Przejdź do zawartości

Wyspy Kai

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyspy Kai
Kepulauan Kai
Kontynent

Azja

Państwo

 Indonezja

Akwen

Morze Banda

Archipelag

Moluki

Powierzchnia

1438 km²

Populacja 
• liczba ludności


130 tys.

Mapa
Położenie na mapie
Położenie na mapie Indonezji
Mapa konturowa Indonezji, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Wyspy Kai”
5°45′S 132°44′E/-5,750000 132,733333

Wyspy Kai lub Kei (indonez. Kepulauan Kai)[1]archipelag w Indonezji we wschodniej części morza Banda; wchodzi w skład prowincji Moluki; powierzchnia 1438 km²; ok. 130 tys. mieszkańców[2].

Największe wyspy: Kai Besar, Kai Kecil[2][3]. U wybrzeży wysp występują rafy koralowe. Powierzchnia nizinna, porośnięta lasem równikowym.

Uprawa palmy kokosowej, sagowca; eksploatacja lasów; rybołówstwo; połów żółwi szylkretowych.

Główne miasto: Tual (na wyspie Kai Kecil, 42 tys. mieszkańców w 2010)[2].

Mieszkańcy wysp posługują się językami: kei, banda, teor-kur[4]. W użyciu jest także lokalny malajski (wywodzący się z odmiany wyspy Ambon)[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The New Encyclopaedia Britannica. Chicago: Encyclopaedia Britannica, 1998, s. 684. ISBN 978-0-85229-663-9. OCLC 37558138. [dostęp 2022-07-23]. (ang.).
  2. a b c Kajské ostrovy. [w:] Encyclopaedia Beliana [on-line]. [dostęp 2023-03-18]. (słow.).
  3. Kai, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-03-18].
  4. Jock Hughes: The languages of Kei, Tanimbar and Aru: Lexicostatistic classification. W: Soenjono Dardjowidjojo (red.): Miscellaneous studies of Indonesian and other languages in Indonesia. Cz. 9. Jakarta: Badan Penyelenggara Seri Nusa, Universitas Atma Jaya, 1987, s. 71–111, seria: NUSA: Linguistic studies in Indonesian and languages in Indonesia 27. OCLC 896429711. (ang.).
  5. Scott Paauw: Ambon Malay. W: Susanne Maria Michaelis, Philippe Maurer, Martin Haspelmath, Magnus Huber, Melanie Revis (red.): The survey of pidgin and creole languages. T. 3. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 94–104. ISBN 978-0-19-969143-2. OCLC 813856192. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]