Δεύτερη συνέντευξη στην SEGA λοιπόν. Τελικά το ραντεβού κανονίστηκε για Τρίτη διότι οι Άγγλοι είχαν Πάσχα την Δευτέρα. Ο Παύλος διάβαζε υποτίθεται hardcore οπότε δεν έλεγε ιδιαίτερα να πάω σπίτι του. Ευτυχώς ο Κώστας ο Μελάς δεν είχε πρόβλημα να με φιλοξενήσει για 3 βράδια οπότε το κανόνισα έτσι.

Αυτή τη φορά ευτυχώς το εισιτήριο ήταν φθηνότερο κατά 120 έουρο, αλλά αυτό δεν το έκανε ιδιαίτερα οικονομικό πάλι. Τώρα θα έφευγα Σάββατο πρωί στις 7 η ώρα και μετά θα γύρναγα την Τετάρτη στις 7 (όπως την προηγούμενη φορά δηλαδή, Λονδίνο-Αθήνα-Θεσσαλονίκη).
Επειδή σαν κλασσικός κραιπαλάς δεν ήθελα να χάσω και το βράδυ της Παρασκευής στην αγκαλιά του Μορφέα, κανόνισα με την Φωτεινή και βγήκαμε για μπύρες στο Cult. Εκεί η σερβιτόρα μου έδωσε κάποια hints αλλά τελικά μαλακιζόταν και όταν της την έπεσα μέσα στην τουαλέτα μου έκανε την πάπια, ότι και καλά έχει σχέση. Αρχίδια δηλαδή. Εγώ πιστεύω ότι κώλωσε. Μου έλεγε και η άλλη για το δράμα της με τον τυπά που γουστάρει αλλά δεν κάνει καν τον κόπο να του το δείξει ξεκάθαρα και ξενέρωνα.

Τεσπα, η Ηρώ η οποία ήταν να έρθει σε μισή ώρα τελικά ήρθε σε τρεις και πήγε κατευθείαν Dizzy όταν δεν μας βρήκε στο Cult. Η Φωτεινή την έκανε γιατί ήταν κουρασμένη και εγώ πήρα την Ηρώ και πήγαμε για disco στο 8Ball. Εκεί έκατσα μέχρι τις 5:20 και μετά την έκανα καρφωτός για το αεροδρόμιο μιας και είχα πάρει την τσάντα μου μαζί. Απογοήτευση μέσα στο 8Ball όμως. Όχι μόνο έμαθα ότι έχασα την Ειρήνη για λίγο, αλλά η Άννα (η ψηλή μικρούλα) έκανε την πάπια επίσης. Μόνο η Άννα η κοντή-μεγάλη ήταν πιο φιλική αλλά αυτή πάντα έτσι είναι. Με αυτήν έπεσε ένα σεβαστό χούφτωμα και στο τέλος με είχε αγκαλιάσει λες και περίμενε να την φιλήσω αλλά δεν έκανα καν τον κόπο. Μια χυλόπιτα είναι αρκετή.

Αγγλία έφτασα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και μετά από συνεννόηση με τον Κώστα έφθασα στον σταθμό κοντά στο σπίτι του και ήρθε να με πάρει.
Η Μαρία φυσικά το παράκανε με την περιγραφή της. Δεν ήταν τίποτα απίστευτο το δωμάτιο αλλά εάν ήταν ένα πράγμα, αυτό ήταν “γαμιστρώνας”. Το κόκκινο νέον γύρω-γύρω στο πάτωμα ήταν όλα τα λεφτά το βράδυ. Σύμφωνα με την περιγραφή του Κώστα:

“Το ανάβεις και η γκόμενα ανοίγει τα πόδια σε χρόνο DT”.

Η Μαλακία είναι ότι δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος (sleeping bag/πετσέτες) οπότε αναγκάστηκα να δανειστώ μια πετσέτα από τον Κώστα καθώς και ένα στρώμα θαλάσσης για να κοιμηθώ. Γενικά δεν φάνηκε να τον ενοχλώ πολύ με την παρουσία μου. Αν μη τι άλλο, πιστεύω ότι κάναμε καλή παρέα.

