Saltar al conteníu

Migraña

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Migraña

El dolor producíu pola migraña ye incapacitante
Clasificación y recursos esternos
CIE-10 G43
CIAP-2 N89
OMIM 157300
MedlinePlus 000709
Especialidá neuroloxía
Sinónimos
Wikipedia nun ye un consultoriu médicu Avisu médicu 
[editar datos en Wikidata]

La migraña, tamién llamada escurosis (del griegu ἡμικρανίον hemikranion 'un llau de la cabeza') o xaqueca (del árabe 'media cabeza'), ye una enfermedá que tien como síntoma principal el dolor de cabeza, pulsátil, unillateral, acompañáu de nauseas o vultures, sensibilidá a la lluz o los soníos, usualmente bien intensu y incapacitante pa quien lo sufre. Ye una afección bien frecuente, que'l so orixe ye una combinación de factores xenéticos con ambientales, qu'afecta a ente'l 11% y el 16% de la población xeneral, siendo la incidencia más alta nes muyeres. Ye más frecuente n'América, siguida por Europa y finalmente n'África y Asia.[1][2][3][4][5][6]

Tien d'estremase l'auténtica migraña d'otros tipos de cefalea o dolores de cabeza, tales como: la cefalea tensional, que ye muncho más avezada, la cefalea en recímanos y les cefalees secundaries que pueden tar aniciaes por ensame de causes, como gripe, meninxitis, traumatismos craneoencefálicos y tumores cerebrales.[7]

El 80% de los pacientes migrañosos presenten el so primera ataque antes de los 30 años. La enfermedá cursa con episodios de dolor agudu entrepolaos ente llargos periodos llibres de síntomes. La frecuencia de les crisis ye bien variable, lo más avezáu ye ente unu y cuatro episodios al mes que duren ente 4 y 72 hores, si nun se realiza nengún tratamientu. El dolor puede tar precedíu de manifestaciones neurolóxiques variaes que se llamen aura y consisten en trestornos visuales o sensación de formiguéu en llabiu, llingua y la metá de la cara. El dolor suel ser de gran intensidá, afecta a la metá derecha o izquierda de la cabeza, más raramente a entrambos llaos simultáneamente, acompañar de sensibilidá a la lluz (fotofobia), estomagaes, vultures y empiora claramente cola actividá física. Por ello los pacientes suelen retirase a una habitación escura y permanecen inactivos hasta que sumen los síntomes.[8]

Bustu de Hipócrates nel Muséu Pushkin.

Nel sieglu V antes de Cristu, Hipócrates (460 e.C. - 370 e.C.) describió un dolor de cabeza que con toa probabilidá yera una migraña con aura. Esplicó los síntomes d'un enfermu que vía una estraña lluz inesistente delantre del güeyu, dempués de lo que apaecía un dolor bien intensu qu'afectaba a la parte derecha del craniu y solliviábase coles vultures.[9]

La primer descripción detallada de la migraña procede del médicu Areteo de Capadocia (120? - 200? d. C.), nel sieglu II dempués de Cristu, que nel so tratáu Sobre les causes y los síntomes de les enfermedaes, denominar heterocránea. [10]

Otru médicu pernomáu de l'antigüedá, Galeno (130 - 200), foi'l primeru n'utilizar la pallabra «hemicránea», qu'evolucionó a «hemigranea», «emigranea», «migranea», «megrim» en inglés antiguu, «migraine» en francés y «migraña» n'español.[11] Galeno creía que la hemicránea deber a que'l texíu que dixebra los dos hemisferios cerebrales —la denomada focete del celebru— torgaba que'l dolor arrobinar del hemisferiu derechu al esquierdu o viceversa.

Avicena, el gran médicu persa (980 – 1037), ocupar nos sos testos de la migraña y esplicó que'l dolor se exacerbaba cuando mientres la crisis l'enfermu realizaba cualquier movimientu, comía o bebía. Tamién describió qu'esistía intolerancia a la lluz y a los ruios, por cuenta de lo cual el paciente tenía que retirase a una habitación escura y nun deseyaba falar nin movese hasta que sumía'l dolor.[12]

Thomas Willis (1621 - 1675) foi unu de los pioneros del estudiu modernu de la neuroloxía y el primeru en proponer la teoría vascular de la migraña, según la cual el dolor aniciar pola vasodilatación de los vasos sanguíneos de la cabeza.[13]

En 1912 Edward Flatau publicó n'alemán y polacu una de les primeres monografíes modernes na migraña. [14] Nuna revisión de los antecedentes históricos de los aspeutos xenerales de los dolores de cabeza, Isler y Rose diz: La so monografía única de 1912 "Die Migrane", contién un escelente estudiu de la mayoría de los autores anteriores, observaciones clíniques precises, una evaluación crítica de la fisiopatoloxía y les opiniones acríticas sobre'l tratamientu, incluyendo les cures d'arsénicu. [15]

En 1937 Harold G. Wolff y John Graham demostraron que la ergotamina tien un efeutu vasoconstrictor sobre les arteries temporales. Wolff publicó'l llibru Cefalea y otres formes de dolor de cabeza y desenvolvió la teoría vascular pa esplicar l'apaición de la crisis.[16]

Etioloxía

[editar | editar la fonte]
Animación del fenómenu de la depresión cortical arrobinada. La depresión cortical arrobinada ye una alteración de l'actividá llétrica de la corteza cerebral que consiste nuna onda d'escitación siguida por otra de inhibición que partiendo de la rexón occipital, estender pola corteza cerebral a una velocidá de 3 mm per minutu.[17]

