Malinie (województwo lubelskie)
50°45′00″N 22°38′16″E/50,750000 22,637778
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
15 |
| Kod pocztowy |
23-305[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LJA |
| SIMC |
0789281[5] |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu janowskiego  | |
Położenie na mapie gminy Chrzanów  | |
| 50°45′00″N 22°38′16″E/50,750000 22,637778[1]
| |
Malinie – wieś w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie janowskim, w gminie Chrzanów[5][6].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0789298 | Malinie-Kolonia | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 290 mieszkańców[7] i była czwartą co do wielkości miejscowością gminy Chrzanów.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Parafia św. Bartłomieja w Goraju[8].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza wzmianka na temat miejscowości pochodzi z 1482 roku, ale szybko zanikła lub została zniszczona. Obecnie istniejąca wieś powstała w 1546 r. Zadanie zorganizowania wsi otrzymał wójt Iwan Giniec, a elementem osadniczym byli Rusini. W 1596 r., od spadkobiercy Stanisława Górki, Malinie zakupił Jan Zamojski i włączył do swojej ordynacji. Wieś leżąca na granicy dóbr stała się przedmiotem sporów. W 1602 r. wójt maliński oskarżył Gorajskich o rabunek 20 kóp jęczmienia. W 1626 r. wieś liczyła 4,5 łanów osiadłych, 9 zagród i 3 komornice. Na przestrzeni XVIII i XIX w. nastąpiła polonizacja ludności rusińskiej i jej latynizacja obrządkowa. W okresie wojen napoleońskich wskutek przemarszów wojsk, klęsk i nieurodzaju, epidemii nastąpił spadek ludności wsi. Akt uwłaszczenia uwłaszczenia przyznał na własność 42 gospodarzom 989 mórg ziemi. Zniesienie unii spowodowało przymusowe przejście unitów malińskich na prawosławie (1875 r.). Pierwsza wojna światowa wyrządziła duże straty wśród zabudowań (22 posesje – 43%). W 1921 r. Malinie liczyło 79 domów i 476 mieszkańców (w tym 10 Żydów). W okresie międzywojennym powstała szkoła, straż pożarna i Koło Młodzieży Wiejskiej. Po II wojnie światowej zlikwidowano szkołę, powstało kółko rolnicze oraz zbudowano remizę.
Części wsi
[edytuj | edytuj kod]- Dąbrowa – część wsi Malinie, powstała w XIX w., istniała na pewno już w 1839 r.
- Malinie Kolonia – część wsi, powstała po II wojnie światowej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 76112
- ↑ Wieś Malinie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-02-03], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-02-03].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 769 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Archiwum Ordynacji Zamojskiej (AOZ), sygn.: 9, 14; 251, 18-20; 3198, 12-13v, 29-30.
- Tarnawski A.: Działalność gospodarcza Jana Zamoyskiego (1572-1605), Lwów 1935, s. 21-22, 63, 92.
- Górny B.: Monografia powiatu janowskiego, Janów Lubelski 1934, s. 52.
- Tabele Likwidacyjne, sygn.: 1122.
- Inglot S. (red.): Rejestr poborowy województwa lubelskiego, Wrocław 1957, s. 79.
- Jawor G.: Oblicze etniczne i rozwój osadnictwa okolic Goraja w późnym średniowieczu, Region Lubelski 1994/1996, s. 59.
- Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa 1924, s. 36.
- Województwo lubelskie w 15 tomach Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich 1880-1904, oprać. W. Sakławski, Lublin 1974, s. 232.
- Stworzyński M.: Opisanie historyczno-geograficzne ordynacji zamojskiej z 1834 r., 83-83v.