Przejdź do zawartości

Zamieszki w Wielkiej Brytanii (2011)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamieszki w Wielkiej Brytanii (2011)
Ilustracja
Tottenham High Road w Londynie
po zamieszkach z 7 sierpnia 2011 r.
Państwo

 Wielka Brytania

Miejsca wystąpień

Londyn, Birmingham, Manchester, Liverpool, Nottingham, Leeds, Bristol i inne miasta[1]

Początek wystąpień

6 sierpnia 2011

Koniec wystąpień

10 sierpnia 2011

Ofiary śmiertelne

5 osób[2][3][4]

Ranni

35 osób

Aresztowani

3423 osób[5]

Charakter wystąpień

starcia chuliganów z policją

Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Zamieszki w Wielkiej Brytanii (2011)”
51°35′27,2400″N 0°04′12,0000″W/51,590900 -0,070000
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Policjanci i protestujący w Croydon
Protestujący okradający sklep z rowerami
Tottenham High Road w Londynie po zamieszkach z 7 sierpnia 2011 r.

Zamieszki w Wielkiej Brytanii – trwająca od 6 do 10 sierpnia 2011 roku seria rozruchów i grabieży, mająca swój początek w londyńskiej dzielnicy Tottenham, w północnej części miasta.

Przebieg zamieszek

[edytuj | edytuj kod]

Wydarzenia rozpoczęły się w wyniku śmierci 29-letniego, czarnoskórego[6] Marka Duggana, mieszkańca Tottenhamu, który został zastrzelony podczas próby aresztowania[7] za handel narkotykami, co wykazano w procesie sądowym w 2012 r.[8] W styczniu 2014 oficjalnie ustalono, iż policja nie złamała prawa i nie przekroczyła swoich uprawnień strzelając do mężczyzny podczas tamtego pościgu[9].

Lokalne społeczeństwo zorganizowało pokojowy protest. Antypolicyjna demonstracja przerodziła się w zamieszki po tym, gdy rozpowszechniono plotkę, że policja bezpodstawnie zaatakowała 16-letnią dziewczynę, która uczestniczyła w proteście[7]. Zamieszki rozprzestrzeniły się na kolejne dzielnice Londynu: Hackney, Brixton, Chingford, Walthamstow, Peckham, Enfield, Battersea, Croydon, Ealing, Barking, Lewisham i East Ham. W zamieszkach uczestniczyli ludzie z różnych grup etnicznych[10] i różnych klas społecznych, w tym wiele z klasy średniej, co wywołało oburzenie w mediach[11][12][13].

W następnych dniach zamieszki sprowokowano w innych miastach w Wielkiej Brytanii[1], gdzie również demolowano i okradano sklepy, podpalano samochody, budynki mieszkalne i budynki administracji państwowej. Wszędzie atakowano funkcjonariuszy policji i niszczono wozy policyjne[14]. Jedną z poszkodowanych z powodu płonącego budynku w dzielnicy Croydon na południu Londynu, była Polka, Monika Kończyk, której zdjęcie skaczącej z okna płonącego domu opublikowały media w Wielkiej Brytanii i Polsce[15][16][17].

Poza Londynem zamieszki objęły takie miasta jak: Birmingham, Bristol, Gloucester, Gillingham, Leeds, Nottingham, West Midlands, Wielki Manchester, Liverpool, Wolverhampton i West Bromwich[14].

W obliczu narastającego napięcia premier Wielkiej Brytanii David Cameron[18], minister spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii Theresa May[19] oraz burmistrz Londynu Boris Johnson[20] skrócili swoje wakacje.

Brytyjski premier poinformował, że w ciągu pierwszych trzech dni zajść w Londynie zatrzymano 450 osób. Ich sprawy były rozpatrzone przez sądy w przyspieszonym trybie postępowania[2]. Według policji, w ciągu trzech pierwszych dni starć 100 osób postawiono w stan oskarżenia[1]. Po zakończeniu rozruchów na terenie całej Wielkiej Brytanii aresztowano 3423 osoby i ukarano różnymi karami w procesach sądowych ok. 1000 osób.[5] Informacje dotyczące działań sił porządkowych podczas zamieszek opublikowano w raporcie rządowym z 26 października 2011.[21]

Skutki zamieszek

[edytuj | edytuj kod]

Zniszczenia

[edytuj | edytuj kod]

Właściciele sklepów tylko w Tottenhamie oszacowali straty na kilka milionów funtów[22]. Ponadto zamieszki spowodowały nieodwracalne zniszczenia dziedzictwa architektury dzielnicy[23]. Ogólną wartość strat na terenie samego Londynu wyceniono na 200 milionów funtów[24].

Grabieże

[edytuj | edytuj kod]

Masowe grabieże zostały odnotowane w różnych miejscach i miały charakter działań zaplanowanych i zorganizowanych za pomocą sieci telefoni komórkowej[25] oraz portali społecznościowych[26].

