Hermann Erpf
| Imię i nazwisko |
Hermann Robert Erpf |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1891 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
17 października 1969 |
| Gatunki | |
| Zawód |
Hermann Robert Erpf (ur. 23 kwietnia 1891 w Pforzheim, zm. 17 października 1969 w Stuttgarcie[1][2]) – niemiecki kompozytor, teoretyk muzyki i pedagog.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1909–1911 studiował matematykę i nauki przyrodnicze na Uniwersytecie w Heidelbergu[1]. Następnie studiował muzykologię u Hugo Riemanna na Uniwersytecie Lipskim, w 1913 roku uzyskując tytuł doktora na podstawie pracy Der Bergriff der musikalischen Form (wyd. Stuttgart 1914)[1][2]. W latach 1919–1927 uczył w Pforzheim, Fryburgu Bryzgowijskim i Münster[1]. Od 1927 do 1943 roku wykładał w Folkwangschule w Essen[2], od 1935 roku pełnił też funkcję jej dyrektora[1]. W latach 1943–1945 i 1952–1956 był dyrektorem Hochschule für Musik w Stuttgarcie[1][2].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Komponował utwory chóralne, kameralne i fortepianowe, a także pieśni[1][2]. Był autorem prac Entwicklungszüge in der zeitgenössischen Musik (Karlsruhe 1922), Studien zur Harmonie- und Klangtechnik der neueren Musik (Lipsk 1927, 2. wydanie Wiesbaden 1969), Harmonielehre in der Schule (Lipsk 1930), Vom Wesen der neuen Musik (Stuttgart 1949), Neue Wege der Musikerziehung (Stuttgart 1953), Gegenwartskunde der Musik (Stuttgart 1954) oraz Form und Struktur in der Musik (Moguncja 1967)[2].
W swoich badaniach koncentrował się na teoretycznych problemach formy muzycznej, harmonii i instrumentacji[1]. Rozwinął i przekształcił sformułowaną przez Hugo Riemanna teorię harmoniki funkcjonalnej[1]. Postulował metodę deskryptywną, w której historyczno-relatywne traktowanie technik i stylów muzycznych ma pierwszeństwo przed systematyką[1].