpusu Kontrolerów w „Sprawozdaniu (...)” sporządzonym 24 lutego 1940 roku w Paryżu napisał: „(...) wykryłem na terenie Okręgu Korpusu Nr VIII cztery wypadki nadużyć oficerów na szkodę Skarbu Państwa i dla korzyści osobistych, zakończone wyrokiem skazującym i wydaleniem z korpusu oficerskiego (...) Dowódca 8 pułku saperów pułk. Butler (...) wysyłał ekipę żołnierzy z 8 pułku saperów na koszt Skarbu Państwa do robót gospodarczych w osadzie rolnej, właścicielem której był gen. Berbecki dowódca Okręgu Korpusu Nr VIII, która znajdowała się w okolicach Grodna żołnierze pracowali w osadzie jak i przy budynkach gospodarczych w porze wiosennej (...)”[10].

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty dwukrotnie:

  • z Haliną z Wojciechowskich, z którą miał córkę Wandę,
  • z Ireną Frankiewiczową (od 1922), z którą miał córkę Danutę[11].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 7 z 30 listopada 1918 r.
  2. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 47 z 25 listopada 1922 r.
  3. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 14 z 5 maja 1927 r., s. 821.
  4. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 15 sierpnia 1927 r., s. 252.
  5. a b Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939, s. 68.
  6. Rocznik Oficerski 1928, s. 581.
  7. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 11 z 6 lipca 1929 r., s. 218.
  8. wyrok na Witolda Butlera ogłoszono w dodatku tajnym do Dziennika Personalnego nr 1 z 1930 roku.
  9. a b Lista pochowanych. Witold Butler. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  10. Pułkownik Korpusu Kontrolerów Witold Tyszewicz, Sprawozdanie do punku 2-go raportu, dotyczącego uwag i spostrzeżeń o przygotowaniach do wojny, Paryż 24 lutego 1940 r., Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.IId, s. 120–123.
  11. Włodzimierz Becker, Poznańscy saperzy 1919-1939, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, Poznań, 2016, s.66, ISBN 978-83-61960-28-7
  12. Dekret Komisariatu NRL nr 55 poz. 52.
  13. Rocznik Oficerski 1923, str. 905.
  14. Rocznik Oficerski 1924, str. 827.
  15. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 41 z 27 października 1922.
  16. Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)
  17. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 16 czerwca 1922 s. 528
  18. M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 17 „w uznaniu zasług położonych przy akcji ratowniczej w czasie powodzi w 1924 r.”

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939, Instytut im. gen. Stefana Grota Roweckiego, Leszno-Poznań 2011, ISBN 978-83-61960-10-2.
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1 czerwca 1921 r.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928.
  • Dzienniki Rozkazów Wojskowych.