Los mecanismos bioquímicos que determinen qu'una persona sía susceptible a presentar episodios de migraña nun son totalmente conocíos. Esiste un claru componente hereditariu, sicasí nun se llogró determinar un xen únicu que sía'l responsable de la enfermedá, probablemente tean implicaos numberosos xenes distintos y por cuenta de ello la gravedá de los síntomes y otres manifestaciones como'l aura son bien variables ente los distintos pacientes. Una esceición constituyir una forma especial de la enfermedá llamada migraña hemipléxica familiar na que se llogró determinar con exactitú qu'esiste una mutación nel cromosoma 19 (19p13) que ye la responsable de la so apaición.[18]

Teoría vascular

[editar | editar la fonte]

Clásicamente dióse-y un papel bien importante a la teoría vascular na apaición de les crisis. Según esta teoría produz una vasoconstricción de les arteries craniales que causa'l fenómenu del aura y darréu tien llugar una vasodilatación de rebote que ye la causante del dolor. Esplicar d'esta forma l'ameyoramientu del cuadru cuando s'alministren melecines que mengüen el calibre de les arteries cerebrales como los triptanes y tamién la sensación pulsátil que manifiesten los pacientes cuando s'atopen na fase doliosa.[18]

Teoría neurogénica

[editar | editar la fonte]

Más apocayá propúnxose la teoría neurogénica, según la cual esistiría nos pacientes migrañosos una hiperexcitabilidad na corteza cerebral occipital que sería la causante de qu'ante determináu estímulos produza una depresión cortical arrobinada qu'aniciaría'l fenómenu del aura, darréu al traviés de distintos mediadores químicos activaríense les terminaciones del nerviu trixéminu, provocando dolor. Los cambeos nel calibre de los vasos sanguíneos seríen solamente un fenómenu secundariu.[18]

Exa intestín-celebru

[editar | editar la fonte]

Recién estudios demuestren la rellación ente la migraña y ciertos trestornos gastrointestinales, tales como la enfermedá celiaca y la sensibilidá al gluten non celiaca ensin diagnosticar nin tratar, la gastroparesis, el síndrome del intestín irritable y trestornos hepatobiliares.[19][20] Ciertos mecanismos qu'afecten a la exa intestín-celebru podríen tar implicaos, como'l aumentu de la permeabilidá intestinal,[21] el desenvolvimientu d'una respuesta inflamatoria crónica, una disfunción del sistema nerviosu autónomu y entérico, o un desequilibriu de la flora intestinal.[19] La dieta ensin gluten nel casu de la enfermedá celiaca y de la sensibilidá al gluten non celiaca, una dieta d'eliminación nel casu del síndrome del intestín irritable y una dieta baxa en grases nel casu de la gastroparesis, demostraron eficacia nel amenorgamientu de la frecuencia ya intensidá de les crisis, o inclusive la remisión completa en dellos casos.[19][20]

Factores desencadenantes

[editar | editar la fonte]

Un altu porcentaxe de les persones que carecen migraña refieren numberosos factores ambientales o personales que rellacionaron col entamu de les crisis. Dellos pacientes citen un númberu bien alto de posibles desencadenantes, otres nomen solamente unu o dos factores, y hasta un 30% nun reconocen nengunu.[22] Tien De entendese que toos estos factores nun son la causa de la crisis de dolor migrañoso, pos la enfermedá ye de base xenética, los desencadenantes actúen como facilitadores solamente n'individuos predispuestos. Ente los más avezaos atópense los siguientes:

