uczta

uczta (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈut͡ʃta], AS: [učta], ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) duże, wystawne przyjęcie

(1.2) przen. ciekawe wydarzenie, zazwyczaj o charakterze kulturalnym; bardzo przyjemne przeżycie estetyczne, duchowe

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	uczta	uczty
dopełniacz	uczty	uczt
celownik	uczcie	ucztom
biernik	ucztę	uczty
narzędnik	ucztą	ucztami
miejscownik	uczcie	ucztach
wołacz	uczto	uczty

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) uczta weselna • wyprawiać ucztę

(1.2) uczta kulturalna / duchowa • uczta dla oczu / oka / uszu / ucha

synonimy:

(1.1) biesiada, bankiet, przyjęcie; reg. śl. żranica

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) wesele

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ucztowanie n, cześć ż

czas. ucztować

wykrz. cześć

przym. czestny

związki frazeologiczne:

lukullusowa uczta • uczta Baltazara

etymologia:

prasł. *učьta → okazanie szacunku, uczczenie < prasł. *učisti, *učьtǫ → okazać cześć

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) feast
• esperanto: (1.1) festeno
• hiszpański: (1.1) banquete m, festín m; (1.2) deleite m, regalo m
• łaciński: (1.1) cena ż
• nowogrecki: (1.1) συμπόσιο n, συνεστίαση ż, ευωχία ż; (1.2) τέρψη ż
• rosyjski: (1.1) пир m
• tahitański: (1.1) tāmāʻaraʻa
• ukraiński: (1.1) банкет
• wilamowski: (1.1) banket, ymys m
• włoski: (1.1) convivio m, imbandigione ż

źródła: