Luigi Ruffo Scilla
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 sierpnia 1750 |
| Data i miejsce śmierci |
16/17 listopada 1832 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Neapolu | |
| Okres sprawowania |
1802–1832 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
20 maja 1780 |
| Sakra biskupia |
24 kwietnia 1785 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
24 kwietnia 1785 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Luigi Ruffo Scilla (ur. 25 sierpnia 1750 w Sant’Onofrio, zm. 16 albo 17 listopada 1832 w Neapolu) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 25 sierpnia 1750 roku w Sant’Onofrio, jako syn Guglielma Ruffa i Lucrezii Reggii[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 20 maja 1780 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został relatorem Świętej Konsulty i regentem Kancelarii Apostolskiej[1]. 11 kwietnia 1785 roku został mianowany tytularnym arcybiskupem Apamei, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. W latach 1785–1793 był nuncjuszem apostolskim w Toskanii, a w okresie 1793–1800 – nuncjuszem przy cesarzu rzymskim[2]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Silvestro e Martino ai Monti[2]. 9 sierpnia 1802 roku został arcybiskupem Neapolu[2]. W 1806 roku został wygnany ze swojej diecezji przez wojska francuskie i zesłany do Gaety[1]. Trzy lata później został sprowadzony do Paryża, a następnie osadzony w Saint-Quentin[1]. W 1813 roku został wysłany do Fontainebleau, a po dwóch latach wrócił do Neapolu[1]. Zmarł 16 albo 17 listopada 1832 roku tamże[1].