  • Alimentación. Los periodos d'ayunu o'l consumu de ciertos alimentos puede desencadenar crisis de migraña. Los alimentos más frecuentemente citaos son el quesu, el glutamato monosódico (GSM), la fruta, el chocolate, el café y les bébores alcohóliques, sobremanera el vinu tinto. Sicasí dellos estudios realizaos pa comprobar la capacidá d'estos alimentos pa desancadenar crisis nun dieron resultancies concluyentes.[23] Afirmóse que los niveles de histamina presentes en ciertos alimentos y el nivel d'actividá individual de la enzima Diaminooxidasa (DAO) podríen esplicar la capacidá de dellos alimentos d'actuar como desencadenantes, anque la Sociedá Española de Neuroloxía denunció que nun esiste nenguna prueba científica que respuenda por la citada afirmación.[24]
  • Hores de suañu. Los cambeos nel patrón de suañu y dormir más o menos hores de lo habitual son un factor que puede desencadenar la crisis de migraña. Según les encuestes realizaes, el 35% de los pacientes reconocen esta circunstancia. Per otra parte ye habitual que'l dolor de cabeza sía más frecuente'l sábadu y domingu que n'otros díes de la selmana, ye la llamada cefalea del fin de selmana qu'en realidá ye una crisis de migraña provocada por desaxustes nos horarios de suañu. Pa combatir la cefalea del fin de selmana ye recomendable siguir una pauta regular y uniforme nes hores de descansu.[22]
  • Vezos de vida. Na midida de lo posible'l migrañoso hai d'intentar incorporar cierta rutina a les sos costumes y evitar los desórdenes nel horariu de les sos actividaes habituales, comíes, hores de descansu, etc.
  • Factores psicolóxicos. Hasta'l 60% de los pacientes diagnosticaos de migraña, manifiesten que l'estrés, l'ansiedá, les esmoliciones o los impautos emocionales, desencadenáron-yos en dalguna ocasión l'apaición d'una crisis. Dacuando'l dolor antemanar a la situación estresante, por casu cuando un alumnu tien d'atayar nel últimu momentu l'exame pa llograr el carné de conducir, por cuenta de una fuerte cefalea. N'otres ocasiones el dolor nun apaez nel momentu de máxima tensión, sinón dempués de trescurrir ésta, cuando la persona atópase yá relaxada. Ye importante considerar que'l estrés ye tamién el principal factor implicáu nel dolor de cabeza causáu pola cefalea tensional.[22][25]
  • Ciclu menstrual. El 50% de les muyeres que carecen migrañas refieren que detectaron una rellación ente la presencia de crisis y determináu momentu del ciclu hormonal femenín. Los díes en qu'apaecen con más frecuencia los episodios migrañosos son los previos a la menstruación. Créese qu'esto se debe al descensu nos niveles d'estróxenos circulantes que tien llugar de forma natural nesa fase del ciclu. En munchos casos esti factor ye l'únicu qu'actúa como desencadenante. Denominar migraña menstrual a aquella que se produz de forma esclusiva ente los díes darréu anteriores y el segundu día de la menstruación. Esti tipu de migraña suel sumir dempués de la menopausia. Ente los 20 y los 45 años el númberu de muyeres que carecen migraña cuadriplica al d'homes, sicasí tantu na dómina infantil, como a partir de los 50 años, la proporcionalidad de la población migrañosa ente varones y muyeres ye similar.[22][26]
  • Cambeos atmosféricos. Los cambeos sópitos de la presión atmosférica suel ser un factor desencadenante, como asina tamién la presencia de vientu, sobremanera cuando ye intensu. Por cuenta de que los descensos de presión atmosférica acomuñar a otros fenómenos meteorolóxicos, como cambeos de temperatura, agua y vientu, resultó difícil realizar estudios que prueben la influencia independiente de cada unu d'estos factores.[27] Per otra parte, non tolos dolores de cabeza desencadenaos polos cambeos atmosféricos tienen de considerase como migraña, pos esti factor ye tamién importante n'otros tipos de cefalea, como la cefalea tensional.[22]

Cuadru clínicu

[editar | editar la fonte]
Escotoma na zona central del campu visual intentando reproducir la sensación que s'esperimenta mientres la fase del aura.
Representación de la fase de dolor de la migraña pol caricaturista inglés George Cruikshank (1792-1878).

La migraña carauterizar por ataques de dolor de cabeza severu que tien unes particularidaes específiques: el dolor afecta xeneralmente namái un llau de la cabeza, ye pulsátil, incapacitante y acompáñase d'estomagaes, vultures, y fotofobia. Los síntomes y la so duración varien considerablemente ente los pacientes, y tamién d'un ataque a otru. Clásicamente estrémense cuatro fases nel episodiu de migraña, los pródromos, el aura, la fase de dolor y los póstdromos o resolución, anque de cutiu nun tán toos presentes. Los pródromos son referíos pol 80% de los pacientes, el aura pol 20% y la fase de dolor puede nun esistir como asocede nel aura ensin migraña.[7][28]

1. Pródromos

[editar | editar la fonte]

Los pródromos son una serie de síntomes o sensaciones bien variaes y dacuando sutiles que se presenten por regla xeneral delles hores antes del dolor y tán presentes na mayor parte de los pacientes con migraña. Dalgunos de los más frecuentes son sensación d'euforia, irritabilidá, esbocexos continuos, falta d'atención, palidez y deséu compulsivu d'inxerir alimentos duces. A diferencia del aura, estos signos premonitorios pueden apaecer munches hores ya inclusive díes antes del dolor.[28]

El aura presentar n'unu de cada cuatro pacientes con migraña, dura ente 20 y 60 minutos. Cuando sume hai un intervalu menor d'una hora ensin síntomes y darréu empieza'l dolor que correspuende a la siguiente fase.

Los síntomes más carauterísticos son los visuales que pueden ser bien diversos, lo más típico ye que se manifieste en forma d'escotoma centelleante que consiste nuna zona ciega del campu visual acompañada por una serie de rellumos lluminosos móviles.[28] N'otres ocasiones, el aura provoca perda de sensibilidá y sensación de formiguéu qu'afecta a la metá de la llingua y estiéndese progresivamente al llabiu, la mexella, el miembru cimeru y la mano del mesmu llau.[28] Con menos frecuencia pueden producise defectos motores que causen dificultá pa falar o perda de movilidá hemicorporal (na metá del cuerpu). Tolos síntomes producíos pol aura migrañosa son reversibles, sumen ensin dexar nenguna secuela en menos d'una hora.[29]

Esta fase empieza con un dolor leve qu'aumenta adulces n'intensidá hasta convertise en moderáu y severu. El dolor afecta solamente a la metá derecha o izquierda de la cabeza, y acompáñase d'una serie de síntomes carauterísticos, tolérase mal la lluz y los ruios (fotofobia y fonofobia), polo que'l paciente retirar a una habitación escura y evita realizar cualquier actividá. Coles mesmes, preséntase una sensación pulsátil que dacuando se define como un rítmicu martiellu doliosu y son frecuentes les estomagaes y los vultures. La duración ye bien variable, comúnmente ente 3 y 24 hores si nun se realiza nengún tratamientu o este ye ineficaz.[7] Si'l dolor nun vence dempués de 72 hores, la situación considérase una entueyu que se llama estatus migrañoso.

