Welf (dinastija)
- Vidi takođe: Starija dinastija Welf
| Welf (Guelf ili Guelph) | |
|---|---|
 | |
| Kuća predaka | Este |
| Titule |
|
| Osnivač | Welf I, vojvoda Bavarske |
| Posljednji suveren | Ernest Augustus, vojvoda Brunswicka |
| Trenutni poglavar | Ernst August V, princ Hanovera |
| Osnivanje | 11. vijek |
| Prestanak | 1918 (u Njemačkoj); 1901 (u UK i Indiji) |
| Etnicitet | Nijemci, Britanci |
| Mlađi ogranci | Dinastija Hanover |
Welf (kroz historiju također poznati i kao Guelf ili Guelph) je evropska plemićka dinastija, odnosno porodica čiji su članovi bili mnogi njemački i britanski monarsi od 11. do 20. vijeka.
Dinastija Welf je stariji ogranak Dinastije Este, čiji su najraniji poznati članovi živjeli u Lombardiji u 9. vijeku. Zbog toga se ponekad naziva Welf-Este. Najstariji član ovog ogranka je bio Welf IV; on je naslijedio zemlje Starije dinstije Welf nakon smrti ujaka, koruškog vojvode Welfa 1055. Godine 1070. je Welf IV postao vojvoda Bavarske.
Welf V se oženio za groficu Matildu od Toskane, koja je umrla bez djece i ostavila mu ogromne posjede u Toskani, Ferrari, Modeni, Mantovi i Reggiou, a što je igralo važnu ulogu u Borbi za investituru. S obzirom da se dinastija Welf tada stavila na stranu papa, pristaše papa u Italiji su bili poznati kao "Gvelfi" (v. Gvelfi i Gibelini).
Heinrich Crni, vojvoda Bavarske 1120–1126, bio je prvi od tri vojvode iz dinastije Welf sa istim imenom. Njegov sin Heinrich X bio je zet i nasljednik cara Lothara od Supplinburga te je također postao saksonski vojvoda nakon Lotarove smrti. Heinrich Ponosni je bio favorit u izborima za cara protiv Konrada III iz dinastije Hohenstaufen. Međutim, ostali prinčevi su se uplašili njegove prevelike moći i loše naravi, te su izabrali Konrada III, koji je na kraju Heinrichu oduzeo vojvodstva.
Heinrich Lav je vratio očeva dva vojvodstva - Saksoniju 1142, i Bavarsku 1156. Godine 1168. se oženio za Matildu (1156–1189), kćer kralja Henryja II i Eleanor od Akvitanije, sestru Richarda Lavljeg srca. Nakon bitke kod Legnana 1176. mu je car Friedrich I oduzeo posjede, koje su razgrabili drugi velmože Svetog Rimskog Carstva, a Heinrich je otišao u egzil kod tasta Henryja II u Normandiju 1180. U Njemačku se vratio tri godine kasnije i konačno pomirio sa hohenstaufovskim carevima 1194. godine i vratio, u bitno smanjeni, posjed oko Brunswicka. Tamo je umro 1195.
Heinrichov sin Otto od Brunswicka je izabran za kralja Rimljana i okrunjen za rimsko-njemačkog cara pod imenom Oton IV. Na sebe je navukao bijes pape Inocenta III te bio ekskomuniciran 1215. Otto je na krakju prisiljen abdicirati sa carskog prijestolja u korist Hohenstaufovca Friedricha II.[1]
Unuk Heinricha Lava Otto Dijete postao je vojvoda u duijelu Saksonije 1235. a teritorija je postala poznata kao 'Vojvodstvo Brunswick-Lüneburg'; tamo je umro 1252. Welfska dinastija Brunswick-Lüneburg će nastaviti vladati Hanoverom sve do poraza Georga V od Hanovera, austrijskog saveznika u austro-pruskom ratu, nakon čega je Hanover anektirala Prusija.
Godine 1692. je poglavar pobočne loze Calenberg postao carski izbornik i postao poznat kao Izbornik Hanovera. Njegov sin Georg Ludwig, naslijedio je britansko prijestolje 1714. godine temeljem Zakona o nasljeđivanju 1701.. Članovi dinastije Welf su nastavili vladati Velikom Britanijom do smrti kraljice Victorije 1901; u Britaniji su bili poznati kao Dinastija Hanover.
Sam Hanover je postao kraljevstvo 1814, ali je 1866. anektiran od Prusije. Stariji ogranak je nastavio vladati mnogo manjim vojvodstvom Brunswick-Wolfenbüttel. Ova loza je izumrla 1884. Iako je vojvodstvo trebao naslijediti engleski vojvoda od Cumberlanda, sin posljednjeg hanoverskog kralja, sumnje u njegovu lojalnost njemačkoj državi su vojvodsko prijestolje učinile praznim sve do godine 1913. kada je Cumberlandov sin Ernst August oženio kćer cara Wilhelma II te nakon toga naslijedio vojvodstvo. Njegova je vladavina bila kratka, s obzirom na kolaps monarhije u prvom svjetskom ratu 1918.
Dinastija Welf nastavlja postojati i danas. Trenutni poglavar je Ernst August, poznat kao treći i trenutni suprug princeze Caroline od Monaka.
- ↑ Canduci, pg. 294