Την πρώτη νύχτα, το Σάββατο δηλαδή, ο Κώστας είχε κανονίσει να πάει σε ένα super event σε κάποια night club που το κάνανε μαζί. Μη έχοντας άλλη επιλογή (εκτός από το να κάτσω σπίτι να διαβάζω Νίτσε δηλαδή) πήγα μαζί του. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να μου βρει κει εμένα εισιτήριο από το Internet οπότε έπρεπε να κάτσω στην ουρά για να μπω. Παρ’ολ’αυτά μπήκα μόλις 10 λεπτά μετά από αυτόν και μετά από ένα ξέφρενο ψάξιμο τελικά συναντηθήκαμε (μπήκαμε από εντελώς αντίθετες πόρτες). Εγώ πλήρωσα και 3,5 λίρες λιγότερο, χο-χο!

Μέσα, όπως ήταν αναμενόμενο, γινόταν πα-νι-κός. Είχε μερικές χιλιάδες άτομα στριμωγμένα και από ορισμένα choke-points σου έβγαινε η πίστη για να περάσεις.
Tο μέρος είχε τρεις σκηνές. Μια ήταν με trance-dance και οι άλλες 2 ήταν με live από dance-trance και ότι άλλη μαλακία παίζανε εκεί.
Γενικά είχε πολλές ωραίες κοπέλες αλλά με την προφορά μου ήταν δύσκολο να συνεννοηθώ. Όταν προσπάθησα η άλλη αναγκαζόταν να μου επαναλαμβάνεται 3 φορές κάθε φορά, κάτι που σκότωνε το όλο θέμα. Σημεία αναφοράς ήταν στην πρώτη σκηνή οπού ήταν τόσο ασφυκτικά που νόμιζες ότι ήσουν σε heavy metal συναυλία. Πολύ σπρώξιμο ρε παιδί μου. Στην δεύτερη σκηνή, έπαιζε κάτι alternative-industrial πραγματάκια αλλά το αστείο είναι όταν βγήκε μια γκόμενα στην σκηνή με κάτι δικά της. Ο χώρος κυριολεκτικά άδειασε. Πολύ ξενέρωμα. Τέλος στο bar/chill out σημείο εκεί που καθόμουν, σε μια φάση έφυγε ο διπλανός μου και έβαλε τα γυμνά της πόδια μια τύπισσα. Πειραχτήκαμε λίγο και μετά σηκώθηκε και μου πρότεινε ένα μπουκάλι νερού με ένα θολωμένο νερό μέσα

‘Do you want some’ μου είπε
‘Yeah, why not’
‘Ok, but just a little alright’
Το παίρνω και το μυρίζω
‘What is it? Some kind of alcohol?’
‘MDMA’
‘What’s MDMA?’
Παίρνοντας πίσω το μπουκάλι και σφραγίζοντάς το χωρίς να πιω τελικά ‘Where are you from?’
‘Greece’
‘Ah…Ecstacy’
‘Ooooh’

και αυτό ήταν το τέλος της συζήτησης. Ένοιωσα λίγο dork που δεν κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ναρκωτικό αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα που δεν δοκίμασα στο χύμα.
Τελικά γυρίσαμε, αφότου έκανε ο Κώστας σκληρά παζάρια με τους “μαύρους” ταξιτζήδες, πληρώνοντας 20 λίρες και ξεράθηκα στον ύπνο.

Την επόμενη μέρα είχε τρελή έξοδο σε pub. Αρχικά συναντηθήκαμε κατά τις 13:30 κοντά στο Cutty Shark με ένα φίλο του Κώστα, τον Mat και αρχίσαμε να λέμε διάφορα. Η πλάκα είχε ότι δεν έλεγαν να μας αφήσουν ήσυχους στο τραπέζι.

Αρχικά έρχονται δυο κυρίες και ρωτάνε:

‘Hello, may the two of us sit at the other edge of the table?’
‘No problem at all’ απαντάει ο Mat.

Ε με το που έδωσε το OK κάνουν νόημα οι τύπισσες και τσούπ! Εμφανίζονται από το πουθενά 4 παιδιά και ένας μπαμπάς, κάθονται στο τραπέζι και αρχίζουν να κάνουν pic-nic ενώ εμείς οι τρεις έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα.

‘Excuse me’ Λέει ο Mat ‘I thought it was only the two of you’

Και με μία απάθεια που σκοτώνει, γυρνάει η μία από τις κυρίες μισοχαμογελόντας:

‘You were wrong.’

Και μένουμε μαλάκες….
Ευτυχώς την έκαναν μετά από λίγο αλλά δεν προβλεπόταν να μείνουμε μόνοι μας. Μετά από λίγο έσκασε μύτη μια χοντρούλα και ζήτησε να κάτσει μαζί μας. Υποτίθεται ότι περίμενε κάποιους φίλους της από το Cutty Shark. Μας έπιασε την πάρλα που λες και πρέπει να ήταν λίγο τρελή. Μας έλεγε για τα δώδεκα κοτοπουλάκια που αγόρασε και πως το ένα το έκανε δώρο και ένας φίλος της έκατσε πάνω του και το έλιωσε. Μετά, χωρίς να το ζητήσουμε έτσι, μας έδειχνε ζωγραφιές της από γυμνά μοντέλα. Μας μοίραζε σοκολατένια αυγουλάκια, χωνόταν συνέχεια προσπαθώντας να μας πιάσει την κουβέντα και γενικά είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Ευτυχώς στην έκανε και αυτή σχετικά γρήγορα.
Πάλι όμως δεν έμελλε να μείνουμε μόνοι μας σε εκείνο το καταραμένο τραπέζι, και μια παρέα ζήτησε να κάτσει. Ευτυχώς αυτοί δεν έκανα τίποτα περίεργο.
Ύστερα από αυτό ήρθε ένα άλλο παλικαράκι που δεν θυμάμαι το όνομα του και την κάναμε για άλλη pub.

Γενικά γυρίσαμε όλες τις pub της περιοχής και άρχισαν να μου ρίχνουν πολύ δούλεμα βλέποντας πόσο λίγο πίνω. Ειδικά, και εδώ πρέπει να το παραδεχτώ ότι δεν ήταν σοφή κίνηση, όταν σε μια φάση παράγγειλα κόκα-κόλα. Ε εκεί άρχισε το μεγάλο δούλεμα το οποίο δεν σταμάτησε παρά όταν χωρίσανε οι δρόμοι μας. Με δούλευαν για τα πάντα, από το γεγονός ότι δεν πίνω πολύ, ως το ότι θέλω να μάθω Φλάουτο κάποια στιγμή (Ας είναι καταραμένος ο Κώστας που το ανέφερε) και ότι άλλο μπορούσαν να βρουν. Εδώ κατάφεραν να κάνουν τυχαία άτομα γύρω στο μπαρ να με δουλεύουν. Ευτυχώς τα πήρα όλα in-good-spirit και κάναμε γενικό χαβαλέ. Τους αποκαλούσα μπάσταρδους σε κάθε ευκαιρία όμως.

Σε μια φάση πήγαμε και σε ένα μεξικάνικο όπου διαγωνιζόμασταν για το ποιο κοκτέιλ ήταν το πιο gay και αν και του Mat ήταν το χειρότερο, το τελικό πόρισμα, το οποίο έβγαλε η κοπέλα του, μια χαριτωμένη μαύρη η οποία με κοιτούσε πολύ έντονα, ήταν ότι εγώ είχα το πιο gay κοκτέιλ. αλλά που να το ξέρω ότι το Chocolate Fantasy θα είχε τόσο ηλίθιο ποτήρι και ασπριδερό χρώμα; Αδικία!
Πλάκα είχε που την πέφταμε όλοι στην χαριτωμένη σερβιτόρα, ακόμα και ο Mat ο οποίος ήταν κομμάτια σε εκείνη την φάση, μπροστά στην δικιά του. Τελικά καταφέραμε, μετά από δική μου παρέμβαση, να της πάρουμε το email το οποίο τσέπωσε ο Κώστας και “υποτίθεται” θα στείλει ΄ένα ουδέτερο μήνυμα ώστε να διαλέξει ανάμεσα σε εμένα και αυτόν.
Η Μέρα τελείωσε κατά τις 11 σε μια τελευταία pub όταν πιο ο Mat είχε γίνει γκολ και είχε να λέει ασυναρτησίες (Συγκεκριμένα είχε κολλήσει να με ρωτάει εάν είμαι μάγος και εάν μπορώ να κάνω spells, ό,τι νάναι…)

Την Κυριακή δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο, για την ακρίβεια εγώ κοιμόμουν όλη την ημέρα. Το βραδάκι πήγαμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, αφότου φτιάξαμε το ηχοσύστημα, στο κέντρο του Λονδίνου και ο Κώστας μου έδειχνε τα αξιοθέατα. Πλάκα είχε σε μια φάση που καθώς είχε ψιλοβραδιάσει και γυρνάγαμε πίσω αμίλητη, έπεσε ένα τραγούδι που είχε refrain “This is Rock & Roll” και σε συνδυασμό με τα κίνηση μέσα στο Λονδίνο έδινε μια σουρεαλιστική εντύπωση, λες και βγήκε από ταινία.