4. Resolvimientu y Pósdromos

[editar | editar la fonte]

El dolor mengua progresivamente hasta sumir por completu, sicasí la mayor parte de los pacientes manifiesten que dempués de les crisis nun s'atopen bien y presenten cansanciu, somnolencia y falta de concentración. A esta última etapa conózse-y como pósdromo, nella los pacientes reporten n'ocasiones diversos síntomes, ente ellos una menor capacidá de trabayu, amenorgamientu de la interacción cola redolada, y lo que ye de cutiu más frustrante, una sensación de deterioru cognitivu.[30]

Migraña na infancia y adolescencia

[editar | editar la fonte]

Nesti periodu de la vida, la migraña nun ye inusual, carecer alredor del 6% de los adolescentes, ente que el 18% de los adultos migrañosos manifiesten que sufrieron el so primer episodiu antes de los 10 años. Los síntomes son daqué distintos a los del adultu, el dolor ye con mayor frecuencia billateral, la duración ye más curtia —dacuando solo d'una hora, en contraste col mínimu establecíu de cuatro hores pa los adultos— y de cutiu el neñu nun espresa los síntomes acompañantes de fotofobia, estomagaes y empeoramientu poles actividaes físiques, polo que los mesmos tienen de ser deducíos polos padres tres la observación de la conducta del so fíu. Per otra parte esisten dellos trestornos carauterísticos de la infancia nos cualos la migraña espresar con vultures, dolor abdominal o vértigos, ente que'l dolor de cabeza ye leve o esta ausente, son los llamaos síndromes periódicos de la infancia o equivalentes migrañosos que se consideren precursores de la migraña na edá adulta ya inclúin trés posibles diagnósticos: vultures cícliques de la infancia, migraña abdominal y vértigu paroxístico benignu de la infancia. [31]

Vultures cícliques de la infancia

[editar | editar la fonte]

Los criterios establecíos pa llegar a esti diagnósticu son que se produzan siquier cinco episodios de vultures intenses que tengan una duración entendida ente una hora y cinco díes, con intervalos enllargaos llibres de síntomes ente tales episodios. Ye necesariu amás comprobar qu'estes vultures nun tean aniciaos por otra causa d'orixe gástricu, intestinal o metabólicu.[31]

Migraña abdominal

[editar | editar la fonte]

La migraña abdominal carauterizar por episodios repitíos de dolor abdominal d'intensidá moderada o severa que duren ente una y 72 hores y acompáñense de falta de mambís (anorexa), estomagaes, vultures o palidez. Puede esistir, anque de forma inconstante, dolor de cabeza y antecedentes familiares de migraña.[32] Pa faer el diagnósticu ye imprescindible comprobar que'l dolor nun ta aniciáu por otres causes.[31]

Vértigu benignu paroxístico de la infancia

[editar | editar la fonte]

Esti equivalente migrañoso suel apaecer ente'l primera y tercer añu de vida y tiende a sumir dempués de los siete. Caracterízase porque'l neñu presenta episodios repitíos de perdida d'equilibriu (vértigu) que s'empecipien sópito y vencen ensin nengún tratamientu nun periodu de tiempu entendíu ente solo unos minutos y delles hores. Tolos estudios neurolóxicos y les pruebes auditives son normales.[31]

Clasificación

[editar | editar la fonte]

Pueden estremase distintes variedaes de migraña según los síntomes que se presenten. Les más avezaes son les siguientes:[33]

  • Migraña con aura o migraña clásica: ye precedida por un conxuntu de síntomes específicos llamaos aura, que comúnmente s'esperimenta como una distorsión na visión. Correspuende al 20% del total de los casos.
  • Migraña ensin aura o migraña común: otra manera, escarez de aura. Munchos pacientes esperimenten una sensación estraña y presienten que van presentar un ataque, estos síntomes llámense pródromos y nun tienen de confundir se col aura. La migraña ensin aura ye la variedá más frecuente y afecta al 75% de los casos.

Otres variedaes de migraña pocu comunes son:

  • Migraña hemipléxica: ye una forma pocu frecuente de migraña que se caracteriza por producise mientres les crisis trestornos motores que causen déficit de movilidá con calter transitoriu. Esisten dos variedaes, la migraña hemipléxica familiar que ye hereditaria y la migraña hemipléxica esporádica.[34][35]
  • Migraña de tipu basilar: ye un tipu pocu frecuente de migraña que se caracteriza porque se presenten síntomes mientres la fase del aura que clásicamente atribuyéronse a la falta de riego sanguineu nel área cerebral irrigada poles arteries vertebrobasilares, anque nun esisten evidencies clares que prueben qu'esta falta de riego sía l'orixe del cuadru. Los síntomes qu'apaecen son bien variables y pueden consistir en disartria (dificultá pa falar), hipoacusia (perdida d'audición), diplopia (visión doble), paresies qu'afecten a distintos músculos ya inclusive amenorgamientu del nivel de conciencia.[36]
  • Migraña retiniana: ye una forma pocu avezada de migraña que se caracteriza por perdida de visión total o parcial unillateral y de calter transitoriu. Lo más habitual ye que la perda de visión preciede al cuadru doliosu, anque dacuando dambos síntomes son simultáneos.[37]
  • Aura ensin migraña: ye una circunstancia qu'asocede dacuando nos pacientes migrañosos, na cual produzse'l fenómenu del aura, xeneralmente en forma d'aburuyes visuales, pero ensin que de siguío apaeza'l dolor.[38]
  • Migraña oftalmopléjica: ye una entidá infrecuente na cual el dolor acomuñar a paralís o paresia de dalgún de los nervios que faen posible la movilidá del güeyu, nerviu oculomotor, nerviu troclear y nerviu abducens.[39] Na última edición de la clasificación internacional de cefalees del añu 2004, esti diagnósticu foi esaniciáu del grupu de les migrañas ya incluyíu dientro del apartáu de neuralxes craniales y dolor facial d'orixe central, calteniendo la mesma denominación, pero cola pallabra migraña ente comines p'aprofiar qu'en realidá ye una neuralxa y non una verdadera migraña.[40]

