Przejdź do zawartości

palaczka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

palaczka (język polski)

[edytuj]
palaczka (1.1)
wymowa:
IPA: [paˈlat͡ʃka], AS: [palačka]
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta, która pali (np. papierosy, tytoń, opium itp.)
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikpalaczkapalaczki
dopełniaczpalaczkipalaczek
celownikpalaczcepalaczkom
biernikpalaczkępalaczki
narzędnikpalaczkąpalaczkami
miejscownikpalaczcepalaczkach
wołaczpalaczkopalaczki
przykłady:
(1.1) Moja babcia jest nałogową palaczką, potrafi wypalić nawet dwie paczki dziennie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bierna palaczka
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. palić ndk., rozpalać ndk., rozpalić dk., wypalić dk., wypalać dk., przypalić dk., przypalać ndk., podpalić dk., podpalać ndk.
rzecz. palnik m, palenie n, rozpalenie n, rozpalanie n, wypalenie n, wypalanie n, przypalenie n, przypalanie n, podpalenie n, podpalanie n
forma męska palacz m
przym. palny, palnikowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: palacz
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=palaczka&oldid=8463842”