Jump to content

paeninsulae

E Victionario

Discretiva

paeninsulae dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
paenīnsulae casus genitivus singularis substantivi paenīnsula
paenīnsulae casus dativus singularis substantivi paenīnsula
paenīnsulae casus nominativus pluralis substantivi paenīnsula
paenīnsulae casus vocativus pluralis substantivi paenīnsula

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /pae̯ˈniːn.su.lae̯/(classice)
Syllabificatio phonetica: pae·nīn·su·lae — morphologica: paen-insul-ae

Formae aliae

[+/-]

Loci

[+/-]
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Sed ipsius paeninsulae inter Pontum et Maeotium lacum excurrentis non amplior LXVII D p. longitudo est, latitudo nusquam infra duo iugera; Eonem vocant. ora ipsa Bospori utrimque ex Asia atque Europa curvatur in Maeotim. oppida in aditu [Bospori primo] Hermonasa, dein Cepoe Milesiorum, mox Stratoclia et Phanagoria ac paene desertum Apaturos ultumoque in ostio Cimmerium, quod antea Chimerion vocabatur. inde Maeotis lacus, in Europa dictus. —Naturalis historia Plinii [1]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 6, [18] — paeninsulae
  2. Vicicitatio: paeninsulae.