Los principales entueyos descritos son l'estatus migrañoso, la migraña crónica, l'infartu migrañoso y la migralepsia. Tien De tenese en cuenta que la probabilidá de qu'un determináu paciente presente dalguna d'elles ye baxa.[37]

Estatus migrañoso

[editar | editar la fonte]

Llámase estatus migrañoso a la persistencia d'un ataque de migraña mientres un plazu de tiempu cimeru a 72 hores, de forma siguida o con intervalos ensin síntomes de menos de cuatro hores. Ye una situación que puede ser grave, y acompañase d'estomagaes, vultures repitíes y deshidratación. Dacuando obliga al ingresu de la persona afeutada nun centru hospitalariu.[37]

Migraña crónica

[editar | editar la fonte]

El conceutu de migraña crónica entiende aquellos pacientes con antecedentes de migraña episódica qu'esperimenten cefalea 15 o más díes al mes. Polo xeneral, anque non necesariamente, preséntase amás dalguna carauterística de migraña o respuesta a medicaciones específiques antimigraña, como triptanes o ergotamina.[41] Dellos neurólogos afirmen que l'abusu de medicación sintomática ye l'orixe de la cronificación de la migraña. Pa otros, sicasí, sería la so consecuencia.[42][43][44]

Infartu migrañoso

[editar | editar la fonte]

El infartu cerebral migrañoso carauterizar por un déficit de les capacidaes motores o sensitives d'entamu sópitu que tien llugar mientres la fase de aura de la crisis migrañosa y puede dexar remortines permanentes, anque polo xeneral suel recuperase col pasu del tiempu, pos la zona cerebral infartada ye pequeña, de 3 cm de diámetru per permediu. Sicasí tien enclín a repitise. Esti entueyu ye infrecuente y prodúcense namái 3,36 casos por cada 100 000 habitantes al añu.[7]

Migralepsia

[editar | editar la fonte]

La migralepsia ye una crisis epiléptica desencadenada por un episodiu de migraña. Trátase d'un trestornu bien pocu frecuente que puede abarruntase en pacientes que presenten migraña con aura y sufran un episodiu d'epilepsia na hora siguiente al entamu del aura, siempres que nun esista otra causa qu'esplique'l fenómenu.[40]

Tratamientos

[editar | editar la fonte]

Tratamientos non farmacolóxicos

[editar | editar la fonte]

Encamiéntase caltener una serie de normes d'estilu de vida que pueden ayudar a faer que les crisis de dolor sían menos frecuentes. Puede ser útil caltener cierta regularidá nos patrones de vida, nes hores de suañu y nos horarios de comida. Tamién se suxer realizar exerciciu físicu, evitar el estrés y el consumu escesivu d'aquellos alimentos que puedan actuar como desencadenantes de les crisis.[45]

Tratamientu de les crisis

[editar | editar la fonte]

Pal tratamientu de les crisis, les melecines que demostraron mayor eficacia y utilícense con mayor frecuencia, son los axentes antiinflamatorios non esteroideos (AINES), los triptanes y la ergotamina.

  • Antiinflamatorios non esteroideos. Ente les melecines d'esti grupu terapéuticu, los que tienen más respaldu esperimental na so eficacia p'atayar los episodios de migraña son el naproxeno y el ibuprofeno.[46]
  • Triptanes. Los triptanes son fármacos específicos pal tratamientu de la migraña que nun tán indicaos n'otros tipos de dolor de cabeza nin tampoco n'otres enfermedaes. Los más emplegaos son: sumatriptán, zolmitriptán, almotriptán, naratriptán, rizatriptán, eletriptán y frovatriptán.[47]Son melecines bien eficaces qu'esanicien el dolor nun altu porcentaxe de pacientes. Sicasí presenten dellos efeutos secundarios yá que provoquen amenorgamientu del calibre arterial, polo qu'en determinaes circunstancies pueden menguar el riego sanguineu coronariu y cerebral. Tienen De emplegase por prescripción médica, y evitar el so emplegu en casu de qu'esista hipertensión arterial mal controlada, enfermedá coronaria o infartu agudu de miocardiu, alteraciones vasculares cerebrales o claudicación intermitente.[48]
  • Ergotamina. La ergotamina y el so deriváu la dihidroergotamina, son fármacos específicos pal tratamientu de la migraña, conocíos y emplegaos dende empiezos del sieglu XX, pero'l so usu enllargáu puede aniciar cefalea de rebote y otros efeutos secundarios, polo que s'encamienta nun utilizalos más de dos veces per selmana. Emplegábense frecuentemente antes de la salida al mercáu de los triptanes, que na actualidá considérense más recomendables que la ergotamina. Los preparaos farmacéuticos que contienen ergotamina de cutiu acomuñen esta sustancia a la cafeína y a otros analxésicos[49][50]

Medicación preventiva

[editar | editar la fonte]

