İçeriğe atla

Roy Buchanan

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Buchanan, Pinecrest
Country Club'da performans sergiliyor, Shelton, Connecticut, 1978

Leroy "Roy" Buchanan (23 Eylül 1939 - 14 Ağustos 1988), Amerikalı bir gitarist ve blues müzisyeniydi. Telecaster sound'unun öncülerinden biri olan[1] Buchanan, kariyerinin başlarında iki altın albüm[2] ve daha sonra Billboard listesine giren iki solo albümle bir yan adam ve solo sanatçı olarak çalıştı. Asla yıldızlığa ulaşmadı, ancak oldukça etkili bir gitarist olarak kabul edildi.[3] Guitar Player, "Tüm Zamanların En Harika 50 Tonu"ndan birine sahip olduğu için onu övdü.[1] 1977'de (2. sezon) PBS müzik programı Austin City Limits'te yer aldı.

Miras

[değiştir | kaynağı değiştir]

Buchanan, Robbie Robertson, Gary Moore,[4] Danny Gatton, Arlen Roth, Jeff Beck, David Gilmour,[5] Jerry Garcia, Mick Ronson, Nils Lofgren, Jim Campilongo ve Steve Kimock dahil olmak üzere birçok gitaristi etkilemiştir;[6] Beck, Blow by Blow'dan "Cause We've Ended As Lovers" parçasının kendi versiyonunu ona ithaf etmiştir.[7] Çalışmalarının "elektrik gitarın sınırlarını zorladığı" söylenmektedir[8] ve "tonun inceliği ve en siyah blues'dan inleyen R&B'ye ve temiz, özlü, kemiklere kadar işleyen rock 'n' roll'a kadar uzanan bilgi birikimi" nedeniyle övgüyle karşılanıyor.[9]

Guitar Player, 2004 yılında Polydor'daki ilk albümünden Roy Buchanan'ın "Sweet Dreams" parçasının kendi versiyonunu "Tüm Zamanların En İyi 50 Tonu"ndan biri olarak listeledi.[1] Aynı yıl, Guitar Player okuyucuları Buchanan'ı en iyi 50 okuyucu anketinde 46. sıraya koydu.[10]

Diskografi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stüdyo albümleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Buch and the Snakestretchers, 1971, BIOYA (ev yapımı/kendi üretimi/sadece konserlerde satılır)
  • Roy Buchanan, Ağustos 1972, Polydor - ABD'de 107 numara
  • Second Album, Mart 1973, Polydor - ABD'de 86 numara
  • That's What I Am Here For, Kasım 1973, Polydor - ABD'de 152 numara
  • In the Beginning (UK title: Rescue Me), Aralık 1974, Polydor - ABD'de 160 numara
  • A Street Called Straight, Nisan 1976, Atlantic - ABD'de 148 numara
  • Loading Zone, Mayıs 1977, Atlantic[11] - ABD'de 105 numara
  • You're Not Alone, Nisan 1978, Atlantic - ABD'de 119 numara
  • My Babe, Kasım 1980, Waterhouse/AJK - ABD'de 193 numara
  • When a Guitar Plays the Blues, Temmuz 1985, Alligator - ABD'de 161 numara
  • Dancing on the Edge, Haziran 1986, Alligator - ABD'de 153 numara
  • Hot Wires, Eylül 1987, Alligator

Canlı albümler

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Live Stock, (rec. 1974) August 1975, Polydor
  • Live in Japan, (rec. 1977) 1978, Polydor [Japonya]
  • Live: Charly Blues Legend, Vol. 9, 1987, Charly
  • Live in U.S.A. & Holland, (rec. 1977–85) 1991, Silver Shadow
  • Charly Blues Masterworks: Roy Buchanan Live, 1999, Charly/Red X
  • American Axe: Live in 1974, 2003, Powerhouse
  • Live: Amazing Grace, (rec. 1974–83) 2009, Powerhouse
  • Live at Rockpalast, (rec. 1985) 2011, MIG Music
  • Live from Austin, TX (rec. 1976) 2012, New West
  • Shredding the Blues: Live at My Father's Place, (rec. 1978 & 1984) 2014, Rockbeat
  • Telemaster: Live in '75, 2017, Powerhouse
  • Live at Town Hall 1974, 2018, Real Gone Music

Derleme albümler

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • The Best of Roy Buchanan, 1982, Polydor
  • The Early Years, 1989, Krazy Kat
  • Sweet Dreams: The Anthology, 1992, Polydor
  • Guitar on Fire: The Atlantic Sessions, 1993, Rhino/Atlantic
  • Malaguena, 1996, Annecillo
  • Before And After: The Last Recordings, 1999, Rollercoaster Records UK
  • Deluxe Edition: Roy Buchanan, 2001, Alligator[12]
  • 20th Century Masters–The Millennium Collection: The Best of Roy Buchanan, 2002, Polydor
  • The Prophet: The Unreleased First Polydor Album, 2004, Hip-O Select/UMe
  • The Definitive Collection, 2006, Polydor/UMe
  • Rhino Hi-Five: Roy Buchanan, 2007, Rhino/Atlantic
  • After Hours: The Early Years, 1957–1962 Recordings, 2016, Soul Jam

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c Blackett, Matt (October 2004). "The 50 Greatest Tones of All Time". Guitar Player. 38 (10): 44-66. 
  2. ^ "Roy Buchanan, 48, a Guitarist". New York Times. 17 Ağustos 1988. 25 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2009. 
  3. ^ Harrington, Richard (21 Ağustos 1988). "Roy Buchanan, A Study in Blues". Washington Post. 29 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2021. 
  4. ^ Fox, Darrin (October 2007). "Gary Moore". Guitar Player. ss. 66-72. 
  5. ^ J. Stix. "Guitar Classics, January 1985 : Out of the Pink and Into the Blues". Pfco.neptunepinkfloyd.co.uk. 8 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2021. David Gilmour : I was a blues fan but I was an all-around music fan. For me it was Leadbelly through B.B. King and later Eric Clapton, Roy Buchanan, Jeff Beck, Eddie Van Halen and anyone you care to mention. 
  6. ^ Fox, Darrin (November 2005). "Oeuvre Easy: Roy Buchanan". Guitar Player. s. 44. 
  7. ^ Blackett, Matt (December 2000). "Pure Genius: Guitar's Magnificent Rebel Puts a Twist on Techno". Guitar Player. ss. 98-106. 
  8. ^ "Roy Buchanan, 48; guitarist set new musical standards". Chicago Sun-Times. 16 Ağustos 1988. 4 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2009. 
  9. ^ Zibart, Eve (19 Ağustos 1988). "No Slickee, No Stoppee". The Washington Post. s. N21. 
  10. ^ Molenda, Michael (March 2004). "The 2004 Guitar Player Readers Poll". Guitar Player. ss. 58-62. 
  11. ^ "Billboard's Top Album Picks". Billboard. 28 Mayıs 1977. ss. 78, 80. 28 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2023. 
  12. ^ Levy, Adam (May 2001). "Rev. of Roy Buchanan, Deluxe Edition/Johnny Winter, Deluxe Edition". Guitar Player. ss. 135-36. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Roy_Buchanan&oldid=34213561" sayfasından alınmıştır