Tsurphu
Fragment klasztoru | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Kościół | |
Rodzaj klasztoru | |
Właściciel | |
Typ zakonu |
męski |
Założyciel klasztoru | |
Styl |
tybetański |
Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
Data budowy | |
Data zamknięcia | |
Data zburzenia | |
Data reaktywacji | |
Położenie na mapie Chin | |
29°43′36″N 90°34′30″E/29,726667 90,575000 |
Klasztor Tsurphu (tybet. མཚུར་ཕུ་དགོན་པ) lub Tölung Tsurphu (tybet. སྟོད་ལུང་མཚུར་ཕུ) – klasztor buddyjski będący siedzibą karmapy, przywódcy Karma Kagyu, jednej ze szkół buddyzmu tybetańskiego. Znajduje się w Gurum, w dzielnicy Doilungdêqên, Tybetański Region Autonomiczny, Chiny, ok. 70 km od Lhasy[1].
Tsurphu położony jest w dolinie na wysokości 4480 m n.p.m. Klasztor założył w 1187 r. pierwszy karmapa Dysum Czienpa, a po jego śmierci klasztor stał się głównym ośrodkiem szkoły Karma Kagyu. Karmapowie byli mocno związani z królami i klasztorami w regionie Ü-Tsang i popierali ich interesy przeciwko szkole Gelug, co doprowadziło do otwartego konfliktu z V Dalajlamą. W 1642 r. Dalajlama wezwał na pomoc wojska mongolskie, które splądrowały region i klasztor Tsurphu. Na skutek tego Tsurphu nigdy już nie odzyskało swojego poprzedniego znaczenia. W 1959 r. klasztor poważnie zniszczyły wojska chińskie, a następnie w 1966 r. klasztor został całkowicie zburzony podczas rewolucji kulturalnej. Odbudowę Tsurphu podjął w 1980 r. Rangdziung Rigpe Dordże, a po jego śmierci zamieszkał w klasztorze jego następca Ogjen Trinlej Dordże aż do swojej ucieczki do Indii w 2000 r.[1]
W Tsurphu w szczytowym momencie rozwoju mieszkało około tysiąca mnichów, obecnie jest ich około 300. W głównej świątyni, zwanej Garchen, znajduje się posąg I Karmapy oraz stupa, zawierająca relikwie XVI Karmapy. Znajdują się tu także apartamenty reprezentacyjne i mieszkalne karmapów. Obok położona jest świątynia Gonkhang, w której czczone są posągi boskich strażników klasztoru. W kolejnej świątyni Lhakhang Chenmo stoi 20-metrowej wysokości posąg Buddy Siakjamuniego[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Miejsca święte. Lhasa. Warszawa: Mediaprofit, 2011, s. 223–226. ISBN 978-83-61809-52-4.