Nel casu de que los ataques asocedan más de dos veces a la selmana, encamiéntase l'usu diariu de ciertes melecines qu'actúen como preventivos, ye dicir nun son útiles cuando l'episodiu de dolor migrañoso ta instauráu, pero tomaos diariamente según prescripción médica, son capaces de menguar el númberu de crisis. Los fármacos utilizaos como preventivos son bien variaos y pertenecen a families farmacolóxiques bien distintes, ente los que s'empleguen más comúnmente atópense los siguientes:[45]

Melecines n'investigación

[editar | editar la fonte]

Una nueva molécula que s'atopa en fase d'investigación ye'l telcagepant que pertenez a una clase distinta, llamada antagonistes del péptido rellacionáu col xen de la calcitonina (CGRP, pola so sigla n'inglés). El 26 de marzu de 2009, foi precisu atayar definitivamente unu de los ensayos clínicos nel que se taba probando'l fármacu, en detectándose qu'afectó a la función hepática de dos pacientes.[52] El 29 de xunetu de 2011 el llaboratoriu Merck & Co que desenvolvía'l fármacu, anunció la suspensión de tolos estudios previos que taba desenvolviendo, tres la evaluación de los resultaos llograes nos ensayos clínicos que nun amosaron resultancies favorables.[53]

Otros tratamientos

[editar | editar la fonte]

Neuroestimulación

[editar | editar la fonte]

Los dispositivos médicos de neuroestimulación pueden constituyir un tratamientu alternativu, especialmente cuando esisten contraindicaciones pal usu de triptanes o pa evitar la ingesta de dosis demasiáu altes de fármacos que faigan evolucionar escontra una cefalea crónica diaria.[54] La neuroestimulación utilizóse primeramente, al traviés de dispositivos implantables paecíos a los marcapasos, pal tratamientu de migrañas cróniques severes con resultancies alentadores.[55][56]Sicasí l'usu de material implantable y la intervención quirúrxica que trai, llinda esta téunica a situaciones bien severes.[57] Esiste tamién una teunoloxía de neuroestimulación cranial esterna (Cefaly) aplicable a nivel supraorbitario(caña cimera del nerviu trixéminu V1) o suboccipital (nerviu occipital mayor C2), dexa una aplicación más amplia de la neuroestimulación pal tratamientu y prevención de migrañas.[58]

Bioretroalimentación

[editar | editar la fonte]

