Anna Nehrebecka

Anna Nehrebecka
	; Anna Nehrebecka (2016)
Imię i nazwisko	Anna Teresa Nehrebecka-Byczewska
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1947 ; Bytom
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Gabriel Nehrebecki; Iwo Byczewski
Lata aktywności	od 1967
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Odcisk dłoni w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach

Anna Teresa Nehrebecka-Byczewska z domu Wojciechowska (ur. 16 grudnia 1947 w Bytomiu) – polska aktorka teatralna i filmowa, działaczka samorządowa.

Życiorys

Wykształcenie i kariera aktorska

W 1969 ukończyła studia w warszawskiej PWST, debiutowała w filmie w 1967 (pod panieńskim nazwiskiem). W 1969 została aktorką Teatru Polskiego w Warszawie. Zagrała liczne role teatralne, filmowe i telewizyjne z repertuaru klasycznego i współczesnego. Popularność przyniosły jej w latach 70. role w serialach telewizyjnych, tj. Droga, Polskie drogi i Rodzina Połanieckich, a także rola w filmie Ziemia obiecana.

Tworzyła programy poetycko-recytatorskie w radiu i telewizji. Cykl ten zapoczątkowany został w latach 70., zawierał m.in. utwory Stanisława Balińskiego, Zofii Bohdanowiczowej, Ryszarda Kiersnowskiego, Beaty Obertyńskiej. W okresie stanu wojennego odmówiła występów w telewizji publicznej; prezentowała natomiast poezję w kościołach i domach prywatnych^[1]. W latach 90. występowała z koncertami poetyckimi w Europie, Australii, Nowej Zelandii i USA^[1]. Grała w filmach realizowanych we Francji i na Węgrzech. Zagrała też jedną z głównych ról – polską żonę albańskiego oficera – w albańskim filmie Kujtima Çashku Pułkownik Bunkier (1998)^[1]. W 2001 zrezygnowała z kariery aktorskiej, wraz z rodziną przeprowadziła się na kilka lat do Brukseli, gdzie jej mąż Iwo Byczewski pełnił funkcję ambasadora RP w Belgii^[1]. Po powrocie do Polski w 2007 zaczęła gościnnie występować, zagrała m.in. w sztuce Peer Gynt w Teatrze Dramatycznym w Warszawie^[1].

W 2014 została laureatką Orła za drugoplanową rolę kobiecą w filmie Chce się żyć^[2].

Działalność polityczna

Była członkinią komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015^[3]^[4]. Była członkinią Unii Wolności, w 2010 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej^[5].

W 2010 uzyskała mandat radnej miasta Warszawy z ramienia Platformy Obywatelskiej^[6], w 2014, 2018 i 2024 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję^[7]^[8]^[9].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1975 otrzymała Złoty Krzyż Zasługi^[2], w 1988 odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, a w 1994 honorową odznakę Polskiego Związku Niewidomych. W 1978 przewodniczący Komitetu do Spraw Radia i Telewizji przyznał jej nagrodę za współudział artystyczny i wybitne wykonawstwo w programach politycznych Polskiego Radia.

W 1999 odznaczona przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[10]. W 2007 prezydent RP Lech Kaczyński, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[11]^[12]. W tym samym roku minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski nadał jej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[13].

W 2013 rada miejska Ostrowa Wielkopolskiego wyróżniła ją tytułem honorowego obywatela miasta^[14].

W 2015 prezydent Albanii Bujar Nishani wręczył jej Order Naima Frashëriego za wybitne osiągnięcia artystyczne^[15].

Życie prywatne

Jej wujem był poeta i dziennikarz Ryszard Kiersnowski^[1]. Dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był aktor Gabriel Nehrebecki^[16], drugim mężem został dyplomata Iwo Byczewski^[17]. Ma dwie córki: Agatę i Magdalenę^[18]. Zamieszkała na warszawskim Powiślu^[1].

Filmografia

Duch z Canterville (1967, reż. Ewa Petelska) – Virginia Otis
Podróżni jak inni (1969, reż. Wojciech Marczewski) – zakonnica
Mały (1970, reż. Julian Dziedzina) – Ania, gosposia Lewickich
Życie rodzinne (1971, reż. Krzysztof Zanussi) – kobieta z dzieckiem w oknie
Kopernik (1972, reż. Ewa i Czesław Petelscy) – Diana d’Este na dworze w Ferrarze
Kopernik (1972, reż. Ewa i Czesław Petelscy) – Diana d’Este na dworze w Ferrarze
Droga (1973, reż. Sylwester Chęciński) – Helena Gerlicz, żona Zbyszka
Ziemia obiecana (1974, reż. Andrzej Wajda) – Anka, narzeczona Borowieckiego
Doktor Judym (1975, reż. Włodzimierz Haupe) – Joanna Podborska
Zanim nadejdzie dzień (1976, reż. Roman Rydzewski) – Barbara Sieradzka
Olśnienie (1976, reż. Jan Budkiewicz) – Helena Łapińska
Polskie drogi (1976, reż. Janusz Morgenstern) – Justyna, córka Zygadlewicza
Noce i dnie (1977, reż. Jerzy Antczak) – Celina Mroczkówna-Katelbina
Rytm serca (1977, reż. Zbigniew Kamiński) – Magda, żona Andrzeja
Kísértés (1977, reż. Károly Esztergályos) – Kekiné
Rodzina Połanieckich (1978, reż. Jan Rybkowski) – Marynia Pławicka
Romans Teresy Hennert (1978, reż. Ignacy Gogolewski) – Basia Olinowska
Czułe miejsca (1980, reż. Piotr Andrejew) – samotna
Jan Serce (1981, reż. Radosław Piwowarski) – Małgosia Krukowska
Zasieki (1981, reż. Andrzej Jerzy Piotrowski) – Zosia
Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (1982, reż. Jerzy Sztwiertnia) − Matylda Hausner-Frankowska
Marynia (1983, reż. Jan Rybkowski) – Marynia Pławicka-Połaniecka
Dom wariatów (1984, reż. Marek Koterski) – Wanda, żona Gigiego
Komediantka (1987, reż. Jerzy Sztwiertnia) − Zaleska
Po upadku. Sceny z życia nomenklatury (1990, reż. Andrzej Trzos-Rastawiecki) – Maryla Nowacka
Panna z mokrą głową (1994, reż. Kazimierz Tarnas) − mama Irenki
Panna z mokrą głową (1994, reż. Kazimierz Tarnas) − mama Irenki
Papież Polak (1995, reż. Alina Czerniakowska) − narrator
Damski interes (1996, reż. Krzysztof Zanussi) – Dorota, przyjaciółka Zofii
Złotopolscy (1997, reż. Maciej Dutkiewicz, Janusz Dymek, Ireneusz Engler, Radosław Piwowarski, Janusz Zaorski) – Barbara Złotopolska
Pułkownik Bunkier (1998, reż. Kujtim Çashku) – Ana Jakubowska-Neto
Zaduszki narodowe 2000. Sybir ostatnie pożegnanie (2000, reż. Olgierd Łukaszewicz) – narrator
Na dobre i na złe (2004, reż. Maciej Dejczer, Janusz Zaorski) – Irena Suchocka
Kopciuszek (2006, reż. Jerzy Łukaszewicz) – Bożena
Popiełuszko. Wolność jest w nas (2009, reż. Rafał Wieczyński) – aktorka
Londyńczycy (2010, reż. Maciej Migas) – matka Marii
Instynkt (2011, reż. Patryk Vega) – Małecka, matka Kamila
Mój rower (2012, reż. Piotr Trzaskalski) – Barbara Starnawska, żona Włodzimierza
Chce się żyć (2013, reż. Maciej Pieprzyca) – pani Jola, nauczycielka języka Blissa
Sierpniowe niebo. 63 dni chwały (2013, reż. Ireneusz Dobrowolski) – matka Basi
Siostry (2017, reż. Leszek Wejcman) – kuratorka Kaśki
Kruk. Szepty słychać po zmroku (2018, reż. Maciej Pieprzyca) – Anna Morawska, żona Zygmunta
Usta usta (2020, reż. Łukasz Jaworski) – Irena, matka Izy i Marty

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Justyna Kumanowska: Anna Nehrebecka: „Nie chcę być ideałem”. kobieta.pl, 16 czerwca 2008. [dostęp 2023-02-17].
↑ ^a ^b Anna Nehrebecka w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2023-05-08].
↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-15].
↑ Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].
↑ Katarzyna Bosacka: Grzeszki. wysokieobcasy.pl, 11 października 2010. [dostęp 2021-10-10].
↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2012-11-28].
↑ Platforma Obywatelska w Warszawie może rządzić samodzielnie. tvn24.pl, 21 listopada 2014. [dostęp 2014-11-22].
↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-24].
↑ Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-04-08].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 lutego 1999 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1999 r. nr 20, poz. 277).
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 grudnia 2007 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273).
↑ Prezydent RP odznaczył bohaterów stanu wojennego oraz działaczy ruchu „Polsko-Czesko-Słowackiej Solidarności”. prezydent.pl, 10 grudnia 2007. [dostęp 2012-11-28].
↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
↑ Notki biograficzne: Anna Nehrebecka. Urząd Miejski w Ostrowie Wielkopolskim. [dostęp 2019-07-17].
↑ Odznaczenie Pani Anny Nehrebeckiej-Byczewskiej przez Prezydenta Albanii Bujara Nishani. msz.gov.pl, 30 czerwca 2015. [dostęp 2015-07-07].
↑ Anna Nehrebecka: Wciąż niewykorzystany potencjał. wp.pl, 7 listopada 2014. [dostęp 2021-10-10].
↑ Nehrebeckiej dom i reszta. e-teatr.pl, 9 czerwca 2009. [dostęp 2021-10-10].
↑ Delikatna i czarująca Anna Nehrebecka. tvn.pl, 9 stycznia 2013. [dostęp 2023-02-17].

Bibliografia

Anna Nehrebecka w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2023-05-08].
Anna Nehrebecka, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
Anna Nehrebecka w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2012-11-28].
Anna Nehrebecka w bazie Filmweb. [dostęp 2012-11-28].

[anna1-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Justyna Kumanowska: Anna Nehrebecka: „Nie chcę być ideałem”. kobieta.pl, 16 czerwca 2008. [dostęp 2023-02-17].

[fp-2] Anna Nehrebecka w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2023-05-08].

[3] Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-15].

[4] Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].

[5] Katarzyna Bosacka: Grzeszki. wysokieobcasy.pl, 11 października 2010. [dostęp 2021-10-10].

[6] Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2012-11-28].

[7] Platforma Obywatelska w Warszawie może rządzić samodzielnie. tvn24.pl, 21 listopada 2014. [dostęp 2014-11-22].

[8] Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-24].

[9] Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-04-08].

[10] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 lutego 1999 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1999 r. nr 20, poz. 277).

[11] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 grudnia 2007 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273).

[12] Prezydent RP odznaczył bohaterów stanu wojennego oraz działaczy ruchu „Polsko-Czesko-Słowackiej Solidarności”. prezydent.pl, 10 grudnia 2007. [dostęp 2012-11-28].

[13] Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].

[14] Notki biograficzne: Anna Nehrebecka. Urząd Miejski w Ostrowie Wielkopolskim. [dostęp 2019-07-17].

[15] Odznaczenie Pani Anny Nehrebeckiej-Byczewskiej przez Prezydenta Albanii Bujara Nishani. msz.gov.pl, 30 czerwca 2015. [dostęp 2015-07-07].

[16] Anna Nehrebecka: Wciąż niewykorzystany potencjał. wp.pl, 7 listopada 2014. [dostęp 2021-10-10].

[17] Nehrebeckiej dom i reszta. e-teatr.pl, 9 czerwca 2009. [dostęp 2021-10-10].

[18] Delikatna i czarująca Anna Nehrebecka. tvn.pl, 9 stycznia 2013. [dostęp 2023-02-17].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

1990–1999	Ewa Wiśniewska (1999)
2000–2009	Krystyna Feldman (2000) Stanisława Celińska (2001) Kinga Preis (2002) Dominika Ostałowska (2003) Iwona Bielska (2004) Małgorzata Braunek (2005) Ewa Wencel (2006) Danuta Stenka (2007) Danuta Szaflarska (2008) Anna Polony (2009)
2010–2019	Stanisława Celińska (2010) Kinga Preis (2011) Joanna Kulig (2012) Anna Nehrebecka (2013) Kinga Preis (2014) Anna Dymna (2015) Agata Kulesza (2016) Agnieszka Suchora (2017) Aleksandra Konieczna (2018) Eliza Rycembel (2019)
2020–2029	Kinga Preis (2020) Ewa Wiśniewska (2021) Maria Pakulnis (2022) Agnieszka Grochowska (2023)