Το βράδυ κατευθυνθήκαμε στο σπίτι του Παύλου, ο οποίος από την αρχική ιδέα του να πάμε με μια παρέα του σε pub, το γύρισε στο να πάμε εμείς οι τρεις σε pub και τελικά στο να κάτσουμε σπίτι του να πιούμε κρασί. Ε τον βούδα, ούτε να κουνηθεί δεν ήθελε. Τίποτα άλλο ενδιαφέρον εκτός από την πλάκα που ρίχναμε όταν μπριζονόταν καθώς εξιστορούσε και κούναγε το κεφάλι του σαν τον Βέγγο.
Η Δευτέρα ήταν η μέρα της συνέντευξης. Ξύπνησα μαζί με τον Κώστα και ξεκίνησα μόνος μου κατά τις 11 παρά. Έφτασα αρκετά νωρίς, πράγμα που βοήθησε γιατί μπερδεύτηκα με τους δρόμους και έκανα 20 λεπτά για να φτάσω.
Στην είσοδο του κτιρίου (που στεγάζει 4 εταιρίες btw) έπρεπε να υπογράψω ένα χαρτί. Όταν η μια από τις κοπέλες είδε το όνομα μου προσπάθησε να το προφέρει και δεν μπορούσε. Όταν με ρώτησε από που είμαι και της είπα Ελλάδα, έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και με κάρφωνε στα μάτια. Αυτή ήταν από την Λιθουανία στην οποία και Κωνσταντίνους έχουν και έχουν και αρκετούς μαλλιάδες, οπότε με πέρασε για πατριώτη. εάν μπω στην Sega ίσως να την κάνω “πατριώτισσα” πάντως 😉

Για την συνέντευξη πάλι με στήσανε 10 λεπτά και τελικά πήγα με τον Ito κατευθείαν. Πήγαμε σε ένα πιο χαλαρό μέρος και ήρθαν μαζί και τα άτομα από την ομάδα του IT. Το σχέδια ήταν να τους γνωρίσω και να δω πόσο καλά ταιριάζω. Ονόματα δεν θυμάμαι αλλά πιστεύω ότι υπήρχε καλή χημεία μεταξύ μας. Και χαβαλέ κάναμε και φάνηκε ότι ήξερα αρκετά πραγματάκια, και πιστεύω ότι έδειξα ενθουσιασμό και είχαμε και κοινά ενδιαφέροντα.

Οι ερωτήσεις τους κυμαίνονταν από το πόσο ασχολήθηκα με το Linux στο ποίους συγγραφείς διαβάζω στο Battlestar Galactica, το οποίο όταν το ανέφερα ενεργοποίησα τον Ito. Καλό σημάδι πιστεύω. Μου έκανε και μια ερώτηση παγίδα “Ποια είναι η χειρότερη εμπειρία μου από την δουλειά ή ποια είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που έχω προκαλέσει” εκεί, σχεδόν αμέσως, μου ήρθε η ιστορία με την τρυπάνι του Παντούλια στο σχολείο. Πολύ πίκρα αλλά τους έκανε να γελάσουν χωρίς, πιστεύω, να δείξω ότι ήμουν κακός στην δουλειά μου.

Στο τέλος ο Joan μου έκανε μερικές τυπικές ερωτήσεις σημειώνοντας τις απαντήσεις μου. αλλά μου είπε “You’re doing fine, don’t worry” οπότε, δεν ξέρω, πιστεύω ότι όλο το θέμα πήγε καλά. Υποτίθεται θα πάρω την απάντηση τους μέσα στην εβδομάδα (σήμερα έχει συνέντευξη το τελευταίο άτομο) και λογικά από αύριο θα ξέρω. Είμαι λίγο αγχωμένος και παρά την θέληση μου, νοιώθω οπτιμιστής για αυτή την θέση. Δεν το θέλω φυσικά γιατί εάν μου πουν όχι, που είναι αρκετά πιθανό, θα με ρίξει, αλλά, ρε γμτ…πιστεύω τα πήγα πολύ καλά στην συνέντευξη και την ίδια άποψη έχει Παύλος και Κώστας.

Ίδωμεν.

Ο γυρισμός ευτυχώς ήταν εύκολος και ήρθα καπάκι στην δουλειά από το Αεροδρόμιο πληρώνοντας το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 8 εύρο για ένα ταξίδι 15 λεπτών…

Τώρα έχω καθαρίσει τον υπολογιστή μου απο ενοχοποιητικα στοιχεία και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για να παραιτηθώ μια απο αυτές τις μέρες.