Idi na sadržaj

1-Nonanol

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
1-Nonanol

Općenito
Hemijski spoj1-Nonanol
Druga imenaNonanol
Pelargon-alkohol
Nonil-alkohol
n-Nonil-alkohol
IUPAC ime: Nonan-1-ol
Molekularna formulaC9H20O
CAS registarski broj143-08-8
SMILESCCCCCCCCCO
InChI1/C9H20O/c1-2-3-4-5-6-7-8-9-10/h10H,2-9H2,1H3
Kratki opisBezbojna do blago žuta tečnost sa mirisom citrusa
Osobine1
Agregatno stanjeTečno
Gustoća0,83 g/cm3
Tačka topljenja–6
Tačka ključanja214
Pritisak pare13 mm Hg (104 °C)
Rastvorljivost1 g/L
Rizičnost
NFPA 704
 
 
 
 
1 Gdje god je moguće korištene su SI jedinice. Ako nije drugačije naznačeno, dati podaci vrijede pri standardnim uslovima.

1-Nonanol je ravnolančani masni alkohol sa devet ugljikovih atoma i molekulskom formulom CH3(CH2)8OH. To je bezbojna do blago žuta tečnost sa mirisom citrusa, sličnim citronelinom ulju.

Nonanol se prirodno javlja u narandžinom ulju. Primarna upotreba nonanola je u proizvodnji vještačkog limunovog ulja. Različiti estri nonanola, kao što je deterdžent na bazi nonilfenolacetata, koriste se u parfimeriji i poboljšanju okusa.[1][2][3]

Pregled

[uredi | uredi izvor]

1-Nonol ima stabilnu strukturu, ali je zapaljiv. Inkompatibilan je sa sakim oksidacijskim agensima. with strong oxidizing agents. Refrakcijski indeks mu je n20/D 1,433(lit.)

Njegovi otrovni plinovi nastaju kombinacijom sa alkali-metalim, nitridima, i jakim redukcijskim agensima. Reagira sa oksokiselinama i karboksilnim kiselinasma, kada formira ester plus vodu. Oksidirajući agensi ga pretvaraju u aldehida ili ketone. Alkoholi ispoljavaju svojstva i slabih kiselina i slabih baza. Mogu pokrenuti polimerizaciju izocijanata i epoksida.

Zdravstveni rizik rukovanja nonolom predstavlja mogućnost iritacije očiju.

Također pogledajte

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Voet D; Voet J. (1995). Biochemistry, 2nd Ed. Wiley.
  2. ^ Alberts B.; et al. (2002). Molecular Biology of the Cell, 4th Ed. Garland Science. ISBN 0-8153-4072-9. Eksplicitna upotreba et al. u: |author= (pomoć)
  3. ^ Laidler K. J. (1978). Physical chemistry with biological applications. Benjamin/Cummings. Menlo Park. ISBN 0-8053-5680-0.

Vanjski linkovi

[uredi | uredi izvor]