La bioretroalimentación o biofeedback ye una terapia que dexa al paciente tomar conciencia d'una función orgánica, cola cuenta de qu'él mesmu intente modificar mientres les sesiones. Esti métodu paez demostrar la so eficacia nel tratamientu de migrañas y cefalees tensionales.[59][60] Dellos estudios demostraron qu'un senciellu usu del biofeedback p'ayudar a la relaxación, da resultancies similares a los de les sesiones complicáu y costosu practicaes nos hospitales.[61]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Kowalska, Marta; Prendecki, Michał; Kozubski, Wojciech; Lianeri, Margarita (agostu de 2016). «[https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5226615/ Molecular factors in migraine [Factores moleculares na migraña]]» (n'inglés). Oncotarget (Impact Journals, LLC) 7 (31):  páxs. 50708–50718. doi:10.18632/oncotarget.9367. PMID 27191890. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5226615/. Consultáu'l 23 de xunetu de 2017. 
  2. Antonaci, Fabio; Ghiotto, Natascia; Wu, Shizheng; Pucci, Ennio; Mariña, Alfredo (mayu de 2016). «Recent advances in migraine therapy [Meyores recién na terapia de la migraña]» (n'inglés). Springerplus (Springer-Verlag) 5:  p. 637. doi:10.1186/s40064-016-2211-8. PMID 27330903. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4870579/. Consultáu'l 23 de xunetu de 2017. 
  3. Campellone, Joseph V. (mayu de 2016). «Migraña». MedlinePlus. Consultáu'l 23 de xunetu de 2017.
  4. Gasparini, Claudia F.; Sutherland, Heidi G.; Griffiths, Lyn R. (agostu de 2013). «Studies on the Pathophysiology and Genetic Basis of Migraine [Estudios sobre la patofisioloxía y bases xenétiques de la migraña]» (n'inglés). Curr Genomics (Bentham Science Publishers) 14 (5):  páxs. 300–315. doi:10.2174/13892029113149990007. PMID 24403849. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3763681/. Consultáu'l 23 de xunetu de 2017. 
  5. Sachdev, Amit; Marmura, Michael J. (2012). «Metabolic Syndrome and Migraine [Síndrome metabólicu y migraña]» (n'inglés). Front Neurol (Frontiers Media SA) 3:  p. 161. doi:10.3389/fneur.2012.00161. PMID 23181051. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3500825/. Consultáu'l 23 de xunetu de 2017. 
  6. Zavala, Héctor A.; Saravia, Bibiana B. (ochobre a avientu de 2003). escritu en Buenos Aires. «Epidemioloxía ya impacto sociu económicu de la migraña». Revista Neurolóxica Arxentina (ResearchGate GmbH) 28 (2):  páxs. 79-84. ISSN 0325-0938. https://www.researchgate.net/publication/237699789_EPIDEMIOLOGIA_Y_IMPACTO_SOCIU_ECONOMICO_DE_LA_MIGRANA. Consultáu'l 23 de xunetu de 2017. 
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 Mateos Marcos, V. (2010). Elsevier España S.L., ISBN 978-84-458-2036-6 (ed.): «Migraña y otres cefalees». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  8. Tur Campos, S.. Cefaleasib (ed.): «Epidemioloxía de la migraña». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-04-16. Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
  9. Vélez van Meerbek, Alberto (2005). Conseyu editorial Universidá de Rosario, ISBN 958-8225-58-2 (ed.): «Aspecto históricos de la migraña». Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  10. García-Albea Ristol, Y (2009). «Areteo de Capadocia (sieglu II dempués de Cristu) y les primeres descripciones neurolóxiques». Rev Neurol. 16-31;48(6):322-7.. Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
  11. Dolor clínica y terapia. Revista mexicana de algoloxía, vol 6 (ed.): . Fisiopatoloxía de la migraña (2009). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
  12. Britt Talley, Daniel (2010). AuthorHouse: Migraine. ISBN 978-1-4490-6962-9.
  13. Campos, Ablondu (2001). «Fisiopatoloxía de la migraña». Revista de neuroloxía clínica 2 (1), 263-271.. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  14. Edward Flatau, Die Migräne, 2007 1 Aufl. 266 S. Pb 148x210 mm, VDM Verlag Dr. Müller, ISBN 3-8364-1584-4
  15. H. Isler and F. C. Rose, 2000, Historical background, en The headaches, 2nd ed., Editáu por J. Olesen P. Tfelt-Hansen, K. M. A. Welch eds, publicáu por Lippincott Williams & Wilkins, Philadelphia, PA, 1026p, ISBN 0-7817-1597-0
  16. Vélez van Meerbeke, Alberto (2005). Universidad de Rosario (ed.): «dolor&source=bl&ots=ERyQ2JKjuj&sig=jOT5OaRzwaum12dvKfVK5EHsSbE&hl=es&sa=X&ei=o8o5UMeqKIO4hAfU34HQBg&ved=0CDE leición d'Historia del Dolor». Consultáu'l 2012.
  17. Lipton, R.B. (2008). «Migraine with aura». British Medical Journal:  p. 337. 
  18. 18,0 18,1 18,2 González d'Alloñar, J; J. Porta-Etessam, J.M. Sepúlveda-Sánchez, M. Rodríguez Peña-Marín (2006). Revista de Neuroloxía 43 (8): 481-488 (ed.): «Fisiopatoloxía de la migraña. Reflexones sobre la hipótesis glutamatérgica.». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  19. 19,0 19,1 19,2 Cámara-Lemarroy CR, Rodríguez-Gutiérrez R, Monreal-Carbayos R, Marfil-Rivera A títulu Gastrointestinal disorders associated with migraine: A comprehensive review (28 de setiembre de 2016). World J Gastroenterol 22 (36):  páxs. 8149-60. doi:10.3748/wjg.v22.i36.8149. PMID 27688656. PMC 5037083. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5037083/. 
  20. 20,0 20,1 Fasano A, Sapone A, Zevallos V, Schuppan D (May 2015). «Nonceliac gluten sensitivity». Gastroenterology 148 (6):  p. 1195-204. doi:10.1053/j.gastro.2014.12.049. PMID 25583468. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25583468. 
  21. van Hemert S, Breedveld AC, Rovers JM, Vermeiden JP, Witteman BJ, Smits MG, de Roos NM (21 de payares de 2014). «Migraine associated with gastrointestinal disorders: review of the literature and clinical implications». Front Neurol 5:  páxs. 241. doi:10.3389/fneur.2014.00241. PMID 25484876. PMC 4240046. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4240046/. 
  22. 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Titus, Feliu (2009). Ediciones Amat S.L., ISBN 978-84-0735-283-3, Barcelona (España) (ed.): «El médicu en casa. Entender la migraña». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  23. Sharav, Y. (2011). Elsevier España S.L., ISBN 978-84-8086-726-9 (ed.): «Dolor orofacial y cefalea». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  24. Diariu La Verdá (ed.): «Sociedad Neurolóxica denuncia nula base científica de presuntu test de migraña» (4 de mayu de 2011). Consultáu'l 14 de mayu de 2011.
