Przejdź do zawartości

Sal Mineo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sal Mineo
Ilustracja
Sal Mineo (1973)
Imię i nazwisko

Salvatore Mineo Jr.

Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1939
Bronx

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1976
Hollywood

Lata aktywności

1951–1976

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Salvatore Mineo Jr. (ur. 10 stycznia 1939 w Bronksie, zm. 12 lutego 1976 w Hollywood) – amerykański aktor. Odtwórca roli Johna „Platona” Crawforda w melodramacie Buntownik bez powodu (1955), za którą w wieku 17 lat otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego. Laureat Złotego Globu za rolę drugoplanową Dova Landaua w dramacie historycznym Exodus (1960).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w nowojorskim Bronksie jako syn Josephine (z domu Alvisi) i Salvatore „Sala” Mineo Seniora[1][2]. Pochodził z rodziny sycylijskich emigrantów; jego ojciec urodził się we Włoszech, a jego matka była pochodzenia włoskiego i urodziła się w Stanach Zjednoczonych[3]. Miał dwóch starszych braci – Victora (ur. 1936) i Michaela (ur. 1937) oraz młodszą siostrę Sarinę (ur. 1943). W wieku ośmiu lat został członkiem ulicznego gangu w Bronksie, a mając 10 lat został aresztowany za kradzież i w ramach resocjalizacji skierowany na kurs aktorski[4]. Uczęszczał do Quintano School for Young Professionals[5]. Ukończył nowojorską Christopher Columbus High School[6].

Matka Mineo już w młodym wieku zapisała go do szkoły tańca i aktorstwa. W 1951 po raz pierwszy wystąpił na scenie Broadwayu w sztuce Tennessee Williamsa Tatuowana róża[7][8] u boku Maureen Stapleton, Eli’ego Wallacha i Martina Balsama. Wystąpił w roli młodego księcia Chulalongkorna w broadwayowskim musicalu Król i ja z Yulem Brynnerem[9]. Po raz pierwszy trafił na mały ekran w roli Lesa w komediodramacie Hallmark Channel Wizja ojca Flanagana (The Vision of Father Flanagan, 1952). W wieku 16 lat zadebiutował kinową rolą początkującego gangstera Jerry’ego Florei w dramacie kryminalnym noir Prywatna wojna majora Bensona (Six Bridges to Cross, 1955) u boku Tony’ego Curtisa i zagrał postać kadeta pułkownika Sylvestra Dusika w komedii wojskowej Prywatna wojna majora Bensona (The Private War of Major Benson, 1955)[10] z Charltonem Hestonem. Przełomem okazała się kreacja wrażliwego nastolatka „Platona”, przyjaciela Jamesa Deana, w kultowym melodramacie Nicholasa Raya Buntownik bez powodu (1955), za którą otrzymał nominację do Oskara[11][12]. Jako ponury i niechętny do współpracy z rodziną i doradcami zawodowymi Dino Manetta, który został zwolniony ze szkoły poprawczej w serialu CBS Studio One (1956) zdobył nominację do Emmy[13]. Rola Dova Landaua w dramacie historycznym Ottona Premingera Exodus (1960) o ocalałych z Holokaustu Żydach, którzy po zakończeniu II wojny światowej starają się stworzyć własne państwo przyniosła mu Złoty Glob i drugą nominację do Oscara[13].

Na początku 1962 pozował nago podczas kilku sesji, a zdjęcia trafiły ostatecznie na wystawę Nowy Adam (1963) w Richard Feigen Gallery w Nowym Jorku i Chicago (1964)[14][15].

