Sicorax (lúa)
| Descubrimento[1] | |
|---|---|
| Descuberta por | Philip D. Nicholson, Brett J. Gladman, Joseph A. Burns, John J. Kavelaars usando o telescopio Hale |
| Descuberta en | 6 de setembro do 1997 |
| Características orbitais | |
| Radio orbital medio | 12.179.000 kms[2] |
| Excentricidade | 0,5224 |
| Período orbital | 1288,28 d |
| Inclinación | 159° (respecto da eclíptica))[3] |
| é satélite de | Urano |
| Características físicas | |
| Radio medio | 75 km (estimado)[3][4] |
| Área superficial | ~70.000 km² (estimada) |
| Volume | ~1.800.000 km³ (estimado) |
| Masa | ~2,3 x 1018 kg (estimada) |
| Densidade media | 1,3 g/cm3 (asumida) |
| Gravidade superficial | ~0,040 m/s2 (estimada) |
| Velocidade de escape | ~0,064 km/s (estimada) |
| Período de rotación | 3,6 h[5] |
| Oblicuidade da eclíptica | ? |
| Albedo | 0,04 (asumido)[3] |
| Temperatura superficial | ~65 K (estimada) |
| Magnitude aparente | 20,8 (V)[6] |
Sicorax é a lúa retrógrada irregular máis grande de Urano. Sicorax foi descuberta o 6 de setembro do 1997, xunto con Calibán, por Brett J. Gladman, Philip D. Nicholson, Joseph A. Burns, e John J. Kavelaars usando o telescopio Hale de 200 polgadas e recibiu a designación temporal de S/1997 U 2.[1]
Designada tamén coma Urano XVII, foi máis tarde bautizada co nome de Sicorax, a nai de Calibán, na obra de William Shakespeare, A tempestade.
Órbita
[editar | editar a fonte]Sicorax segue unha orbita distante, a máis de 20 veces máis distancia da que separa Urano da súa lúa regular máis afastada, Oberón.[1] A súa órbita e retrógrada, moderadamente inclinada e excéntrica. Os parámetros orbitais suxiren que poida que, xunto con Setebos e Próspero, pertenzan a un mesmo conxunto de lúas cunha orixe común.[7]
O diagrama ilustra os parámetros orbitais dos satélites irregulares de Urano (en coordenadas polares) coa excentricidade das órbitas representadas polos segmentos que se estende dende o pericentro ó apocentro.
Características físicas
[editar | editar a fonte]
O diámetro Sicorax está estimado en 150 km (asumindo un albedo de 0,04)[3][4], facendo dela a lúa irregular máis grande de Urano, comparable en tamaño con Puck e con Himalia, a lúa irregular máis grande de Xúpiter.
O satélite semella ter unha cor vermella no espectro visible (índices de cor B–V = 0,87 - V–R = 0,44,[8] - B–V = 1,01 - V–R = 0,48,[9] - B–V = 0,839 ± 0,014 - V–R = 0,531 ± 0,005[5]), máis vermello cá Himalia pero por debaixo da meirande parte dos obxecto do cinto de Kuiper. Subliñar que o espectro infravermello tornase azul entre 0,8 e 1,25 μm e finalmente tornase neutral con lonxitudes de onda maiores.[6]
O período de rotación de Sicorax está estimado en 3,6 horas. A rotación causa variacións periódicas da magnitude visible cunha amplitude de 0,07.[5]
Orixe
[editar | editar a fonte]Ó redor de Sicorax existe a teoría de que podería ser un corpo capturado. Non se formou no disco de acrección, o cal existía ó redor de Urano, xusto despois da formación do planeta. O mecanismo de captura é descoñecido, pero capturar unha lúa require a disipación de enerxía. O posible proceso de captura incluiría: o arrastre do gas do disco protoplanetario, varios corpos interactuando e a captura durante o rápido proceso de aumento da masa de Urano.[3][5]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Gladman; Brett J.; Nicholson, Philip D.; Burns, Joseph A. e o seu equipo. (1998). "Discovery of two distant irregular moons of Uranus". Nature 392: 897–899. doi:10.1038/31890.
- ↑ Jacobson, R.A. (2003) URA067 (28 de xuño do 2007). JPL/NASA, ed. "Planetary Satellite Mean Orbital Parameters". Consultado o 23-01-2008.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Scott S. Sheppard; David C. Jewitt, Jan Kleyna (2005). "An Ultradeep Survey for Irregular Satellites of Uranus: Limits to Completeness" (PDF). The Astronomical Journal 129 (1): 518–525. doi:10.1086/426329. Arxiv:astro-ph/0410059. Arquivado dende o orixinal (pdf) o 19-09-2009. Consultado o 20-10-2009.
Table 3 ... ri (km) ... 36 ... i Radius of satellite assuming a geometric albedo of 0.04.
- ↑ 4,0 4,1 JPL (Solar System Dynamics), ed. (20-12-2008). "Planetary Satellite Physical Parameters". Consultado o 10-03-2009.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Maris, M.; Garraro, G.;Parisi, M.G. (2007). "Light curves and colours of the faint Uranian irregular satellites Sycorax, Prospero, Stephano, Setebos, and Trinculo". Astronomy&Astrophysics 472: 311–319. doi:10.1051/0004-6361:20066927.
- ↑ 6,0 6,1 Romon, J.; de Bergh, C.; Barucci, M.A. e o seu equipo. (2001). "Photometric and spectroscopic observations of Sycorax, satellite of Uranus". Astronomy&Astrophysics 376: 310–315. doi:10.1051/0004-6361:20010934.
- ↑ Grav; Tommy; Holman, Matthew J. (2004). "Photometry of irregular satellites of Uranus amd Neptune". The Astrophysical Journal 613: L77–L80. doi:10.1086/424997. Arxiv : astro-ph/0301016.
- ↑ Rettig, Terrence W.; Walsh, Kevin; Consolmagno, Guy (2001). "Implied Evolutionary Differences of the Jovian Irregular Satellites from a BVR Color Survey". Icarus 154: 313–320. doi:10.1006/icar.2001.6715.
- ↑ Maris, Michele; Giovanni Carraro, Gabrielle Cremonese, Marco Fulle (maio do 2001). "Multicolor Photometry of the Uranus Irregular Satellites Sycorax and Caliban". The Astronomical Journal 121 (5): 2800–2803. doi:10.1086/320378. Consultado o 14-09-2008.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Sycorax Profile(by NASA's Solar System ExplorationArquivado 01 de agosto de 2007 en Wayback Machine.) (en inglés)
- David Jewitt pages (en inglés)
- Uranus' Known Satellites (by Scott S. Sheppard) (en inglés)
- Ephemeris IAU-NSES (en inglés)
