Pantun
Pantun – utwór liryczny wywodzący się z poezji malajskiej. Ma postać czterowersu. Charakterystyczne dla pantunów jest to, że dwa pierwsze wersy ukazują pewien obraz (czasem sytuację), natomiast dwa kolejne stanowią refleksję luźno skojarzoną z tym obrazem. Treść refleksji może być sentencją filozoficzną, moralistyczną lub przybiera lżejszą formę aforyzmu miłosnego bądź sielankowego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki pantuna malajskiego sięgają XV wieku. Pantuny pojawiły się w poezji europejskiej za sprawą twórców francuskich, m.in. Wiktora Hugo, Leconte de Lisle czy Charles Baudelaire. Utwory wzorowane na pantunach pisali również polscy poeci, np. Antoni Lange czy Felicjan Faleński.
Przykład
[edytuj | edytuj kod]Przykład tradycyjnego malajskiego pantunu z antologii Mądrości z palmowego liścia opracowanej przez Eugeniusza Słuszkiewicza i Roberta Stillera
- Uwozi żaglowiec złote banany,
- jeden banan na skrzyni się złoci.
- Dług w złocie bywa wyrównany,
- lecz do śmierci trwa dług dobroci.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Sierotwiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1970, wyd. III, bez ISBN.