  25. Timy Fukui, Patricia (2008). Arq Neuropsiquiatr; 66(3-A): 494-499 (ed.): «Trigger factors in migraine patients». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  26. Raña-Martínez, N. (2008). Revista de neuroloxía 46 (6): 373-378 (ed.): «Migraña na muyer». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  27. Bolay, H.; A. Rapoport (2008). Headache, The Journal of head and face pain. (ed.): «Does Low Atmospheric Pressure Alone Trigger Migraine?». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  28. 28,0 28,1 28,2 28,3 Rothrock, J.F.. Headache. American Headache Society (ed.): «Material educativu de cefalees. Aura de migraña». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  29. Molina Martínez, F.J. Cefaleasib (ed.): «Cefalea versus accidente isquémicu transitoriu». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-04-16. Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  30. Scicurious (18 de mayu de 2011) (n'inglés). The postdrome: migraine's silent sister. The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/science/2011/may/18/migraine-postdrome-research. Consultáu'l 7 d'abril de 2016. 
  31. 31,0 31,1 31,2 31,3 Winner, P.. American Headache Society (ed.): «Pediatric and adolescent migraine». Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
  32. Enríquez-Blancu (2010). Editorial médica Panamericana ISBN 978-607-7743-07-1 (ed.): «Síndrome d'Intestín Irritable y otros trestornos rellacionaos». Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
  33. Ramírez, Sergio Francisco. Asociación colombiana de neuroloxía (ed.): «Guía de diagnósticu y tratamientu de la cefalea». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  34. Ducros, A (2008). Orphanet (ed.): «Migraña hemipléxica familiar». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  35. Medici, C. (2010). Arch Pediatr Urug (ed.): «Migraña hemipléxica esporádica: a cuenta de un casu clínicu». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-14. Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  36. Zarrans, J.J (2004). Elsevier España S.A., ISBN 84-8174-583-9 (ed.): «Neuroloxía». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  37. 37,0 37,1 37,2 Titus, F. (2000). Ediciones Harcourt S.A. (ed.): «Cefalea». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  38. Pedersen, D. M.; W.M. Wilson, G.L. White, Jr., R.T. Murdock, K.B. Digre (1991). Journal of Family Practice (ed.): «Migraine aura without headache». Archiváu dende l'mio_m0689/is_n5_v32/ai_10881173/ orixinal, el 29 de xunu de 2012. Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  39. Andrade Filho, A.S. (2006). Revista Neuroloxía, Neurociruxía y Psiquiatría (ed.): «Migraña oftalmopléjica, reporte de dos casos». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  40. 40,0 40,1 Molina Martínez, F.J.. Cefaleasib (ed.): «Migraña». Consultáu'l 25 de marzu de 2011.
  41. Silberstein, S.D. (1994). «Classification of daily and near-daily headaches: proposed revisions to the IHS criteria». Headache 34:  p. 1-7. 
  42. «The International Classification of Headache Disorders». Cephalalgia 24:  p. 59-160. 2004. 
  43. Bigal, M.Y. (2008). «Chronic migraine in the population: burden, diagnosis, and satisfaction with treatment». Neurology 71:  p. 559-566. 
  44. Pascual, J. (2010). «La migraña crónica vista pol neurólogu y el paciente: resultancies del proyeutu CIEN-mig (III)». Rev Neurol 50 (12):  p. 7705-710. 
  45. 45,0 45,1 López Rodríguez, Isidoro (2008). Fisterra (ed.): «Guía clínica. Migraña». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  46. Snow, V.; K. Weiss (2002). Annals of Internal Medicine (ed.): «Pharmacologic Management of Reserve Attacks of Migraine and Prevention of Migraine Headache». Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  47. Láinez, JM (2007). «Guía d'encamientos pa tratamientu de la migraña na práutica clínica». Revista Clínica Española 207(4) (297):  p. 190-193. 
  48. CADIME (2002). Revista Sociedá Española Dolor 9: 170-175 (ed.): «¿Demasiaos triptanes pal tratamientu de la migraña?». Archiváu dende l'orixinal, el 2020-09-28. Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  49. Jiménez-Murillo,L., F.J. Montero Pérez. Medicina d'urxencies y emerxencies: guía diagnóstica y protócolos d'actuación. Elsevier España S.A., ISBN 84-8174-672-X, Consultáu'l 1 de mayu de 2011
  50. Caffaratti, M. (2008). Centro d'Información de Melecines (CIME) (ed.): «Ergotamina: Riego d'isquemia cerebral y/o periférica». Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  51. «Tratamientu de la Migraña | NeuroWikia». Consultáu'l 27 de febreru de 2016.
  52. ClinicalTrials.gov (ed.): «A Phase IIa, Multicenter, Randomized, Placebo-controlled Clinical Trial to Study the Safety and Efficacy of MK0974 for Migraine Prophylaxis in Patients With Episodic Migraine» (2009). Consultáu'l 1 de mayu de 2011.
  53. «Merck Announces Second Quarter 2011 Financial Results». Archiváu dende l'orixinal, el 2013-04-12.
  54. (n'inglés) Mathew NT, Kurman R. « Drug Induced Refractory Headache - Clinical Features and Management» Headache 1990;30(10):634-8. PMID 2272811
  55. Schoenen, J (2010). Handb Clin Neurol. 97:443-50 (ed.): «Neurostimulation therapy in intractable headaches». Consultáu'l 1 d'agostu de 2011.
  56. Reed, KL (2010). Cephalalgia, Mar;30(3):260-71 (ed.): «Combined occipital and supraorbital neurostimulation for the treatment of chronic migraine headaches: initial experience». Consultáu'l 1 d'agostu de 2011.
  57. Leone, M (2011). Neurol Sci. 32 Suppl 1:S23-6 (ed.): «Neuromodulation in drug-resistant primary headaches: what have we learned?». Consultáu'l 1 d'agostu de 2011.
  58. (n'inglés) Schoenen J, Vandersmissen B, Jeangette S, Herroelen L, Vandenheede M, Gérard P, and Magis D, « Migraine prevention with a supraorbital transcutaneous stimulator: A randomized controlled trial» Neurology 2013;80:697-704. PMID 23390177
  59. Nestoriuc, Y (2006). Pain;128(1-2):111-27 (ed.): «Efficacy of biofeedback for migraine: a meta-analysis». Consultáu'l 1 d'agostu de 2011.
  60. Nestoriuc, Y (setiembre de 2008). Appl Psychophysiol, 33(3):125-40. (ed.): «Biofeedback treatment for headache disorders: a comprehensive efficacy review». Consultáu'l 1 d'agostu de 2011.
  61. J., William; J. Mullally, MD, Kathryn Hall. (2009). Pain Physician ;12;1005-1011 (ed.): «Efficacy of Biofeedback in the Treatment of Migraine and Tension Type Headaches». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-03-13. Consultáu'l 1 d'agostu de 2011.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]