Straty spowodowane tylko grabieżami w regionie samego Londynu oszacowano na 100 mln funtów[27]. Policja Metropolitalna przydzieliła 450 detektywów do poszukiwań sprawców kradzieży[28]. Fotografie osób dokonujących kradzieży zostały opublikowane na stronie internetowej policji[29].

Suma strat

[edytuj | edytuj kod]

Ogólne straty materialne na skutek m.in. pożarów nieruchomości, grabieży, demolowania, wstrzymania ruchu turystycznego i transportu, w przemyśle – wywołanych zamieszkami w całej Wielkiej Brytanii między 6 a 10 sierpnia 2011 r., wyceniona na ok. 1 miliard funtów[30].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Parliament recalled to tackle riots – David Cameron. BBC.co.uk, 2011-08-09. [dostęp 2011-08-09]. (ang.).
  2. ↑ a b ps, IAR: Jest pierwsza ofiara zamieszek. Cameron: Na ulice wyjdzie 16 tys. policjantów. Gazeta.pl, 2011-08-09. [dostęp 2011-08-09].
  3. ↑ ak: Zginęli podczas zamieszek. „Morderstwo z premedytacją”. tvn24.pl, 2011-08-10. [dostęp 2011-08-10].
  4. ↑ ak: piąta ofiara rozruchów w Wielkiej Brytanii.. tvn24.pl, 2011-08-12. [dostęp 2011-08-12].
  5. ↑ a b Latest police raids take number of arrests from summer riots to 3,423. www.independent.co.uk. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  6. ↑ 26 policjantów rannych. 48 osób zatrzymanych. tvn24.pl. [dostęp 2011-08-09]. (pol.).
  7. ↑ a b Tottenham riots: a peaceful protest, then suddenly all hell broke loose. guardian.co.uk. [dostęp 2011-08-09]. (ang.).
  8. ↑ Mark Duggan was trying to set up drug deal before shooting, court hears. guardian.co.uk. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  9. ↑ Stephen Castle: Police Cleared in 2011 Death That Incited British Riots. The New York Times, 2014-01-09. [dostęp 2014-01-09].
  10. ↑ Owen Jones: Why ‘chavs’ were the riots’ scapegoats. The Independent. [dostęp 2012-05-01]. (ang.).
  11. ↑ UK riots: Why respectable people turned to looting. NewScientist, 2011-08-12. (ang.).
  12. ↑ UK riots: grammar school girl is accused of theft. Daily Telegraph. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
  13. ↑ The middle class 'rioters' revealed: The millionaire's daughter, the aspiring musician and the organic chef all in the dock. Daily Mail. [dostęp 2011-09-02]. (ang.).
  14. ↑ a b England riots: Maps and timeline. bbc.co.uk. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  15. ↑ London riots: woman who leapt from burning flat says she's lucky to be alive. mirror.co.uk. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  16. ↑ Polish woman who jumped from flames in memorable summer riots image 'filmed arsonist on her mobile phone. dailymail.co.uk. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  17. ↑ To 32-letnia Monika Kończyk z Koronowa wyskoczyła z okna w Londynie!. gaetapomorska.pl. [dostęp 2013-10-13].
  18. ↑ Cameron cuts short holiday to tackle riots. reuters.com. [dostęp 2011-08-09]. (ang.).
  19. ↑ London riots: Theresa May flies back from holiday. telegraph.co.uk. [dostęp 2011-08-09]. (ang.).
  20. ↑ Wlk. Brytania: Zamieszki wymknęły się spod kontroli. interia.pl. [dostęp 2011-08-09]. (pol.).
  21. ↑ Parlament Wielkiej Brytanii: The August 2011 riots: a statistical summary – Commons Library Standard Note. www.parliament.uk. [dostęp 2013-10-12]. (ang.).
  22. ↑ 'Like The Blitz': Riot Eyewitnesses React. sky.com. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
  23. ↑ The destruction of Tottenham’s buildings isn’t just a sentimental loss. guardian.co.uk. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
  24. ↑ UK riots: Met receives £200million claims for riot damage including £17m worth of CDs. mirrornews.co.uk. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  25. ↑ London riots: how BlackBerry Messenger played a key role. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  26. ↑ London Riots And Their Social Network Organisation. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).
  27. ↑ Insurers say London riot losses „well over £100m”. cityam.com. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
  28. ↑ London riots: 450 detectives in hunt for looters. guardian.co.uk. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
  29. ↑ London Disorder Images. met.police.uk. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
  30. ↑ The Finacial Times: Riots hit retail shares at worst time. www.ft.com. [dostęp 2013-10-13]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamieszki_w_Wielkiej_Brytanii_(2011)&oldid=69966538”