W 1969 w Coronet Theatre przy La Cienega Boulevard w Los Angeles w dramacie więziennym Fortuna i męskie oczy zagrał rolę Rocky’ego, więziennego tyrana, który gwałci naiwnego 17–letniego więźnia Smitty’ego (w tej roli Don Johnson)[16], a następnie zadebiutował na Off-Broadwayu jako reżyser tej sztuki[17]. W 1976 w San Francisco wystąpił w przedstawieniu komediowym P.S. Your Cat Is Dead w roli biseksualnego włamywacza, Mineo zyskało znaczny rozgłos dzięki wielu pozytywnym recenzjom; wraz ze sztuką przeniósł się do Los Angeles[18][19].

W 1972 w wywiadzie oficjalnie ujawnił swój biseksualizm[20][21].

12 lutego 1976, gdy wracał z próby przedstawienia w Hollywood, został napadnięty na ulicy i zamordowany w wieku 37 lat[22].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film
1961 Złoty Glob Najlepszy aktor drugoplanowy[13] Exodus (1960)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Antonio Méndez Casanova: Guía del cine clásico: Protagonistas. Vision Libros, 2006. ISBN 978-84-9821-388-1.
  2. ↑ Michael Gregg Michaud: Sal Mineo: A Biography. Three Rivers Press, 2011. ISBN 978-0-307-71667-5.
  3. ↑ Sal Mineo Biography. Official Website. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-26)]. (ang.).
  4. ↑ Kim Newman: 501 gwiazd filmowych. Steven Jay Schneider (red.). Warszawa: Wydawnictwo MWK, 2008, s. 453. ISBN 978-83-61065-23-4.
  5. ↑ Mike Katz, Crispin Kott: Rock and Roll Explorer Guide to New York City. Rowman & Littlefield, 2018-06-01. ISBN 978-1-4930-3704-9.
  6. ↑ Robin Wood: Sal Mineo Actors and Actresses. Film Reference, 1976-02-12. (ang.).
  7. ↑ Peter J. Holliday: Sal Mineo (1939–1976). GLBTQ. (ang.).
  8. ↑ Sal Mineo. Internet Broadway Database. (ang.).
  9. ↑ Sal Mineo Biography. AllMovie. (ang.).
  10. ↑ Sal Mineo. Rotten Tomatoes. (ang.).
  11. ↑ Jason Colavito: It’s Time We Let James Dean Be the Queer Icon He Is. „Esquire”, 2021-09-30. (ang.).
  12. ↑ Katey Rich: Hollywood’s First Gay Teenager and His Two Tragic Endings. „Vanity Fair”, 2022-06-02. (ang.).
  13. ↑ a b c Sal Mineo Awards. AllMovie. (ang.).
  14. ↑ The New Adam. Harold Stevenson. (ang.).
  15. ↑ Carol Vogel: Exposure for a Nude. „The New York Times”, 2005-09-30. (ang.).
  16. ↑ Philip Moore: The Play That Broke the Barriers. The Gay & Lesbian Review. (ang.).
  17. ↑ Sal Mineo. Internet Off-Broadway Database. (ang.).
  18. ↑ James Ellroy: James Ellroy: Cracking the Case of Murdered Actor Sal Mineo. „The Hollywood Reporter”, 2018-12-21. (ang.).
  19. ↑ Sal Mineo Knifed to Death in Hollywood. „The New York Times”, 1976-02-14. (ang.).
  20. ↑ Boze Hadleigh interview with Sal Mineo, 1972. SalMineo. (ang.).
  21. ↑ Cause Célèbre—A Review Of Sal Mineo: A Biography & Interview With The Author. BoyCulture, 2011-02-12. (ang.).
  22. ↑ Jeremy Kinser: Plato’s Retreat. „Advocate”, 2011-01-10. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • International Dictionary of Films and Filmmakers. red. Tom Pendergast, Sara Pendergast. Wyd. 4. T. 3: Actors and Actresses. Farmington Hills, MI: St. James Press, 2000, s. 835. ISBN 1-55862-452-X. (ang.).
  • H. Paul Jeffers: Sal Mineo. Carroll & Graf Publishers Inc., 2001-11-30. ISBN 0-7867-0777-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sal_Mineo&oldid=74976115”